Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν η ζωή πριν και μετά τα κινητά που δεν ήταν και φωτογραφικές μηχανές και κατάσκοποι και καθρέφτες και ιδιωτικοί ντετέκτιβ. Μα υπήρχε τέτοια εποχή, θα αναρωτηθεί ξανά και ξανά η μεγάλη μου κόρη. Ω ναι. Φωτογραφίες που περιμέναμε να τυπωθούν με αγωνία, δεν ξέραμε τι θα δούμε, είχαμε ξεχάσει το πως, το πότε, το γιατί, υπήρχαν λίγες και καλές, αυθεντικές, χωρίς πολλές πόζες, φίλτρα, γαρνιτούρες, στιγμές, δευτερόλεπτα, κλικ, γλυκές ή γλυκόπικρες υπενθυμίσεις. Όχι ότι δεν απολαμβάνω το τώρα. Αλλά το σκανάρισμα και το ξεσκαρτάρισμα αποσυντονίζουν την γενική εικόνα. Που πολλές φορές είναι θολή. Χωρίς συναίσθημα. Με χρονόμετρο. Αυστηρή. Σε πολλές λήψεις. Παραλλαγές. Δεν πειράζει, θα μάθουμε, θα αλλάξουμε, θα τις θυμόμαστε κι αυτές, όταν τις τυπώσουμε, τις φυλάξουμε, τις ξεχάσουμε για να τις ξαναθυμηθούμε. Αργά. Πιο μετά. Πολύ μετά.