Είναι εκεί κάθε μέρα. Και κάθε απόγευμα. Πάντα χαμογελαστός, ανάλαφρος. Βρέξει χιονίσει. Στο πόστο του, στο φανάρι. Δεν σε πιέζει ποτέ, σε πλησιάζει διακριτικά και παίζει πάντα την ίδια κασέτα. «Καλημέρα. Είσαι καλά; Αδερφή σου είναι αυτή; Mην κόψεις τα μαλλιά σου... Αύριο;» Χαμογελάς και ενδίδεις. Χαμογελάς και παρατηρείς. Δεν απαντάς. Ή απαντάς και παρακολουθείς τον τρόπο που φλερτάρει ο επαγγελματίας ευγενής των φαναριών, μετανάστης, με καθαρά ελληνικά και χαμόγελο. Θα μπορούσε να σε πλησιάζει στο παράθυρο σκυθρωπός με το ειδικό καθαριστικό, σχεδόν απειλητικά. Έχει συμβεί πολλές φορές. Κι όμως ο παρά λίγο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων, κομμωτής, πλαστικός, πολιτικός, καθαριστής παρμπρίζ, έχει τον τρόπο του. Και σε κερδίζει με την θετική του ενέργεια (και τα εμμονικά κοπλιμέντα) κάθε φορά. Ναι, αδερφή μου είναι (η κόρη μου στη θέση του συνοδηγού). Είμαι καλά... Δεν θα κόψω τα μαλλιά μου. Όχι αύριο. Σήμερα.