Κάθε φορά που οι κόρες μου, ή οι φίλες τους και οι φίλοι τους, λένε μια φράση, μια λέξη, κάτι που με κάνει αυτόματα να χαμογελάσω, ή να παραξενευτώ ευχάριστα, να προβληματιστώ για την ερμηνεία της, τη σημειώνω. Πρέπει να τη σημειώσω το ίδιο δευτερόλεπτο, γιατί διαφορετικά θα χάσει κάτι από τον αυθορμητισμό της και την ζωντάνια της. Τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, ούτε στη σύνταξη, ούτε καν στο χρωματισμό της φωνής, τις τελείες, τα ερωτηματικά.
Τα παιδιά λένε τις μεγαλύτερες σοφίες. Είναι γλωσσοπλάστες και φιλόσοφοι μαζί. Παρατηρητές της ζωής, της καθημερινότητας, του τώρα, του χθες, του αύριο, των εικόνων, των γραμμάτων και των αριθμών. Συχνά ακούνε μια λέξη, την μεταλάσσουν και την κάνουν δική τους. Για να γίνει καλύτερη από ποτέ.
- Κάπως έτσι έμαθα ότι το κεφάλι μου μυρίζει …μερέντα.
- Ότι στους δρόμους συναντάς τροχονόμους μόνο το πρωί, όχι όμως και το βράδυ.
- Πως υπάρχουν άνθρωποι με «υπερδυνάμεις …γρηγορότητας».
- Τα κορίτσια στις Απόκριες ντύνονται «Ισπανιόλες»!
- Πάλι καλά που δεν έχουν «αγχώματα» και κοιμούνται «ακαταμάχητα».
- Όταν χιονίζει είναι σα να έχει πάρει κάποιος «το τριφτήρι που τρίβουμε το τυρί»…
- Η ουρολοίμωξη λέγεται και «λουμοκτύρωση» και ο διαλογισμός, «βιολογισμός».
- Στα περιοδικά πρέπει να υπάρχει και «διορθογράφος».
- Στο σχολείο τα παιδιά κάνουν «πηδηχτούς χορούς ελληνικούς» και μετά βλέπουν στην τηλεόραση «ενόργανες».
- Ποιος τους «απαγορεύει» την ορθογραφία; Για την «μακεδονική δυνηστεία»;
- Γιατί «το τέλειο με αυτή την ξύστρα είναι τα ξυσίσματα».
- Η «κηπουριά» πάντως είναι εκεί που υπάρχουν πολλά λουλούδια.
- Πάλι καλά. Έχετε πάει ποτε σε πάρκο που «μυρίζει χελώνες»; Για την ακρίβεια, «καβούκι χελώνας»;
- Κάπως έτσι έμαθα ότι σε ένα τραγούδι τα κορίτσια κάνουν στριπ-τσιζ. Δηλαδή strip-cheese. Smile.