Δεν είμαι η τυπική φαν της Monika. Όταν είχε πρωτοεμφανιστεί, είχα εντυπωσιαστεί από το ταλέντο της, με είχε παρασύρει στη σκοτεινή της διαδρομή, είχα αποστηθίσει με πάθος στίχους και λέξεις. Κάποια στιγμή την έχασα. Ίσως γιατί ένιωσα ότι υπερεκτέθηκε και βρέθηκε Over the Hill. Όταν την είχα δει στη Στέγη, να ερμηνεύει πετώντας, Make Me Fly, αγόρασα το μαύρο βιβλιαράκι με το cd και τα έξι κομμάτια, για να κολλήσει στο cd player του αυτοκινήτου. Για λίγο. Τις στιγμές με κομμένα φτερά.
Όταν διάβασα στο email μου ότι θα εμφανιζόταν ξανά, για δύο παραστάσεις, στο Fuzz, στην Πειραιώς, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να την ξανακούσω λάιβ. Μια βροχερή Παρασκευή, παραμονές γενεθλίων, βρέθηκα μαζί με αρκετούς φίλους της, σε έναν συναυλιακό χώρο, νουάρ και όχι τόσο συννεφιασμένο από το τσιγάρο, όσο θα περίμενα. Ευτυχώς.
Δεν μπορείς και να κλαις (από μέσα σου), και να τραγουδάς δυνατά, και να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Από τον καπνό και τη θλίψη. Τι θα θυμάμαι από την συναυλία της Monika; Τις ιστορίες της. Τις μουσικές αφηγήσεις. Ότι από την πείνα μου, πέρασα τα λεμόνια στον πάγκο του μπαρ, για τσιπς. Τα δύο κορίτσια μπροστά μου που γνώριζαν όλα τα τραγούδια της, καινούργια και παλιά, χωρίς την παρτιτούρα. Την ενορχήστρωση. Τη στιγμή που η Monika έβγαλε τα μαύρα σκουλαρίκια της γιατί την ενοχλούσαν στα αυτιά. Την βάραιναν.
Όχι, όχι, στη μουσική απογείωση, τίποτα δεν πρέπει να σε βαραίνει. Θυμάμαι να φωνάζω τους αγαπημένους μου στίχους: «I'll throw us stars, stars, stars, to wish we'll never die». Τα εισιτήρια των 10 ευρώ που είχαν εξαντληθεί. Το βιολί, τα ντραμς, τις κιθάρες, την Monika, να πετάει πίσω στην πλάτη την κιθάρα, δεμένη σταυρωτά, σαν ακριβή τσάντα που φοβάσαι μην στην κλέψουν. Το crescendo της δράσης, με την 30χρονη ερμηνεύτρια να ξεκινάει υποτονικά, κάθε μύθο, για να τον χτίσει αργά, σχεδόν βασανιστικά. Τα κινητά στον αέρα, σαν κινούμενα συνεργεία καταγραφής ντοκουμέντων.
Το τραγούδι που γράφτηκε στο αεροπλάνο. Την αναφορά στο «Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά». Το Babe χωρίς μικρόφωνο. Το Yes I do με και χωρίς. Την ανακάλυψη του Secret in the Dark. Το φινάλε.
Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, μετά τη συναυλία, το Make my Fly, έπαιξε δυνατά. Η βροχή συνεχιζόταν, η Πειραιώς ήταν άδεια, η μελαγχολία είχε χρωματιστεί. Στο σπίτι αναζήτησα, δύο νέες εμμονές. Give us Wings και Shake your Hands. Λέω να τα δοκιμάσω και τα δύο...