Δεν έχω κάνει ποτέ μου τατουάζ, σε κανένα σημείο του σώματος, παρά μόνο με χέννα, κάτι αυτοκόλλητα, σχεδόν παιδικά, σαν αυτά που βρίσκαμε σε χαρτάκια στην ατομική τσιχλόφουσκα. Μου αρέσει η ιδέα της ζωγραφιάς, του κρυφού μηνύματος, ενός συμβόλου αποτυπωμένου στο δέρμα, δεν μου αρέσει τίποτα που μένει, επιμένει, δεν μπορείς να το βγάλεις από πάνω σου όταν το βαρεθείς.

Με τα χρόνια άρχισα να αλλάζω. Παρατηρώ τους άλλους, γυναίκες και άνδρες, με ολόσωμες επιδείξεις ναρκισσισμού και ματαιοδοξίας, και προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήμουνα με ένα κοστούμι γκράφιτι, για όλες τις ώρες, ακόμη και όταν κοιμάμαι. Και όταν ξυπνάω. Και ονειρεύομαι τατουάζ μιας χρήσεως που θα μοιάζουν με αληθινά, με λέξεις, καρδιές, αστέρια, που θα νομίζει κανείς ότι τα έχεις σχεδιάσει με ένα στυλό Bic. Τι θα ήθελα; Nα μπορούσα να γράφω κάθε μέρα στο χέρι μου ή στον αστράγαλο ή και αλλού, ανάλογα πάντα με το μήνυμα, τη φράση ή τη λέξη της ημέρας. Mood of the day. Tattoo of the day. Make my day.