Σχολείο είναι...
Να μην θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί.
Να βαριέσαι να ανοίξεις και να κλείσεις την τσάντα σου. Και φυσικά να την κουβαλήσεις.
Να αρνείσαι να διαβάσεις.
Να επιμένεις πως δεν έχεις να διαβάσεις για αύριο.
Να μην γράφεις ποτέ τις υποχρεώσεις σου στο πρόχειρο.
Να τηλεφωνείς σε όλους τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες σου το απόγευμα για να μάθεις τι έχεις.
Να διαβάζεις με πάθος και να μην θυμάσαι τίποτα.
Να σε ενδιαφέρουν μόνο τα διαλείμματα και η γυμναστική.
Να φτάνεις το πρωί στο προαύλιο και να μυρίζεις απεργία.
Να βλέπεις εφιάλτη δασκάλους και καθηγητές.
Να ζεις για τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τις αργίες.
Να ζητάς άδεια για να βγεις από την τάξη και να θέλεις να πας τουαλέτα κάθε 5 λεπτά.
Να παίρνεις πίσω τεστ και να θέλεις να το κρύψεις πριν (καν) δεις τον βαθμό.
Να βρίσκεις δικαιολογίες για όλα και να μην ξεμένεις ποτέ (από δικαιολογίες).
Να ζεις για την καντίνα. Και τους φίλους. Και τις πλάκες μέσα κι έξω από την τάξη.
Σχολείο είναι το κουδούνι, η βαρεμάρα, ο πίνακας, τα σκονάκια, η νοσταλγία για το νηπιαγωγείο, η παρέλαση, η χορωδία, η κοπάνα, το ξυπνητήρι, το κρύο το πρωί, το κουλούρι, το λαχάνιασμα, οι σκάλες, τα πρέπει, οι βαθμοί, η ζωγραφική στα τετράδια, γράμματα και αριθμοί που δεν τελειώνουν ποτέ. Σχολείο είναι η απειλή ότι θα πας γραφείο. Στο τμήμα ψυχολογίας. Το σάντουιτς στο αλουμινόχαρτο που γυρίζει πίσω γιατί δεν πρόλαβες να φας στο διάλειμμα. Η μυρωδιά μανταρινιών στην τσάντα. Το πιο ωραίο; Σχολείο είναι οι φίλοι που συναντάς όταν δεν έχεις σχολείο.