Το Facebook θέλει προσοχή. Μπορείς να εκτεθείς σε δευτερόλεπτα. Αν έχεις αντισταθεί, και δεν είσαι μέλος (ακόμη), είσαι προφυλαγμένος. Διαφορετικά, είναι απίστευτο σε τι περιπέτειες μπορείς να βρεθείς και -το χειρότερο- να μην το καταλάβεις καν. Και δεν εννοώ ότι μπορείς να απολυθείς εξαιτίας του (όπως έχει συμβεί με όσους προφασίστηκαν ασθένεια ενώ ήταν online), να προδοθούν οι άπιστοι, να σε εξαπατήσουν με πλασματικά προφίλ, να κλαπούν προσωπικά δεδομένα...

Καθημερινά, ανά δευτερόλεπτο, οι χρήστες ανανεώνουν το στάτους τους, με μια ιδέα, ένα βίντεο, μια φωτογραφία... Άνθρωποι που νόμιζες ότι γνώριζες εκτίθενται με φράσεις όπως «solarium kai ton xeimona»- πάντα σε greeklish γιατί είμαστε international και είναι μάλλον πιο chic να μιλάμε μισά ελληνικά, misa agglika- και μουσική υπόκρουση λάιβ από τα μπουζούκια.

Ενας «φίλος» ακούει Τσαϊκόφσκι και άλλος μοιράζεται link για τσίζμπεργκερ. Το πιο αστείο είναι η φιλαρέσκεια. Πολλοί μας ενημερώνουν για το πού βρίσκονται με κάθε λεπτομέρεια. Τόσος ναρκισισμός και τόσος χαμένος χρόνος... Και όταν σε κάνουν tag με αφορμή κάποια κοινή φωτογραφία, τρέμεις γι' αυτό που θα αντικρίσεις. Να μην ξεχάσω και τα requests των «φίλων», ανθρώπων που δεν έχεις συναντήσει ποτέ στη ζωή σου. Και ανορθογραφίες, υπερβολές, ρήσεις. λαϊκισμοί.

Οι ζωές των άλλων. Δεν χρειάζεται να ανακοινώνει κανείς αν χώρισε, με ποιον τα έφτιαξε, να βγάζει ντουντούκα. Τώρα όμως επικοινωνούμε για τα πάντα. Με κινητά, SMS, email, Twitter... Λογοδιάρροια με μηδέν περιεχόμενο για εθισμένους και ηδονοβλεψίες. Ένας είναι φαν του fondue και άλλος του Φελίνι. Οι πιο ανασφαλείς φωνάζουν «προσέξτε με», να νιώσω έστω και εικονικά, σημαντικός. Comment (για σχόλια). Like (για γλείψιμο). Poke (για φλερτ). ΄Η μήπως Puke;