ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΕ 10 ΜΕΡΗ. ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ.

1. Στον Κίτσουλα (Χαλάνδρι) για φάβα, πίτες με χειροποίητο φύλλο και αρνάκι, λεμονάτο κατσαρόλας. Ρεβυθάδα και σαλιγκάρια. 

2. Στον Ancho (Κηφισιά και Χαλάνδρι) για τάκος με κοτόπουλο, guacamole και sour cream.  

3. Στο Avocado (Σύνταγμα) για ρύζι με λαχανικά και κάρι. Πίτσα και σπαγγέτι. Happiness. Τάρτα με κακάο και αβοκάντο. 

4. Στο Juicy Grill (Χολαργός) γιατί ακόμη κι αν χρειαστεί να περιμένεις 45 λεπτά θα φας το ωραιότερο burger με πατάτες. Και Mama’s Fries με πατάτες τηγανητές,τσορίζο και αβγά μάτια στην κορυφή. 

5. Στον Παναθηναϊκάκια ή το Οινομαγειρείο χωρίς όνομα πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού (Λεωφόρος Αλεξάνδρας) για λαχανοντολμάδες, συκωτάκια, κεφτέδες, μπακαλιάρο, πατάτες τηγανητές… Της γιαγιάς. 

6. Στο Kozis στα Μελίσσια για το ωραιότερο κρέας από τη Nότιο Αφρική. Το μεγαλύτερο σουβλάκι με το πιο ζουμερό κρέας. Φαγητό που θέλεις να μοιράζεσαι. 

7. Στο Nolan (Σύνταγμα) για πιάτα που λαχταράς να φας ήδη από την περιγραφή των υλικών τους. Και όταν φτάνουν στο τραπέζι ή στον πάγκο, κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να τα μαντέψεις.  

8. Στο Wagamama (Golden Hall και Κηφισιά) για Chicken Katsu Curry. Με έξτρα σος curry για βουτιά. Και sushi με tempura popcorn, edamame χωρίς αλάτι, σούπες με ξύλινη κουτάλα σαν βάλσαμο. 

9. Στο Νinnolo (Κηφισιά) για pasta σε ειδικό πιάτο, με κιμά, σούπερ σαλάτα-βουνό με προσούτο και παγωτό που υπερχειλίζει στο στόμα. 

10. Στο Feyrouz (κέντρο) για πεϊνιρλί, ζυμάρι με κιμά, μελιτζάνα, γιαούρτι, φακές, μαύρο ή λευκό αλεύρι, στρουμπουλά, μικρά, θαυματουργά αριστουργήματα από τα χεράκια της μαμάς. Μου το πρότεινε η Ντέμη και δεν υπάρχει φορά που να μου έχει πει «μυστική διεύθυνση» και να μην έχω γλείψει τα δάχτυλα και των δύο χεριών…

ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ… ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ευτυχία είναι… Να κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει. Χωρίς αναβολές. Χωρίς περιστροφές. Χωρίς σαντιγύ από πάνω. Δίχως δικαιολογίες. 

Να αναγνωρίζεις το πρόβλημα και να βρίσκεις λύση. Χωρίς να γκρινιάζεις. Αυτό είναι. Δεν αλλάζει. Διόρθωσε το. Διόρθωσε με. 

Να φέρεσαι όπως θέλεις να νιώσεις. Ενσυναίσθηση. Κλισέ; H μόνη αλήθεια. 

Να τηρείς τις αποφάσεις σου. Τώρα, τότε, μετά. 

Να τσακώνεσαι σωστά. Όχι συχνά, αλλά δίκαια. 

Να δείχνεις την αγάπη σου. Ανοιχτά. Τακτικά. Εκεί που πρέπει. 

Να αλλάζεις τις κακές συνήθειες. Και τις καλές. Να ξεσυνηθίζεις. 

Ευτυχία είναι να είσαι ανάλαφρος. Το να είσαι βαρύς ή καταθλιπτικός ή και τα δύο, μίζερος ή μονόχνωτος, είναι μάλλον πιο εύκολο. Και πιο συνηθισμένο. Πιο προβλέψιμο; 

Ευτυχία είναι να εφεύρεις τεχνικές για να μην γκρινιάζεις. 

Και να μην ακούς τις γκρίνιες των άλλων.

Να μην περιμένεις επαίνους από κανέναν. Επιβεβαίωση. Βραβεία. Αστέρια. Καρδιές. Likes. Αποθέωση. Αυλή. 

Να αγκαλιάζεις τους άλλους για έξι δευτερόλεπτα. Από έξι και πάνω. Σφιχτά. Διώχνεις το άγχος, την αρνητική ενέργεια, τον πόνο. 

Ευτυχία είναι… Να φροντίζεις τη δική σου ευτυχία για να κάνεις και τους άλλους χαρούμενους. Είμαι καλά, είσαι καλά, είμαστε καλά. 

Να εκφράζεις συχνά τρυφερότητα. Με κάθε ευκαιρία. Να μαλακώνεις σαν πλαστελίνη. Να είσαι συμπονετικός. Πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους. 

Να μην αφήνεις τον ήλιο να σκεπάζει τις αρνητικές σκέψεις. Να δύει με τον θυμό σου. Την στενοχώρια σου. Το σκοτάδι σου. Ευτυχία είναι ο ήλιος μετά την καταιγίδα. 

Η ΑΘΗΝΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ...

Η Αθήνα το Πάσχα είναι μελαγχολική.

Έρημη και μουντή.

Όσο ηλιόλουστη ή βροχερή κι αν είναι. 

Όλα είναι κλειστά, αν δεν έχεις κάπου να πας να φας, ή δεν ξέρεις να μαγειρεύεις, ή δεν θέλεις να μαγειρέψεις, δεν μπορείς ούτε καν να παραγγείλεις.

Θέλεις αν πας σινεμά, και δεν μπορείς.

Να φτιάξεις καλοκαιρινό σκηνικό, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Να δεις φίλους, αλλά οι περισσότεροι έχουν φύγει.

Να πας στον Επιτάφιο, αλλά σπάνια συντονίζεσαι. Κόρνες, φώτα, φωνές. 

Να πας στην Ανάσταση, αλλά όσο κι αν θέλεις να είσαι στο πνεύμα, βρίσκεσαι τελικά να φιλάς και να αγκαλιάζεις γνωστούς και φίλους, που μπορεί και να μην ήταν η πρώτη σου επιλογή.

Δεν ξέρω γιατί αλλά από παιδί το Πάσχα ήταν η εξοχή. Προοίμιο καλοκαιριού. Οι ωραιότερες μου αναμνήσεις πάντα ήταν με την οικογένεια μου εκτός Αθηνών. Ταξίδια με το αυτοκίνητο, με το αεροπλάνο, με το πλοίο, πάντα με παρέα, πάντα οικογενειακά... Στη Θεσσαλονίκη, μετά από 40 ημέρες νηστεία, (από τις λίγες φορές που τα κατάφερα), με την γιαγιά Δήμητρα (και σήμερα 101 χρονών) να μας ετοιμάζει τους ωραιότερους τζιγεροσαρμάδες της ζωής μου. 

Και οι χειρότερες; Στη Μύκονο. Χρόνια πριν, ταλαιπωρία, για ένα πιάτο αρνί που πληρώθηκε χρυσάφι. Με σαλάτα μαρούλι και μαγειρίτσα που έλουσε ο σερβιτόρος, ύστερα από αναμονή 50 λεπτών, σε κυρία με λευκό κοστούμι.  

Το απόλυτο Πάσχα; Στην Πάρο σε ένα σπίτι που δεν βγήκαμε (σχεδόν) ποτέ και ζήσαμε όλα τα έθιμα και τις παραδόσεις μεταξύ μας. Στο Μοναστήρι χωρίς βεγγαλικά στην Ύδρα. Και στις Σπέτσες. Ηρεμία. Μπάνιο το πρωί στη θάλασσα. Και το βράδυ ρομαντικός περίπατος ακολουθώντας στο βουνό τις φωνές των μοναχών. 

Τώρα που το ξανασκέφτομαι (και) η Αθήνα είναι υπέροχη το Πάσχα. Φωτεινή, ρομαντική, διαφορετική. Για λίγους. Ρετρό, χρωματιστή, μελωδική. Τουρίστες στην πόλη μας. Με λαμπάδες και φαναράκια. Άλλος για Πλάκα; 

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ

Ο έρωτας κρατάει 3 χρόνια. 

Ο Παναθηναϊκός θα παίξει στην Κωνσταντινούπολη.

 Δεν πρέπει να τρώμε έξω κοτόπουλο και τυρί. 

 Ο τουρισμός στην Ελλάδα το καλοκαίρι είναι sold out.

Aν έχεις δελτίο παροχής υπηρεσιών, δεν θα πληρωθείς ποτέ.

Υπάρχει νηστίσιμη μπουγάτσα.

Το Ζάππειο έχει (και) κάτι από Bollywood φιλοξενώντας γάμο-υπερπαραγωγή made in India. Διατίθεται και για βαφτίσεις; Δεξιώσεις; Μνημόσυνα; 

H Documenta έχει γίνει talk of the town. Εσένα ακόμη να σε καλέσουν; 

Tέσσερις καβαλάρηδες ξεκινούν ένα ταξίδι τριών μηνών από την Ακρόπολη ως τη Γερμανία.

Μια χαλασμένη καρύδα μπορεί να σε τρελάνει. 

Οι βαλίτσες με ρόδες παίζουν πολύ τη νύχτα. Η πόλη αδειάζει.