Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΥΜΑΤΑΙ... 1900-1910

Στα πρώτα χρόνια του αιώνα, η μικρή Αθήνα ονειρευόταν το μέλλον της. Η αύρα της έχει αφήσει τα χνάρια της σε μπαούλα, σε κοριτσίστικα λευκώματα και κιτρινισμένα σημειωματάρια. Μια γκαρνταρόμπα από τις ημέρες που φυλλορρόησαν και «παρήλθον», μια ιστορία με ράφτρες, κοπελούδες, κρυφές ματιές, ανομολόγητους έρωτες, κοινωνική ετικέτα. Μα, πίσω απ’ όλα αυτά, η ρομαντική Αθήνα μετρούσε μέρα τη μέρα τη ζωή της.

Με τα πρώτα αυτοκίνητα, τα ιππήλατα τραμ, τις λατέρνες. Είναι η εποχή που τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο με τα πόδια, η δεκαετία των «πρώτων» Αθηναίων καλλονών, που ανασήκωναν τον ποδόγυρο για να αποφύγουν τη λάσπη και σκίαζαν το πρόσωπο για να το διατηρήσουν λευκό...

Στις μέρες του Γεωργίου του Α΄, η Αθήνα, δίχως να το ξέρει, ζει το τελευταίο γαλήνιο κεφάλαιο της ιστορίας της πριν από τους πολέμους. Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα είναι πόλη «επαρχιακή», οι πάντες γνωρίζουν τους πάντες, καπέλα ανασηκώνονται σε αλλεπάλληλες χαιρετούρες, οι πλανόδιοι διαλαλούν την πραμάτεια τους. Είναι μια χαριτωμένη πολιτεία, με λίγες υποδομές, μεγάλες φιλοδοξίες, μια φραγκολεβαντίνο αστή και μια ανατολίτισσα ευρωπαία. Ήδη από το 1900, οι πιο εύποροι Αθηναίοι κυκλοφορούσαν με τα πρώτα αυτοκίνητα που φόβιζαν τα άλογα και τους διαβάτες, αλλά προξενούσαν βλέμματα ζήλιας και θαυμασμού.

Το 1902 ο ατμοκίνητος σιδηρόδρομος γίνεται ηλεκτροκίνητος. Το 1907 ηλεκτροφωτίζονται οι πλατείες Ομόνοιας και Συντάγματος και κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας. Ένα χρόνο αργότερα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα ηλεκτρικά τραμ. Τότε λειτουργεί και το πρώτο τηλεφωνικό κέντρο της Αθήνας με 200 όλους κι όλους συνδρομητές.

Οι... νεωτερισμοί που εισβάλλουν από την Ευρώπη, σκανδαλίζουν. Παρ’ όλα αυτά οι κομψευόμενες Αθηναίες επιδεικνύουν τις καπελίνες και τα παρασόλια τους, τα μακριά φορέματα και τη σφιχτή μέση-δαχτυλίδι, στου «Γιαννάκη» και στο «Ντορέ». Οι συνοδοί τους, οι Αθηναίοι δανδήδες, όταν δεν ήταν ένστολοι, φορούσαν εξίσου... άβολα ρούχα: ριγωτό παντελόνι, καλτσοδέτες, ψηλό κολάρο, γιλέκο με χρυσή αλυσίδα, μπρελόκ με φωτογραφία, γκέτες, ημίψηλο καπέλο, μπαστούνι. Και οβάλ γυαλιά «pince-nez».

Η μόδα ήταν προνόμιο των λίγων ευκατάστατων αστών. Οι περισσότεροι βολεύονταν όπως-όπως. Μεταποιήσεις, αποφόρια, δανεικά, ενοικιαζόμενα κοστούμια. Τα φιγουρίνια από το Παρίσι τα κορνίζωναν στα ραφεία, αλλά ποιος είχε μυαλό και χρήματα για τέτοια; Η Ελλάδα, απομονωμένη από την Ευρώπη, ζούσε περισσότερο με το όνειρο της Δύσης παρά με τα αξεσουάρ της.

Εκείνα τα χρόνια, η γυναίκα στην Ευρώπη άρχιζε να ψελλίζει τα πρώτα αποχαιρετιστήρια λόγια στον στενό δυνάστη της, τον κορσέ! Στην Ελλάδα φθάνει μόνο ο απόηχος, μακρινός και αυτός. Λίγες Αθηναίες ταξίδευαν τότε στη Δυτική Ευρώπη. Η επαφή με το εξωτερικό διατηρείτο συχνά μέσα από συγγενείς στην Πόλη ή την Αλεξάνδρεια.

Στη Δύση το 1900 σημειώνεται η έκρηξη της υψηλής ραπτικής η οποία στην Ελλάδα δεν έγινε και τόσο αισθητή. Ο Πολ Πουαρέ ήταν ο σχεδιαστής που απελευθέρωσε το γυναικείο σώμα.

Η μικρή, συντηρητική Αθήνα ψυχανεμιζόταν τις αλλαγές, αλλά δίσταζε να τις υιοθετήσει. Στις πρώτες αμήχανες διαφημίσεις της εποχής, διαβάζουμε, ωστόσο. για τα «ωραιώτερα παριζιάνικα μοδέλλα» στον οίκο Κοντούζογλου στην Κλειτίου 6, και τα πιο σικ καπέλα: «μία επίσκεψις θα σας καταπλήξη».

Μεγάλα καπέλα άρχισαν να εμφανίζονται στους δρόμους της Αθήνας και ονομαστή έχει μείνει η promenade στη λεωφόρο Αμαλίας, κάτω από την αλέα με τις αγριοπιπεριές. Χρειαζόταν, όμως, προσοχή. Ήταν μεγάλη προσβολή να πουν μια κοπέλα «φτιασιδωμένη». Οι Ελληνίδες έψαχναν τρόπο για να κοκκινίσουν τα μάγουλά τους, να προμηθευτούν πούδρα από ρυζάλευρο...

Οι καλλονές της εποχής έχουν διασωθεί σε οικογενειακά λευκώματα από χοντρό χαρτόνι και αποξηραμένα άνθη απ' τις αυλές της Αθήνας. Κοιτάζουν το φακό με συστολή και φιλαρέσκεια μαζί, σαν να προκαλούν το χρόνο να τρέξει πιο γρήγορα αλλά να τις αφήσει ανέγγιχτες. Έμεινε μονάχα μια γλυκιά μελαγχολία. Να πέρασαν άραγε καλά;

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ENA ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ TOY OKTΩΒΡΗ

• Η κίνηση στους δρόμους δεν σταματά ποτέ.
• Υπάρχει μέρος στoυ Ψυρρή που πηγαίνεις και τα ...σπας, μπουκάλια, πιάτα, ό,τι γουστάρεις, διαλέγεις μουσική, μπαίνεις μέσα μόνος ή με ένα άτομο ακόμη, και ανάλογα με το πακέτο που θα διαλέξεις, τα κάνεις όλα ...limba. 
• Τα bazaar είναι της μόδας. Σε μικροσκοπικά καφέ, σε σπίτια, σε ξενοδοχεία. Και ακόμη δεν είναι καν Χριστούγεννα. 
• Για να στείλεις έναν φάκελο αυθημερόν στην πόλη, πρέπει να κάνεις έρευνα μια μέρα. Γίνεται; Στέλνεις τον φάκελο και τη μια μέρα, και φτάνει την επομένη. Για μια αστεία απόσταση. Από τα βόρεια προάστια στο κέντρο. Και αυτό που γινόταν με ταξί; Ασυνόδευτο; Δεν το βρήκα στην εφαρμογή Beat. Beat it. 
• Οι στίχοι στα τραγούδια που ακούνε από έφηβοι και πάνω (μάλλον και κάτω) έχουν ξεφύγει. Όχι στα μπουζουκοτράγουδα τύπου «Tα καλύτερα παιδιά έχουν ψυχολογικά» και «Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα», στο κομμάτι «Don’t wanna short dick man» ή κάτι τέτοιο.
• Η απόλυτη σειρά στο Netflix είναι βραζιλιάνικη υπερπαραγωγή, αλλά αμερικάνικη, με ένα …Άρλεκιν ξεχνιέμαι, έχει τίτλο «Jane the Virgin», μου είπε μόνο η φίλη που ρώτησα, ότι το επίπεδο είναι χαμηλό, έχει έρωτες, πάθη, ρομάντσο και θέλησα να μάθω πόσες σεζόν είναι. Τρεις… Μια χαρά για να βγει το φθινόπωρο, ίσως και ο χειμώνας.
• Η παραλία της Βουλιαγμένης ήταν γεμάτη από κόσμο την Κυριακή από το πρωί. Και ναι, οι άνθρωποι κολυμπούσαν. Πάει κι αυτό. Το ξεχάσαμε… 
• Μπορεί να έχουμε υπερβολή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ειδήσεις, καταστάσεις, φυσικά φαινόμενα, σαν λαός, αλλά έχουμε «κοντή» ή επιλεκτική μάλλον μνήμη. Ποια πετρελαιοκηλίδα; Ποιος σεισμός; Ποιοι μετανάστες; Ποια capital controls; Ποια επιδημία; 
• Βλέπαμε ότι ο Harvey Weinstein είναι γλοιώδης, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, το τέρας με την πεντάμορφη. Πόσους Harvey έχετε συναντήσει μέχρι τώρα; Πόσους έχετε καλύψει; Πόσους Harvey θα αντέξουμε ακόμη; 

ΠΟΙΟΣ ΠΟΖΑΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ; Ο JOHNNY DEPP Ή H CATHERINE DENEUVE;

ΛΕΦΤΑ (ΔΕΝ) ΥΠΑΡΧΟΥΝ...

Η μέρα ξεκίνησε χαλαρά. Τα παιδιά ήθελαν από 3 ευρώ για την καντίνα, το σχολείο ζήτησε 15 ευρώ για τη σχολική εκδρομή στην Επίδαυρο, έστειλε καινούργια λίστα με αγγλικά readers για τον Νοέμβριο (60-80 ευρώ), το λαμπάκι στο αυτοκίνητο άναψε γιατί η βενζίνη που έβαλα προχθές δεν φτάνει για επιπλέον διαδρομές. Να μην βάλω 50 ευρώ να αποφύγω το βενζινάδικο μέρα παρά μέρα;

Τρέχει και το ενοίκιο του μήνα. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έστειλε email με τα χρήματα που θέλει για πετρέλαιο και νερό. Μου ήρθε μόλις SMS από τη Vodafone για κινητό πρώτα, και σταθερό, λίγα λεπτά μετά. Η κολλητή μου έχει γενέθλια και θέλω να της πάρω το πιο τέλειο δώρο, προχθές είχε το αγαπημένο μου βαφτιστήρι, δηλαδή το ένα και μοναδικό, που θέλω να του χαρίσω τον κόσμο ολόκληρο, ή έστω τον μισό.

Πολυτέλειες… Η εφορία τρέχει, πήρα κλήση στο κέντρο της Αθήνας, γιατί ενώ είχα βάλει (και ξύσει) το σχετικό χαρτάκι για μία ώρα, με έγραψαν στις 18.50, ενώ ίσχυε μέχρι τις 19.15, δεν κατάλαβα γιατί, χρεώθηκα με 20 ευρώ από τον Δήμο της Αθήνας. Πάλι καλά, γιατί την προηγούμενη βδομάδα με έγραψαν στην οδό Βουκουρεστίου για 80 ευρώ. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες… Χθες που ήθελα να πάω στη Σόλωνος, μετά από πέντε γύρους το μεσημέρι, Σκουφά-Σόλωνος, πλήρωσα 9 ευρώ στο πάρκινγκ για ένα δίωρο. 

Το ίδιο απόγευμα, πήγα με την κόρη μου, να φάμε ένα γλυκό σε κεντρικό, παλιομοδίτικο, ανακαινισμένο καφέ στο Σύνταγμα, μας ρώτησαν αν θέλαμε μεταλλικό νερό, και απαντήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη ναι. Το αποτέλεσμα; 25 ευρώ, μαζί με το tip, για ένα ζεστό κέικ σοκολάτα με παγωτό και νερό. 6 ευρώ είχε το εμφιαλωμένο… Δεν θυμάμαι πόσο χρέωναν την μπάλα παγωτό. 

Να θυμηθώ κι άλλα; Η δασκάλα των γαλλικών δεν είχε ρέστα από 50 ευρώ, θα φέρει 10 την άλλη εβδομάδα, ο δάσκαλος των αγγλικών στο σπίτι θα έρθει αύριο. Και φυσικά θέλει μετρητά, δεν μπορείς να τον πληρώσεις με κάρτα. 

Χθες πήγαμε στο σούπερμαρκετ λίγο προτού κλείσει, για τα «απαραίτητα» και βρεθήκαμε να πληρώνουμε μισά με μετρητά, μισά με κάρτα, γιατί δεν έφταναν τα χρήματα στο πορτοφόλι που μένει, για έναν ανεξήγητο λόγο, διαρκώς άδειο.

Δεν ξέρω. Μπορεί να φταίω κι εγώ. Μάλλον φταίω εγώ. Ή απλώς να μην μιλάει κανείς ανοιχτά για οικονομικά ζητήματα, κυρίως αφραγκιές. Δεν γκρινιάζω, δεν θέλω να το κάνω, το αποφεύγω, χαμογελάω, κάνω μαγικά, βγάζω λαγούς από μαύρα, ψηλά καπέλα, αλλά υπάρχουν και φορές που δεν πιάνει το hocus-pocus. Αbracadabra ίσως; Το δοκίμασα μόλις και το φούξια πορτοφόλι που μου χάρισε η λατρεμένη μου αδερφή έχει ακόμη μέσα 7 ευρώ. Μήπως φταίει το χρώμα και πρέπει να ξαναγυρίσω στο κίτρινο που είχα; 

* Μια μικρή λεπτομέρεια. Τι κάνεις όταν κόβεις δελτίο παροχής υπηρεσιών και δεν πληρώνεσαι από πουθενά; Γιατί πολύ απλά κανείς δεν έχει να σε πληρώσει; Λεφτά υπάρχουν; 

VASANIZOMAI. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΟΛΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017

• Τα ακραία καιρικά φαινόμενα εξαντλούνται σε μια μπόρα.
• Το street food στο κέντρο αξίζει πολλά αστέρια. Και ξεπουλάει. Ουρές το Σάββατο το μεσημέρι στο Feyrouz, στο Falafellas, στο Oven Sesame. Γκουρμέ (όχι δήθεν) πεϊνιρλί, φαλάφελ, γεμιστό κουλούρι με λιωμένη γραβιέρα…
• Οι αποδείξεις αποτελούν είδος προς εξαφάνιση. Στο κομμωτήριο; Ούτε για δείγμα. Στο πάρκινγκ; Τι είναι αυτό; Στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς; Ούτε για αστείο.
• Η γκρίνια είναι της μόδας. Όλοι κατηφείς, αγέλαστοι, θυμωμένοι, ζαλισμένοι από την γκαντεμιά. Χαμογελάς και σε κοιτούν καχύποπτα. Μαζεύεσαι για να μην σε βρίσουν. 
• Το κάπνισμα επιτρέπεται παντού. Και να μην καπνίζεις, καπνίζεις. Πας στην ταβέρνα, καπνίζουν μέσα-έξω, κι εκεί που είναι έξω αλλά προφυλαγμένο για να μαστουρώσουμε όλοι μαζί. Στο καφέ, επίσης, Παιδιά, μωρά, σκυλιά, άνδρες, γυναίκες, έφηβοι, ντουμανιάζουμε ανενόχλητα. Σε επαγγελματικό ραντεβού; Λίγος καπνός ακόμη με κλειστά παράθυρα. Δεν υπάρχει φως από πουθενά.
• Η κίνηση στο δρόμο είναι τρελή, μέρα νύχτα, όλες τις ώρες της ημέρας. Τροχονόμοι, μηχανάκια, ντελιβεράδες, καροτσάκια με ρόδες και χαρτόκουτα, τρόλεϊ, αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες, τζιπ, οργισμένοι οδηγοί στο κινητό. Κλειστά παράθυρα, αναμένο τσιγάρο, SMS στα φανάρια ή εν κινήσει, ταυτόχρονα με μούντζες, ξένες γλώσσες και βρισιές, κόρνα στον ρυθμό της εποχής, και selfies που στηρίζονται πίσω από το τιμόνι. Smile you are on candid camera. Σε μένα μιλάς ρε; 

10 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΣΗΜΕΡΑ...

1. Ο Πύργος του Αϊφελ φιλοξένησε την επίδειξη Saint Laurent στο πλαίσιο της Εβδομάδας Μόδας του Παρισιού. Η κάλυψη από τα social media και τον διεθνή Τύπο ήταν εντυπωσιακή. Αν …ξεπουλήθηκε και το Tour Eiffel; Γιατί; Έχει ανάγκη το Παρίσι από (επιπλέον) τουρισμό; Εμείς πάντως την Ακρόπολη την κρατάμε γερά. Ποιος Gucci; Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος. 
2. Το εμβόλιο της ιλαράς υπάρχει στα φαρμακεία. Κι ας μαθαίνουμε ή διαβάζουμε αλλιώς, έτσι για να επικρατεί πανικός, που θα «φορεθεί» πολύ και φέτος. 
3. Έρχεται χειμώνας. Θα χιονίσει κιόλας; Κι εγώ που έχω ακόμη μαγιό που δεν φόρεσα όσο θα ήθελα το καλοκαίρι; 
4. Ο φθινοπωρινός καιρός λέγεται κακοκαιρία για να μετονομαστεί σε θεομηνία. 
5. Μετά το Survivor και τα κλωνοποιημένα τηλεοπτικά προϊόντα, τα εγχώρια σελεμπριτάρια φτιάχνουν βαλίτσες με ξηρά τροφή. 
6. Τρία από τα μέλη της οικογένειας Kardashian είναι σε ενδιαφέρουσα. Η μικρή, η μεσαία, η μεγάλη, κάτι τέτοιο. Δεν έχει σημασία αν θα το διαψεύσουν ή όχι. Το είδα στο Instagram στον λογαριασμό της Getty Images. Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι δεν θα γλιτώσουμε ποτέ από την Kardashian-μανία. 
7. Ο Αστέρας στη Βουλιαγμένη ήταν γεμάτος από κόσμο το σαββατοκύριακο αλλά κανείς δεν τολμούσε να μπει στη θάλασσα. Ηλιοθεραπεία, δημόσιες σχέσεις, επίδειξη κοιλιακών, αλλά για βουτιά, κανείς. Better safe, than sorry. 
8. Οι πολιτικοί μας συνεχίζουν να τσακώνονται. Σαν παιδάκια στο νηπιαγωγείο που μαλώνουν για τον κόκκινο μαρκαδόρο. 
9. Η διαφήμιση της Levis είναι ένα μίνι έργο τέχνης με χορό, συναίσθημα, αληθινούς ανθρώπους. Και η Diesel από κοντά πουλάει τζιν με στυλιζαρισμένη εικόνα. Από το μόττο και μόνο, μπορείς να πάρεις θέση. Αξίζει να τις δείτε. Και να αποφασίσετε τι τζιν «φοράτε» σήμερα.
10. Τα παιδιά παίζουν ξανά κυνηγητό στα διαλείμματα στα σχολεία. Με το κινητό; 

ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ. «ΣΤΙΛΕΤΑ» ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ

- Το ξέρετε ότι απαγορεύονται αυστηρά τα «στιλέτα»; Είδες; Δεν τη νοιάζει...

Oι δύο κυρίες στην είσοδο μου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, τη Δευτέρα το βράδυ, ήταν θυμωμένες. Με χτύπησαν στον ώμο για να μου κάνουν παρατήρηση. Kοιτούσαν τα πόδια μου με αποστροφή, μιλούσαν μεταξύ τους έντονα, για να ξεσηκώσουν και τους υπόλοιπους. Η υπεύθυνη του χώρου που μας οδήγησε στις θέσεις μας μου είπε πως «είναι καθαρά για λόγους ασφαλείας», για να μην χάσω την ισορροπία μου με τα τακούνια στο ανέβασμα και στο κατέβασμα. Στο διάλειμμα της παράστασης είδα κι άλλες «ένοχες» κυρίες με ψηλά σανδάλια, αν και οι περισσότερες, φορούσαν φλατ ή πλατφόρμες, ή έστω δίπατες σαγιονάρες. Απευθείας από την παραλία. Στο τέλος της περφόρμανς, κι ενώ είχε αδειάσει σχεδόν το θέατρο, εμφανίστηκε νέα ταξιθέτης. «Aπορώ που δεν σας είδαν και δεν σας είπαν τίποτα… Πρώτη φορά έρχεστε στο Ηρώδειο; Φαντάζομαι είναι αυτονόητο πως δεν πηγαίνεις στην Ακρόπολη με ψηλοτάκουνα.» Αυτονόητο; Mήπως θα ήταν καλύτερα να αναγράφεται η σχετική απαγόρευση και στα εισιτήρια που αγοράζεις και όχι μόνο στο site του Φεστιβάλ Αθηνών. Είχα καιρό πάντως να δω τόσο θυμό, τόση οργή, τόση αγένεια, και κατήφεια μαζί, έλλειψη αισθητικής και φαντασίας, μαζί και υπομονής. Ο διπλανός κύριος είχε φέρει δικό του κάθισμα, η μπροστινή κυρία ξεσήκωνε τις φίλες της για να γελούν την ώρα της παράστασης νευρικά, οι κυρίες από πίσω μας έτρωγαν τσίχλα με μανία στα διαλείμματα των συζητήσεων τους, το μισό θέατρο έπαιζε με την οθόνη την κινητού του στο απόλυτο σκοτάδι, για να δει την ώρα, να τσεκάρει μηνύματα στο messenger και στο what's app, ενώ με το άλλο χέρι, κουνούσε ρυθμικά προγράμματα, διαφημιστικά, εισιτήρια σαν βεντάλιες, μασουλώντας τις προμήθειες από το σπίτι, μπισκότα, πασατέμπο, σάμαλη. Μία γυναίκα με τακούνια, στρογγυλά, φαρδιά, όχι δολοφονικά στιλέτο, σαν τα δικά μου, φώναζε στους μπροστινούς της να κατέβουν και να μην χαζεύουν, μόλις άναψαν τα φώτα. Γιατί, ως είθισται, οι περισσότεροι φρόντισαν να αποχωρήσουν προτού χειροκροτήσουν τους χορευτές. Ε ναι. Αυτοί έφυγαν τρέχοντας. Και δεν φορούσαν τακούνια. 

NO MORE BLUES. CHEGA DE SAUDADE. ΟΧΙ ΑΛΛO ΜΑΥΡΟ. Ή ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ ΣΧΕΔΟΝ ΜΑΥΡΟ.

Δεν είναι τρομερό; Aκούς ξαφνικά ένα τραγούδι που γνωρίζεις χρόνια, μια μελωδία του Jobim και ξαφνικά ακούς, νιώθεις, διαβάζεις τους στίχους, εμμονικά. 

No more blues, I'm going back home

No, no more blues, I promise no more to roam

Home is where the heart is

The funny part is my heart' was right there all along

No more tears and no more sighs

And no more fears, I'll say no more goodbyes

If travel beckons me, I swear I'm gonna refuse

I'm gonna settle down and there'll be no more blues

Everyday while I am far away

My thoughts turn homeward, forever homeward

I've traveled 'round the world in search of happiness

But all the happiness I've found was in my hometown

No more blues, I'm going back home

No, no more dues, I'm through with all my wandering now

I'll settle down and never roam and find a man and build a home

When we settle down, there'll be no more blues

Nothing but happiness

Όχι άλλη κατήφεια. Στενοχώρια. Μαύρο χρώμα. Μαύρη διάθεση. Μηδέν αισιοδοξία, Πεσιμισμός για όλα. 

Πώς είσαι;

Xάλια.

Πώς είναι τα μαλλιά μου; Xάλια;

Xάλια είναι αυτό που φοράω;

Φτάνει. Ο Σεπτέμβριος του 2017 είναι ο μήνας που θα τα αλλάξουμε όλα γιατί μπορούμε. Με χρώματα, χωρίς μαύρο. Και το βλέμμα στραμένο στο φως, στον ήλιο, στο γέλιο. Θέλουμε μόνο τρανταχτά γέλια, φωτεινά πρόσωπα, εκτυφλωτικά.

Ή τουλάχιστον αυτό θέλω εγώ. No more blues. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βυθίστηκα ποτέ. Αλλά με το τριγύρω, η πτώση είναι η εύκολη λύση, μανιέρα πλέον της καθημερινότητας. 

Ευτυχία. Χαμόγελα. Παλιμπαιδισμός. Σκηνοθεσία. Το ευκολότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλαίμε χορωδιακά. Κι αν αντισταθούμε; Στο σκοτάδι; Στη μιζέρια; Στο μελαγχολικό σάουντρακ της εποχής; Αγάπη μόνο. Κλισέ. Η ασφάλεια των δοκιμασμένων φίλων. Μουσική στη διαπασών. Βόλτες με το αυτοκίνητο και όλα τα παράθυρα ανοιχτά. Χωρίς προορισμό. Αγαπημένες γεύσεις, χωρίς ενοχές. Καινούργια πρότζεκτ. Ιδέες. Ένα γιασεμί από το δρόμο, ένα κλωναράκι που μυρίζει άνοιξη μέσα στο φθινόπωρο που έρχεται κι εγώ το καθυστερώ για λίγο καλοκαίρι ακόμη. Το μήνυμα της φίλης που εμφανίστηκε από το πουθενά… «Σε ξέρω λίγο αλλά σε αγαπώ ήδη. Μου δίνεις φτερά. Ελπίζω και εγώ να κάνω το ίδιο για σένα κάποια στιγμή.» Σε αγαπώ ήδη. Σε αγαπώ πριν με αγαπήσεις. Νo more blues. 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ (ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ) ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

• Tι κατάλαβα στις διακοπές…
• Η Αθήνα δεν αδειάζει τελικά. Τουλάχιστον όχι όπως άλλες χρονιές. 
• Ορισμένοι φεύγουν για 5 μέρες, άλλοι καθόλοι, κι άλλοι εξαφανίζονται για δύο μήνες και πάλι γκρινιάζουν. 
• Ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου.
• Η πραγματικότητα μπορεί να περιμένει. 
• Τα εστιατόρια με τίμιο μενού ανταμείβονται. Τα υπόλοιπα υπολειτουργούν.
• Τα μέρη με ωραία μουσική δεν μένουν εύκολα άδεια.
• Τα αστέρια στον ουρανό προσφέρουν κάθε βράδυ υπερθέαμα. 
• Κατάλαβα ότι δεν μπορούμε πλέον να ξεκολλήσουμε από το κινητό μας και ζούμε μόνο για τις selfies, τα boomerang, τις στιγμές σε αργή και γρήγορη κίνηση, τις ανταλλαγές μηνυμάτων, με hashtag egopernaokalyteraaposenakaithelonastodeixoamesostora. Ή κάτι τέτοιο. #greeksummerisnotoveryetbecauseitisendless. Και σε ελεύθερη μετάφραση; Το ελληνικό καλοκαίρι ποτέ δεν πεθαίνει. 

AYΓΟΥΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ...

• Αύγουστος είναι...
• Ο μήνας που μπαίνει, αναρωτιέσαι πότε πέρασε το καλοκαίρι, μετράς μέρες και ώρες και θέλεις να πατήσεις stop και να κατέβεις. Μπορώ;
• Ακόμη να φύγεις;
• Aκόμη να αγοράσεις αντιηλιακό;
• Δεν άδειασες πάλι το σακβουαγιάζ από εκείνο το weekend του Ιουλίου;
• Αύγουστος είναι ο μήνας που κάνεις διακοπές όπου κι αν είσαι. Στο σπίτι, στο σπίτι φίλων, στο ξενοδοχείο, στο αυτοκίνητο, στο πλοίο, στο αεροπλάνο, στο τρένο, στο ποδήλατο, χωρίς προορισμό. 
• Θέλεις να αποτοξινωθείς από όλα. Να κλείσεις το κινητό, να αγνοήσεις τα emails, να παρατήσεις το Facebook. Τι λες; Θα τα καταφέρεις;
• O Aύγουστος είναι ο μήνας που δικαιούμαστε να μην σηκώνουμε το τηλέφωνο. Να μην απαντάμε σε κανέναν. Να κολυμπάμε, να τρώμε, να χορεύουμε, να γελάμε, να κοιμόμαστε το απόγευμα, να κολυμπάμε, να τρώμε, να χορεύουμε, να γελάμε... 
• Να μην σκεφτόμαστε όλα όσα μας περιμένουν. Να τα στέλνουμε κι αυτά διακοπές.
• Ο Αύγουστος είναι ο καλύτερος μου φίλος.
• Ο μήνας των λιονταριών. Ο μήνας που γεννήθηκε το μεγάλο μου κορίτσι, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στις 12 του μηνός, με την μεγαλύτερη πανσέληνο της χρονιάς. Αν ισχύει ότι θα γιορτάζουμε τόσες μέρες, όσα και τα χρόνια στα κεράκια στην τούρτα, τότε πρέπει να αρχίσουμε από σήμερα τους χορούς και τις ευχές... 14 κύματα, 14 προορισμοί, 14 τραγούδια, 14 ζωγραφιές, 14 γεύσεις παγωτού, 14 αγκαλιές. Αλατισμένες, φουρτουνιασμένες, φωτεινές. Αυγούστιασε... 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

• Η Αθήνα έχει αδειάσει. Η Αθήνα δεν έχει αδειάσει. Όλα είναι θέμα οπτικής. Και τι ώρα κυκλοφοροείς...
• Το Wild Thoughts της Rihanna πέρασε το Θες Παστίτσιο-Despacito. 
• Οι καλές ταινίες κόβουν εισιτήρια στα θερινά. 
• Λεφτά υπάρχουν. 1500 ευρώ για να ακούσεις ελληνοιταλικές μπαλάντες;
• Στο αεροδρόμιο δεν λειτουργούν τα αυτόματα μηχανήματα για το μετρό. Τουρίστες υπάρχουν... Υπάλληλοι πάλι, όχι.
• Η Πάρος είναι η νέα Μύκονος.
• Η Σκύρος είναι η νέα Ικαρία.
• Ο Donald Trump παίζει μόνο με κόκκινη γραβάτα. 
• O Μick Jagger τραγουδά για την χαμένη Αγγλία. England Lost. 
• Η Scarlett πήγε στη Σίφνο, η Uma στις Σπέτσες.
• When I'm with you all I get is wild thoughts. Θες παστίτσιο; 

H AΘΗΝΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι μουντή. Μαυρόασπρη, ζεστή, κρύα, χλιαρή, υποτονική. Καταθλιπτική. 

O Πειραιάς; Η Ραφήνα; H Κηφισίας; Eιδικά αν έχεις μόλις γυρίσει από διακοπές, θέλεις να φύγεις τρέχοντας.

Το ίδιο συναίσθημα πάντα. Μια πόλη που βιάζεται να κατεβάσει ρολλά, καίγεται πριν την κάψουν, αναπνέει με δυσκολία, μυρίζει χειμώνα, φυσάει για να διώξει και τους τελευταίους, την αγαπάμε αλλά θέλουμε για λίγο να την ξεχάσουμε. Για να την ξαναβρούμε και να την ξαναδούμε αλλιώς.

Οι μέρες φεύγουν γρήγορα, οι νύχτες γρηγορότερα, κι εμείς λέμε στον Σεπτέμβρη να μην βιαστεί. Η Αθήνα αλλάζει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, μπορούμε να την δούμε αλλιώς, να πάμε θερινό, σε γειτονιές που δεν γνωρίζουμε, να δούμε φίλους που δεν είδαμε μέσα στην χρονιά, να αφήσουμε τα πρέπει για μετά.

Η Αθήνα το καλοκαίρι είναι γυμνή. Δεν φοράει αντιηλιακό, ούτε γυαλιά ηλίου, είναι ηλιοκαμένη τελικά, και της πάει. H Aθήνα το καλοκαίρι χαμογελάει, επιμένει, υπομένει, αντέχει, χαλαρώνει, ηρεμεί. Μαζί της κι εμείς. 

ΙΟΥΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ...

Ιούλιος είναι...

Ο μήνας που θέλεις μόνο να χαμογελάς.

Είσαι εδώ, αλλά είσαι αλλού.

Όταν όλοι είναι στην παραλία, εσύ θέλεις να είσαι στο βουνό.

Κολυμπάς τη νύχτα, τη μέρα ξυπνάς από νωρίς για να τα προλάβεις όλα.

Δουλεύεις και ονειρεύεσαι αχινούς και πεταλίδες.

Ιούλιος είναι ο μήνας που δεν ανοίγεις τηλεόραση.

Δεν ακούς, δεν βλέπεις ειδήσεις.

Δεν υπάρχουν ειδήσεις.

Ακούς δυνατά ραδιόφωνο, μόνο μουσική, αλλάζεις συχνότητα στις διαφημίσεις, επίμονα, εμμονικά.

Δεν μπορείς να μείνεις σπίτι.

Βλέπεις φίλους, μιλάς ασταμάτητα, γελάς σαν παιδί, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν.

Τι έκανες σήμερα;

Εγώ δεν πήγα στη θάλασσα. Ξεφούσκωσα τον ανανά-σωσίβιο-στρώμα για να χωράει στο σακβουαγιάζ τον διακοπών. Ξάπλωσα πάνω του, έφαγα φασολάκια με γιαούρτι, άκουσα τραγούδια για την πανσέληνο. 

Ιούλιος είναι... O μήνας που όλα αναβάλλονται. Oι φορολογικοί έλεγχοι, η κρίση, τα σενάρια σύγκρουσης, το χρέος, η ανάπτυξη... Do you speak July?

ΤΙ ΞΕΧΑΣΑ ΣΗΜΕΡΑ...

Σήμερα ξέχασα...

Να βιαστώ. 

Να ανεβάσω κείμενα. 

Ξέχασα ότι σε ξέχασα. 

Ξέχασα να σκεφτώ τι θα φάω το βράδυ. 

Ξέχασα να σκεφτώ τι θα φορέσω αύριο. 

Τι μουσική θα ακούσω. 

Αν θα χορέψω. 

Ξέχασα να δω αν υπάρχει ακόμη κυβέρνηση. 

Ξέχασα ότι υπάρχει ΕΝΦΙΑ.

Να βάλω ξυπνητήρι. 

Να βάλω αντιηλιακό.

Να μπω στο facebook. 

Να σε πάρω τηλέφωνο. 

Να απαντήσω σε emails και να πατήσω send. 

Να ασχοληθώ με τους κοιλιακούς μου και τη διατροφή μου. 

Ξέχασα να βάλω βενζίνη. 

Να αγοράσω αντικουνουπικό. 

Να βάψω ρίζα. 

Να ασχοληθώ με το τι κάνει ο ανταγωνισμός.

Να ανοίξω τηλεόραση. Και να την κλείσω. 

Να δω ειδήσεις. 

Να διαβάσω ειδήσεις. 

Να τις φανταστώ. 

Δεν υπάρχουν ειδήσεις. Ή μόνη είδηση είναι το τώρα. Μασκαρπονε με σύκο και παγωτό γιαούρτι με λικέρ τριαντάφυλλο. Διλήμματα. Μαστίχα ή αμαρετο με βύσσινο; 

ΜΥΚΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ... Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΑΖΙ...

Μύκονος είναι... 

Το νησί που έχει περισσότερη κίνηση και από την Αθήνα. 

Για να πιεις νερό, πρεπει να αγοράσεις κοκτέιλ που κοστίζει 17€.  

Ο χυμός στοιχίζει 12 και η ξαπλώστρα 40€ η δεύτερη σειρά, γιατί η πρώτη τιμολογείται στα 50€. 

Η Μύκονος είναι μια συνεχής κόρνα, μέρα νύχτα, αεροπλάνα που έρχονται και φεύγουν, γουρούνες χωρίς δίπλωμα που δεν τραβάνε στην ανηφόρα.

 Γεμιστά στην παραλία στον Φωκό με πεταλίδες. Και τάπεργουερ.

ΗΘΈΑ από τον μύλο.

Η ουρά για να φτάσεις με το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του Σκορπιού, να αλλάξεις σαγιονάρα στην πόρτα, να μπεις μετά από εξονυχιστικό έλεγχο με φτερά στο κεφάλι. Ουρά και για την τουαλέτα. Κοκτέιλ αυστηρά για reserve.

Το σινεμά.  Η Πεντάμορφη και το Τέρας στο Σινέ Μαντώ με τη Μύκονο σε διπλό ρόλο, Πεντάμορφη και Τέρας μαζί. 

Το παγωτό ροδάκινο στο Ninnolo, χωρίς βούτυρο, αβγά και κρέμα γάλακτος, και μασκαρπόνε σύκο. 

Τα μαγαζιά με ρούχα.  Κεντημένα, πλουμιστά, λαμπερά, χειροποίητα. Παραδοσιακό αβάν-γκαρντ, glamour-a-porter. Φόρεμα, και ...δάνειο. Δανειοφόρεμα.

Αβγά ματιά στο γυαλό στις 11 το πρωί, όταν το νησί κοιμάται.  

Σανσέτηδες χωρίς αύριο. 

Blue lagoon χωρίς ξαπλώστρες ακόμη. Δεν λέμε που για να έχουμε. 

Φαρμακεόο με τζαζ μουσική. 

Μύκονος είναι λούζα και κοπανιστή. 

Λαδιά για ζεν διάθεση. Τον Ιούνιο. Πριν εμφανιστούν οι αέρηδες. 

Η Μύκονος είναι ο απόλυτος Πλανήτης Ομορφιά για όσους αναζητούν (ακόμη) ταυτότητα.  

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΣΗΜΕΡΑ..

Η Νήσος είναι μπίρα Pilsner.

Η μπίρα παχαίνει λιγότερο από το κρασί γιατί είναι από κριθάρι.  

Στα ισπανικά μου λείπεις είναι te echo de menos. Το Zara προφέρεται Θαρα!

Όταν βλέπεις το καινούριο φεγγάρι που θυμίζει νύχι, πιάνεις χρυσό και κάνεις μια ευχή. 

Τα φρύδια θέλουν τατουάζ.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο. Δεν το έμαθα σήμερα. Το ήξερα ήδη. Μου το επιβεβαίωσαν δύο Ιταλοί που ζουν στη Βενετία. 

 Στην Αιθιοπία ξεκινάει ο χειμώνας.

Στην Ελλάδα ο χειμώνας αργεί.

* Υποσημείωση «συγγραφέα». Το κείμενο έχει γραφτεί στο κινητό, σε ένα μπαρ, μαζί με δύο φίλες, που θέλουν να γίνουν μπλόγκερ όταν ...μεγαλώσουν. Ευχαριστώ Τζίνια και Ρέινα. 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ...

Καλοκαίρι δεν είναι η γκρίνια. 

Να μένεις σπίτι. Μόνος. Ή μόνη. 

Να κάθεσαι στο σαλόνι και όχι στη βεράντα. Στην ταράτσα. Στην αυλή.

Να κοιμάσαι νωρίς γιατί είναι αργά. Να ξυπνάς νωρίς γιατί είναι αργά. 

 Καλοκαίρι δεν είναι να περπατάς με παπούτσια, να λουζεσαι κάθε μέρα, να φοράς αντικουνουπικο για άρωμα.

 Να περιμένεις να δεις την αγαπημένη σου σειρά.

Να πηγαίνεις στο θερινό και να διαβάζεις από πριν κριτικές. Έχει σημασία;  

Καλοκαίρι δεν είναι... 

Το σεσουάρ.

Η λακ. 

Τα ζεστά γεμιστά. 

Οι σοβαρές συζητήσεις. 

Τα σταφύλια τον Ιούνιο. 

Τα καρπούζια από τώρα .

Χωρις γεύση. 

Μονο σχήμα. 

Το καλοκαίρι θέλουμε και γεύση και σχήμα. 

 Χρώμα και καινούργια πλοκή.

Νεα σενάρια. 

Όνειρα με πεφταστέρια. 

Γκράφιτι στη μέση του πουθενά. 

Πηγαίνοντας στο Σούνιο... 

Σημάδια, εκπλήξεις, συμβολισμούς. 

Κι αν μας τσιμπήσει καμία τσούχτρα, δεν πειράζει. Καλοκαίρι είναι... 

ΓΑΛΛΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΖΕΤΕΜ!

Πήγα τρεις φορές θερινό σινεμά και τις τρεις είδα γαλλική ταινία.  Στον Αρχιτσιγκουνη γέλασα, όχι επειδή φορούσα το ίδιο σακάκι με τον πρωταγωνιστή αλλά γιατί ήταν μια τρυφερή ιστορία για έναν μπαμπά που δεν ξέρει να δίνει αγάπη, ούτε στην κόρη του, ούτε στη σύντροφο του, αγωνιά περισσότερο για τους αναμμένους διακόπτες και τους λογαριασμούς.

Ολα όσα αγαπήσαμε. Το γαλλικό φιλμ με την Marion Cotillard που έχει προταθεί για βραβεία Σεζάρ, είναι ένα λαβ στορι, βασισμένο σε βιβλίο, τρυφερό, μελό, παλιομοδίτικα ρομαντικό, θέλεις να ερωτευτείς και να σε ερωτευτουν όπως το αγόρι στο πιάνο, να ποζάρεις στο χιόνι μαζί του, να τον γιατρέψεις και να σε γιατρέψει.

Και το άλλοθι; alibi.com με αντίστοιχη γαλλική προφορά και απατεώνες άπιστους σε κρυφές αποστολές; Μια σύγχρονη κωμωδία για να συνοδευσεις νατσος χωρις τυρί και σοκολάτα,  και να γελάσεις όσο αντέχεις. Χωρίς τσιγκουνιες. Δίχως άλλοθι. Για όσα αγαπάμε και θα αγαπήσουμε. Jetaime.com

AΙΦΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ ΓΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΩΜΕΝΟ…ΓΑΥΡΟ

Φτάνεις και δεν το πιστεύεις ότι υπάρχει ένα μέρος σαν κι αυτό σε μια αστική γειτονιά, με διακόσμηση από γαλλικό μπιστρό, ένα εστιατόριο που κρύβει μυστικές συνταγές κάτω από την τέντα του, με αγάπη και ζεστασιά, πάθος και φλόραλ ντεκόρ, μέσα κι έξω, ανθισμένη διάθεση κυρίως, καλοκαίρι-χειμώνα, χειμώνα-καλοκαίρι. «Αίφνης» (Κρήτης 56), Βρώσιμες Ιδέες, στην Αργυρούπολη, με έντονες αντιθέσεις στη διακόσμηση και στη γεύση. Μα αλήθεια, τι κοινό μπορεί να έχει το πετρόλ με το σάπιο μήλο; Έχετε φανταστεί ποτέ να βάλετε ρόγες από σταφύλι στην κατάψυξη για να φτιάξετε παγάκια από σταφύλι; Να δοκιμάσετε παπουτσωμένο…γαύρο; Δηλαδή γλυκιά μελιτζάνα γεμιστή με γαύρο; Στο Αίφνης όλα είναι απρόβλεπτα, σαν τη ροή ενός παραμυθιού. Αφηγητές, Χάρης και Φώφη. Το τσίπουρο έρχεται σε ένα μίνιμαλ γυάλινο μπουκάλι, σα να επρόκειτο για άρωμα. Το ψωμί είναι τυλιγμένο σε λευκή πετσέτα σαν επτασφράγιστο μυστικό. Στον μαυροπίνακα δεν θα διαβάσεις τις συνταγές της ημέρας αλλά εντυπώσεις παιδιών-επισκεπτών με καρδούλες, που μάλλον δεν γνωρίζουν καν την έννοια της λέξης «αίφνης». Και αίφνης, τρως μπαλάκια τυριού με σύκο. Δοκιμάζεις σαγανάκι αλλιώς. Σαλάτα-υπερπαραγωγή με αντσούγιες. Ψαρονέφρι με σταφύλι. Αγκινάρα αίφνης. Μιλάς ελληνικά, αλλά και γαλλικά (από μέσα σου), ακούς τζαζ, διακτινίζεσαι στον χρόνο. Τρως σιμιγδαλένιο χαλβά και θυμάσαι. Έτσι ξαφνικά.