Ποιο Survivor; Ποια Δομινικανή Δημοκρατία; Αφού ρώτησα πέντε οδηγούς ταξί, στην Πανεπιστημίου, στην πλατεία Ομονοίας, στο Εθνικό Θέατρο, έναν ποδηλάτη, λίγο πιο κάτω, κάτι θαμώνες μπαρ νωρίς το απόγευμα της Τετάρτης στον Κεραμεικό, βρέθηκα σε ένα μαγικό μέρος. The Big Cahuna, ένα πρώην εγκαταλελειμένο συνεργείο, πάνω σε έναν πεζόδρομο με μίνι σπίτια με γκράφιτι, καθαρό ουρανό, και μέσα, μουσική, χρώματα, μπαλόνια με καρπούζια, μια εμπνευσμένη καλύβα-ανοιχτή κουζίνα με άρωμα Καραϊβικής, πράσινα κοκτέιλ, σκυλιά, μπλόγκερ, καλλιτέχνες που ζωγράφιζαν λουλούδια και ροζ φλαμίνγκο σε τσάντες tote από καραβόπανο, σε τζιν ή λαδί αποχρώσεις. Και για περισσότερο bling bling, υπήρχαν σιδερότυπα Love, παγόνια και άγκυρες. Η πρόσκληση για να γνωρίσουμε την καινούργια συλλογή Αccessorize και Monsoon για το καλοκαίρι μυρίζει πάντα αντιηλιακό. Αυτή τη φορά είχε και άρωμα καρύδας. Αλλά και μάνγκο. Τι θα θυμάμαι; Τις μπανάνες με τον ανανά, δίπλα στα κοσμήματα. Τις διάφανες τσάντες Summer Love και Take me to Paradise. Τους παπαγάλους, τα ψάθινα καπέλα, την αφίσα για το Malibu. Τα flip-flops. Και την πληροφορία που είχα διαβάσει ότι στο συγκεκριμένο μέρος μπορείς να φας burger με κροκόδειλο. Parrot burger; Watermelon hot-dog; The Accessorize Times.
ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΑΝΟΙΧΤΑ. WHO’S AFRAID OF DIMITRIS DASSIOS?
Orlando. Dassios. Kyris. H Εsther κλείνει τα μάτια της. Mπορούμε να τα ανοίξουμε τώρα; Την Τρίτη το βράδυ, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην οδό Ηρακλείτου (&Σκουφά). Σε μια γκαλερί που δεν είχα ανακαλύψει, την είχα αφήσει σαν Σπίτι της Κύπρου. Και τώρα, ως Evripidis Gallery, θύμιζε πάρτι της μόδας και της φωτογραφίας, με ανθρώπους που αγαπούν την ελληνική μόδα ειδικά όταν ταξιδεύει, αφηγείται ιστορίες, από την καλή και την ανάποδη, μπερδεύει υλικά, τζιν με χρυσάφι, φλουριά με χιτώνες, ανατυπώνει εικόνες σε συνέχειες, λεπτομέρειες στον τοίχο, στο ύφασμα, κινείται με κρόσσια, τραγουδά μια έθνικ μελωδία που εξελίσσεται και δυναμώνει…
Φαντάζομαι να φοράω τα τζιν μπουφάν του Δημήτρη Ντάσσιου, με μανίκια ή χωρίς, τα γιλέκα με τα πληθωρικά στολίδια, ή τα τζιν τζάκετ που θυμίζουν τα ρούχα του βασιλιά, και να ερμηνεύω ρόλους. Να τραγουδάω, να χορεύω, να πετάω ό,τι κοσμήματα φοράω, να αρκούμαι σε ένα μαύρο φόρεμα (ή λευκό, μάλλον καλύτερα κόκκινο) και να αισθάνομαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα. «Ιs this Rifat Ozbek? Νο. Δις ις Dimitris Dassios. Ας σιν μπάι δε φοτόγκραφερ Vangelis Kyris». Who’s afraid of Virginia Wolf? Who’s afraid of Dimitris Dassios?
IΣΤΟΡΙΕΣ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ
Το αεροδρόμιο αποτελεί αγαπημένο προορισμό. Όχι μόνο όταν ταξιδεύουμε αλλά και όταν θέλουμε να αποδράσουμε αλλά παραμένουμε στη βάση μας. Πηγαίνουμε όταν η πόλη κοιμάται, ή μόλις έχει ξυπνήσει, ξαναπηγαίνουμε σε γιορτές, γενέθλια, επετείους, δικές μας ημερομηνίες, ντυνόμαστε, βαφόμαστε, φτιάχνουμε το σενάριο της ημέρας και «προσγειωνόμαστε» ή «απογειωνόμαστε» ανάλογα με την περίσταση. Διαλέγουμε είδος κουζίνας, από γιαπωνέζικη μέχρι ιταλική και τζανκ, ψωνίζουμε μικροδωράκια, ξένα περιοδικά, σοκολάτες σε XL συσκευασίες, παρατηρούμε τους ανθρώπους που φεύγουν κι έρχονται, τι διαβάζουν, τι τρώνε, τι κρατάνε, τι πετάνε. Τα ζευγάρια που σφιχταγκαλιάζονται. Τις οικογένειες που περπατούν σε μίνι τρενάκια. Τους Ιάπωνες που κουβαλάνε βαλίτσες σε όλα τα μεγέθη με λογότυπα-κράχτες. Τους μοναχικούς ταξιδιώτες.
Ελ Βεν, Πρωτομαγιά. Κατάστημα με ρούχα, παιδικά και γυναικεία, αξεσουάρ, εσώρουχα… Στο ταμείο απέναντι μας εμφανίζεται τουρίστρια με δεμένο χέρι και απλώνει σαν χαρτοπετσέτες-χαρτονομίσματα ευρώ μοβ, πράσινα, καφέ, γαλάζια, κόκκινα… Σαν ψεύτικα χρήματα από τη Monopoly. Η πωλήτρια τα χάνει αλλά μετά μας εξηγεί πως δεν είναι η πρώτη φορά. Και λέει την ιστορία της… Για Ρώσους που εμφανίζονται αποκλειστικά με 500ευρα για να αγοράσουν ένα εσώρουχο των 8 ευρώ. Για Ελληνίδες μάνες που ψωνίζουν όλα τα κοκκαλάκια για τα μαλλιά για την κορούλα που γκρινιάζει και πληρώνουν 260 (!). Για Ρωσίδες μαμάδες που αγοράζουν φορέματα για τις κόρες τους, ξοδεύοντας περισσότερα από 1200 ευρώ. Επόμενη πτήση για Las Vegas;
ΜΑΘΗΜΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ
Είναι εκεί κάθε μέρα. Και κάθε απόγευμα. Πάντα χαμογελαστός, ανάλαφρος. Βρέξει χιονίσει. Στο πόστο του, στο φανάρι. Δεν σε πιέζει ποτέ, σε πλησιάζει διακριτικά και παίζει πάντα την ίδια κασέτα. «Καλημέρα. Είσαι καλά; Αδερφή σου είναι αυτή; Mην κόψεις τα μαλλιά σου... Αύριο;» Χαμογελάς και ενδίδεις. Χαμογελάς και παρατηρείς. Δεν απαντάς. Ή απαντάς και παρακολουθείς τον τρόπο που φλερτάρει ο επαγγελματίας ευγενής των φαναριών, μετανάστης, με καθαρά ελληνικά και χαμόγελο. Θα μπορούσε να σε πλησιάζει στο παράθυρο σκυθρωπός με το ειδικό καθαριστικό, σχεδόν απειλητικά. Έχει συμβεί πολλές φορές. Κι όμως ο παρά λίγο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, κομμωτής, πλαστικός, πολιτικός, καθαριστής παρμπρίζ, έχει τον τρόπο του. Και σε κερδίζει με την θετική του ενέργεια (και τα εμμονικά κοπλιμέντα) κάθε φορά. Ναι, αδερφή μου είναι (η κόρη μου στη θέση του συνοδηγού). Είμαι καλά... Δεν θα κόψω τα μαλλιά μου. Όχι αύριο. Σήμερα.