ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ ΜΕ ΕΘΝΙΚ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ. SEASON FINALE!

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/02fev2019-istories-modas/ 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η παράδοση. Ελληνική και μη, είναι από τα βασικότερα στοιχεία έμπνευσης για τους σχεδιαστές. Κάπως έτσι γεννήθηκαν μποέμ ιστορίες μόδας, έθνικ συλλογές με φλουριά από ελληνικές φορεσιές, φολκλόρ παιχνίδια μνήμης.

Tο μυαλό των δημιουργών που υπηρετούν τη λαϊκή παράδοση σήμερα, φεύγει μπροστά για να συνδυάσει αρχέγονες φόρμες με σύγχρονα υλικά. Να ντύσει τη σημερινή καθημερινότητα με μια μελλοντική ενόραση που όμως αγαπάει και τιμάει το χθες.

Στη μόδα, οφείλει να έχει κανείς έκτη  αίσθηση. Ειδικά εάν θέλει να φτιάξει πετυχημένες και διαχρονικές έθνικ εικόνες. Να μπορεί να προβλέψει τι θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τα υπόλοιπα. Αυτός είναι άγραφος κανόνας. Κάθε τάση που αποθεώνεται προτού ανέβει στην πασαρέλα, είναι γραφτό να πεθάνει γρήγορα.  Ενώ ο,τιδήποτε μας ξενίζει στην αρχή, γεννήθηκε για να μείνει.

Η ελληνική μόδα άργησε πολύ να αγαπήσει οτιδήποτε έθνικ, το εγχώριο φολκλόρ φόντο.  Προτιμούσε πάντα να εμπνέεται από ξένους πολιτισμούς και κουλτούρες. Παλιομοδίτικες εικόνες με ένα κλείσιμο του ματιού στο σήμερα.  Αιθέρια μακριά φορέματα με διαφάνεια, ανατολίτικα στοιχεία, κρόσσια, νέο μποέμ, πολλές αιθέριες και γενναιόδωρες στρώσεις από ύφασμα. Έθνικ ιστορίες μόδας.  Ελληνικές, αυθεντικές, αληθινές. Λουιβιτονέ; Σίγουρα όχι. Made in Hellas, έτσι για αλλαγή.

Ο Βαγγέλης Κύρης, φωτογράφος μόδας με… αιτία, επενδύει στο παρελθόν με σεβασμό. Για να ξεσπάσει δημιουργικά στο σήμερα, με έθνικ φωτογραφίες, έθνικ συναισθήματα, έθνικ εμμονές, κεντητά αντικείμενα τέχνης που… ξανακαινουργιώνουνε!

Ως φωτογράφος μόδας, η Calliope, έχει δημιουργήσει τη δική της διάλεκτο.  Τόσο με τον πολύ ξεχωριστό τρόπο που ντύνεται η ίδια, όσο και με τον τρόπο που εμπνέεται από παιδικές μνήμες. Από την πατρίδα, τη γεμάτη χρώματα Ελλάδα της παράδοσης αλλά και την Ελλάδα που είναι λουσμένη στο φως.

Η Ιωάννα Παπαντωνίου, κάνει μια εφ’όρου ζωής σπουδή στο ένδυμα. Ενδυματολόγος, σκηνογράφος, ιστορικός του ενδύματος και πρόεδρος του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, δηλώνει πως ακόμη δεν έχει δει μια δυναμική απόδοση της ελληνικής παράδοσης από τους Έλληνες σχεδιαστές.

Ένα σχεδιαστικό δίδυμο, όπως ο Χάρης&Αγγελος, δηλαδή ο Χάρης Χουρμούζης και ο Αγγελος Τάσης, λειτούργησε με αφαίρεση για να δημιουργήσει απόλυτα σύγχρονες εικόνες με συναίσθημα, έμφαση στη λεπτομέρεια, ψυχή.

Η Έλενα Σύρακα, σαν σχεδιάστρια κοσμημάτων που έχει σπουδάσει και σχέδιο μόδας, μπορεί να ακολουθήσει σε βάθος τον πολιτισμό ενός λαού.  Να μελετήσει το πατρόν της παράδοσης, να γεμίσει γνώσεις, εικόνες, επιρροές και μετά να τις ξεχάσει. Για να φτιάξει απόλυτα σημερινά κοσμήματα που αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες.

Ο Θύρος Κανελλόπουλος δεν φοβάται τις λέξεις. Σχεδιάζει τσάντες, τις κατασκευάζει, αντιγράφει με άποψη, επενδύει πλέον στην έθνικ διάσταση των αξεσουάρ με κρόσσια ή χωρίς, για να δηλώσει μποέμ και ο ίδιος…

Ο Bill Georgoussis, ένας φωτογράφος που στήνει ιστορίες από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, σκηνοθετεί μαυρόασπρες εικόνες με χρωματιστή αύρα. Εικόνες με ημερομηνία δημιουργίας αλλά χωρίς ημερομηνία λήξης.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ. ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΔΑ REVISITED. ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 11

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/26ian2019-istories-modas/

Αρχαία Ελλάδα - αθάνατο ελληνικό και Όλυμπιακό πνεύμα. Παρθενώνας, Αρχαία Ολυμπία  και Κνωσός revisited. Kαρυάτιδες, θεά Αθηνά, μητέρες, νύμφες και ερωμένες. Ο χρυσός αιώνας του  Περικλή, της τέχνης και της φιλοσοφίας. Όλα τα κλισέ του παρελθόντος που τόσο μας βολεύουν και μας εξυπηρετούν,  αλλά κυρίως τόσο πολύ αγαπάμε, μεταφράζονται στο σήμερα. Για να γίνουν διαχρονικές τάσεις, ρούχα που η μαμά τα κρατά για την κόρη και η εγγονή τα βρήκε από τη γιαγιά.

Ποια είναι λοιπόν η Ελλάδα που βλέπουν σήμερα και εμπνέονται οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι, οι Ιάπωνες;  Αλλά και Έλληνες σχεδιαστές που τολμούν και καταφέρνουν το ακατόρθωτο στο εξωτερικό; Πώς ακριβώς μοιάζει η Ελλάδα που θα θέλαμε να έχουμε, που σίγουρα έχουμε, αλλά το έχουμε ξεχάσει ακόμη κι εμείς οι ίδιοι; Τι αναγνωρίζουν οι ξένοι σχεδιαστές ως έμπνευση από την αρχαία Ελλάδα;

Μόδα με ελληνικό περιτύλιγμα και περιεχόμενο. Φαίνεσθαι και ουσία “από την Ελλάδα με αγάπη”. Μόδα με “γνώθι σαυτόν” αλλά και σε φιλοσοφική αναζήτηση εδώ και αιώνες. Για να βρει, να αγαπήσει, να τιμήσει την καταγωγή της. Και επειδή “Πενία τέχνας κατεργάζεται”, να την επαναπροσδιορίσει και μέσα από αυτήν να επαναπροσδιοριστεί ακόμη και εν μέσω κρίσης. Σε χαλεπούς καιρούς που όμως προάγουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, το ελληνικό δαιμόνιο. Με ατελιέ που αντέχουν παρά τους κραδασμούς, που συνεχίζουν να τιμούν μια πηγαία παράδοση που δεν γίνεται να αγνοηθεί.

Πτυχώσεις, ντραπέ, χιτώνες, αγάλματα που ζωντανεύουν, μυθικές εικόνες, γίνονται έστω και αργά, Ιστορία Μόδας. Γραμμές, μοτίβα, φόρμες και σχέδια με αρμονία και δωρική απλότητα. Εξιστορήσεις μέσα από κοσμήματα, σανδάλια, καθημερινά ρούχα. Μπορεί ο κόσμος να ανακυκλώνει ιδέες, αξίες, παλιά και καινούργια, όμως η Ελλάδα μπορεί και εξιστορεί αέναα επίκαιρες ιστορίες μόδας. Ώστε τα έντονα στοιχεία ελληνικότητας που σεβόμαστε και τιμούμε, να ταξιδεύουν τον κόσμο όχι πλέον ως  χιλιοειδωμένο, κουρασμένο φολκλόρ.

Ο Γιώργος Παπαλέξης, συνεχιστής της παράδοσης του οίκου Ζολώτα που πλέον μετράει 120 χρόνια, μιλάει με πάθος για το χθες. Αναζητά τρόπους να δημιουργηθούν κουτύρ ιστορίες μόδας φτιαγμένες από χρυσάφι και ελληνικές τεχνικές δεκαετιών, μπορεί και αιώνων.

Η Σοφία Κοκοσαλάκη εμπνέεται με ειλικρίνεια και πάθος. Δημιουργεί, καθώς πειραματίζεται, καινούργιες τεχνικές, καθώς προτιμά να παρουσιάζει μια διαφορετική ματιά στην κληρονομιά του χθες. Καθόλου δήθεν. Απόλυτα ελληνική, απόλυτα δημοκρατική και ανοιχτή σε όλους. Ακόμη και στους πολλούς και πολύ διάσημους που αγαπούν τις δημιουργίες της και παραμένουν πιστοί πελάτες στο bespoke  πλέον ατελιέ της στο Λονδίνο.

Η Χριστίνα Μαρτίνη, έχοντας μαθητεύσει δίπλα στους καλύτερους, διαπίστωσε εγκαίρως, ότι τα αρχαιοελληνικά σανδάλια δεν υπήρχαν στα πολυκαταστήματα των μεγαλουπόλεων του κόσμου. Κάπως έτσι γεννήθηκαν η Ικαρία, η Μήδεια, ο Δεσμός… Το brand με τα ιπτάμενα σανδάλια που όταν τα φοράς, πετάς από χαρά, υπερηφάνεια και στιλ!

Η Ιωάννα Παπαντωνίου, η «ψυχή» του Πελοπονησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, ονειρεύεται τη μέρα που θα δημιουργηθεί το Ινστιτούτο Μόδας. Με συλλογές Ελλήνων σχεδιαστών από το τότε και το τώρα. Με πτυχώσεις,  με τον μεγαλοπρεπή ντουλαμά, με χιτώνες… Με όλα αυτά που σκέφτεται καθημερινά όταν ξεκουράζεται.

Ο Νίκος Παπαδάκης, μοντέλο, ηθοποιός, παρουσιαστής, με σώμα που θυμίζει Ελληνικό άγαλμα, θυμάται φωτογραφήσεις σε αρχαιοελληνικούς χώρους. Αλλά και την ατμόσφαιρα στην Αυστραλία όταν τον 1994 αναδείχθηκε ως ο ωραιότερος άντρας - μοντέλο στον κόσμο.

Ο Νίκος Αποστολόπουλος  δημιούργησε ένα διεθνές brand name αναγνωρίσιμο στο εξωτερικό. Με λαμπερές συνεργασίες και ακόμη πιο λαμπερό πελατολόγιο. Θέλησε να φτιάξει εικόνες μόδας σαν γλυπτά, με έμφαση στο παρελθόν. Για να ξυπνήσει, όπως λέει, τους Θεούς του Ολύμπου…

Η Μάγια Τσόκλη, σαν σύγχρονη ταξιδευτής και πολίτης του κόσμου, έχει εμπνευστεί από την αρχαία παράδοση.  Μέχρι που η αβάσταχτη ελαφρότητα της μόδας έπαψε να την συγκινεί. Τα ρούχα της έχουν αφηγηθεί αέρινες ιστορίες που χορεύουν, εικόνες που αφήνουν πίσω την ανάμνησή τους, καθώς στρίβουν στη γωνία και χάνονται στο χρόνο.

Η Αναστασία Περράκη είναι μοντέλο και μούσα. Δουλεύει πλέον κυρίως στην Ελλάδα, εδώ που με τα χρόνια ο κόσμος της μόδας έχει γίνει μια οικογένεια. Κάνει ένα ταξίδι στο παρελθόν λουσμένη στο ελληνικό φως, φορώντας τα φορέματα που η Μάγια Τσόκλη έβγαλε από το χρονοντούλαπο της δημιουργίας.

O XΡΥΣΟΣ ΜΑΣ ΦΕΡΝΕΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ. ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ, ΜΕΡΟΣ 10

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/19ian2019-istories-modas/

«Δεν υπάρχει πιο ερωτική απόχρωση στην παλέτα της μόδας από την χρυσή», έλεγε μετά την επίδειξη του ο Valentino. Υπήρξε άραγε χρυσή εποχή για την ελληνική μόδα; Ο καθένας θα δώσει τη δική του απάντηση, βιωματική, γι’ αυτό και αληθινή. Για κάποιον μπορεί να ήταν η δεκαετία του ’70, για άλλον το 80 και για τους πιο απαιτητικούς, η εποχή του 2004, λίγο πριν και λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Κι αν τελικά είναι σήμερα; Με ελληνικά κοσμήματα που ταξιδεύουν παντού, και brands που συνδέουν έστω κι αργά, ελληνικότητα και εξωστρέφεια;

Στον κόσμο του φαίνεσθαι το περιτύλιγμα είναι το παν. Αρώματα βαφτίζονται Gold για να αυξήσουν τις πωλήσεις τους, προσκλήσεις επιδείξεων τυπώνονται με …φύλλα χρυσού. Ακόμη και στην ομορφιά βρίσκουμε κρέμες, κραγιόν και σκιές 24 καρατίων. Υγρός χρυσός στο δέρμα, στα χείλη, στα βλέφαρα.

Ευτυχώς που στην Ελλάδα έχουμε παράδοση στην ελληνική χρυσοχοΐα. Χρυσά δαχτυλίδια, περιβραχιόνια, περιδέραια, βρίσκουν στην θέση τους σε απρόσιτες προθήκες στα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου.  Από το Βρετανικό Μουσείο στο Ερμιτάζ και από εκεί στο Μουσείο Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης. Όμως και η Βουκουρεστίου είναι χρυσή. Και η Σταδίου. Και η Πανεπιστημίου…

Και όσοι εξακολουθούν να κατηγορούν τη μόδα για επανάληψη, ανακύκλωση, παρελθοντολαγνεία, καλό θα είναι να γνωρίζουν πως η επιστροφή στο χθες, δεν είναι πισωγύρισμα αλλά τρόπος ζωής.  Αρκεί να πατάει γερά και να ξέρει να αποκωδικοποιήσει σύμβολα μιας άλλης εποχής. Ιστορίες από χρυσάφι.

Η Σοφία Κοκοσαλάκη δικαιούται όσο λίγοι να μιλάει για τη χρυσή Ελλάδα, την Ελλάδα που μας κάνει εθνικά υπερήφανους εντός και εκτός συνόρων. Πόσο μάλλον που σε συνέχεια της χρυσής της καριέρας, έχει αποφασίσει να αφιερωθεί στο κόσμημα. Ένα νέο ταξίδι δημιουργίας με χρυσές αντανακλάσεις Ελλάδας.

Και ο Γιάννης Τσεκλένης; Παραμένει ο Χρυσός ολυμπιονίκης της ελληνικής μόδας.  Έχει κόψει κόκκινες κορδέλες, έχει συλλέξει χρυσά μετάλλια, έχει ανέβει στο βάθρο, στην κορυφή...

Η Ιωάννα Λαλαούνη μιλάει για το ελληνικό κόσμημα με πάθος, αφού μεγάλωσε με τον καλύτερο δάσκαλο, τον Ηλία Λαλαούνη. Και είναι η ιδανική ξεναγός και πρέσβειρα για την χρυσή ιστορία του ελληνικού κοσμήματος και το Μουσείο Λαλαούνη.

H Έλενα Κουντουρά είναι το δικό μας top model, το χρυσό κορίτσι, από τη χρυσή εποχή της ελληνικής μόδας που νοσταλγούμε και θέλουμε να ξαναζήσουμε. Ένα όνομα που ταξίδεψε την Ελλάδα στον χάρτη όσο λίγα.

Η Μαρία Καλιμασιά, διευθύντρια του περιοδικού Votre Beauté, ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τη χρυσή εποχή των περιοδικών, περιγράφει το λαμπερό φως του τότε και του τώρα.

Η Λάουρα Ντε Νίγκρις έχει υπάρξει μοντέλο, στυλίστρια, διευθύντρια περιοδικού, ανιχνευτής ταλέντων και σχεδιάστρια κοσμημάτων πλέον. Έφτιαξε μια χρυσή ομάδα από φωτογράφους, στυλίστες, κομμωτές, μακιγιέρ, για να συνθέσει χρυσές ιστορίες μόδας που λάμπουν, όσο πρέπει, για να αντέξουν στον χρόνο.

Ο Κώστας Κουτάγιαρ είναι ένας φωτογράφος που έχει δημιουργήσει εικόνες με δύναμη και προσωπικότητα και έχει βιώσει τη χρυσή εποχή των υπερπαραγωγών στην Ελλάδα.

Ο Γιώργος Ελευθεριάδης, θεωρεί πως δεν έχει υπάρξει χρυσή εποχή για την μόδα στην Ελλάδα, αλλά μονάχα καλές στιγμές, όπως οι Εβδομάδες Μόδας.

SOME LIKE IT HAUTE. ΚΑΙ ΚΟΥΤΥΡ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ MADE IN GREECE.

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/12ian2019-istories-modas/

Iστορίες υψηλής ραπτικής με υψηλή φαντασία. Ιστορίες με ξενύχτι στα ατελιέ, ιστορίες με κεντήματα και χάντρες… Μόδα εκτός ορίων, budget και συνόρων. Δημοσιογράφοι, λαμπεροί καλεσμένοι, φωτογράφοι. Mοδίστρες που ξενυχτούν κάθε έξι μήνες για ολόκληρες βδομάδες, προκειμένου να βγάλουν πατρόν υψηλών προδιαγραφών. Για τη δημιουργία ενός και μόνο φορέματος υψηλής ραπτικής, απαιτούνται 100 με 400 ώρες προσήλωσης και 500 μέτρα τούλι!

Την ώρα όμως που παρακολουθείς μια επίδειξη μόδας, δεν σκέφτεσαι το στόρι από πίσω. Δεν σε αφορά ο ρεαλισμός, η καθημερινότητα, τα εγκόσμια. Ίσως μόνο τα κοσμικά. Μπαίνεις στον χωροχρόνο της μόδας που συμβαίνει τώρα. Μαγεύεσαι από τη μουσική, υπνωτίζεσαι από τον βηματισμό των μοντέλων. Ποιες άραγε κάθονται στην πρώτη σειρά των επιδείξεων υψηλής ραπτικής εκτός συνόρων; Σταρ με λαμπερό ή εφήμερο άστρο. Bασίλισσες με ή χωρίς θρόνους και δανεικά στέμματα, πριγκίπισσες με ή χωρίς τους πρίγκιπές τους. Όλες και όλοι φανατικοί συλλέκτες ρόλων ζωής.

Και ποιες αγοράζουν αλήθεια, τα ρούχα της υψηλής ραπτικής; Αυτές που μπορούν, είναι η σωστή απάντηση. Αυτές οι οποίες ένα τέτοιο δημιούργημα μπορούν να το υποστηρίξουν και ίσως να το αναδείξουν στοχεύοντας να αναδειχθούν φορώντας το.

Ιστορίες Υψηλής Ραπτικής made in Greece. Αναρωτιέστε πόσο κοστίζει τελικά ένα ρούχο ή ένα αξεσουάρ που χαρακτηρίζεται κουτύρ; Κανείς δεν μοιάζει να έχει ιδέα.  Σκεφτείτε ρούχα που κεντούν με ολομέταξα λουλούδια οχτώ κυρίες επί τρεις εβδομάδες. Καφτάνια που μαρτυρούν 1800 εργατοώρες. Κοστίζει γιατί αξίξει…

Ο Βασίλης Ζούλιας ανήκει στους σχεδιαστές που στήνουν κουτύρ ιστορίες, προκαλώντας έντονα συναισθήματα στη γυναίκα που επιλέγει να τις αφηγηθεί, πέρα από τάσεις και κανόνες.

Ο Κώστας Κουτάγιαρ είναι ένας φωτογράφος που έχει δημιουργήσει εικόνες που αποτυπώνουν συναισθήματα και αντέχουν στο χρόνο σαν εικόνες τέχνης. Έχει ζήσει μια εποχή που τα περιοδικά έστηναν τις δικές τους υπερπαραγωγές.

Ο Δημήτρης Πέτρου, ένας σχεδιαστής που ανήκει στη dream team της ελληνικής σκηνής, υπηρετεί τη μόδα με συνέπεια και ας αυτή έχει, όπως λέει, μια σχιζοφρένεια.

Πώς αντιμετωπίζουν τον κόσμο της κουτύρ οι MI-RO, που ακροβατούν εδώ και χρόνια ανάμεσα στο πρετ-α-πορτέ και την μόδα του ατελιέ, με φορέματα που μαρτυρούν ατέλειωτες ώρες αφοσίωσης;

Ο Αχιλλέας Χαρίτος είναι ο κουτυριέ των μακιγιέρ. Η ήρεμη, ευγενής του τέχνη μεταμορφώνει κορίτσια της διπλανής πόρτας σε σταρ και το αντίθετο. Πορτρέτρα, editorials, επιδείξεις, φωτογραφικά projects αλλά και διάσημο, πιστό πελατολόγιο γεμίζουν την καθημερινή του ατζέντα.

Οι Ζeus+Dione δεν παράγουν υψηλή ραπτική, αν και ο τρόπος που λειτουργούν στο πρετ-α-πορτέ, έχει να κάνει με ρούχα και αξεσουάρ που φτιάχνονται παραδοσιακά, στο χέρι. Με ψυχή, αγάπη και μεράκι.

Και ο Στέλιος Κουδουνάρης, ως αυστηρός κριτής της αισθητικής, θα πάρει θέση για το θέμα της υψηλής ραπτικής στην Ελλάδα. Και η θέση του θα είναι μάλλον αυστηρή. Και μάλλον δίκαιη.

Κι αν βρεθούμε στο ατελιέ του Λάσκαρη Βαλαβάνη, θα διαπιστώσουμε πως κανένα ρούχο δεν μοιάζει με το άλλο. Κάθε φόρεμα μαρτυρά τη δική του ιστορία, ανάλογα με το ύφασμα, το πατρόν, το κέντημα. 

Τι σχέση όμως μπορεί να έχει ένας σχεδιαστής παπουτσιών, όπως ο Δούκας Χατζηδούκας, με τον κόσμο της υψηλής ραπτικής; Υψηλή υποδηματοποιία σε ψηλά, πολύ ψηλά τακούνια. Διότι τελικά το ύψος, μετράει.

ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΤΕΧΝΗΣ. ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΔΑ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ. 8η ΕΚΠΟΜΠΗ

https://webtv.ert.gr/promo/05ian2019-istories-modas/

Ιστορίες τέχνης. Ιστορίες μόδας. Όταν ο Γιάννης Τσεκλένης εμπνεόταν από τους Ιμπρεσιονιστές, είναι διότι η μόδα είναι τέχνη και η τέχνη ζει μέσα στη μόδα. Η τέχνη χρησιμοποιεί τη μόδα για να αποδώσει νοήματα, να περάσει μηνύματα μέσα από την επιλογή του κατάλληλου ρούχου, του σωστού αξεσουάρ, του πιο ταιριαστού χτενίσματος. Η σημειολογία της μόδας μέσα στην τέχνη είναι ένα συναρπαστικό πεδίο, που σφύζει από πληροφορία. Και στιλ! Η μόδα εμπνέεται εδώ και δεκαετίες από τα εικαστικά, τη φωτογραφία, την αρχιτεκτονική, τη μουσική. Ζωντανεύει στην πασαρέλα σελίδες από τη λογοτεχνία και την ποίηση, σκηνές από τον κινηματογράφο, το θέατρο, τον χορό και την όπερα. Κάθε νέα κολεξιόν συνοδεύεται από χιλιάδες αναφορές. Μια καλλίγραμμη ωδή στην Τέχνη. Κι αν θελήσουμε να αναζητήσουμε την άκρη του νήματος; Οι σχεδιαστές  δεν θα αποκαλύψουν την πηγή της έμπνευσης, εκτός κι αν πρόκειται για κάποιο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό πρότζεκτ. Διαφορετικά,  δεν θα μιλήσουν εύκολα για το τι αποτέλεσε το αρχικό κομμάτι του παζλ. Ίσως γιατί συχνά δεν το γνωρίζουν ούτε και οι ίδιοι.

Η Έλενα Κουντουρά, μετά τη σπουδαία αθλητική της καριέρα και χρόνια πριν ανέβει στο βάθρο της πολιτικής, ως υπουργός τουρισμού, υπήρξε διευθύντρια περιοδικών. Αλλά και η Ελληνίδα - μοντέλο με την πιο μεγάλη και ξεχωριστή διεθνή καριέρα τη χρυσή εποχή των ‘90ς.  Η Έλενα Κουντουρά γνώρισε εκ των έσω και πρωταγωνίστησε στην παγκόσμια μόδα, στο πιο υψηλό και απαιτητικό της επίπεδο. Βρέθηκε κυρίως στην καλλιτεχνική πλευρά της μόδας, ως κεντρικό πρόσωπο σε εικόνες “έργα - τέχνης” που έχουν μείνει στην ιστορία. Της μόδας και της τέχνης.

Για τη Mary Katrantzou όλες οι μορφές τέχνης συγκεντρώνονται σε ρούχα που φοριούνται, αναπνέουν, ζωντανεύουν. Σε δημιουργίες που δεν χαρακτηρίζονται από τάσεις και συχνά ίσως όχι από πρακτικότητα. Μας νοιάζει;

Ο Kωνσταντίνος Ρήγος ακροβατεί ανάμεσα στον χορό και τη μόδα, την όπερα και τη μόδα, την έκφραση της κίνησης και την αισθητική. Αναλόγως του ρόλου, ψάχνει για ρούχα ευκίνητα ή ρούχα στατικά. Ακόμη κι αν τα “Ρούχα του Αυτοκράτορα” είναι τελικά τόσα πολλά, που ο Βασιλιάς  θα βγει στη σκηνή …γυμνός!

Ο Γιάννης Μετζικώφ, εικαστικός,  ενδυματολόγος και σκηνογράφος, έχει πάθος με τη μόδα. Πάθος με το θέατρο. Στην πρώτη επιτρέπεται η αυθαιρεσία, στο δεύτερο όχι. Η παιδεία, η ευαισθησία, το ταλέντο του εκφράζεται μέσω της αισθητικής. Παραδίδει μαθήματα ευγένειας και ήθους, μιλά για την επιδίωξή του να δημιουργήσει θεατρικές εικόνες που μιμούνται το νεκρό χρόνο...

Η Λουκία αφηγείται ιστορίες ρούχων, στο ατελιέ, στο θέατρο, στη ζωή. Για την εποχή που ακροβατούσε ανάμεσα στο θέατρο και τη μόδα.  Αλλά και για εγκλήματα της μόδας και της τέχνης, ευτυχώς, αναίμακτα.  

Ο Μάνος Βυνιχάκης είναι ένας μακιγιέρ που μεταμορφώνει κορίτσια σε γυναίκες και γυναίκες σε κορίτσια. Έχει δικό του, συχνά αναγνωρίσιμο στιλ να δημιουργεί  τέχνη με πινέλα και μολύβια επάνω στον καμβά ενός προσώπου.  Κι έναν δικό του ορισμό για τη μόδα του εφήμερου. Τόσου εφήμερου όσο και η διάρκεια μιας γραμμής άιλ λάινερ στο μάτι.

Η Μία Κόλλια, διακρίνει με τη δημοσιογραφική της ματιά, αλλά και τη γνώση της, τη σημειολογία της μόδας που φοριέται ή που δεν φοριέται. Μιλάει για τη “μόδα - τέχνη” από πραγματικούς καλλιτέχνες που αλλάζουν τον κόσμο. Αλλά και τη σημειολογία του καθημερινού λάιφ στάιλ. Γιατί το στιλ, μετράει.

Ο Βαγγέλης Κύρης φωτογραφίζει σαν ζωγράφος, σαν εκ γενετής καλλιτέχνης. Με εικόνες μόδας στο μυαλό του από μικρό παιδί, δεν βάζει ταμπέλες στις φωτογραφίες τέχνης και μόδας. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και έχει φωτογραφήσει τα μεγαλύτερα fashion show του πλανήτη. Εξηγεί γιατί διάλεξε αντί να αντιγράφει τους άλλους, να βρει διέξοδο στην τέχνη.

KAI MΠΛΕ, ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ... ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 7

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/29dek2018-istories-modas/

 Αν στην τέχνη υπάρχει η μπλε περίοδος, η μόδα, ειδικά η ελληνική μόδα, μόλις έχει αρχίσει να ανακαλύπτει τη δική της μπλε περίοδο. Nα εμπνέεται χωρίς ενοχές από τη μεσογειακή της κληρονομιά. Και οι λέξεις-κλειδιά; Δωρικότητα, συναισθήματα, αντιθέσεις, απόλυτη γεωμετρία. Μινιμαλιστικές προτάσεις σε ρούχα και αξεσουάρ που υπονοούν την Ελλάδα χωρίς να την ξεπουλάνε.

Οι Ζeus+Dione, η Δήμητρα Κολοτούρα και η Mareva Grabowski, ύστερα από μια ιδέα που γεννήθηκε στη Σύρο, αποφάσισαν να ξαναζωντανέψουν αργαλειούς, παραδοσιακές διαδικασίες, ξεχασμένους τεχνίτες και τεχνικές.  Την Ελλάδα της απλότητας,  της ουσίας αλλά και του φιλότιμου. Επίκαιρο ντιζάιν, σχέδια με ιστορία, μύθοι σε εξέλιξη, χωρίς τάσεις.  Μόνο σχεδιαστικές κατευθύνσεις, ιστορίες που ζωντανεύουν σε μπλε ύφασμα.

O Γιάννης Τσεκλένης ήταν ο πρώτος που επέμενε και φώναζε για να ακουστεί, πως η ελληνική μόδα πρέπει να βγει προς τα έξω με συλλογές resort, δηλαδή  ρούχα διακοπών, 12 μήνες τον χρόνο.

Η Δωροθέα Μερκούρη είναι μοντέλο, ηθοποιός, μούσα με έντονο και χαρακτηριστικό μεσογειακό ταπεραμέντο.  Έχει υποδυθεί ρόλους στην πασαρέλα, έχει δώσει το στίγμα της σε φωτογραφήσεις, εξώφυλλα,  σε διαφημιστικά σποτ και  κινηματογραφικές ταινίες. Σχεδόν πάντα βρίσκεται μέσα σε εικόνες που υπονοούν Ελλάδα, παίζουν με το φως, δίνουν μια μπλε πινελιά στην τέχνη και τη μόδα.

Ο Στέλιος Κουδουνάρης είναι σχεδιαστής μόδας ή μάλλον,  δικτάτορας του στιλ όπως θα πει για τον εαυτό του.  Προτού ακόμη ασχοληθεί επαγγελματικά με το στιλ, είχε ήδη συμπληρώσει μια δεκαετία στη μόδα.

Η Μία Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Καταγράφει και επικοινωνεί τις επιρροές και τις συνδέσεις της μόδας με όλους τους χώρους της τέχνης, αλλά και τις ιστορίες των ανθρώπων που συναντά.  Θυμάται τις καλύτερες στιγμές της ελληνικής μόδας, αναφέρεται στις μπλόγκερ, τις μεγάλες αλλαγές στον παγκόσμιο χάρτη, τη γρήγορη μόδα… Και την αιώνια καλοκαιρινή.  

Η Σόφη Δελούδη, έχοντας πίσω της μια πολυετή εμπειρία στο χώρο του design, σχεδιάζει μαγιό και beachwear,  υπονοώντας την ελληνικότητα, χωρίς να την φωνάζει.  Με έναν τρόπο σύγχρονο, γεωμετρικό, συχνά αρχιτεκτονικό προτείνει φόρμες θηλυκές και συγχρόνως αθλητικές. 

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ραδιοφωνικός παραγωγός, ηθοποιός,  παρατηρητής της καθημερινότητας, δημιουργεί δικές του αποχρώσεις, ποιητικές σχεδόν.  Βλέπει το σώμα στη διαπασών, μιλάει για ουτοπίες και ευσεβείς πόθους, το συναίσθημα και τις διαφορετικές αναγνώσεις, μαζί και τις αποχρώσεις του. Feeling Blue?

Η Ελίνα Λεμπέση και η κόρη της Νίττα Μητσοπούλου, έχουν φτάσει τη δουλειά τους μέχρι την Αμερική και την Ιαπωνία. Με ρούχα και αξεσουάρ, με υλικά και τεχνικές πάντα ελληνικές, από την Αθήνα και την Κρήτη, επενδύουν στο μπλε της ημέρας αλλά και της νύχτας.

Η Στεφανία Φραγκίστα, με μεταπτυχιακές σπουδές στη σχολή Parsons της Νέας Υόρκης αλλά και θητεία σε μεγάλους οίκους, πραγματοποίησε το όνειρό της, περνώντας από τον σχεδιασμό παπουτσιών στο Παρίσι, στον σχεδιασμό μαγιό στην Αθήνα.

Η Λιάνα Καμπά, σχεδιάστρια μόδας που αντέχει στον χρόνο και στο …Κολωνάκι, παίζει με όλες τις αποχρώσεις. Προμηθεύεται υφάσματα απ’ έξω αλλά παραμένει εντός. Η πρώτη ιστορία μόδας που θυμάται έχει σάουντρακ σίγουρα χρωματιστό, δανεικό από τη δεκαετία του ’60.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ; HANDMADE WITH LOVE, PART 6

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/08dek2018-istories-modas-2/

Ιστορίες μόδας φτιαγμένες από χρυσά χέρια. Χέρια που έμαθαν να γαζώνουν, να μιμούνται τη μηχανή, να δημιουργούν φορέματα στα πρότυπα της υψηλής ραπτικής, να κεντούν, να ράβουν, να ξηλώνουν, να ξενυχτάνε.

Και σήμερα, που όλα μοιάζουν ίδια, κλωνοποιημένα, μαζικά, η επιστροφή στο χειροποίητο, σε πιο μικρές συλλογές, σε ανδρικά πουκάμισα με κεντημένο μονόγραμμα, σε πολύτιμα υλικά, σε γυαλιά ηλίου που μαρτυρούν ώρες αφοσίωσης, σε αξεσουάρ και κοσμήματα, είναι η στιγμή να εκτιμήσουμε το χειροποίητο σαν το συνώνυμο της απόλυτης πολυτέλειας.

Για την Ιωάννα Σουλιώτη, που υπήρξε μοντέλο στις πιο «προσωπικές» στιγμές του εγχώριου ντιζάιν, οι διαφορές στο τότε και το τώρα, είναι εμφανείς αλλά δεν μοιάζουν να την τρομάζουν.

Ο Δημήτρης Ντάσσιος, σχεδιαστής που ξέρει να μπερδεύει διαφορετικά στοιχεία μαζί, αυτοσαρκάζεται.  Βαφτίζει μια συλλογή «Η Άρτα και τα Γιάννενα», ίσως γιατί δεν τον τρομάζει ο μαξιμαλισμός της μόδας.

Ο Άγγελος Μπράτης εμπνέεται από τον Γιάννη Μόραλη και  παρουσιάζει μια συλλογή με ελληνική τέχνη στην Ιταλία, με τον Giorgio Armani, να του παραχωρεί το θέατρό του.  Δεν θέλει να απομακρυνθεί από την παλιομοδίτικη διαδικασία παραγωγής ρούχων. Θα μιλήσει για τη σχέση αρχιτεκτονικής και μόδας, τη μόδα χωρίς εθνικότητα, το Ιnstagram και τα ρούχα που κάνουν την οθόνη να …εκραγεί.

Κι έχουμε και τις Ιστορίες Μπαλαρίνας με τον Λεμήσιο, έναν παραδοσιακό οικογενειακό οίκο και τον εκπρόσωπο του στο σήμερα,  να θυμάται τη δεκαετία του ’70 με την Μπριζίτ Μπαρντό στις Κάννες. Να ξεχωρίζει από τη βιτρίνα παπούτσια που λένε ιστορίες, να μιλάει για χειροποίητα, έξαλα παπούτσια, που όμως παραμένουν φλατ.

Έξαλα όμως μπορούν να γίνουν και τα καπέλα, με την καλή έννοια.  Δηλαδή εκκεντρικά, με την Κατερίνα Καρούσσου, να υπογράφει εδώ και δεκαετίες, χειροποίητες ιστορίες. Καπέλα για κάθε μέρα ή για καπέλα ξεχωριστά, αλλά πάντα καπέλα που μας βοηθάνε να μην μοιάζουμε όλοι ίδιοι.

Οι χειροποίητες Ιστορίες Μόδας έχουν να αποκαλύψουν αυστηρά προσωπικές στιγμές στον κόσμο του κοσμήματος. Ο Γιάννης Σεργάκης, κοσμηματοποιός, αγαπάει την τεχνολογία και παράλληλα ξέρει πώς να αναδείξει το χειροποίητο. Γνωρίζει καλά ότι το χέρι φροντίζει διαφορετικά κάτι που προορίζεται να αντέξει για πάντα.

Επιστρέφουμε από εκεί που ξεκινήσαμε;  Ναι, με λιγότερες αντιγραφές, μεγαλύτερη τόλμη και εξωστρέφεια, ελληνικότητα και τεχνογνωσία. Τι να μαρτυρούν άραγε οι ρυτίδες-διαδρομές στα επιδέξια χέρια μιας μοδίστρας ή ενός ράφτη; Η αναγνώριση άργησε έναν αιώνα.

ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΛΕΥΚΕΣ; 5η ΕΚΠΟΜΠΗ

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/08dek2018-istories-modas/

Η ελληνική μόδα δεν είναι λευκή μόνο όταν σχεδιάζει νυφικά. Ευκαιρία να θυμηθούμε ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα ελληνικά νησιά, τον Αριστοτέλη Ωνάση και την Τζάκι στο γάμο τους στον Σκορπιό, την Σοράγια και τις βόλτες της στο αγαπημένο της νησί, τη Μύκονο. Μια Ελλάδα που δεν έχει ανάγκη από φλας για να λάμψει. 

Αν βέβαια παρατηρήσουμε τις επιδείξεις μόδας made in Greece, στα ξενοδοχεία, στα μουσεία, στις γκαλερί, στο Ζάππειο και παντού, θα διαπιστώσουμε πως το φινάλε των ντεφιλέ είθισται να είναι λευκό.

 Η Λουκία σχεδιάζει νυφικά-φορέματα-κοστούμια-ρόλους ζωής, εδώ και δεκαετίες, δημιουργώντας ρούχα με συναίσθημα και τζαζ σάουντρακ. Γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως το λευκό είναι εξαιρετικά δύσκολο χρώμα, εκτός κι αν μοιάζει με οριγκάμι, αν είναι φτιαγμένο σαν από χαρτί.

 O Xρήστος Κωσταρέλλος αφηγείται τη δική του, σύγχρονη λευκή ιστορία μόδας καθώς όπως λέει, το νυφικό τού δίνει την ευκαιρία να γνωρίσει καλύτερα την πελάτισσά του, αφού συστήνεται σαν οπαδός της ανθρωποκεντρικής μόδας.

 H Kάτια Ζυγούλη, έχει περπατήσει χιλιόμετρα στην πασαρέλα, έχει φορέσει λευκή δαντέλα, λευκό μετάξι, λευκή μουσελίνα, κι ύστερα από τόσα νυφικά-ρόλους, χρειάστηκε να ανακαλύψει το ένα και μοναδικό ρούχο για να ζήσει το δικό της παραμύθι στην εκκλησία.

 Ο Λάσκαρης, σχεδιαστής που νοσταλγεί την ιεροτελεστία του λευκού όπως ζωντάνευε σε ξεχασμένες δεκαετίες στα ατελιέ, είναι ένας δημιουργός που ντύνει από Πρώτες Κυρίες, μέχρι πρωταγωνίστριες του θεάτρου και της όπερας. Τονίζει πως τα σημερινά κορίτσια μπορεί να είναι διαβασμένα, να βομβαρδίζονται από εικόνες στο Instagram, να βλέπουν χιλιάδες νυφικά, αλλά δύσκολα καταλαβαίνουν ποιό είναι το δικό τους …λευκό.

 Οι MI-RO παίζουν με χρώματα, έχουν κάνει συλλογή εμπνευσμένοι ακόμη και από την Ήπειρο μιας και η ελληνικότητα είναι μέσα τους. Φτιάχνουν λευκά φορέματα που μπορούν να φορεθούν ξανά και ξανά, σίγουρα όχι μόνο μία φορά. 

 Ο Γιώργος Ελευθεριάδης επενδύει στο άσπρο για το φως, τη διάθεση. Προσεγγίζει το λευκό σαν χρώμα ψυχολογίας. Το στοιχείο της αφαίρεσης. Αν σχεδιάζει νυφικά; Aν και δεν χαρακτηρίζει τη δουλειά του, φτιάχνει νυφικά για τις πελάτισσες του, με έναν πιο προσωπικό τρόπο, αγνοώντας τα κοινωνικά στερεότυπα και την προκατάληψη. 

 Ο Μάκης Τσέλιος γνωρίζει καλά πως η απόλυτη πελάτισσα όλων των σχεδιαστών είναι η νύφη και η μητέρα της. Ξέρει το περιβάλλον της νύφης, τους κανόνες του παιχνιδιού, τι σημαίνει «θέλω ένα απλό νυφικό» με το σύνδρομο της Σταχτοπούτας και του χάπι-έντ.

 Όσο για την Ορσαλία Παρθένη προτιμά να αφηγείται ασπρόμαυρες ιστορίες, αν και θεωρεί ότι το απόλυτο χρώμα είναι το εκρού, το πιο φυσικό από όλη τη χρωματική παλέτα, ο απόλυτος καμβάς. Ίσως γιατί κρύβει αγνότητα, όπως το νυφικό, θα πει, και ταιριάζει σε όλες τις επιδερμίδες… 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ À LA GARÇONNE. ΜΕΡΟΣ TETAΡΤΟ.

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/01dek2018-istories-modas/

Αν το 2018 είναι η χρονιά που κυκλοφόρησαν στους δρόμους των μητροπόλεων της μόδας, λευκές μπλούζες με μαύρα γράμματα και τη φράση «We are all feminists» ή «Είμαστε όλοι φεμινιστές», θα πρέπει να γυρίσουμε αρκετές δεκαετίες πίσω για να δούμε πόση δύναμη κρύβει μέσα της η δημιουργική και μάχιμη πλευρά της παγκόσμιας μόδας. Από την Κatharine Hamnett και την Vivienne Westwood στην Stella McCartney, τα μηνύματα της μόδας πλέον φοριούνται, αναπαράγονται και ακούγονται δυνατά.

Κι εμείς εδώ μπορούμε να περηφανευόμαστε για τους καλύτερους πουκαμισάδες με πουκάμισα που ράβονται πάνω μας, sur mesure… Το ανδρόγυνο στιλ αποτέλεσε επανάσταση για την εποχή του, κι ας ήρθε πάλι με σχετική χρονοκαθυστέρηση στην Ελλάδα, μέχρι να δοκιμαστεί εκτός συνόρων, να προκαλέσει και να εξελιχτεί σε «στολή». Σχεδιαστές και φωτογράφοι, μοντέλα και κομμωτές, μακιγιέρ και σχεδιαστές κοσμημάτων, ανακάλυψαν τη γοητεία της μόδας «a la garconne».

Η Τζίνα Αλιμόνου, μοντέλο, ηθοποιός, γυναίκα-μούσα των Ελλήνων σχεδιαστών, προτιμά τη λιτή διάλεκτο της μόδας, επενδύοντας σε μια αυστηρή παλέτα, στο λευκό και το μαύρο, υφάσματα που είναι φιλικά προς το δέρμα και το περιβάλλον, απέριττα πατρόν που έχουν όμως τις δικές τους ιστορίες να αφηγηθούν.

Comme un garcon. Δηλαδή; Κορίτσια που ντύνονται σαν αγόρια, χωρίς να χάνουν τίποτα από την θηλυκότητα τους. Ο Μάκης Τσέλιος  έζησε με τον Billy Bo την εποχή της Ελλάδας που θα θέλαμε ξαναγυρίσει πίσω. Δεκαετία του 70, Σόλωνος 1, εμπόριο αρωμάτων, το τραγούδι Billy Boy στο σάουντρακ, ρούχα κρεμασμένα σε αλυσίδες. Ατελιέ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με βιτρίνες με θέα τον ελληνικό ήλιο και ρούχα και αξεσουάρ made in Greece με πιέτες, γήινες αποχρώσεις, mix&match αισθητική, για τον άνδρα και την γυναίκα, χωρίς φύλο, ηλικία, ή αγωνία για το τι θα φορεθεί τους επόμενους έξι μήνες.

Και στην Ελλάδα του σήμερα; Η Ορσαλία Παρθένη, έχει ζήσει την ελληνική μόδα, στην πιο ζωντανή εποχή της, τότε που ο πατέρας της, Δημήτρης Παρθένης, έχτιζε ήδη από τη δεκαετία του 70 ένα brand για αγόρια και κορίτσια, σε ασπρόμαυρη ανακωχή, με το λογότυπο να αποτελεί σήμα κατατεθέν και αναγνωρίσιμο σύμβολο στάτους στη Μύκονο, στην Αθήνα, στα νησιά, εντός, εκτός, παντού. Η Ορσαλία Παρθένη δημιουργεί πλέον βαμβακερά μίνι φορέματα, εσώρουχα-εξώρρουχα, μακό φανέλες, πολυχρηστικά ρούχα σε κίνηση για ένα κοινό που αναζητά τεχνολογικά καινοτόμες υφές και ανατροπές.

Ο Γιώργος Ελευθεριάδης έχει διαμορφώσει τη δική του αναγνωρίσιμη διάλεκτο με ρούχα και αξεσουάρ για άνδρες και γυναίκες, πουκάμισα και πουκαμίσες, παντελόνια, παλτό, ελληνική μόδα που ταξιδεύει στον κόσμο για να επιστρέψει στην γενέτειρα της, και να λουστεί με φως και πνεύμα. Πρετ-α-πορτέ για αληθινούς ανθρώπους που σκέφτονται, ταξιδεύουν, μπορούν να φορέσουν το ίδιο ρούχο με διαφορετικούς τρόπους για να αναδείξουν την προσωπικότητα τους. Ένας σχεδιαστής που δεν δεσμεύτηκε από τάσεις, ανέκαθεν υποστήριζε την προσωπική σχέση του αγοραστή με τη μόδα, πιστεύοντας στο δικαίωμα της επιλογής, όχι στις τάσεις με τον κλασικισμό πάντοτε σαν βάση.

Η Mάρα Δεσύπρη, μοντέλο, μούσα, φωτογράφος, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, έχει τις δικές της ιστορίες μόδας να αφηγηθεί, ή καλύτερα να τις δείξει μέσα από εικόνες, με δυναμικές γυναίκες, ευάλωτα αγόρια, σε ρόλους που εναλάσσονται και χαρακτηρίζουν εποχές, περιοδικά, αληθινές ζωές. Ιστορίες μόδας με …μαύρα γυαλιά.

Η Evi Grintela, δηλαδή η Εύη Καρατζά, που θέλησε έχοντας περάσει από όλα τα στάδια των γυναικείων περιοδικών μόδας, να δημιουργήσει ρούχα που ταξιδεύουν, σαν αυτά που φοράει και η ίδια, γενναιόδωρες πουκαμίσες, με ρίγες, καρό, κουμπιά, γιακάδες, αλλά και χωρίς όλα τα καθαρά συστατικά της ανδρικής γκαρνταρόμπας, βρέθηκε σήμερα να έχει το δικό της ατελιέ και να μην προλαβαίνει να στέλνει τα πουκάμισα-φορέματα με την υπογραφή της, Evi Grintela Shirtdress σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, βάζοντας ένα στοίχημα με τον εαυτό της πρώτα: κι αν η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει μόνο λευκές και μπλε ρίγες, αλλά χωράει και πιο χρωματιστά συναισθήματα;

Η Έστερ Μαστρογιάννη, αγαπημένο μοντέλο των σχεδιαστών, των μακιγιέρ, των κομμωτών, των φωτογράφων, τότε και τώρα, είναι ένα κορίτσι χωρίς ηλικία, ευάλωτο και δυναμικό, σαν ξωτικό της ελληνικής μόδας που αλλάζει ρόλους, πειραματίζεται χωρίς να προκαλεί, μπορεί να μεταμορφωθεί σε tomboy, αγοροκόριτσο και το απόλυτο θηλυκό. Σαν την ελληνική μόδα που θέλει να μιλάει σε όλες τις διαλέκτους πλέον, να μην έχει σεζόν, να ζει το αιώνιο καλοκαίρι, να μην έχει φύλο, μόνο likes, ακόλουθους και ουσία.

Ανδροπρεπής μόδα λοιπόν made in Ηellas.  Οι 50 αποχρώσεις του γκρι. Με λίγο λευκό για να σπάει η μονοτονία, και να ταιριάζει με το λευκό των Κυκλάδων, τότε και τώρα.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΕ ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ... ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 3

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/27okt2018-istories-modas/

Τι κάνει η ελληνική μόδα όταν δεν νοσταλγεί το παρελθόν της; Ονειρεύεται το μέλλον της. Μπορεί να μην είχαμε ποτέ στα αλήθεια Paco Rabanne ή Andre Courreges, ούτε Jane Fonda στον ρόλο της Barbarella αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εγχώριοι σχεδιαστές, τα μοντέλα, οι κομμωτές, οι δημιουργοί προτύπων για το τώρα και το μετά, έκρυβαν ή καταπίεζαν τις ανησυχίες τους.

Με την ελληνική μόδα να αφομοιώνει τάσεις συχνά με χρονοκαθυστέρηση, τουλάχιστον σε προηγούμενες δεκαετίες, οι σύγχρονοι πρωταγωνιστές της πλέον, ενημερώνονται και δημιουργούν τις δικές τους κολεξιόν σχεδόν ταυτόχρονα με τους συναδέλφους τους, για να σκηνοθετήσουν μικρές ιστορίες στα περιοδικά, σε επιδείξεις μόδας, στο Instagram, παίζοντας με λέξεις στα αγγλικά, προκειμένου να ακουστεί η φωνή τους ακόμη πιο δυνατά.

Ο Λάκης Γαβαλάς, σε μια εποχή που όλοι θέλουν να κάνουν κουτύρ, επιμένει πως έχει επενδύσει στο στιλ της καθημερινότητας αλλά και στην Ελλάδα. Αν και αντιπροσώπευε κάποια στιγμή περισσότερες από 90 εταιρίες, δεν μπήκε όπως λέει στον πειρασμό να αντιγράψει κανέναν. Σήμερα που έχουμε λιγότερα χρήματα, ο Λάκης Γαβαλάς πιστεύει πως έχουμε περισσότερο στιλ σαν λαός. Όσο για το Ίντερνετ σαν μέσο επικοινωνίας; Δεν ζει για τα likes, δεν ακολουθεί κανέναν στο Instagram, προτιμά να δηλώνει διασκεδαστής του εαυτού του.

H Δάφνη Βαλέντε, με σπουδές στο Central Saint Martins, σχεδιάζει ρούχα με κίνηση, για ένα ατέλειωτο καλοκαίρι, ελπίζει στην τεχνολογία των υλικών, ρούχα που ζεσταίνουν ή δροσίζουν το δέρμα, υφάσματα από καλαμπόκι ή μανιτάρια, τρισδιάστατες εκτυπώσεις, σε μια πασαρέλα που ζωντανεύει στα social media τις τάσεις κάθε νέας συλλογής.

Η Τάμτα, σαν μούσα και αουτσάιντερ της μόδας μαζί, περιγράφει την πρώτη ιστορία μόδας που θυμάται. Περιοδικά Burda, ξεχωριστά πατρόν, η μαμά που ντύνει την κούκλα της. Πώς φαντάζεται η Τάμτα το μέλλον της μόδας; Aρκεί όπως λέει να εμπνευστεί από τις εκκεντρικές εμφανίσεις του σήμερα, την Lady Gaga, τον David Bowie, τον Εlton John…

Η Αντιγόνη Δέλιου, μοντέλο και ιδιοκτήτρια πρακτορείου μοντέλων, ήρθε από το μέλλον για να φωτίσει το παρελθόν και το παρόν, με δυναμισμό και ρεαλισμό. Έχει ζήσει την χρυσή εποχή της ελληνικής μόδας, και για την φουτουριστική εκδοχή της, λέει πως θα πρέπει να ανασυγκροτηθούμε, να προσέξουμε την υπερβολή με το Instagram, να επενδύσουμε στην αμεσότητα της εικόνας, αλλά να μην χάσουμε την ουσία, τη δράση, το …doing.

Ο Βαγγέλης Χατζής, κομμωτής που έχει αναλάβει σόου υπερπαραγωγές στην Αθήνα, με παράλληλες επιδείξεις των πιο αναγνωρίσιμων και απαιτητικών σχεδιαστών μόδας, ζει στο σήμερα, τον συναρπάζει η εποχή μας που όλα γίνονται τόσο γρήγορα, αν και δεν του αρέσει η λέξη μόδα και το εφήμερο της έννοιας Μόδα. Προτιμά να μιλάει με πάθος για το στιλ και την εξέλιξη του, είναι συλλέκτης περιοδικών, λευκωμάτων, εικόνων, δεν θα τον βρείτε στο Facebook και το Instagram, πολύ απλά γιατί δεν τα χρησιμοποιεί. Δεν θέλησε ποτέ να κοινοποιήσει ποιους κουρεύει για να αποκτήσει μεγαλύτερη πελατεία. Κι αν έφτιαχνε ένα editorial για ένα περιοδικό και την ελληνική μόδα του μέλλοντος; Θα εμπνεόταν όπως λέει από την ταινία Blade Runner.

Και οι Βlade Runners της ελληνικής μόδας; Ο Απόστολος Μητρόπουλος, σχεδιάζοντας ρούχα από το παρόν και το μέλλον, χωρίς σεζόν πλέον, επιμένει πως ο κόσμος αναζητά σήμερα ρούχα καθημερινά, πιο άνετα, πιο φαρδιά, unisex, κόντρα στην αισθητική των Kardashians.

Ο Vrettos Vrettakos, επενδύοντας στη λάμψη, στις αντανακλάσεις του καθρέφτη, δημιουργεί σύγχρονες πανοπλίες για απονομές βραβείων, το κόκκινο χαλί, το μουσείο, και ονειρεύεται ένα μέλλον για την ελληνική μόδα με πτυχώσεις από δέρμα και μεταλλικά πλέγματα που δημιουργούν τρισδιάστατες στολές με άρωμα Ελλάδας.

Φουτουριστική μόδα made in Greece. Ελευθερία, εξουσία και δυναμισμός. Άραγε το digital print θα νικήσει τα περιοδικά; Η υπερβολή είναι αναμενόμενη. Ο κόσμος λέει πως η μόδα πρέπει διαρκώς να αλλάζει. Κι αν ορισμένοι είναι ενάντια στην αλλαγή για την αλλαγή; Ο Yves Saint Laurent είχε πει: «Σημασία έχει να μπορεί κανείς να εκσυγχρονίζει κάθε δημιουργία ανάλογα με τις ανάγκες των καιρών.» Ή όπως έλεγε ο πρωτοπόρος Pierre Cardin που έφτιαξε την πρώτη στολή για το Διάστημα που περπάτησε στο δρόμο: «Αν θέλεις να είσαι σπουδαίος σχεδιαστής, δεν αρκούν τα όμορφα φορέματα. Πρέπει να προκαλείς το κοινό σου».

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΔΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ. ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/13okt2018-istories-modas/

Οι Ιστορίες Μόδας είναι ασπρόμαυρες και χρωματιστές, με το μαύρο να κυριαρχεί συχνά στις επιδείξεις μόδας, στα ατελιέ, στις θεατρικές παραστάσεις, στον δρόμο. «Μπορείς να φοράς μαύρα οποιαδήποτε στιγμή, να το φοράς σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις», συνήθιζε να λέει ο Christian Dior το 1954. Και οι πρωταγωνιστές της διαμόρφωσης της αισθητικής του χθες και του σήμερα, δηλαδή, οι Έλληνες σχεδιαστές, οι φωτογράφοι, οι στυλίστες, δεν αντιμετώπισαν και πολύ διαφορετικά το μαύρο χρώμα και τους κρυφούς του συμβολισμούς, τότε και τώρα.

Ο σχεδιαστής μόδας, Ντίμης Κρίτσας, που έχει ζήσει την μαύρη και την χρυσή εποχή της ελληνικής μόδας, εντός κι εκτός συνόρων, θα κάνει τη δική του «μαύρη» αποκάλυψη: «Ένα είναι το χρώμα: Μαύρο. Και να πούμε και κάτι άλλο…άσπρο. Μαύρο, άσπρο, κόκκινο. Το μαύρο κάνει τη γυναίκα να είναι σέξι, να έχει κάτι το μυστηριώδες.... Πάντα ήταν το μαύρο». Για να θυμηθεί κοστούμια ζωής που είχε σχεδιάσει για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη, την Ζωή Λάσκαρη, την Μελίνα Μερκούρη... «Τα ρούχα που έκανα γι’αυτές, δεν ήταν ρoύχα που θα φορούσαν όλες οι άλλες.»

Ο σχεδιαστής μόδας, Βασίλης Ζούλιας, που έχει υπάρξει και στυλίστας στο παρελθόν, αφηγείται ιστορίες μόδας στο κόκκινο χαλί, θυμάται να μεταμορφώνει την Έλενα Κουντουρά σε Audrey Hepburn, όπως επίσης και το Κορίτσι  με τα Μαύρα, το Ποτέ την Κυριακή, την ελληνική μόδα που εμπνέεται από τις καλύτερες στιγμές της για να ξαναγεννηθεί.

Ο εκδότης Άρης Τερζόπουλος φοράει αποκλειστικά σχεδόν μαύρα: «Έχω αρκεστεί στο μαύρο. Μου ταιριάζει. Κάτι θα λέει και για μένα σαν άνθρωπο.» Θα μιλήσει για τα γυναικεία περιοδικά, τότε και τώρα, το χαρτί και την ψηφιακή εποχή της μόδας, τους άνδρες και τις γυναίκες, τους φωτογράφους, το dream team της ελληνικής μόδας, τις μιμήσεις και την «ευλογία να κάνεις μια δουλειά που αγαπάς».

Όσο για την φωτογράφο, Μαρίνα Βερνίκου, «Το μαύρο είναι το μόνο χρώμα για χειμώνα και το καλοκαίρι το άσπρο. Αδυνατίζει, ομορφαίνει, σε όλα τα πράγματα… Το καλοκαίρι δεν με φτιάχνει το μαύρο». Και στην φωτογραφία; «Δεν τη θέλω την ασφάλεια του μαύρου στη φωτογραφία. Πιο δύσκολη η έγχρωμη.»

Ο στυλίστας Νικόλας Γεωργίου επιμένει χρόνια τώρα στην αφαίρεση, για να αφηγηθεί ιστορίες μόδας με πειθαρχία. «Αν αφαιρέσεις το χρώμα, το μαύρο καταπίνει το φως. Μένεις με την ένταση της φόρμας και η φόρμα απαιτεί φοβερή πειθαρχία». Γιατί προτιμά ο ίδιος το μαύρο; Γιατί είναι «πένθιμο» και «ήρεμο». «Όταν ντύνεσαι παίρνεις αποφάσεις που μένουν. Γίνεσαι δημιουργός της εμφάνισης σου. H μητέρα του καθενός είναι η πρώτη ιστορία μόδας. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στην Κύπρο, να έρχεται η μοδίστρα και να μένει σπίτι για 15 μέρες.»

Η δημοσιογράφος μόδας, Έφη Φαλίδα, θα μιλήσει για δύο είδη μαύρου… «Το μαύρο της παράδοσης, με τις μαυροφόρες, και το μαύρο που ήταν διαδεδομένο μέχρι τη δεκαετία του 60, αφού οι γυναίκες δεν ήξεραν κάτι άλλο». Θα αναφερθεί στον Ευαγγελίδη, σαν κουτυριέ, τον Μαυρόπουλο, για τις δημιουργίες του από σατέν, ταφτά και μετάξι, την Λουκία… Αλλά και τα μαύρα κοράκια, στις αρχές της δεκαετίας του 90, με γοτθική μουσική στο σάουντρακ.

Για τον εκδότη Γιώργο Κελέφη,  «το μαύρο χρώμα αναδεικνύει προσωπικότητα και δίνει λάμψη,  δείχνει κάποιον να φαίνεται διανοούμενος, είναι το απόλυτο χρώμα. Κρύβει δυναμισμό, ερωτισμό, συμβολίζει τη διάθεση για διαμαρτυρία.»

Και για την δημοσιογράφο, στυλίστρια και διευθύντρια περιοδικών, Κάτια Δημοπούλου; «Υπάρχουν σήμερα μικρά brands που επενδύουν στην ελληνικότητα…» Και τι δηλώνει για τους παλιότερους σχεδιαστές; «Tους βλέπω και τους θαυμάζω», για να ξεχωρίσει τον Βασίλη Ζούλια και την Δάφνη Βαλέντε, ανάμεσα σε άλλους. «Τους χειροκροτώ. Δύσκολο να κρατιούνται όρθιοι».

Αυτό είναι το παραμύθι του άσπρου και του μαύρου, των αντιθέσεων, των συγκρούσεων και της συμφιλίωσης, Ιστορίες Μόδας που αποκαλύπτουν 50 αποχρώσεις του μαύρου, της θλίψης, της απόγνωσης, των εμμονών.  Οι μαύρες ημέρες (και νύχτες) της μόδας. Tο μαύρο μοιάζει πολυτελές, ασφαλές, αδυνατίζει, ο μινιμαλισμός είναι μονόχρωμος.  Στην ψυχολογία το μαύρο έχει τη δική του ερμηνεία. Κλασικό, μυστήριο, ανεξάρτητο, κανείς δεν λέει να το αποχωριστεί, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Υπάρχουν γυναίκες και άντρες που έχουν μια απόλυτα μονοχρωματική ντουλάπα και δεν αισθάνονται ενοχές γι'αυτό αλλά συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις επιλογές τους με πάθος. Λαμπερό ναι, όσο και μυστηριώδες και ατμοσφαιρικό, τρόπος ζωής, μια εσωτερική επανάσταση που εκδηλώνεται σήμερα με σιωπή και στιλ. Ιστορίες μόδας με μαύρο περιτύλιγμα, για μια Ελλάδα που ρίχνει φως προτού πέσει η μαύρη αυλαία μετά τη μπόρα, για να βγει το ουράνιο τόξο.

IΣΤΟΡΙΕΣ ΜΟΔΑΣ. ΕΜΠΡΙΜΕ. EΘΝΙΚΗ ΜΟΔΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΦΩΣ

https://webtv.ert.gr/ert1/istories-modas/06okt2018-istories-modas/

 Η Ελλάδα έχει πολλές ιστορίες μόδας να αφηγηθεί. Ευκαιρία λοιπόν να ζωντανέψουν όλες αυτές οι ιστορίες, σε 12 επεισόδια, σε ένα ντοκιμαντέρ που καταγράφει για πρώτη φορά, εικόνες στα ατελιέ, στα στούντιο, στα ξενοδοχεία, στα μοδιστράδικα, στα κομμωτήρια, στις μπουτίκ, σε μνημεία, όπου υπάρχει αισθητική. Από τους αρχαιοελληνικούς χιτώνες στα πλισέ φορέματα του Jean Desses στη δεκαετία του 30 και από τα αποτυπώματα του Γιάννη Τσεκλένη με τα βυζαντινά χειρόγραφα, τα σύγχρονα σύμβολα αρχαιοελληνικού πολιτισμού, εξελίσσονται σε θέματα εθνικής επικοινωνίας και εξωστρέφειας. Από την Μινωική τέχνη και τα ανάκτορα της Κνωσσού, στην εγχώρια υψηλή ραπτική, τους πρώτους «ασπρόμαυρους» οίκους, τα πρώτα γυναικεία περιοδικά, τους χορούς με τα βαρύτιμα βραδινά φορέματα, τα κοσμήματα, τα καπέλα, τα γάντια, την ασπρόμαυρη λάμψη.

Η δημοσιογράφος μόδας, Elis Kiss, θυμάται τις «αξέχαστες στιγμές» της ελληνικής μόδας, τα «καλά χέρια» της μόδας και τις δυσκολίες παραγωγής, το εμπριμέ και τις διαφορετικές αναγνώσεις του σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από τον Γιάννη Τσεκλένη στην Mary Κatrantzou, την ίδια στιγμή που ο fashion editor Μιχάλης Πάντος μιλάει για το ελληνικό φως και τους τρόπους που αποτυπώνεται στις σελίδα των περιοδικών και τα εγχώρια ντεφιλέ.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν είναι σχεδιαστής μόδας, αν και θα μπορούσε. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε ένα σπίτι με μνήμες από γυναικεία αρώματα και χρώματα, συνήθιζε να έχει άποψη για τη μόδα από πολύ νωρίς… Αφηγείται την ιστορία της ελληνικής μόδας, με σιφόν και ζορζέτα, σε χώρο που παραπέμπει στη δεκαετία του γεννήθηκαν τα ψυχεδελικά μοτίβα. «Εγώ μεγάλωνα σε ένα σπίτι με πολλές γυναίκες… Η μητέρα μου, η γιαγιά μου, οι δύο μου αδελφές, μια θεία μου που είχε ξεμείνει με την κόρη της… Ένας μικρός που μεγάλωνε μέσα σε γυναίκες. Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που ασχολήθηκαν με τη μόδα… Περιστοιχίζονται από γυναίκες κι ένας άνδρας στη μέση που σχεδιάζει… »

Ο Γιάννης Τσεκλένης, μας υποδέχεται στο κέντρο της Αθήνας, στο ατελιέ του, με κόκκινες, γκρι, μαύρες αποχρώσεις, για να μας δείξει πρωτοσέλιδα της εποχής που τον αποθεώνουν, μαζί με την Ελλάδα σε μια στιγμή ανάκαμψης, σε ένα ταξίδι αναμνήσεων και συλλογών ψυχής. Παραδέχεται πως η ελληνική μόδα «δεν γνώρισε χρυσή εποχή», ετοιμάζεται «να φτιάξει άλλο …τρένο τώρα», υπάρχει «ατελείωτο ταλέντο» και «ανήσυχο κύτταρο», μέσα από τη μόδα μπορείς να περάσεις «μηνύματα έως και επικίνδυνα.» Και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζει σίγουρα καλά η σχεδιάστρια Mary Katrantzou, η οποία, ξεχωρίζει σήμερα για τα υφάσματα κυρίως που χρησιμοποιεί, εμπριμέ που θα ζήλευαν ξακουστοί οίκοι της δεκαετίας του 50 και του 60, τις ιστορίες που αφηγείται στο κόκκινο χαλί, στην πασαρέλα, στην αληθινή ζωή.

Ποια ήταν όμως για τον φωτογράφο Τάσο Βρεττό η πιο ωραία εποχή για την ελληνική μόδα και πότε έβγαλε ο ίδιος τη μόδα στην ύπαιθρο; Στη διάρκεια της εκπομπής θα αποκωδικοποιήσει πορτρέτα και φωτογραφήσεις μόδας, στο στούντιο και εκτός, θα μιλήσει για την εποχή πριν και μετά τα φίλτρα και το photo shop. Η σχεδιάστρια κοσμημάτων, Κατερίνα Ψωμά, που φτιάχνει ανάγλυφα αξεσουάρ με νοσταλγία, θυμάται την ελληνική μόδα στη δεκαετία του  60 και του 70, την ιστορία τριών χιλιάδων ετών, παραμένει αισιόδοξη, εξηγεί στο ατελιέ της πως της αρέσει να μεταφράζει την αισθητική και ποια είναι τελικά τα βασικά χαρακτηριστικά του εμπριμέ. Ο κομμωτής Νικόλας Βιλλιώτης επιμένει στον μινιμαλισμό, αφού όπως θα πει το φλόραλ προσφέρει τεράστια πληροφορία σε ένα ρούχο, οπότε τα μαλλιά πρέπει να είναι «γεωμετρικά, λίγο πιο ήσυχα και αυστηρά.»

Και κάπως έτσι γεννιέται και εξελίσσεται το εμπριμέ made in Greece, πρωτότυπα υφάσματα που αφηγούνται μύθους, ανθισμένα μοτίβα, έργα τέχνης που φοριούνται και καταγράφουν οτιδήποτε συμβαίνει στον παγκόσμιο και εγχώριο χάρτη, υπονοώντας την ιστορία και την εξέλιξη της. Kύματα, μωσαϊκά, ελληνικά αγγεία, έντομα, καραβάκια, μωσαϊκά της Πέλλας, Αρπαγή της Περσεφόνης… Εθνική μόδα, όχι η Ελλάδα φολκλόρ, σίγουρα όχι ένας χιτώνας από συνθετικό μετάξι αλλά μετάξι λουσμένο στα χρώματα, τον ήλιο και το ελληνικό φως. Ιστορίες Μόδας. Ιστορίες με Φως.

ΕΝΘΥΜΙΟΝ 1970-80. ΟΤΑΝ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΣΕ ΔΡΑΧΜΕΣ...

Αναβιώνεις τη δεκαετία του 70 μέσα από ένα ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο. Μόνο έτσι θα την δεις σωστά. Ζωντανά. Δυνατά. Τα μάξι φορέματα της μαμάς, σαν της γοργόνας, χωρίς ουρά. Και κάτι σούπερ μίνι, κεντημένα,  βαριά, λαμπερά, οριακά κιτς. Οι κουρτίνες στα δωμάτια. Πορτοκαλί με καφέ και μπεζ; Κάτι πελώριες κασέτες, σαν μαύρη σοκολάτα, σε ένα αντίστοιχα πελώριο μηχάνημα για να ακούς μουσική. Το πάτημα ενός κουμπιού στο juke box, ή «τζουκπόξ». Μπιτλς, Ρόλινγκ Στόουνς, Μαρινέλλα, Χατζιδάκις. Ψυχεδελική μόδα, ψυχεδελική μουσική, και η ζωή; Ψυχεδελική με ασημένιες αντανακλάσεις.

Η Ελλάδα στη δεκαετία του 70 βλέπει ασπρόμαυρη τηλεόραση. Εξακολουθεί να ακούει ραδιόφωνο με πάθος. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την εικόνα. Ειδικά αν συνοδεύεται με σπιτικό σιμιγδαλένιο χαλβά με κανέλα και αμύγδαλα. 

Η οθόνη, μικρή και μεγάλη, παίζει με τη μαγεία. Την ψευδαίσθηση. Σίριαλ σε συνέχειες, ιστορίες της διπλανής πόρτας, παράλληλες ιστορίες μέσα από την κλειδαρότρυπα. Κινηματογραφιστές εκτός συνόρων, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Τζορτζ Λούκας, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, στήνουν υπερπαραγωγές για τη μεγάλη οθόνη του 70. Σε απόλυτη αρμονία με ό,τι συμβαίνει στην Αμερική του τότε. Οι Έλληνες βλέπουν τηλεόραση, εθίζονται, οι πόλεις (και τα χωριά) ερημώνουν όταν παίζει κάτι αγαπημένο, το σινεμά μένει λίγο πίσω. 

Και η ατμόσφαιρα; Μυρίζει σεβεντίλα. Χούντα και κοινοβουλευτική δημοκρατία. 1974. Πριν και μετά. Πολυτεχνείο, φοιτητική εξέγερση, συγκρούσεις, τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ανατροπές, περιπέτειες. Και μετά, πολιτική σταθερότητα, ένταξη Ελλάδας στην ΕΟΚ, αμφισβήτηση, αποχουντοποίηση, επεκτατική οικονομική πολιτική, οξεία ύφεση σε οικοδομές και κατασκευές, αύξηση της ανεργίας... 

Κι όμως. Η γενιά του 70 αρχίζει να παράγει θόρυβο, να δοκιμάζει και να ξεπερνά τα όρια της, να γίνεται από μαυρόασπρη, χρωματιστή. Είναι η δεκαετία που όλα αλλάζουν, όλοι αναζητούν το καινούργιο, το μέλλον, χωρίς φόβο, με πλήρη άγνοια. Τη σιγουριά της νοσταλγίας. Και την ψευδαίσθηση της αιώνιας νεότητας. 

Κίτρινα τρόλεϊ με κεραίες. Μπλε και άσπρα λεωφορεία. Ο ηλεκτρικός ενώνει τον Πειραιά με την Κηφισιά με τα ξύλινα βαγόνια του. Σκαραβαίοι και βάτραχοι σε ρόδες. Και κίνηση. 127 και 53 άλογα, οι αριθμοί στους δρόμους. Η Αθήνα σε μεταβατικό στάδιο, όχι πολύ διαφορετική από την Αθήνα του 2017. Ή μήπως ήταν; Οι κάτοικοι αυξάνονται στην πρωτεύουσα, οι πολυκατοικίες, τα ψηλά κτίρια γεννιούνται, οι πλατείες γκρεμίζονται και χτίζονται από την αρχή, για να καλύψουν τις ανάγκες της εποχής. 

Η Αθήνα αναπτύσσεται. Μεγαλώνει. Στο κέντρο και στα προάστια. Γίνεται (ακόμη) πιο θορυβώδης. Τα περίπτερα γεμίζουν λιχουδιές. Και έγχρωμα, εβδομαδιαία περιοδικά με ξύλινα μανταλάκια. Η αμερικανική πρεσβεία στη Βασιλίσσης Σοφίας γίνεται σήμα κατατεθέν της πόλης, όπως και το κτίριο του Φιξ. Ο Πύργος των Αθηνών ετοιμάζεται να ανέβει στα σύννεφα. Στο Σύνταγμα βγαίνουν κίτρινες πολυθρόνες για την ανάγνωση της εφημερίδας με ήλιο και καφέ, έξω. Άνδρες με φαβορίτες, ζιβάγκο και πτι-καρό σακάκι και γυναίκες με μακριά μαλλιά με μπούκλα στο τελείωμα και φορέματα που σκουπίζουν το πάτωμα, κρύβουν τις πλατφόρμες-υπερπαραγωγή σε στιλ Boney M ή Abba. Περπατούν περήφανα, αργά και σταθερά. 

Oι σταρ της ροκ επηρεάζουν με κάθε τους κίνηση το κοινό τους, στιλιστικά τουλάχιστον. Και οι κοινές θνητές; Φορούν αϊλάινερ στα μάτια. Ψεύτικες βλεφαρίδες. Ολόσωμες φόρμες. Θέλουν να μοιάσουν στην Μπριζίτ (Μπαρντό) χωρίς να παντρευτούν τον Σερζ (Γκένσμπουργκ). Νάζι και σκέρτσο. Πέτο που ...πετάει. Δερμάτινα τζάκετ. Patchwork από ανόμοια δέρματα και υφάσματα. Άρωμα Γούντστοκ εκτός. 

Κι εντός; Aν δούμε τον εγχώριο κινηματογράφο, θα καταλάβουμε πως βρίσκουν δουλειά οι Έλληνες στη δεκαετία του 70. Ο Κώστας Βουτσάς αλλάζει ακόμη και φυλή. Γυναίκες αλλάζουν φύλο. Η Αλίκη γίνεται άνδρας, ξανά και ξανά. Θέμα των ταινιών, ο πόλεμος και η ιστορία. Το παρελθόν. Η αναδρομή. Το ταξίδι. Το χθες. Υπολοχαγός Νατάσα. Μαντώ Μαυρογένους. Παπαφλέσσας. Η νέα σχολή, που επηρεάζεται από τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, φωτίζει την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. 

Και στις φωτογραφίες; Τα στιγμιότυπα; Τα οικογενειακά άλμπουμ; Ο τροχονόμος μέσα στο ριγέ κουβούκλιο. Τηλέφωνο με στρογγυλό καντράν.  Οι δερμάτινες σάκες στο σχολείο. Οι μπλε ποδιές του Γιάννη Τσεκλένη. Και οι λευκές, πάνινες κορδέλες στα μαλλιά των κοριτσιών. Οι διαφημίσεις με τα έξυπνα λογοπαίγνια. Οι κασέτες στο κασετόφωνο. Κι όταν χαλάνε, η χαρακτηριστική κίνηση με το μπλε στυλό που επαναφέρει την ταινία στη θέση της. 

H ζωή δεν κοστίζει ακριβά. Σάντουιτς με γύρο. Ή σουτζουκάκι. Το λεωφορείο στοιχίζει 1 δραχμή. Πληρώνεις με εικοσάρικο και ο εισπράκτορας δεν έχει να σου χαλάσει. Όλα έρχονται απέξω με χρονοκαθυστέρηση. Τραγούδια. Τάσεις. Αρώματα. Επιτυχίες. Σειρές. Ταινίες. Σοκολάτες. Μύθοι. Αλήθεια. Ψέματα, Πραγματικότητα με γκλίτερ. Η ευτυχία μετριέται σε δραχμές. Και τα ρέστα, είναι περισσότερα από τα νούμερα που κυκλοφορούν στους δρόμους.

ΕΝΘΥΜΙΟΝ 1980-1990. ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΤΡΑΝΖΙΣΤΟΡ

80. Μαγικός αριθμός. Στρογγυλός. Φωτογενής, όταν γράφεται. Κι όταν τον θυμάσαι έχει ηχητικά εφέ, μαζί με οπτικές αντανακλάσεις. Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες. 80 τραγούδια. 80 βιντεοκασέτες. 80 μικρές λευκές τελείες στο παμφάγο Pacman με το τεράστιο στόμα. Στην εποχή προ-emoticons, προ-selfies, προ-κινητών, στη δεκαετία των χρωμάτων με ρίγες, η ιστορία γράφεται με παγωτό μηχανής, τσιχλόφουσκες που χάνουν τη γεύση τους σε δευτερόλεπτα, αγώνες μπάσκετ και ποδοσφαίρου που εξελίσσονται σε τρόπαια εθνικής υπερηφάνειας.

Το 80 μυρίζει 4711 και Μυρτώ. Παίζει Ατάρι. Ακούει Ντουράν Ντουράν. Έχει διλήμματα: Σπέτσες ή Ύδρα; Μύκονο ή Μύκονο; Ρόλινγκ Στόουνς ή Μπιτλς; Παίζει φλιπεράκια. Ψηφίζει Αλλαγή. Τα βλέπει όλα πράσινα. Πηγαίνει στο Μινιόν. Οδηγεί Pony και ονειρεύεται ένα πιο ψηλό τζιπ, «όταν μεγαλώσει». Και ψηλώσει; Χορεύει ντίσκο. Παίζει γιο-γιο. Ράβει (ακόμη) ρούχα. Κεντάει. Συλλέγει τάπερ. Πίνει ουίσκι με κόλα. Ακούει ροκ. Χορεύει αεροβική. Φοράει παγέτες. Βλέπει Τόλμη και Γοητεία.

Μπρουκ ή Ριτζ; Η δεκαετία της περμανάντ, της ξανθής ανταύγειας, του φιόγκου. Της υπερβολής. της ευφορίας, του ενθουσιασμού. Με απρόβλεπτες συνέπειες πίσω από το γκλίτερ. Μεταμοντέρνοι αρχιτέκτονες, συνθέτες, σκηνοθέτες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, πρωταγωνιστές στο ίδιο έργο. Με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια…

Στη δεκαετία του 80 όλα είναι ομιχλώδη. Καπνισμένα. Υπερμεγέθη. Φουσκωμένα. Γυαλιστερά. Σούπερ κιτς. Λάιτ. Ανάλαφρα. Παράφωνα. Την ίδια στιγμή μαζικά. Απλά. Λαϊκά. Ευκολοχώνευτα. Μεταβατικά. Λαρζ, όπως large, με το ζ να προφέρεται βασανιστικά αργά. Μια δεκαετία με γενναιοδωρία. Και ανοιχτή καρδιά, ανοιχτό πορτοφόλι, μουσική στη διαπασών.

Η κοκαϊνη γίνεται η ασημόσκονη των πάρτι. Το Aids χορεύει τη νύχτα. Και τη μέρα. Εξαρτήσεις, εμμονές, ακραίες απολαύσεις, με τίμημα. Νέοι άνθρωποι φεύγουν και οι παρέες μικραίνουν. Η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται σε δημοφιλή φιλμ της εποχής: O Σημαδεμένος (1983), Bright Lights, Big City (1984), Less than Zero (1985) και σειρές (Miami Vice, 1984). Ακολουθεί η αποθέωση της βίντεο κασέτας. Και του βίντεο-κλιπ.

Η γλώσσα του κινηματογράφου γίνεται άμεση, γρήγορη, γυμνή. Και το ραδιόφωνο, επιθετικό, η στρίγγλα που έγινε αρνάκι. Από την ανάποδη. Η νύχτα γίνεται μέρα. Πάρτι αφήνουν εποχή. Παραφωνίες. Ευτράπελα. Λιποθυμίες.   

Κι όταν μένουμε σπίτι; Στο ζάπινγκ των eighties πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει η ασημένια κεραία. Ποιος σκότωσε τον Τζέι Αρ; Πότε θα μαλλιοτραβηχτεί η Αλέξις Ντέξτερ-Κόλμπι-Κάρινγκτον με την καλοσυνάτη Κριστλ Κάρινγκτον με την χρυσή αφέλεια;  Πότε επιτέλους θα φτάσει ο Εξωγήινος σπίτι του; ΕΤ phone home… Για να συναντήσει την Κάντι-Κάντι, τον Άνθρωπο από την Χαμένη Ατλαντίδα, την Βιονική Γυναίκα, μια κρουαζιέρα έστω με το Πλοίο της Αγάπης....

Η πιο παρεξηγημένη δεκαετία είναι χρυσή, λαμπερή, κιτς, με περισσότερη λακ από ποτέ, βάτες, ντίσκο ρυθμό, μπάγκι ατασθαλίες, κακόγουστα τζιν, μαλλιά κοκκοράκι, κιτς περιτύλιγμα. Και η ουσία;

Να παίζει το τρανζίστορ. Χωρίς μετρό (ακόμη), με νέφος σαν μαύρα σύννεφα στην Ελλάδα που γνωρίζει τις σαπουνόπερες με πάθος, αναπαράγει πρότυπα και συνήθειες σε συνέχειες, αγαπά οτιδήποτε είναι εισαγόμενο, δεν ντρέπεται γι’αυτό, αντίθετα το αποθεώνει. Και το υιοθετεί με κάθε επισημότητα.

Ξενομανία; Μι Τάρζαν, γιου Τζέιν. Τσίχλες κολλημένες στα σχολικά θρανία. Στα δέντρα. Στα κακόγουστα δερμάτινα παπούτσια, unisex, για αγόρια και κορίτσια, πάντα με κορδόνια, συχνά με κέρμα-διακόσμηση. Δραχμή ακόμη, ταπεινή, μάλλον όχι όσο γυαλιστερή θα θέλαμε. Το Φάντασμα του Μέλλοντος με την Οικονομική Καταστροφή Μέρος Πρώτο είναι μπροστά.

Γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια ή κάπως έτσι. Πολιτική με ντουντούκα. Το αεροδρόμιο του Ελληνικού δεν μας χωράει πλέον. Ο Δρομέας (ακόμη) στην Ομόνοια. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Κολωνάκι. Και στα προάστια. Στα σομόν τερατουργήματα στην Εκάλη. Με την Βίρνα Δράκου, σαν την απόλυτη πρωταγωνίστρια-πρότυπο.

«Εϊτίλα». Αυτοκίνηση. Εννέα Μούσες. Bora-Bora. Amnesia. Κλαμπ με φωτορυθμικά και αυστηρή πόρτα. Ελληνική μόδα με δική της βιτρίνα. Σχεδιαστές που ακούγονται και φοριούνται κιόλας. Αν αγαπάς το χρώμα, φοράς Τσεκλένη, αν ανακαλύπτεις τώρα το μαύρο, Παρθένη.

Πρώτα εμπορικά κέντρα. Κακόγουστα ηλεκτρονικά ρολόγια με κουμπάκια και ασορτί ήχους. Συλλογές με αυτοκόλλητα. Ανταλλαγές στην πυλωτή. Οι πρώτοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, πιάνουν το μισό γραφείο, έχουν μικρή οθόνη, αντικαθιστούν την γραφομηχανή. Και το Ίντερνετ; Θεωρείται η εφεύρεση του 1989 και βαφτίζεται World Wide Web.

Και ο κόσμος; Παίζει Τέτρις. Αρνείται να μεγαλώσει. Φοράει τζιν με λευκές μπλούζες με φρούτο στην ετικέτα και πάνινα αθλητικά. Ξεχειλωμένα πουλόβερ σε φωσφοριζέ αποχρώσεις με ανοιχτή λαιμόκοψη, πουκάμισο από μέσα και δυο μύτες να ξεπροβάλουν στο τελείωμα. Τρώει παγωτό μηχανής στην Κηφισιά, παγωτό που βυθίζεται σε μαγική σοκολάτα και παγώνει σε δευτερόλεπτα. Τρώει μπιφτέκια με σος ροκφόρ και σαλάτα του Σεφ με έξτρα σος. Η εποχή της ασταμακαρονάδας θα αργήσει να φανεί. Ευτυχώς.

Τρώμε και ποπκόρν. Για πρώτη φορά δεν υπάρχουν ταινίες για παιδιά, εφήβους, μεγάλους. Πόλεμος των Άστρων σε συνέχειες, Ιντιάνα Τζόουνς, Μπάτμαν… Ταινίες επιστημονικής φαντασίας, περιπέτειες, κινηματογραφικές αίθουσες που κόβουν εισιτήρια για όρθιους. Ο Μάικλ Τζάκσον χορεύει Moonwalk σαν Πίτερ Παν στην Χώρα του Ποτέ. Κι ο Τομ Χανκς εύχεται στο Big να ξαναγίνει μαθητής στο σχολείο. Τυχαίο;

Γιατί να θέλεις να μεγαλώσεις; Στα eighties; Όλα λαμπυρίζουν. Η χώρα ξενυχτάει, ξενοκοιμάται, τραγουδάει Wham. Μουσικόραμα. Μανίνα, Κατερίνα, Πάττυ, Τιραμόλα. Περιοδικά που στοιχίζουν 80 δραχμές και είναι σαν επιχρωματισμένα. Οι τιράντες θεωρούνται ντεμοντέ. Οι γυναίκες φοράνε κοστούμια. Ή ταγέρ. Εννοείται με διπλές βάτες. Σακάκια σε ανδρική γραμμή, παστέλ αποχρώσεις. Το μαύρο παύει να αποτελεί συνώνυμο του πένθους, απενεχοποιείται, στα διαλείμματα παίζουν το μπλε ιλεκτρίκ και τα πελώρια πλαστικά σκουλαρίκια σε όλα τα χρώματα με κλιπ.

Τα μαλλιά φουσκώνουν κι άλλο. Αυτό που έγινε το 80 δεν έμεινε στο 80. Η εμμονή με τα χρήματα, να ζούμε για το τώρα χωρίς καμία σκέψη για το μετά, να ξοδεύουμε αντί να αποταμιεύουμε, να παχαίνουμε, να αγοράζουμε ξένα περιοδικά για να μοιάσουμε στην Κρίστι Μπρίνκλεϊ… Cause we are living in the Material World, τραγουδά η Μαντόνα, και είναι προφητική.

Μια Ελλάδα σαν τον κύβο του Ρούμπικ. Χρωματιστή, άναρχη, μπερδεμένη. Θέλει να διατηρήσει την μπλε και την λευκή όψη, να ξεχάσει την ασπρόμαυρη, να παίξει με νέες αποχρώσεις, πράσινες, κόκκινες, κίτρινες αλλά δεν ξέρει (ακόμη) ότι όταν μπερδευτούν όλα τα χρώματα μαζί, θαμπώνουν.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΙΝΑΙ...

• Διακοπές είναι...
• Να τσεκάρεις τα emails σου κάθε μέρα, όχι κάθε ώρα ή κάθε λεπτό.
• Να μην χτυπάει το τηλέφωνο σου. 
• Να το ξεχνάς.
• Nα το χρησιμοποιείς σαν φωτογραφική μηχανή, φακό, πυξίδα, mp3 player.
• Διακοπές είναι μια βουτιά το απόγευμα που διαρκεί μέχρι το φεγγάρι.
• Αστέρια που παίζουν, τρεμοπαίζουν, πέφτουν.
• Καινούργια μουσική, καινούργιες συνήθειες.
• Σταφύλι με αλάτι.
• Κάθετη ανάγνωση των ειδήσεων.
• Η ζωή μας όλη ένα Instagram.
• Άγνωστα τραγούδια, που γίνονται οικεία. Cigarettes after sex?
• Γρήγορο κουπί στο κανό, στα βαθειά.
• Σπιτικά τυροπιτάκια με μέλι.
• Υποσχέσεις για ταξίδια τον χειμώνα.
• Μπιρίμπα στο κρεβάτι με τα μαξιλάρια αγκαλιά. Ποιος παίζει; Πρέπει να πετάξεις κάτι.
• Μαγιό που δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν καν.
• Πετσέτες που γίνονται ...σκεπή.
• Χορός σε δημόσιο πάρκινγκ, χωρίς χορογραφία, σε fast forward.
• Διακοπές σημαίνει αγκαλιές, γέλια, ξενοιασιά, επιλεκτική μνήμη, φρούτα, παγωτά, βουτιές, κολύμπι, αχινοί, σπηλιές, βράχια, πεταλίδες, κύματα, τραμπολίνο, καρπούζι, περπάτημα, 10.000 βήματα τη μέρα. Και η κοτσίδα στα μαλλιά; Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε την αλμύρα πάνω μας. Για λίγο ακόμη. 

LEFT AT GOD'S MERCY

Διαβάζεις τους τίτλους στον διεθνή Τύπο.

Βλέπεις τις μαύρες αναρτήσεις στο Ιnstagram. Με τα ασορτί hashtags.

Pray for Greece. 

Tα παιδιά ρωτάνε τι είναι το DNA; Kαι πώς το βρίσκεις... Γιατί δεν σώθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς έπεσε το κοριτσάκι στα βράχια; Πώς πέθανε ένα μωρό; Bρέθηκαν τα δίδυμα κορίτσια; Είδες τα σκυλιά με τα καμένα πατουσάκια; Αν έβρεχε όσο σήμερα, θα ζούσαν σήμερα όλοι όσοι δεν υπάρχουν πια;

Tι να πεις, τι να εξηγήσεις, τι να απαντήσεις, τι να κρύψεις. Δεν ξέρεις τίποτα. Νιώθεις μόνο ενοχές. Ενοχές που δεν ήσουν εκεί για να βοηθήσεις, για να φωνάξεις, για να προλάβεις, να είσαι εκεί. Nα σβήσεις την φωτιά; Να πέσεις στη θάλασσα; Nα συντονίσεις τον κόσμο; Να φέρεις τον χρόνο πίσω; 

Δεν είμαστε μικροί Θεοί. Είμαστε άνθρωποι. Έλληνες. Ήρωες. Τελικά είχαν δίκιο. Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Ευθύνες; Λάθη; Kενά; Όσα παίρνει ο άνεμος. 

Ασπρόμαυρο καλοκαίρι είναι...

Το καλοκαίρι που θέλεις χρωματιστά γυαλιά για να αλλάξεις διάθεση.

Νοσταλγείς, επιμένεις, περιμένεις.

Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι στη Λευκάδα;

Στην Κεφαλονιά;

Στις Σπέτσες;

Στην Κρήτη;

Στο Κουφονήσι;

Στην Αμοργό;

Δεν θυμάμαι τίποτα. Άραγε το φετινό καλοκαίρι θα είναι χρωματιστό; Μονοχρωματικό έστω; 

MEGHAN MARKLE: BRIDE & PREJUDICE

Η φίλη μου έχει χαρεί υπερβολικά πολύ με τον γάμο της Meghan Markle με τον πρίγκηπα Harry. Επαναλαμβάνει συνέχεια την ίδια φράση, στο τηλέφωνο, λάιβ, όταν βλέπει τις εικόνες. «Καταρχήν αυτός είναι κούκλος, αυτή μεγαλύτερη του, χωρισμένη, μιγάδα, παιδί χωρισμένων γονιών, πετυχημένη ηθοποιός, καμία σχέση με τις άλλες...» Είναι τόσο χαρούμενη σα να παντρεύτηκε εκείνη τον πρίγκηπα. Πρόλαβε και παρακολούθησε όλο το ρομάντσο σε τηλεταινία, ξέρει κάθε λεπτομέρεια για τη σχέση τους, πως γνωρίστηκαν, τι του είπε μετά το πρώτο και το δεύτερο ραντεβού, σα να ήταν εκεί. Εντάξει, δεν τρελάθηκε με το νυφικό (Givenchy) γιατί παραήταν απλό, προτίμησε το φόρεμα που έβαλε μετά (Stella McCartney) αλλά θα προτιμούσε να είναι πιο αποκαλυπτικό το πατρόν στους ώμους. Έχει αποστηθίσει τη στιγμή που ο Harry τις ψιθυρίζει πόσο τυχερός είναι και πόσο όμορφη την βρίσκει, διαβάζει τα χείλη του με μεγάλη επιτυχία και έχει ήδη εντοπίσει ποιοι «αληθινοί» πρίγκηπες είναι ελεύθεροι στον κόσμο, αυτή τη στιγμή. Να είναι άραγε η μόνη; Κι εγώ που νόμιζα ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε το σύνδρομο της Σταχτοπούτας, πως η Julia Roberts δεν είναι η μόνη νύφη που το έσκασε και η Grace Kelly είναι η πιο όμορφη νύφη-πριγκίπισσα, τώρα έχουμε να ζήσουμε το παραμύθι της Meghan, με το δανεικό στέμμα (από τη βασίλισσα) και το αγόρι με το κόκκινο μούσι. H ...Καιτούλα πάντως (Kate Middleton) πήγε με το ίδιο παλτό (Alexander McQueen) που φορούσε και στη βάφτιση της κόρης της. Γιατί; Γιατί μπορεί. 

EUROVISION 2018. ΕΛΛΑΔΑ ZERO POINTS

Bρίζουμε την Eurovision, τη σνομπάρουμε, χρόνια τώρα, προτιμάμε τα «σοβαρά», πανηγυρίζουμε με κάθε ευκαιρία που η ελληνική σημαία αγκαλιάζει το σώμα ενός αθλητή ή ο εθνικός μας ύμνος ακούγεται δυνατά. Τι έγινε με την ελληνική συμμετοχή στη μουσική διοργάνωση φέτος και μείναμε εκτός; Μια άχρωμη, άοσμη, αδιάφορη εμφάνιση στη σκηνή, με λευκή δημιουργία του ταλαντούχου σχεδιαστή μόδας, Δημήτρη Πέτρου, κι ένα αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο τραγούδι που μόνο όνειρο δεν ήταν. Λευκό το ρούχο, φλατ το κομμάτι, μηδέν αποτέλεσμα και εντυπώσεις. Γιατί ένα μοιρολόι, αν δεν γεννά συναίσθημα, γίνεται ...σεντόνι. Και έρχεται η Κύπρος, με τη δική της πρόταση, μια wannabe Beyonce και Shakira μαζί, εντυπωσιακή, σέξι, με ολόσωμη πλουμιστή φόρμα του μετρ των κρυστάλλων, Βρεττού Βρεττάκου που φέρνει ενέργεια και Fuego στη σκηνή, μια σύγχρονη, παγκόσμια γλώσσα, φολκλόρ, πληθωρική, οριακά κιτς, πάντως όχι ξεπερασμένη, μουχλιασμένη, μίζερη ή δήθεν. Αν δεν χορέψεις, χαζεύεις, κουνιέσαι στον ρυθμό των μαλλιών της ερμηνεύτριας που μοιάζει να το απολαμβάνει, να το ζει, να το νιώθει, να παίζει με τους κανόνες της Eurovision. Και η Ελλάδα που βρίσκεται μέσα σε όλο αυτό; Μοιρολογεί και κλαίει τη μοίρα της ή ονειρεύεται μια μέρα να φορέσει υψηλή ραπτική και να πετάξει το ταγάρι μακριά;