Η συνέντευξη με τον Leonard Cohen είχε κανονιστεί δύο φορές. Με διαφορά μιας δεκαετίας περίπου. Δεν θα ερχόταν για συναυλία, αφορμή ήταν η κυκλοφορία ενός άλμπουμ. Είχα προετοιμαστεί, ετοιμάζοντας ερωτήσεις, μετρούσα αντίστροφα για την τηλεφωνική μας επικοινωνία. Του είχα τηλεφωνήσει και τις δύο φορές στον απευθείας του αριθμό, χωρίς κανέναν μεσάζοντα, ατζέντη, παραγωγό. Ο υπεύθυνος Τύπου της δισκογραφικής του εταιρίας στην Ελλάδα με είχε προειδοποιήσει: «o Cohen δεν τρελαίνεται για συνεντεύξεις». Εγώ όμως επέμενα. Ήλπιζα. Έκανα πρόβα. Θα το σήκωνε ο Leonard Cohen με την χαρακτηριστική του φωνή, στην αρχή θα ήταν βαρύς, απόμακρος, σιγά-σιγά θα γνωριζόμασταν, θα χαλάρωνε, θα μοιραζόταν λίγη ποίηση μαζί μου, λίγους στίχους, αυτοσχεδιαστικούς, χωρίς μουσική, a cappela. Δεν το σήκωσε ποτέ. Ούτε την πρώτη φορά, ούτε 10 χρόνια μετά, στο επόμενο, κανονισμένο, τηλεφωνικό μας ραντεβού για το κυριακάτικο φύλλο της Καθημερινής. Ποια θα ήταν η πρώτη ερώτηση; «How would you want people to remember you?». Βρήκα την απάντηση σήμερα στο περιοδικό Rolling Stone. «Surprise me».