Είναι μόνο ένα κλικ. Ένα στιγμιότυπο. Μια εικόνα. Αλλά για κάποιο λόγο την έχω ξαναδεί. Το Παρίσι φιλοξένησε την πολυαναμενόμενη επίδειξη του οίκου Louis Vuitton με τον νέο του καλλιτεχνικό διευθυντή και το χειροκρότημα ήταν δεδομένο. Μαζί και η υστερία. Εγώ όμως γιατί νομίζω ότι όλα αυτά τα έχω ξαναδεί; Το κεφάλι της Anna Wintour να ξεπροβάλει, με την αψεγάδιαστη κουπ, όπως και την υπόλοιπη πρώτη σειρά, με τα γυαλιά, τα ψηλά τακούνια, τις κάμερες, τα κινητά αλλά και τα μοντέλα, ανέκφραστα, βαριεστημένα, ζεν. Και όσο σκέφτομαι τις τσάντες με το μονόγραμμα ή χωρίς, τα μποτάκια, τις γόβες, τα αξεσουάρ, που θα ξαναβγούν σε πολλαπλά αντίτυπα, φουτουριστικά και ρετρό μαζί, χασμουριέμαι. Νιώθω σα να βλέπω το ίδιο έργο ξανά και ξανά, με διάθεση αποθέωσης, χωρίς να ξέρω τον λόγο. Πειράζει που δεν βλέπω τίποτα συναρπαστικό σε ένα ζευγάρι καφέ μποτάκια που μπορεί και να έχω ήδη στη ντουλάπα μου;