«Υπάρχουν παιδιά πολύ μαύρα κι άλλα που βλέπουν το μαύρο κι εξαφανίζονται», μου είχε πει η Φωτεινή Στεφανίδη, ζωγράφος και εικονογράφος, σε συνέντευξη για το κυριακάτικο φύλλο της Καθημερινής. «Άλλα που θαυμάζουν την ψιλοδουλειά κι άλλα που τα απωθεί. Είναι ξεχωριστοί άνθρωποι. Δεν υπάρχει «τι αρέσει στα παιδιά». Αυτή είναι μια καραμέλα που την χρησιμοποιούν οι εκδότες. Εξαρταται από την παιδεία του καθενός.» Πόσο δίκιο έχει...
Τι τρομάζει μια σύγχρονη εικονογράφο; «Έχουν αποκτήσει όλα μούσκουλα. Το ψεύτικο, αυτό που δεν ανατρέχει στην πηγή, η έπαρση, το απότομο των πραγμάτων. Την κλοπή ιδεών που στέκεται στην επιφάνεια των έργων. Τη στειρότητα γενικά. Να κοιτάς τον ουρανό και να τα βλέπεις όλα εκεί. Η αγνή έμπνευση είναι ό,τι πιο δύσκολο και απλό ταυτόχρονα. Είναι όπως όταν ακούμε θόρυβο και δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε. Η αγωνία, «θα είμαι καλός, θα είμαι καλύτερος από τον άλλον». Αυτή η αγωνία που αποδυναμώνει. Και το εικαστικό ταξίδι είναι αρκετά μοναχικό, εμείς και το εργαστήρι, οι φόρμες, οι ιδέες...»
Και τα παιδιά; «Ρουφάνε τα πάντα χωρίς να αναλύουν την κατάσταση. Θυμάμαι τον εαυτό μου που τα έβλεπε όλα. Ψάχνουμε, μικροί και μεγάλοι, να βρούμε την καθαρή δύναμη που μας οδηγεί στην τέχνη. Έτσι επικοινωνούμε.»