IT WAS ONE OF THOSE MARCH DAYS WHEN THE SUN SHINES HOT...

And the wind blows cold. When it is summer in the light, and winter in the shade. 

Shoes speak louder than words

Φορέστε άνετα παπούτσια. Ενας ρεφλεξολόγος θα σας πει ότι η αληθινή χαλάρωση ξεκινά από τα άκρα. Επενδύστε σε παπούτσια που σας κάνουν να νιώθετε σα να είστε ξυπόλητοι.

White is not a colour. White is an attitude.

Φορέστε λευκά. Τα ρούχα που φοράτε έχουν επίδραση στον τρόπο που νιώθετε. Αιθέρια ρούχα. Ανάλαφρα. Φυσικά υλικά. Απαλές αποχρώσεις. Γι’αυτό και οι γιόγκι φορούν λευκά. Δοκιμάστε το κι εσείς.

Οταν το vintage ειναι πιο γλυκο ο σνομπισμος θεωρειται παλιομοδιτικος

Υπήρχε μια εποχή που ντρεπόσουνα να μπεις σε οποιοδήποτε κατάστημα με ρούχα παλιότερων συλλογών, καλάθια, κομμάτια σε παράταξη ανάλογα με την τιμή, σχεδιαστές σε τιμές από λαχταριστές έως απαγορευτικές. Και τώρα που τα outnets θεωρούνται θησαυροφυλάκια για τους ανθρώπους της μόδας και του στιλ, έχουμε κάθε λόγο να απενεχοποιηθούμε επιτέλους και να αρχίσουμε να ψωνίζουμε έξυπνα.

Χωρίς κόμπλεξ κυρίως. Γιατί τι σημασία έχει αλήθεια αν υποκύψουμε σε μια τσάντα ιστορικού οίκου στη μισή ή στο ένα τρίτο της τιμής, ακόμη κι αν σχεδιάστηκε πριν από τρεις ή τέσσερις σεζόν; Αν παρακολουθεί κανείς τις τάσεις, ξέρει που να επενδύσει, γνωρίζει εκ των προτέρων ότι το vintage είναι πιο γλυκό. Και πιο αυθεντικό. Και vintage μπορεί να θεωρηθεί οτιδήποτε δεν έχει σημερινή ημερομηνία παραγωγής.

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά βέβαια πως τα outnets έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη a la mode, από demode. Είτε πρόκειται για shopping μέσω Ιντερνετ, είτε απευθείας από κάποιο πολυκατάστημα προσφορών. Αλλά και πόσα ακόμη που παραμένουν σαν μυστικές διευθύνσεις για ...φίλους.

Αν και στην περίπτωση των «θυμάτων» της μόδας, ποτέ μην πιστεύετε όταν σας λένε πόσα χρήματα ξόδεψαν για το ρούχο που φοράνε ή την τσάντα που κρατάνε, γιατί τις περισσότερες φορές λένε ψέματα. Κανείς μέχρι σήμερα δεν μιλούσε με περηφάνεια για την αγορά-κελεπούρι της ζωής τους. Εδώ που τα λέμε δεν είναι καθόλου εύκολο να ψάξεις ανάμεσα σε ένα σωρό ξεπερασμένα ρούχα και αξεσουάρ που μοιάζουν πλέον σαν κουρέλια σε κρεμάστρες μέχρι να εντοπίσεις το ένα και μοναδικό κομμάτι που αξίζει να φτάσει από το δοκιμαστήριο στο ταμείο. Ευτυχώς (;) που ήρθε η οικονομική κρίση για να απομυθοποιηθεί όλη αυτή η ιστορία με τις σεζόν και την ημερομηνία λήξεως. Σα να γεννιέται και να πεθαίνει η μόδα μετά τις εκπτώσεις.

Πείτε γεια λοιπόν στα στιλιστικά ταμπού. Ο σνομπισμός είναι παλιομοδίτικος. Φορέματα, σακάκια, παντελόνια, παπούτσια με ...προοπτική. Το μυστικό είναι την επόμενη φορά που θα πάτε να έχετε το νου σας για δυο πράγματα: 1. ένα ξεχωριστό φόρεμα που μπορεί να φορεθεί και μόνο μια φορά σε μια εξαιρετική εκδήλωση, όπως ένα γαμήλιο πάρτι, 2. κλασικά κομμάτια όπως ένα κασμιρένιο παλτό. Διαφορετικά, κινδυνεύετε να χαθείτε. Και ακόμη κι εκεί παραμονεύουν οι παπαράτσι του στιλ. Α και η πιο έξυπνη στρατηγική είναι να ψωνίζετε σύμφωνα με το μέγεθος σας. Όχι με μελλοντικές λύσεις του τύπου «θα αδυνατίσω». Δεν βαρεθήκατε να φτιάχνετε το δικό σας στοκ μέσα στη ντουλάπα σας; 

Οταν η Gigi γνωρισε την Lauren κι εμεις την απολυτη ομορφια

Από μια ηλικία κι έπειτα, ας πούμε τα 20 και μετά, μας αρέσει να βλέπουμε μοντέλα που έχουν περάσει τα 30, μπορεί και τα 40, ακόμη και τα 60, και συνεχίζουν να περπατάνε στην πασαρέλα με επιτυχία, να φωτογραφίζονται σε εξώφυλλα, να πρωταγωνιστούν σε διαφημιστικές καμπάνιες, να ωριμάζουν και να γίνονται καλύτερες, όχι πάντα απαραίτητα με ρετούς, botox, ψέματα, αλλά κι έτσι ακόμη, ποιόν πειράζουν; Γιατί δεν γεννιούνται στις επιδείξεις μόνο τάσεις για ρούχα, αξεσουάρ, μακιγιάζ, μαλλιά. Βαρεθήκαμε να ακούμε για τα ανορεξικά μοντέλα, τις αληθινές γυναίκες, να απαιτούμε να τις δούμε πάνω στην πασαρέλα. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Οι κινούμενες κρεμάστρες πρέπει να είναι λεπτές και αδύνατες για να αναδείξουν καλύτερα το όραμα των σχεδιαστών.

Αντί λοιπόν να μετράμε την επιτυχία ή την απήχηση με κιλά, γιατί δεν χαιρόμαστε για όσο κρατήσει με την επιστροφή των γυναικών που δεν φοβούνται την κριτική για την ηλικία τους; «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα». Gigi Hadid χεράκι-χεράκι με την Lauren Hutton. Ποιες ρυτίδες; Ποιες πλαστικές; Ποια ηλικία; Ποιος νοιάζεται; Ποιος μετράει; 

Είναι η στιγμή που θαυμάζεις και ανακουφίζεσαι μαζί. Μια γυναίκα ταυτίζεται καλύτερα με μια κοπέλα που αν και τριαντάρα ή σαραντάρα πλέον, εξακολουθεί να περιποιείται τον εαυτό της, να γυμνάζεται, να φροντίζει την εικόνα της. Και να χαμογελάει με πάθος. 

Girls just want to have fun

Χορεύεις μέσα στην κοιλιά. Με το μωρό στην κοιλιά. Στο σπίτι, μετά από μια έντονη μέρα. Βάζεις δυνατά τη μουσική. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς μουσική. Δουλεύεις με μουσική, μαγειρεύεις με μουσική, κοιμάσαι με τα τραγούδια της στιγμής. Και κρατάς ολες τις αναμνήσεις σου ρυθμικά. Καλοκαίρι. Κρήτη; Κέρκυρα; Κυλλήνη; Δεν θυμάμαι. Το τραγούδι όμως το θυμάμαι. Girls just want to have fun. Cindy. Sandy. And all the rest. 

Με τον artiste coloriste, Stephane Pous, στο Παρισι, στο πιο πριβε κομμωτηριο που έχω πάει...

Βρίσκομαι στο Παρίσι. Και η αγαπημένη μου φίλη, Αλεξάνδρα, που ζει πλέον μόνιμα εκεί, με παροτρύνει να πάμε να βάψουμε τα μαλλιά μας στον μάγο της βαφής. Τον Stephane Pous, artiste coloriste. Ήπιαμε σαμπάνια, ένιωσα σαν τη Milla Jovovich (που έχει βάψει στην ταινία The Fifth Element), αλλά και την Eva Herzigova, την Charlotte Gainsbourg, την Kate Moss, την Lou Doillon, (όλες πελάτισσες του), σε ένα υπέροχο σπίτι-κομμωτήριο-στούντιο, σε μια υπέροχη αυλή με ένα τεράστιο δέντρο, χωρίς περιοδικά, χωρίς μουσική, χωρίς σεσουάρ, με τον Stephane, έναν ακόμη κομμωτή (για κούρεμα και όχι βαφή) και μια βοηθό με λευκή ποδιά σαν μικροβιολόγο, όλοι, ντυμένοι σαν ροκ επιστήμονες, καμία σχέση με κομμωτές. Δεν υπήρχαν άλλα ραντεβού. Έμεινα εκεί για ώρες με τη φίλη μου, μου έβαψε τα μαλλιά με πινέλια και δάχτυλα, όπως κανείς άλλος μέχρι τότε, χαλάρωσα, είδα την πιο σωστή απόχρωση με το δέρμα μου και τα μάτια μου που πέτυχα ποτέ, πάντα σε σχέση με το φως, όπως μου εξήγησε ο Stephane Pous και όταν πήγαμε μετά για να φάμε, στο Marais, με τα πόδια, ήξερα ότι είχα ανακαλύψει το πιο υπέροχο μυστικό. Το πιο τρελό; Για όλη αυτή την εμπειρία , βαφή, φυσικό χτένισμα, ψυχοθεραπεία, ψυχαγωγία, χαλάρωση, πλήρωσα περίπου 100 ευρώ. Στην Αθήνα, τόσα δίνεις στα κομμωτήρια της μόδας για απλή ...ρίζα. Όχι για πρόσκληση σε απόδραση σε κομμωτήριο που φιλοξενείται πλέον στο βιβλίο How to be a Parisian και έναν παλιό στάβλο του Ναπολέοντα μέσα στην καρδιά του Παρισιού. How to be an Athenian. 

Η ζωή πριν (και μετά) τα selfies

Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή πριν και μετά τα κινητά που δεν ήταν και φωτογραφικές μηχανές και κατάσκοποι και καθρέφτες και ιδιωτικοί ντετέκτιβ. Μα υπήρχε τέτοια εποχή, θα αναρωτηθεί ξανά και ξανά η μεγάλη μου κόρη. Ω ναι. Φωτογραφίες που περιμέναμε να τυπωθούν με αγωνία, δεν ξέραμε τι θα δούμε, είχαμε ξεχάσει το πως, το πότε, το γιατί, υπήρχαν λίγες και καλές, αυθεντικές, χωρίς πολλές πόζες, φίλτρα, γαρνιτούρες, στιγμές, δευτερόλεπτα, κλικ, γλυκές ή γλυκόπικρες υπενθυμίσεις. Όχι ότι δεν απολαμβάνω το τώρα. Αλλά το σκανάρισμα και το ξεσκαρτάρισμα αποσυντονίζουν την γενική εικόνα. Που πολλές φορές είναι θολή. Χωρίς συναίσθημα. Με χρονόμετρο. Αυστηρή. Σε πολλές λήψεις. Παραλλαγές. Δεν πειράζει, θα μάθουμε, θα αλλάξουμε, θα τις θυμόμαστε κι αυτές, όταν τις τυπώσουμε, τις φυλάξουμε, τις ξεχάσουμε για να τις ξαναθυμηθούμε. Αργά. Πιο μετά. Πολύ μετά. 

Simera gamos ginetai...

Είναι τόσο ωραίο, και ψυχοθεραπευτικό μαζί, να κοιτάζεις παλιές φωτογραφίες. Ειδικά εκείνες που έχεις ξεχάσει. Και εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου για να έρθουν κι άλλες, κι άλλες εικόνες, να θυμηθείς, να ακούσεις ήχους, να μυρίσεις λουλούδια ή τίποτα, να νιώσεις καλύτερα ή χειρότερα, να συγκριθείς με τον εαυτό σου, τον εαυτό του τότε, να ανέβεις ψυχολογικά, ή να αποσυντονιστείς, να νοσταλγήσεις ή να καθήσεις με την πλάτη ίσια και τους ώμους πίσω, να χαμογελάσεις, να κάνεις πατ-πατ όταν δεν σε κοιτάει κανείς εναλλάξ στην πλάτη, να σκεφτείς πόσο ωραία είναι η ζωή, ποιους έχεις δίπλα σου, ποιους έχασες στη διαδρομή, ποιους κέρδισες για μια ζωή, πόσο ευτυχισμένος και γεμάτος νιώθεις, πόσα έχεις καταφέρει ήδη, και πόσα μπορείς να καταφέρεις ακόμη, να ξαποστάσεις, να ξανασηκωθείς, να αποκοιμηθείς για να ξυπνήσεις πιο δυνατός, να κάνεις focus στο συναίσθημα. Smile. Say cheese. Πεταλούδες; Κινέζικο κιμονό; Λουλούδι στο αυτί; Ακόμη θυμάμαι εκείνο το υπέροχο Πάσχα στην Άνδρο. Και το λευκό φόρεμα που για πλάκα αποκαλούσα νυφικό και αγόρασα από την Fifth Avenue. Της Άνδρου. Kai sta dika sas. 

Η τελευταία φορά που είδα το Παρίσι...

Είχε τρελό καύσωνα. Αύγουστος στο Παρίσι. Αντί να πάμε στα ελληνικά νησιά, είχαμε αποφασίσει να κάνουμε κατάληψη στο σπίτι αγαπημένης φίλης, να γεμίσουμε το ψυγείο της με γαλλικά τυριά και λιχουδιές, από τη λαϊκή αγορά κυρίως της γειτονιάς, και να περπατήσουμε ατέλειωτα χιλιόμετρα στην πόλη που τόσο αγαπάμε χρόνια τώρα και δεν σταματάμε να ανακαλύπτουμε. Αυτός ο Αύγουστος όμως ήταν διαφορετικός. Με ένα μπουκάλι νερό στο χέρι, δροσερά ρούχα, πιασμένα μαλλιά και έξυπνες αποδράσεις, βρεθήκαμε μαζί με Γάλλους και τουρίστες, να τρέχουμε σε συντριβάνια, πισίνες, πάρκα, εστιατόρια με κλιματισμό και πολυκαταστήματα. Η συγκεκριμένη εικόνα, με φόντο τον Πύργο του Αϊφελ, θα μπορούσε να είναι φθινοπωρινή. Αλλά δεν θα ήταν αληθινή. Αν την αφήναμε στον χρόνο εκεί, θα είχε λιώσει ή ακόμη καλύτερα καεί. Την επόμενη φορά θα της βάλουμε αντιηλιακό και καπέλο. 

Κριτής στην ελληνική Εβδομάδα Μόδας...

Τι θυμάμαι από την εμπειρία μου σαν κριτής στην ελληνική Εβδομάδα Μόδας;

Την παρέα.

Το γέλιο.

Τη μελαγχολία.

Την ειρωνεία. 

Την φλυαρία των εικόνων.

Το στρίμωγμα.

Την πασαρέλα.

Τα διαλείμματα.

Τις σημειώσεις.

Τα υφάσματα.

Τα μοντέλα.

Τον κόσμο.

Τους συγγενείς.

Τους σχεδιαστές.

Τα μαλλιά.

Το μακιγιάζ.

Την προσπάθεια.

Το χειροκρότημα.

Την βράβευση στο χαρτί.