Kρίση σημαίνει... να δουλεύεις και να μην έχεις ποτέ χρήματα.
Να παρακαλάς (σχεδόν) για να πληρωθείς στην ώρα σου. Κάθε μήνα, όλους τους μήνες.
Να πληρώνεις μόνο λογαριασμούς (πριν λήξουν, αφότου λήξουν), κινητό, σταθερό, ρεύμα, νερό, ενοίκιο, ΕΝΦΙΑ, δίδακτρα, σούπερμαρκετ, ασφάλεια αυτοκινήτου, ασφάλεια ζωής, βενζίνη, και να είσαι πάντα πίσω.
Να προσπαθείς να βρεις ηλιαχτίδες στο σκοτάδι. Και να τις βρίσκεις. Ίσως όχι όλες τις ημέρες.
Κρίση είναι...να ξυπνάς τη νύχτα και να σκέφτεσαι Να ξυπνάς και να σκέφτεσαι τα ίδια. Να εύχεσαι να ήταν όνειρο. Και εφιάλτης μαζί.
Κρίση... Χωρίς λύση. Ο χρόνος παρατείνεται, αποκτά άλλη διάσταση, ελπίζεις, παραδίνεσαι, αφήνεσαι, φτιάχνεις τον δικό σου κόσμο. Νομίζεις ότι ζεις σε μια άλλη πραγματικότητα.
Να περπατάς και να παραμιλάς στον δρόμο. Δεν το έχετε παρατηρήσει; Εγώ το βλέπω πια συχνά. Δεν απέχουμε και πολύ όλοι.
Και ναι, θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι. Η κρίση έχει γεννήσει ευκαιρίες.
Έχει δημιουργήσει και ενοχές. Αισθάνεσαι ενοχές που μπορείς και έχεις τα αυτονόητα. Και την φαντασία να σκηνοθετείς τη ζωή σου με χρώματα.
Γιατί η κρίση είναι μαύρη. Η κρίση είναι το κέντρο της Αθήνας, οι άνθρωποι που μένουν στο δρόμο, πεινούν, κρυώνουν, ζουν σαν αδέσποτα σκυλιά, κρίση είναι το μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο.
Δεν με ενδιαφέρει η κρίση των τηλεοπτικών δελτίων. Η κίτρινη κρίση, η κόκκινη κρίση, η κρίση των τελάληδων. Ψάχνω να βρω την αλήθεια της. Προσπαθώ να μην συγκρίνω με το πριν. Με ενδιαφέρει το τώρα και το μετά. Και ο ρεαλισμός της.
Κρίση είναι... Μια μελωδία, χωρίς στίχους, εμμονική, με crescendo, και pianissimo. Να ελπίζουμε και σε fortepiano κάποια στιγμή;