Είχα καιρό να πάω σε παρουσίαση αρώματος. Έχετε την εικόνα. Μόνο γυναίκες, περιποιημένες, φίλες και γνωστές, συνάδελφοι, ένας υπέροχος κόσμος, νωχελικά πλασμένος, με νότες κορυφής. Η πρόσκληση ήταν για την παρουσίαση του πρώτου αρώματος ενός αμερικάνικου οίκου που έχω συνηθίσει να βλέπω από τις διαφημίσεις στον τόμο-περιοδικό-βίβλο αμερικάνικη Vogue. Δεν έχω τσάντα Coach, δεν έτυχε, ίσως γιατί είναι πολύ κλασική για μένα. Μύρισα το άρωμα. Μου άρεσε το μπουκάλι που κλειδώνει (και ξεκλειδώνει για να μην μου την εξατμίσουν σε μια βδομάδα οι κόρες μου), το χρυσό tag όπως αυτό που κρέμεται στις τσάντες, το κουτί που θυμίζει στο άγγιγμα του μαλακό suede. Και μάλιστα dusty pink. Είδα το διαφημιστικό, θαύμασα τη θέα από ψηλά, στην Ιmage Gallery στην οδό Αμαλίας, ανέβηκα (και κατέβηκα) με το υπέροχο ασανσέρ μιας άλλης εποχής με την ξύλινη πόρτα, έφαγα ένα καναπεδάκι με σολωμό φεύγοντας, βγήκα στο μπαλκόνι, φωτογραφήθηκα με την Ράνια, είδα την κίνηση στους δρόμους, έμαθα ότι η Coach γεννήθηκε το 1941, ψεκάστηκα πριν με ψεκάσουν. Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημο να είσαι Coach ομορφιάς...