Μια ιστορία με μπαμπούλες, τέρατα, και οθόνες που σβήνουν; Και όλα αυτά στο ξεκίνημα μιας νέας φιλίας; Δεν έχουμε χάσει παράσταση της Συντεχνίας του Γέλιου και του Βασίλη Κουκαλάνι. Είμαστε groupies, αν και το παιδικό θέατρο, το εφηβικό θέατρο, το θέατρο γενικά στην Ελλάδα, συχνά σε απογοητεύει, σε κουράζει, σε ρίχνει ψυχολογικά. Κάτι οι ερμηνείες, τα κοστούμια, κάτι τα κείμενα και η υπερβολή, αποθαρρύνουν τον υποψήφιο θεατή από μια (ακόμη) άσκηση πλήξης. Ευτυχώς, μετά από το «Μια γιορτή στου Νουριάν», «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και Κλεομένης», «Είστε και φαίνεστε», μετρούσαμε αντίστροφα για την επίσημη πρεμιέρα του έργου «Ο Βάσος και η Βιβή» ή «Max und Milli» του Volker Ludwig.
Στο θέατρο Τζένη Καρέζη στην οδό Ακαδημίας, αν και υπήρχε και μια πορεία στο Σύνταγμα την ίδια ώρα, δεν υπήρχε κενό, βελούδινο κάθισμα. Ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα παιδικό δωμάτιο, και μετά σε μια παιδική χαρά, σε μια τσουλήθρα, σε μια κουκέτα, στο πάτωμα και πάλι πίσω… Ούτε κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα, με το διάλειμμα για σοκολάτα, και το καλύτερο μέρος, με τις ανατροπές και τις εκπλήξεις, για το τέλος.
Ο καθένας, μικρός, μεγάλος, μεσαίος, κατάλαβε διαφορετικά πράγματα. Είμαι σίγουρη ότι άλλα σκεφτόταν η Ξένια Καλογεροπούλου, που καθόταν λίγο πιο μπροστά μας (και ανέβασε το ίδιο έργο το 1984), η διπλανή μου αριστερά, 10 χρονών, και η διπλανή μου δεξιά, 13 χρονών, και η συνονόματη της στην παρέα που θυμάται την ηλικία της, όπως λέει στις εγγονές της, μόνο όταν έχει να πάει στον γιατρό.
Τι κατάλαβα εγώ χωρίς να ρωτήσω τον Βασίλη Κουκαλάνι που υπογράφει τη μετάφραση, τη διασκευή, τη σκηνοθεσία, μαζί με τον Γιώργο Παλούμπη; Είδα μια παράσταση-κωμωδία-κοινωνική προσφορά, ένα παραμύθι καθημερινότητας για την φιλία, το bullying, τη σχέση των αδερφών, τη σχέση μητέρας και παιδιών, πατέρα και παιδιών, πόσο σημασία έχει τι λέμε στα παιδιά, πως το λέμε, τι σημαίνει φόβος, έλλειψη επικοινωνίας, εθισμός στα gadgets νέας τεχνολογίας, άγχος, χαμηλή αυτοεκτίμηση, να φοβάσαι να πεις την αλήθεια για να μην σε μαλώσουνε, τι σημαίνει να εμπιστεύεσαι, να υποστηρίζεις τις πράξεις σου, να έχεις φαντασία, να είσαι ανοιχτός, να παραμένεις κοινωνικός, να ακούς, να αγαπάς, να αφήνεσαι… Εσείς τι θα κάνατε αν χάνατε 5 ευρώ στον δρόμο; Θα το λέγατε στον μπαμπά σας;