Μπορεί να μοιάζει κάπως εκκεντρική σαν ιδέα ή ακόμη και παρακινδυνευμένη, αλλά αν δεν έχετε κανονίσει babysitting αυτή την εβδομάδα ή δουλεύετε εκτάκτως σήμερα ή αύριο, ποτέ δεν είναι αργά για να πάρετε μαζί σας τα παιδιά στη δουλειά. Όχι ότι θα γίνει συνήθεια, αλλά για μια φορά έστω είναι καλό για όλους να δουν πού δουλεύει η μαμά ή ο μπαμπάς, ή τέλος πάντως τι κάνουν όλες αυτές τις ώρες που λείπουν από το σπίτι. Η επαφή του παιδιού με τον εργασιακό χώρο του πατέρα ή της μητέρας, τη ζωή εκτός σπιτιού ή σχολείου, λειτουργεί σίγουρα θετικά. Και επίσης επιτρέπει στους συναδέλφους του να δουν μια διαφορετική εικόνα από αυτήν που ενδεχομένως να είχαν διαμορφώσει μέχρι τώρα. Ακόμη κι αν για ορισμένους, κυρίως τους άνδρες, το γραφείο παραμένει η μοναδική όαση χωρίς παιδιά.
Αξίζει τον κόπο ένα διάλειμμα στη συνήθεια. Στην Αμερική πρόσφατα, αντί να αποχαιρετήσουν τα παιδιά τους οι γονείς τους με ένα φιλάκι στην πόρτα, προτίμησαν να ετοιμάσουν την τσάντα τους με παιχνίδια απασχόλησης και σνακ, για «την ημέρα που παίρνουμε τις κόρες μας και τους γιους μας στη δουλειά». Διαβάζουμε ότι στο συγκεκριμένο πρότζεκτ, στην αρχή πήγαιναν μόνο κορίτσια και τώρα «επιτρέπεται» η συμμετοχή αγοριών και κοριτσιών ηλικίας από 8 έως 18 χρόνων. Γιατί από 8 και όχι και νωρίτερα; Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του «Take our daughters and sons to work day», στόχος είναι να δουν τα παιδιά «την αξία της εκπαίδευσής τους, να τα βοηθήσουν να ανακαλύψουν τη δύναμη και την ισορροπία ανάμεσα στην εργασία και την οικογένεια». Εργασία, οικογένεια και χαρά...
Αρκεί, όπως λένε, μια επίσκεψη για να αρχίσουν τα παιδιά να ονειρεύονται το μέλλον τους, να ακολουθήσουν την καριέρα μας. Τι περίεργο... Θυμάμαι πως όταν η αδερφή μου ήθελε να γίνει γιατρός, ο πατέρας μου που είναι γιατρός την προσκάλεσε στο νοσοκομείο που εργαζόταν για να πάρει την απόφαση μόνη της. Σήμερα η αδερφή μου είναι δικηγόρος, αν αυτό λέει κάτι. Όσο για τις φορές που πηγαίναμε στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών που διηύθυνε η μητέρα μου, εμείς ονειρευόμασταν πότε θα τελειώσει για να πάρουμε σεφταλιές από δίπλα.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου εκεί ανάμεσα. Κι εγώ πήρα άδεια στα 17 μου από τον μπαμπά και τη μαμά (μαζί με όλο το χαρτζιλίκι, δηλαδή, το τσεκ στην τράπεζα) για σπουδές δημοσιογραφίας στο Λονδίνο, σε εποχή που μόνο της μόδας δεν ήταν το επάγγελμα που ακολούθησα. Τα παιδιά θαυμάζουν τους γονείς τους. Κι ας αγνοούν συχνά τα συναισθήματά τους. Έχει αποδειχτεί ότι όσα παιδιά βρέθηκαν κοντά από μικρά σε καθημερινές ρουτίνες που δεν συνηθίζεται να βλέπεις από τόσο νωρίς, χρόνια αργότερα βρέθηκαν να νιώθουν μεγαλύτερη άνεση ακόμη και στις πρώτες τους συνεντεύξεις. Αυτό ισχύει μάλλον περισσότερο για τους εφήβους. Γιατί δεν περιμένουμε από ένα 10χρονο κορίτσι ή αγόρι να φοράει ταγέρ ή κοστούμι στον καθρέφτη για να κάνει πρόβες με τον χαρτοφύλακα.
Όμως όπως και να 'χει δεν χάνουμε τίποτα να το δοκιμάσουμε. Ειδικά κάτι δύσκολες για όλους ημέρες, κάτι απεργίες, κάτι Σαββατοκύριακα, βάρδιες, με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα δημιουργηθούν προβλήματα ανάμεσα σε συναδέλφους ή με το... αφεντικό.
Αν δεν το πάρετε ποτέ απόφαση, δεν θα λυθεί και το μυστήριο. Ο μπαμπάς στη δουλειά θα παραμείνει ο κύριος με τη γραβάτα και το κομπιούτερ και η μαμά αντίστοιχα η κυρία με τις γόβες και τον υπολογιστή, τη μεγάλη τσάντα, το αυστηρό παντελόνι. Οι κόρες μου πάντως είχαν έρθει στην εφημερίδα. Παραμονές Χριστουγέννων. Γνώρισαν συναδέλφους, ζωγράφισαν, έφαγαν, δέχτηκαν δώρα. Καμία δεν είπε ότι θέλει να γίνει δημοσιογράφος για την ώρα. Να ανησυχώ; Ή να χαίρομαι;