ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Ευτυχία είναι… Να ξυπνάς το πρωί και να μυρίζει pancakes.

Να έχεις φίλους. Παλιούς και καινούργιους. Nα τους αγαπάς και να σε αγαπούν. Να τους φροντίζεις και να σε φροντίζουν.

Ευτυχία είναι… Το ύψιστο αγαθό. Κλισέ; H μόνη αλήθεια. 

Να ξέρεις ότι το αντίθετο της ευτυχίας είναι η δυστυχία, και όχι η κατάθλιψη. 

Να ξέρεις ότι η ευτυχία δεν σε βοηθάει πάντα να είσαι ευτυχισμένος. 

Να ξέρεις ότι δεν χρειάζεται να είσαι καλός σε όλα. 

Ευτυχία είναι να ξέρεις ότι ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι πιο παραγωγικός, πιο συμπαθητικός, πιο ανθεκτικός, πιο δημιουργικός. Πιο κοινωνικός. Και σίγουρα πιο ανοιχτός. 

Να μην περιμένεις την κρίση για να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. 

Να κοιμάσαι μία ώρα επιπλέον κάθε βράδυ. Οχτώ συνεχόμενες ώρες. 

Χωρίς ούτε ένα μικρό φωτάκι στο δωμάτιο.

Να περπατάς περισσότερο.

Να μειώνεις το στρες, με ό,τι σε ευχαριστεί.

Τι θα λέγατε για 10.000 βήματα την ημέρα; Για αρχή;

Kαι 10.000 λιγότερες αγωνίες; Για το τέλος; 

I WANT TO THANK MY MUM, MY DADDY, MY SISTER, MY GIRLS, MY COACH

Είχα καιρό να πάω σε παρουσίαση αρώματος. Έχετε την εικόνα. Μόνο γυναίκες, περιποιημένες, φίλες και γνωστές, συνάδελφοι, ένας υπέροχος κόσμος, νωχελικά πλασμένος, με νότες κορυφής. Η πρόσκληση ήταν για την παρουσίαση του πρώτου αρώματος ενός αμερικάνικου οίκου που έχω συνηθίσει να βλέπω από τις διαφημίσεις στον τόμο-περιοδικό-βίβλο αμερικάνικη Vogue. Δεν έχω τσάντα Coach, δεν έτυχε, ίσως γιατί είναι πολύ κλασική για μένα. Μύρισα το άρωμα. Μου άρεσε το μπουκάλι που κλειδώνει (και ξεκλειδώνει για να μην μου την εξατμίσουν σε μια βδομάδα οι κόρες μου), το χρυσό tag όπως αυτό που κρέμεται στις τσάντες, το κουτί που θυμίζει στο άγγιγμα του μαλακό suede. Και μάλιστα dusty pink. Είδα το διαφημιστικό, θαύμασα τη θέα από ψηλά, στην Ιmage Gallery στην οδό Αμαλίας, ανέβηκα (και κατέβηκα) με το υπέροχο ασανσέρ μιας άλλης εποχής με την ξύλινη πόρτα, έφαγα ένα καναπεδάκι με σολωμό φεύγοντας, βγήκα στο μπαλκόνι, φωτογραφήθηκα με την Ράνια, είδα την κίνηση στους δρόμους, έμαθα ότι η Coach γεννήθηκε το 1941, ψεκάστηκα πριν με ψεκάσουν. Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να είσαι Coach ομορφιάς... 

ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΕΙΝΑΙ... ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Απρίλιος είναι... Η πρώτη φορά που κολυμπάς στη θάλασσα. Και βάζεις το κεφάλι μέσα. Για να μείνεις εκεί...

Η μετάβαση από το πάπλωμα στο πάπλωμα με ένα πόδι έξω, αγκαλιά. 

Απρίλιος είναι η Αθήνα που αδειάζει. 

Η ερώτηση "Που θα πάτε το Πάσχα;" 

Το τσουρέκι πριν το φας. Η μυρωδιά του όταν ψήνεται. Το τσουρέκι όταν το κόβεις με το χέρι. 

Νηστεύεις; Εγώ; Όχι σήμερα. 

Θα φύγεις; Ίσως αύριο. 

Θα μείνεις;  

Θα μελαγχολήσεις; 

θα βουτήξεις; 

Θα σου αγοράσεις λαμπάδα; 

Κρεμαστό αβγό για τη συλλογή σου πάνω στην αλυσίδα με τις αναμνήσεις και τα χρώματα; 

Απρίλιος είναι το φιλί της αγάπης. 

Ο κόκκινος μήνας.  

Θα ψάλλεις στον Επιτάφιο με πάθος; 

Μόνο A Cappella. Γιατί ο Απρίλιος προσφέρεται (κυρίως) για σόλο καριέρα... 

ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ SURVIVOR

Βλέπω Survivor και είμαι καλά. Δεν ντρέπομαι γι'αυτό και δεν το κρύβω. Δεν θυμάμαι να το είχα παρακολουθήσει παλιά. Άλλες εποχές, άλλος προορισμός, διαφορετικό timing. Στην αρχή το βρήκα παιδαριώδες. Απλοϊκό, φλατ, μονοδιάστατο. Κι ύστερα κόλλησα. Εθίστηκα. Στη φωτογραφία και στο φως. Στα αγωνίσματα. Στις ανάσες. Στις πτώσεις. Στους χαρακτήρες με τα χίλια πρόσωπα. Τι έχω καταλάβει; Είμαστε όλοι μαχητές. Είμαστε όλοι Survivors. Χωρισμένοι σε ομάδες. Διάσημοι που ήταν άσημοι και άσημοι που θέλουν να γίνουν διάσημοι. Διαδίδουμε αποχωρήσεις προτού καν γίνουν, αποθεώνουμε αγόρια ή κορίτσια σα να γνωριζόμαστε χρονια. Εκείνοι αδυνατίζουν, εμάς μας έχει ανοίξει η όρεξη. Η Καραϊβική μοιάζει με όαση τελικά, με το μεταναστευτικό, την κρίση, την εφορία, την τρέλα που επικρατεί, την κατήφεια, την μονοχρωμία στην καθημερινότητα μας. Ρύζι, πατάτα, καρύδα, τελεία.... Στρωματσάδα.. Διπλοί κατασκόποι.. Διαμάχες. Μπιφτέκια με ξύσμα καρύδας. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Η ζωή μας σε συνέχειες. Τα παιδιά αργούν να πέσουν για ύπνο, γονείς και δάσκαλοι φωνάζουν. Η Σκιάθος εχει εξελιχτεί στον απόλυτο προορισμό για το καλοκαίρι του 2017, το personal training φοριέται πολυ, όπως και η συγκίνηση. Το ψέμα. Η δύναμη. Η μάχη. Ο ιδρώτας. Η υπερβολή. Η ειρωνεία. Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής. Έστω και για μια μερίδα κοτομπουκιές. Ή ένα παστέλι.