Ήταν ένα δημοσιογραφικό ταξίδι, μια αποστολή στο Παρίσι, ύστερα από πρόσκληση του οίκου Louis Vuitton. Πήγαμε στο εργοστάσιο, είδαμε πως κατασκευάζονται οι τσάντες, πως σχεδιάζονται, πως βγαίνουν στην παραγωγή, κάθε στάδιο της συναρμολόγησης, ακόμη και τα σημεία που αποθηκεύονται οι …ελαττωματικές. Στη συνέχεια, φάγαμε μεσημεριανό, στον ίδιο χώρο, με τον διάδοχο της οικογένειας και θυμάμαι με πόσο πάθος και οργή μου είχε μιλήσει τότε για τις αντιγραφές, το κυνήγι των δικηγόρων με τους αντιγραφείς, τις ιμιτασιόν Louis Vuitton στον πλανήτη. Η έκπληξη που μας επεφύλασσαν για επιδόρπιο ήταν μια φωτογράφιση με τη νέα σειρά πολυτελών τσαντών. Μας χτένισαν, μας έβαψαν και στη συνέχεια μας φωτογράφισαν με την τσάντα που είχαμε διαλέξει. Δεν μας την χάρισαν. Δεν μας τη δάνεισαν, ούτε για μία μέρα. Τις είδαμε να γεννιούνται, τις κρατήσαμε, τις αποχαιρετήσαμε. Αυτό σαν απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι (όλοι) οι δημοσιογράφοι μόδας είναι πληρωμένες διαφημίσεις.