Την πρώτη μέρα του Μαϊου πηγαίνουμε για μπάνιο. Στη θάλασσα ή την λίμνη. Θα μπορούσαμε να πετάξουμε και χαρταετό (επειδή δεν είχε αέρα την Καθαρή Δευτέρα αλλά και τότε είχαμε πάει για μπάνιο και τον είχαμε βουτήξει στη θάλασσα, στέλνοντας ευχές) αλλά θα έμοιαζε μάλλον περίεργο. Είναι ένας μήνας ακριβώς πριν από το καλοκαίρι, σκέφτεσαι ότι θα σταματήσει το πρωινό ξύπνημα, θα κλείσουν τα σχολεία, σε φαντάζεσαι ξυπόλητη, με μαγιό, και χαμόγελο-φέτα από καρπούζι. Θα πάμε για βουτιές λοιπόν, κι ας έχει σύννεφα στον ουρανό και μετά θα πάμε στο κτήμα για πικνίκ. Να φάμε, να ξαπλώσουμε σε υπερμεγέθη παρεό, να μαζέψουμε λουλούδια και κλαδιά, να φτιάξουμε το δικό μας στεφάνι. Έχουμε πάντα σουγιά μαζί, σπάγκο θα ζητήσουμε από τους διπλανούς, κι αν δεν βρούμε, όλο και κάτι θα σκεφτούμε για να δέσουμε τα φύλλα, τα λουλούδια, τα κλαδιά. Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι πρέπει να είναι ατίθασο. Του αγρού. Ανάγλυφο, χρωματιστό, αυτοσχέδιο, παραμυθένιο. Το δικό μας πάντως έτσι βγαίνει πάντα. Και μετά θα το κρεμάσουμε στην πόρτα του σπιτιού για να το δούμε να αλλάζει, να ξεραίνεται, να αποχρωματίζεται, να μαραίνεται, να μαζεύει, να εξημερώνεται, να ...καλοκαιριάζει. Μάιος είναι... Να ανθίζουν τα μαλλιά σου (με ανάλογα, μίνι στεφάνια) και να βουτάς στο νερό για να προσθέσεις στη μαγεία, και λίγο αλάτι. Με Bee Gees και First of May στο σάουντρακ. «But you and I, our love will never die. But guess we'll cry come first of May.»
ΚΡΙΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ...
Kρίση σημαίνει... να δουλεύεις και να μην έχεις ποτέ χρήματα.
Να παρακαλάς (σχεδόν) για να πληρωθείς στην ώρα σου. Κάθε μήνα, όλους τους μήνες.
Να πληρώνεις μόνο λογαριασμούς (πριν λήξουν, αφότου λήξουν), κινητό, σταθερό, ρεύμα, νερό, ενοίκιο, ΕΝΦΙΑ, δίδακτρα, σούπερμαρκετ, ασφάλεια αυτοκινήτου, ασφάλεια ζωής, βενζίνη, και να είσαι πάντα πίσω.
Να προσπαθείς να βρεις ηλιαχτίδες στο σκοτάδι. Και να τις βρίσκεις. Ίσως όχι όλες τις ημέρες.
Κρίση είναι...να ξυπνάς τη νύχτα και να σκέφτεσαι Να ξυπνάς και να σκέφτεσαι τα ίδια. Να εύχεσαι να ήταν όνειρο. Και εφιάλτης μαζί.
Κρίση... Χωρίς λύση. Ο χρόνος παρατείνεται, αποκτά άλλη διάσταση, ελπίζεις, παραδίνεσαι, αφήνεσαι, φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο. Νομίζεις ότι ζεις σε μια άλλη πραγματικότητα.
Να περπατάς και να παραμιλάς στον δρόμο. Δεν το έχετε παρατηρήσει; Εγώ το βλέπω πια συχνά. Δεν απέχουμε και πολύ όλοι.
Και ναι, θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Η κρίση έχει γεννήσει ευκαιρίες.
Έχει δημιουργήσει και ενοχές. Αισθάνεσαι ενοχές που μπορείς και έχεις τα αυτονόητα. Και την φαντασία να σκηνοθετείς τη ζωή σου με χρώματα.
Γιατί η κρίση είναι μαύρη. Η κρίση είναι το κέντρο της Αθήνας, οι άνθρωποι που μένουν στο δρόμο, πεινούν, κρυώνουν, ζουν σαν αδέσποτα σκυλιά, κρίση είναι το μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο.
Δεν με ενδιαφέρει η κρίση των τηλεοπτικών δελτίων. Η κίτρινη κρίση, η κόκκινη κρίση, η κρίση των τελάληδων. Ψάχνω να βρω την αλήθεια της. Προσπαθώ να μην συγκρίνω με το πριν. Με ενδιαφέρει το τώρα και το μετά. Και ο ρεαλισμός της.
Κρίση είναι... Μια μελωδία, χωρίς στίχους, εμμονική, με crescendo, και pianissimo. Να ελπίζουμε και σε fortepiano κάποια στιγμή;
TΙ ΑΚΟΥΣΑ ΧΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΣΗΜΕΡΑ
Όταν τρέχεις στον Μαραθώνιο, πρέπει να τρως πρωτεϊνη για να έρθει σε ισορροπία το σώμα σου.
Οι Αυστραλοί θεωρούνται οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στον πλανήτη.
Υπάρχουν ακόμη …ακυκλοφόρητα τραγούδια των Beatles. Οr so they say.
Το ελληνικό Mamma Mia κατεβαίνει την Κυριακή και βρίσκεις εισιτήριο με δυσκολία…
Η stevia απαγορεύεαι αυστηρά για τα παιδιά.
Οι σχεδιαστές μόδας έχουν τρελαθεί. «I’m thin and gorgeous», μπορεί να διαβάσει κανείς στα sneakers των Dolce&Gabbana με διάφορα συνθήματα σε στιλ graffiti. Κι αν δεν είμαι thin; Eίμαι ακόμη πιο fabulous;
Ο οίκος Balenciaga μας προτείνει να κρατήσουμε για το καλοκαίρι υπερμεγέθεις τσάντες σαν αυτές που μας δίνουν όταν αγοράζουμε ένα πάπλωμα ή μια κουβέρτα. Υπάρχει μάλιστα και η ακριβή εκδοχή της κλασικής, ανθεκτικής τσάντας IKEA που κοστίζει 2.150 δολάρια (!) Μπορείς σχεδόν να μυρίσεις τα κεφτεδάκια…
Και η ερώτηση της ημέρας; Mαμά στην κόρη: «Πώς ήταν η επίσκεψη στο Ισλαμικό Μουσείο;». Και η αυθόρμητα βαριεστημένη απάντηση: «Δεν είχε τίποτα! Αραβουργήματα. Tων Αράβων τα …βουργήματα.»
ΤΣΙΝ-ΤΣΑΝ-ΤΣΟΝ-ΤΣΑΝ-ΤΣΙΝ-ΤΣΟΝ... ΙΩΩΩΩΩΩΩ... ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑ...
Tον Απρίλιο έχουν γενέθλια η κόρη μου (η μικρή που γίνεται μεγάλη και καμαρώνει, ένα παιδί σε σώμα δεσποινίδας), η μαμά μου (η μία και μοναδική που όλο και μικραίνει), και κολλητές μου φίλες (που τις αγαπώ και ομορφαίνουν κάθε χρόνο και περισσότερο.) Στα γενέθλια τους θέλω να τα κάνω όλα. Να φουσκώσω μπαλόνια, να γεμίσω το σπίτι με λουλούδια, να κρύψω δώρα παντού με αυτοσχέδιο περιτύλιγμα, να καθήσουμε σε έναν μικρό κύκλο στο πάτωμα, να βάλουμε δυνατά μουσική και να παίξουμε Pass The Parcel, να γράψω ευχές σε κάρτες γενεθλίων, χειροποίητες ή υπερμεγέθεις, ιδανικά μουσικές κι αυτές. Τις ανοίγεις, τρομάζεις λίγο και ακούς ολόκληρο το ηχογραφημένο τραγουδάκι, ξανά και ξανά, ανοιγοκλείνοντας μέχρι να τελειώσει η μίνι, στρογγυλή μπαταρία. Να χορέψουμε με πάθος, σα να θέλουμε να σπάσουμε το πάτωμα, να λαχανιάσουμε, να τραγουδήσουμε τόσο δυνατά που δεν θα ακούμε πια την φωνή μας. Να στολίσουμε μια τούρτα με σοκολάτα, μέσω, έξω, πάνω, κάτω, ψηλή, τροφαντή, πελώρια, και να την γεμίσουμε με sprinkles σε όλα τα χρώματα, να κρατήσουμε κεριά-πυροτεχνήματα στα χέρια και να τραγουδήσουμε το Happy Birthday σε ό,τι γλώσσα γνωρίζουμε, παράφωνα, σε όλες τις εκδοχές. Στις 27 του μηνός, το κορίτσι μου γίνεται 11 χρονών. Την επομένη, στις 28, το άλλο μου κορίτσι, η μαμά μου, γίνεται όσο αισθάνεται: 50; Το πολύ. Και στις 29, λίγο πριν, λίγο μετά, γεννήθηκαν κορίτσια και αγόρια που έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν. Και να το φωνάζουν. Ποιο Facebook; Στην κουζίνα. Εκεί όπου οργανώνονται το ωραιότερα πάρτι γενεθλίων…