Όσοι έχουν ήδη συγκατοικήσει (στην τρέλα), όσοι έχουν παντρευτεί (και χωρίσει), όσοι έχουν βιώσει το τέλος μιας σχέσης και ό,τι συνεπάγεται αυτό, γίνονται μάλλον πιο κυνικοί, μαζί και δυνατοί, με το πέρασμα του χρόνου. Ξέρω ένα ζευγάρι που για περίπου μια δεκαετία δεν είχε μπει ούτε για μια μέρα στον πειρασμό να θέσει θέμα συγκατοίκησης. Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος, σκέφτηκε να φτιάξει την βαλιτσούλα του και να χτυπήσει το κουδούνι για να δηλώσει ότι είχε ξενοικιάσει ήδη την δική του φωλιά.
Απ’ότι φαίνεται όλο και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες (αν και μάλλον οι γυναίκες είναι λιγότερες) επιθυμούν να υπάρχουν δύο σπίτια προκειμένου να διατηρηθεί ο έρωτας τους ζωντανός. Ανασφάλειες, κλισέ, φοβίες, ζήλιες, δεν έχουν καμία θέση εδώ. Το βόλεμα δεν είναι το ζητούμενο. Όταν δεν υπάρχουν παιδιά, σκυλιά, γατιά, υποχρεώσεις, ποιός ο λόγος να φθείρεται μια σχέση με την καθημερινότητα στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο συγύρισμα, στον αυστηρά ιδιωτικό χώρο κάθε ανθρώπου;
Χωριστές ζωές. Ή separate lives που τραγουδά και ο Φιλ Κόλινς. Αν είσαι ερωτευμένος πλέον, κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει να ζήσεις με τον άνθρωπο που αγαπάς στην ίδια στέγη. Σήμερα υπάρχει και άλλος δρόμος. Μια λύση, ακραία για πολλούς, εγγύηση για άλλους για να διατηρηθεί ο ρομαντισμός, το καρδιοχτύπι, η ουσία.
Είναι μια σύγχρονη τάση όμως ζωής και κυρίως σχέσεων για την οποία κανείς δεν μοιάζει να μιλάει ανοιχτά. Γίνεται ίσως ευκολότερα κατανοητή η άποψη ότι όταν υπάρχουν τέτοιου είδους «ανοιχτές» πόρτες, όταν οι κανόνες είναι ξεκάθαροι και αντισυμβατικοί, τότε άνδρες και γυναίκες νιώθουν (και έχουν) μεγαλύτερη ελευθερία να εγκαταλείψουν την …μάχη όποτε εκείνοι το θελήσουν. Χωρίς να χάσουν τίποτα. Ή να το αισθανθούν τουλάχιστον.
Όλοι πιστεύουν ότι μια σχέση εξελίσσεται όταν ύστερα από μια περίοδο δοκιμασίας και για τους δύο, ανταλάσσονται βέρες, τελείται το μυστήριο του γάμου, η νόρμα θέλει άμεσα να έρχονται και τα παιδιά. Και όταν δεν γίνονται όλα αυτά, ακριβώς με αυτή τη σειρά, οι τρίτοι, κυρίως άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, αρχίζουν στην καλύτερη περίπτωση τις ερωτήσεις. Γιατί σίγουρα δεν πάει κάτι καλά.
Κι αν όμως πάει; Αν ο νέος όρκος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται είναι πως οτιδήποτε κι αν συμβεί μεταξύ τους, δεν θέλουν σίγουρα να συγκατοικήσουν μαζί. Μπορεί αυτό να είναι το επόμενο βήμα για μια υγιή σχέση. Και όχι όλα τα λογικά στάδια που εμείς πιστεύουμε και οριοθετούμε σαν κοινωνία για μια πετυχημένη συνύπαρξη, ένα love story σε εξέλιξη, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει το χάπι-εντ.
Το παζλ δεν βγαίνει πάντα. Είτε γιατί λείπουν κομμάτια, είτε γιατί κανείς δεν μοιάζει να συγκινείται πλέον με την εικόνα στο κουτί. Και δεν είναι ότι η σχέση δεν πάει πουθενά, που είναι η μόνιμη δικαιολογία για τις γυναίκες κυρίως που νιώθουν ότι μετά τα 30 χτυπάει το βιολογικό τους ρολόι, όμως στην περίπτωση που ένα ζευγάρι έχει αποφασίσει ότι δεν επιθυμεί να τεκνοποιήσει, η διατήρηση δύο ξεχωριστών σπιτιών μπορεί να βοηθάει στη διατήρηση του σασπένς.
Και του παιχνιδιού. Γιατί και οι σχέσεις, ένα παιχνίδι είναι. Οι άνθρωποι που το έχουν τολμήσει λένε σε μαρτυρίες τους, ότι όσο κι αν αγαπούν το ταίρι τους, δεν νιώθουν την ανάγκη να ξυπνούν κάθε πρωί στο ίδιο κρεβάτι, ούτε να μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού, να βάζουν εναλλάξ πλυντήρια, να βρίσκουν την πόρτα του μπάνιου κλειστή κάθε πρωί για τουλάχιστον 15 λεπτά, γνωρίζοντας πάντα ποιος από τους δύο είναι ο ένοχος.
Ακόμη και άνθρωποι που το έζησαν το συγκεκριμένο σενάριο, έκαναν και παιδιά και χώρισαν, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να το επαναλάβουν. Ξέρουν την φθορά, αναγνωρίζουν αμέσως τα σημάδια, θέλουν την μοναξιά τους, την θεωρούν πολυτέλεια και δικαίωμα μαζί. Ίσως πάλι να μην θέλουν να ζήσουν κάτι συνηθισμένο. Να μην θέλουν να περάσουν τη ζωή τους με μια σχέση που από ερωτική γίνεται αδερφική, εραστές που γίνονται οι καλύτεροι φίλοι, το πάθος γίνεται ρουτίνα.
Μεγάλες προσδοκίες. Καμία σχέση δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη. Μπορείς να είσαι μαζί με έναν άλλον, χωρίς να μοιράζεσαι το ίδιο σπίτι. Και είναι κάτι απολύτως νόμιμο. Ούτε είναι κάτι που τολμούν μόνο όσοι φοβούνται τις δεσμεύσεις. Είναι θέμα επιλογής τελικά να ζεις χωριστά από τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει και αγαπάς. Νέο κοινωνικό φαινόμενο; Ζευγάρια που ζουν μαζί χωριστά. Οι κοινωνιολόγοι τους έχουν βαφτίσει LAT, live apart together. Στις έρευνες καταχωρούνται ως singles. Άραγε γιατί;
Και οι ομάδες; 21-25 και 30-55 χρονών. Ομάδες που δεν υπήρχαν πριν. Όσοι το τολμούν, την έχουν (ξανα)πάθει στο παρελθόν. Τα σαββατοκύριακα μπορεί να μείνει ο ένας στο σπίτι του άλλου. Έχουν τα κλειδιά ο ένας για το σπίτι του άλλου αλλά κανείς δεν εμφανίζεται χωρίς προειδοποίηση. Αυτός είναι ακόμη ένας κανόνας. Πρέπει να είναι γοητευτικό να ζεις σαν τινέιτζερ. Να μην ξέρεις ποτέ που είναι όλα τα πράγματα σου. Ορισμένοι το τολμούν ακόμη και με παιδιά. Η ουσία είναι ότι ποτέ τα πράγματα δεν πάνε εκεί που θέλουμε εμείς. Ή συμβαίνει σπάνια. Δεν υπάρχει πρόβλημα να έχουμε δύο οδοντόβουρτσες (και μία κλειστή στην τσάντα), για παν ενδεχόμενο.