Δεν πετάω ποτέ περιοδικά. Τα περιοδικά που αγαπώ, που συλλέγω από παιδί, από τότε που πήγαινα στο Λύκειο, δεν έχω κατορθώσει να τα αποχωριστώ ακόμη. Τα σέβομαι και τα προσέχω. Ας είναι καλά η αποθήκη στο πατρικό μου, με τα λευκά της ράφια, και τα τεύχη που στοιβάζονται χρονολογικά και ατσαλάκωτα. Κι αν ακόμη, φτάσω στο σημείο να σκίσω σελίδες για να κρατήσω ορισμένα κείμενα ή editorials για το προσωπικό μου αρχείο, τα εξώφυλλα είναι χαραγμένα στο μυαλό μου σαν έργα τέχνης. Ημερομηνίες μπορεί να μην θυμάμαι, αλλά εξώφυλλα αποκλείεται να ξεχάσω.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε ιδέα ακόμη από αισθητική και εικόνα. Πολύ συχνά βλέπουμε εξώφυλλα χωρίς φαντασία, μοντέλα που δεν σε κοιτούν καν, αλληθωρίζουν σχεδόν, είναι τόσο βαρετά και λάθος «κροπαρισμένα» που μόνο για συλλεκτικούς λόγους δεν θέλεις να κρατήσεις...
Τα περιοδικά που αντέχουν στον χρόνο φροντίζουν το περιτύλιγμά τους σα να επρόκειτο για βιβλίο, ταινία, υπερπαραγωγή, τέχνη. Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την πρώτη σελίδα που βλέπει ο κόσμος, με «χτυπήματα» για τα πιο δυνατά θέματα της ύλης, ο κράχτης του περιοδικού. Και δεν είναι μόνο η φωτογραφία, δεν παίζει ρόλο μόνο αν είναι μοντέλο, σταρ ή θέμα επικαιρότητας μπροστά, αλλά και η τυπογραφία, η γραμματοσειρά που χρησιμοποιείται, το χρώμα, το μήνυμα που περνάει, σε συναισθηματικό πλέον επίπεδο.
Ειδικά σε περιόδους κρίσης, έχω την αίσθηση ότι ο πιο ανέξοδος και ανώδυνος τρόπος να ταξιδέψεις είναι αυτός: να αγοράσεις το αγαπημένο σου περιοδικό και να το ευχαριστηθείς, ξανά και ξανά. Να νιώσεις ότι είσαι εσύ που ζεις ή θα ζήσεις αυτές τις εμπειρίες, να θαυμάσεις εικόνες, κείμενα, απόψεις, να ξεχαστείς για λίγο και να πιστέψεις πως η ζωή είναι ωραία, είναι ροζ ή με πουά, ή ό,τι τέλος πάντων συνηθίζει να γράφεται στο εξώφυλλο ενός περιοδικού μόδας.
Και εντάξει, το New Yorker έχει πάντα τις ωραιότερες εικόνες, αλλά είναι εκτός συναγωνισμού γιατί παίζει αποκλειστικά με illustration. Ποιος άλλος όμως θα μπορούσε να κυκλοφορήσει στις 24 Σεπτεμβρίου του 2001 με μαύρο εξώφυλλο και δύο ακόμη πιο μαύρες σκιές από τους Δίδυμους Πύργους και τη μαύρη κεραία που χώριζε το W; Το Rolling Stone έστηνε στη δεκαετία του 80 ιστορίες που έμεναν στον χρόνο, όπως αυτή με τη ντυμένη Γιόκο Ονο και τον γυμνό Τζον Λένον, μέσα από τον φακό της πρωτοεμφανιζόμενης τότε Ανι Λίμποβιτς. Και δεν θα μιλήσουμε για τη μόδα με τα τρίπτυχα, τις ομαδικές φωτογραφίσεις που ξεδιπλώνουν για να είναι ευχαριστημένοι και οι διαφημιζόμενοι από πίσω, ούτε για τις εγκύους, τις νέες μαμάδες με τα παιδιά τους, τις χαρούμενες οικογένειες-υπερπαραγωγές με το χαμόγελο οδοντόκρεμας, όλα τα κλισέ που για κάποιον λόγο πουλάνε και με το παραπάνω...
Τα σύγχρονα εξώφυλλα είναι γυαλιστερά, πεντακάθαρα, αισιόδοξα. Κοντινά, πρόσωπα γκρο-πλαν, εξωπραγματικά όμορφα. Το λογότυπο του περιοδικού παραμένει σταθερό, ενώ παλαιότερα οι γραφίστες έπαιζαν με τα γράμματα και το στήσιμο του εξωφύλλου. Κάπως έτσι η Λίντα Εβαντζελίστα είχε βρεθεί το 1992 να κρατάει στο χέρι της το A από το Harper's Βazaar.
Τα πιο αγαπημένα μου εξώφυλλα μέχρι σήμερα; Η Σίντι Κρόφορντ με λευκή περούκα. ντυμένη σαν Τζορτζ Ουάσιγκτον, στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του περιοδικού George (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1995) με εκδότη τον Τζον Κένεντι Τζούνιορ. Η Νικόλ Κίντμαν όταν γύριζε την πλάτη της στον φακό του Ίρβινγκ Πεν στην αμερικανική Vogue (Μάιος 2004). Η Σίντι Κρόφορντ ξυπόλυτη με κόκκινο φόρεμα μπαλαρίνας. Τα τοπ-μοντέλα της δεκαετίας του 90 από τον φακό του Πίτερ Λίντμπεργκ ασπρόμαυρα. Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή για μια επίσκεψη στην αποθήκη...