Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα με κλειστά μάτια. Πότε ήμουνα ξυπόλητη και δεν κρύωναν τα πόδια μου καθόλου. Πότε ήταν που ξεχείλωνα τις μπλούζες μου, μακρυμάνικες ή κοντομάνικες, τις φορούσα ανάποδα, σαν φορέματα, εκείνες με τα μεγάλα μανίκια, γινόντουσαν καπέλο και περούκα με μαλλιά μαζί. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που έστηνα παράσταση στο σπίτι, τους προσκαλούσα όλους, με δωρεάν χειροποίητη πρόσκληση, για να εμφανιστεί το τσίρκο, δηλαδή, εγώ. Με φορέματα, καπέλα, φόρμες, χούλα-χουπ, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουνα παιδί. Μήπως χθες; Ή αύριο; Γιατί όχι τώρα;