Τα κινητά τηλέφωνα. Στο φανάρι, στο εστιατόριο, στο καφέ, στο σχολείο, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στη διάβαση, στο ασανσέρ.
Το κρύο και η βροχή. Η καταιγίδα. Ο τυφώνας. Η υπερβολή. Οι υαλοκαθαριστήρες που τρίζουν. Η απόλυτη τρέλα. Τα επακόλουθα ενός φυσικού φαινομένου.
To Last Christmas στο ραδιόφωνο από τώρα.
Τα μηχανάκια με ντελιβεράδες χωρίς κράνη που πηγαίνουν ανάποδα στο δρόμο.
Η κίνηση. Μέρα-νύχτα.
Ο γκρι ουρανός.
Τα αυτοκίνητα που μπαίνουν καθημερινά ανάποδα στην ίδια πλατεία. Χθες είδα και σχολικό γεμάτο με παιδιά αλλά δεν πρόλαβα να δω από ποιο σχολείο...
Τα μήλα που δεν έχουν γεύση. Και οι ντομάτες, επίσης. Βιολογικά; Απλώς έτσι συστήνονται.
Η ελληνική τηλεόραση με υποψήφιους τραγουδιστές, μάγειρες, ερημίτες.
Oι υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Οι επαγγελματικές συμφωνίες που μένουν στον αέρα.
Οι ηχογραφημένες κλήσεις στο σταθερό.
Η αγένεια.
Η κατήφεια.
Η ασυνέπεια.
To διάλειμμα στην κλειστή κινηματογραφική αίθουσα.
Το κέντρο που κλείνει σχεδόν κάθε Κυριακή, το κέντρο που κλείνει με πορείες μέρα παρά μέρα.

ΚΑΙ ΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ

Tα παιδιά που αθλούνται.
Τα καινούργια γυμναστήρια της γειτονιάς. Όχι άλλοι φούρνοι…
Τα φωτάκια στους κήπους των σπιτιών.
Τα χαμόγελα και η καλημέρα.
Οι τυχαίες συναντήσεις. Με αγαπημένους ανθρώπους από το παρελθόν.
Τα μήλα με αυτοκόλλητο καρδιά που είναι πάντα ζουμερά και τραγανά. Ένα μήλο την ημέρα… Μπορεί και παραπάνω.
Τα σύννεφα που σχηματίζουν εικόνες, ολόκληρες ιστορίες σε εξέλιξη, κινηματογραφικά still-life.
To boomerang στο Instagram.
Το γιασεμί με το χαμομήλι στην ίδια ζεστή κούπα.
Η ηλεκτρική κουβέρτα σαν το μαγικό χαλί του Αλαντίν.
Ο ήλιος μέσα στο μαύρο τοπίο.
Ο ήλιος στο γυμναστήριο.
Ο ήλιος στην πλατεία.
Ο ήλιος στο κέντρο.
Ο ήλιος με βροχή σε εκδοχή boomerang.