- Σας αρέσουν τα quotes;
- Προτιμάτε τα ελληνικά, τα αγγλικά ή τα γαλλικά;
- Θέλετε να τα φοράτε ή να τα διαβάζετε στις μπλούζες (και στις τσάντες) των άλλων;
- Θέλετε να σας φτιάχνουν τη διάθεση, να είναι αστεία, ή πιο εύστοχα είναι πάντα τα κυνικά;
- Zούμε στην εποχή των σλόγκαν.
- Επαναστατούμε χωρίς να το ξέρουμε.
- Παίζουμε με λέξεις. Τις μπερδεύουμε μεταξύ τους, τις φέρνουμε σε αμηχανία, τις συμφιλιώνουμε.
- Ο τόίχος είχε τη δική του υστερία, βασανίζομαι, ancient memes, word porn...
- Αλλά υπάρχουν και οι αυτοσχέδιες φράσεις. Εκείνες που μας έρχονται μια μέρα αυθόρμητα και νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε.
- Προσωπικά δηλώνω συλλέκτης ευφάνταστων quotes. Tα αγαπημένα μου τελευταία;
- We must learn who is gold, and who is simply gold plated. Αυτό το θέλω σε βραχιόλι. Χρυσό. Μασίφ.
- Aπιδω Μπενς. Δύο λέξεις. Νέα ελληνικά. Αυτό το θέλω για το εξώφυλλο του ημερολόγιου του 2018.
- Make up for your alter ego? Ερώτημα που φαντάζομαι με γκλίτερ σε νεσεσέρ μακιγιάζ.
- Deja Poo. The feeling of having heard this crap before. Και η μετάφραση στα ελληνικά; Ντεζά Που. Επιγραφή έξω από το μπάνιο.
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ... ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Δεκέμβριος είναι... Ο μήνας που θέλεις να φύγεις αλλά μένεις.
Θέλεις να τους δεις όλους, και δεν βλέπεις κανέναν.
Τρως μελομακάρονα, εναλλάξ με κουραμπιέδες, και στολίζεις τα μαύρα σου ρούχα, με ζάχαρη άχνη, έτσι για το εφέ.
Πληρώνεις λογαριασμούς, συλλέγεις αποδείξεις, στήνεσαι σε ουρές, παίζεις Monopoly μόνος σου, στη νέα της εκδοχή, με ΕΝΦΙΑ και πλειστηριασμούς.
Δεκέμβριος είναι ο μήνας που θα τσακωθείς σίγουρα με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Γιατί κάπου πρέπει να ξεσπάσεις...
Αναβάλλεις όλα όσα σε βαραίνουν, τα μεταθέτεις από μέρα σε μέρα, αλλά αυτά εκεί, στολισμένα, περιμένουν...
Ο μήνας που κάνεις απολογισμό, δίνεις υποσχέσεις, νοσταλγείς, νομίζεις ότι κάτι θα αλλάξει, ελπίζεις, μελαγχολείς, ανοιγοκλείνεις τα μάτια στον ρυθμό του χριστουγεννιάτικου δέντρου που αναβοσβήνει εμμονικά. Μέχρι να βγουν τα φωτάκια από την πρίζα. Κι εσύ μαζί.
Στόλισες; Θα στολίσεις; Έφυγες; Θα φύγεις, Πόσο θα μείνεις; Έχει σημασία; Πιστεύεις; Ελπίζεις; Κερδίζεις στην Monopoly; Περιμένεις την επόμενη «Εντολή»; Ελπίζεις στην επόμενη «Απόφαση» που θα τραβήξεις; Ραντεβού στην αφετηρία.
ΤΙ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ... KAI TI MOY AΡΕΣΕΙ
- Τα κινητά τηλέφωνα. Στο φανάρι, στο εστιατόριο, στο καφέ, στο σχολείο, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στη διάβαση, στο ασανσέρ.
- Το κρύο και η βροχή. Η καταιγίδα. Ο τυφώνας. Η υπερβολή. Οι υαλοκαθαριστήρες που τρίζουν. Η απόλυτη τρέλα. Τα επακόλουθα ενός φυσικού φαινομένου.
- To Last Christmas στο ραδιόφωνο από τώρα.
- Τα μηχανάκια με ντελιβεράδες χωρίς κράνη που πηγαίνουν ανάποδα στο δρόμο.
- Η κίνηση. Μέρα-νύχτα.
- Ο γκρι ουρανός.
- Τα αυτοκίνητα που μπαίνουν καθημερινά ανάποδα στην ίδια πλατεία. Χθες είδα και σχολικό γεμάτο με παιδιά αλλά δεν πρόλαβα να δω από ποιο σχολείο...
- Τα μήλα που δεν έχουν γεύση. Και οι ντομάτες, επίσης. Βιολογικά; Απλώς έτσι συστήνονται.
- Η ελληνική τηλεόραση με υποψήφιους τραγουδιστές, μάγειρες, ερημίτες.
- Oι υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Οι επαγγελματικές συμφωνίες που μένουν στον αέρα.
- Οι ηχογραφημένες κλήσεις στο σταθερό.
- Η αγένεια.
- Η κατήφεια.
- Η ασυνέπεια.
- To διάλειμμα στην κλειστή κινηματογραφική αίθουσα.
- Το κέντρο που κλείνει σχεδόν κάθε Κυριακή, το κέντρο που κλείνει με πορείες μέρα παρά μέρα.
ΚΑΙ ΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ
- Tα παιδιά που αθλούνται.
- Τα καινούργια γυμναστήρια της γειτονιάς. Όχι άλλοι φούρνοι…
- Τα φωτάκια στους κήπους των σπιτιών.
- Τα χαμόγελα και η καλημέρα.
- Οι τυχαίες συναντήσεις. Με αγαπημένους ανθρώπους από το παρελθόν.
- Τα μήλα με αυτοκόλλητο καρδιά που είναι πάντα ζουμερά και τραγανά. Ένα μήλο την ημέρα… Μπορεί και παραπάνω.
- Τα σύννεφα που σχηματίζουν εικόνες, ολόκληρες ιστορίες σε εξέλιξη, κινηματογραφικά still-life.
- To boomerang στο Instagram.
- Το γιασεμί με το χαμομήλι στην ίδια ζεστή κούπα.
- Η ηλεκτρική κουβέρτα σαν το μαγικό χαλί του Αλαντίν.
- Ο ήλιος μέσα στο μαύρο τοπίο.
- Ο ήλιος στο γυμναστήριο.
- Ο ήλιος στην πλατεία.
- Ο ήλιος στο κέντρο.
- Ο ήλιος με βροχή σε εκδοχή boomerang.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟ... ΕΣΥ ΠΟΤΕ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΑ;
Τα Μωραϊτόπαιδα και τα …Κολεγιόπαιδα. Τα Μωραϊτάκια, οι Αρσακειάδες, τα φλωράκια… Υπήρξα λοιπόν κι εγώ Μωραϊτάκι, χωρίς πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ένα σχολείο που μπορεί να είναι ανταγωνιστικό, να είναι σοφό (φέτος γίνεται 80 χρονών), να χτίζει και να διατηρεί φιλίες στον χρόνο, τώρα όμως θέλει να δούμε τι μπορεί να κάνει όταν αποφασίζει να γιορτάσει με μια ταινία μεγάλου μήκους, κάτι ανάμεσα σε Χόλιγουντ και Μπόλιγουντ, στη σύγχρονη Ελλάδα, με φίλους-απόφοιτους μικρούς και μεγάλους χορηγούς (τέσσερις μεγάλοι χορηγοί και 50 συνολικά υποστηρικτές), ηθοποιούς (20 ηθοποιοί και τραγουδιστές για την ακρίβεια) που δεν φοβούνται να αποκαλύψουν πότε αποφοίτησαν, (μήπως το 2005;) αλλά συμμετείχαν εθελοντικά, με το φιλμ «Ιστορίες Χωρίς Χρόνο» να δοκιμάζεται σήμερα, και το Σάββατο, ανάμεσα σε «αληθινές» ταινίες, στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, και μάλιστα στο επίσημο πρόγραμμα.
Όταν έχεις συνδέσει τα σχολικά σου χρόνια με ένα μέρος, η γλυκόπικρη νοσταλγία είναι δεδομένη. Κι όταν πηγαίνουν και τα παιδιά σου εκεί, από μωρά, και είναι τώρα έφηβοι, η νοσταλγία γίνεται σύγχρονη μνήμη. Οι αναμνήσεις αποκτούν δεύτερη ζωή, την ίδια στιγμή, που η συμμαθήτρια σου Άριελ εμφανίζεται τώρα λάιβ σαν μαμά, η Ναταλία από τον θεατρικό όμιλο του σχολείου, διανύει χρόνια στη σκηνή και την οθόνη, η Μυρτώ δεν βάφει πια τα μαλλιά της με χέννα όπως τότε, ο Χάρης, ο Άλεξ, ο Κώστας, συνυπάρχουν στην πρώτη σειρά για τη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, και όλοι, παιδιά, γονείς, παππούδες, καθηγητές, απόφοιτοι και μη, συναισθηματικά φορτισμένοι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, θέλουμε να μπούμε σε μια κινηματογραφική αίθουσα, και να παρακολουθήσουμε μια ιστορία, ή μάλλον έξι ιστορίες αγάπης, για μικρούς μαθητές (από 8-18 χρονών), μαζί με 400 συμμετέχοντες-εθελοντές, που μεγάλωσαν, μίκρυναν, αποστήθισαν ρόλους, αγκαλιάστηκαν, αντέγραψαν σκονάκια στα μικρά λαχανί θρανία, βρέθηκαν σε 40 τοποθεσίες, με κυριότερη την Τήνο.
Και το Παλαιό Ψυχικό; To περίπτερο; To δασάκι; Το φουαγιέ; Το πανηγύρι; Ο σκηνοθέτης, Βασίλης Ραϊσης, καθηγητής του σχολείου σήμερα, αφηγείται την ιστορία του Νίκου και της Έλενας σε έξι φάσεις της ζωής τους. Αν τα έφτιαξαν; Χώρισαν; Φιλήθηκαν; Αν έμειναν μεταξεταστέοι; Άραγε είχαν άριστα στον έλεγχο; Και η κ. Μαραγκουδάκη; Τα Αχτύπητα Φιλέτα; Πότε είπαμε ότι αποφοίτησες;