Είναι τόσο ωραίο, και ψυχοθεραπευτικό μαζί, να κοιτάζεις παλιές φωτογραφίες. Ειδικά εκείνες που έχεις ξεχάσει. Και εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά σου για να έρθουν κι άλλες, κι άλλες εικόνες, να θυμηθείς, να ακούσεις ήχους, να μυρίσεις λουλούδια ή τίποτα, να νιώσεις καλύτερα ή χειρότερα, να συγκριθείς με τον εαυτό σου, τον εαυτό του τότε, να ανέβεις ψυχολογικά, ή να αποσυντονιστείς, να νοσταλγήσεις ή να καθήσεις με την πλάτη ίσια και τους ώμους πίσω, να χαμογελάσεις, να κάνεις πατ-πατ όταν δεν σε κοιτάει κανείς εναλλάξ στην πλάτη, να σκεφτείς πόσο ωραία είναι η ζωή, ποιους έχεις δίπλα σου, ποιους έχασες στη διαδρομή, ποιους κέρδισες για μια ζωή, πόσο ευτυχισμένος και γεμάτος νιώθεις, πόσα έχεις καταφέρει ήδη, και πόσα μπορείς να καταφέρεις ακόμη, να ξαποστάσεις, να ξανασηκωθείς, να αποκοιμηθείς για να ξυπνήσεις πιο δυνατός, να κάνεις focus στο συναίσθημα. Smile. Say cheese. Πεταλούδες; Κινέζικο κιμονό; Λουλούδι στο αυτί; Ακόμη θυμάμαι εκείνο το υπέροχο Πάσχα στην Άνδρο. Και το λευκό φόρεμα που για πλάκα αποκαλούσα νυφικό και αγόρασα από την Fifth Avenue. Της Άνδρου. Kai sta dika sas.