Είναι η στιγμή που βλέπεις μόνο πόδια. Πατούσες-κουκλοθέατρο. Δύσκολα αντιστέκεσαι. Ξαπλώνεις στο πάτωμα, στον καναπέ, στις μαξιλάρες και ταξιδεύεις. Χάνεσαι. Ονειρεύεσαι. Εσύ, μόνος, μόνη ή με παρέα. Τετράποδη, δίποδη, αόρατη. Εϊναι η στιγμή που όλα γίνονται μαύρα και άσπρα, κυρίως άσπρα, και λίγο ροζ, και λίγο πιο πολύ γαλάζια. Τα δάχτυλα απλώνονται, οι γάμπες τρίβονται μεταξύ τους, τα χέρια ανοίγουν για αγκαλιά. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ζουλήγματος. «Πάλι;», θα ρωτήσουν απορημένα τα παιδιά, την ώρα που θα έχω κάνει βουτιά πάνω τους, με φιλιά, αγκαλιές, ζούληγμα, πάτημα, μασάζ, και ταυτόχρονο κούνημα ουράς. Μέχρι να σπάσει από την ένταση, τον ενθουσιασμό, την χαρά. Στιγμές. Ζουλήγματα. Παγκόσμια.