Tον Απρίλιο έχουν γενέθλια η κόρη μου (η μικρή που γίνεται μεγάλη και καμαρώνει, ένα παιδί σε σώμα δεσποινίδας), η μαμά μου (η μία και μοναδική που όλο και μικραίνει), και κολλητές μου φίλες (που τις αγαπώ και ομορφαίνουν κάθε χρόνο και περισσότερο.) Στα γενέθλια τους θέλω να τα κάνω όλα. Να φουσκώσω μπαλόνια, να γεμίσω το σπίτι με λουλούδια, να κρύψω δώρα παντού με αυτοσχέδιο περιτύλιγμα, να καθήσουμε σε έναν μικρό κύκλο στο πάτωμα, να βάλουμε δυνατά μουσική και να παίξουμε Pass The Parcel, να γράψω ευχές σε κάρτες γενεθλίων, χειροποίητες ή υπερμεγέθεις, ιδανικά μουσικές κι αυτές. Τις ανοίγεις, τρομάζεις λίγο και ακούς ολόκληρο το ηχογραφημένο τραγουδάκι, ξανά και ξανά, ανοιγοκλείνοντας μέχρι να τελειώσει η μίνι, στρογγυλή μπαταρία. Να χορέψουμε με πάθος, σα να θέλουμε να σπάσουμε το πάτωμα, να λαχανιάσουμε, να τραγουδήσουμε τόσο δυνατά που δεν θα ακούμε πια την φωνή μας. Να στολίσουμε μια τούρτα με σοκολάτα, μέσω, έξω, πάνω, κάτω, ψηλή, τροφαντή, πελώρια, και να την γεμίσουμε με sprinkles σε όλα τα χρώματα, να κρατήσουμε κεριά-πυροτεχνήματα στα χέρια και να τραγουδήσουμε το Happy Birthday σε ό,τι γλώσσα γνωρίζουμε, παράφωνα, σε όλες τις εκδοχές. Στις 27 του μηνός, το κορίτσι μου γίνεται 11 χρονών. Την επομένη, στις 28, το άλλο μου κορίτσι, η μαμά μου, γίνεται όσο αισθάνεται: 50; Το πολύ. Και στις 29, λίγο πριν, λίγο μετά, γεννήθηκαν κορίτσια και αγόρια που έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν. Και να το φωνάζουν. Ποιο Facebook; Στην κουζίνα. Εκεί όπου οργανώνονται το ωραιότερα πάρτι γενεθλίων…