Υπάρχουν αγαπημένες και καταραμένες δεκαετίες. Άνθρωποι που αρνούνται να αλλάξουν ημερολόγιο, εγκλωβίζονται στις συνήθειές τους, μυρίζουν, ντύνονται, συμπεριφέρονται όπως τότε. Άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι τρέφουν ακόμη και τώρα εμμονές με τη δεκαετία του 50, κάτι που το καταλαβαίνεις από τα έπιπλα και τις κουρτίνες στα σπίτια τους, το αυτοκίνητο που κρύβουν στο γκαράζ, τη μουσική που ακούν, τον τρόπο που βάφονται και χτενίζονται οι γυναίκες, το στυλ που δένουν τη γραβάτα τους οι άνδρες. Και μπορεί το 1980 να θεωρείται η πιο κακόγουστη περίοδος του προηγούμενου αιώνα, όμως υπάρχουν στοιχεία της που δύσκολα θα ξεπεράσουμε.
Είναι η ευκαιρία μας να αξιοποιήσουμε ό, τι μάθαμε από προσωπική εμπειρία, ό, τι αποστηθίσαμε από λευκώματα, ό, τι αγαπήσαμε από ταινίες, για να του ξαναδώσουμε πνοή σαν να είναι κάτι καινούργιο. Στη μόδα, στο ντιζάιν, στην τέχνη, στο φαγητό, στο savoir-vivre και faire της καθημερινότητας. Από τα twenties μπορούμε να κρατήσουμε την κομψότητα, την έμφαση στη λεπτομέρεια, τις φίνες σιλουέτες. Από το 30 τον πόλεμο του άσπρου και του μαύρου, την ευγένεια της εικόνας, το ραφιναρισμένο αλλά ακατέργαστο αποτέλεσμα. Το 40 μας στοιχειώνει για τις αποχρώσεις του γκρίζου που δεν γίνεται όμως μαύρο, αντιστέκεται, αντέχει, αλλά και την οικονομία του υφάσματος και της υπερβολής. Οσο για το 50, μοιάζει σαν να μην έφυγε ποτέ, με σχεδιαστές, έπιπλα, γκρουπ, τηλεοπτικές σειρές, που ρίχνουν τους τόνους, παίζουν με τη γεωμετρία, συγκινούν για την απλότητα και τον ρομαντισμό τους. Επιστροφή στα sixties, σε μια δεκαετία που ονειρεύτηκε το μέλλον, αλλά δυστυχώς ο φουτουρισμός, όπως τον οραματίστηκε ο Pierre Cardin, ήταν μάλλον πολύ πιο ευφάνταστος απ' ό, τι μας προέκυψε τελικά. Έτσι δικαιολογείται μάλλον η επανάληψη και το best of των δεκαετιών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει έμπνευση ή άλλα τέτοια κλισέ που μας βοηθούν να γινόμαστε ακόμη πιο μίζεροι. Το 70 το θυμόμαστε για τα χρώματα, την ψυχεδέλεια, τη χαρά της ζωής. Το 80 για τις βάτες, τη Δυναστεία, τις γκέτες, το Flashdance, τα φωτορρυθμικά. Το 90 για το απόλυτο τίποτα, τον μινιμαλισμό, τις αποχρώσεις του λευκού και του υποτονικού γκρι, της συμφιλίωσης των δύο φύλων, στην ντουλάπα τουλάχιστον.
Και το 00; Για το μηδέν, το μίξερ, το απόλυτο χάος. Μια δεκαετία που ξεκίνησε με πυροτεχνήματα και ελπίδες, αλλά δεν γέννησε καμία τάση millenium. Τώρα, όμως, είναι η ευκαιρία μας. Να σκηνοθετήσουμε μια νέα εποχή που θυμάται και γεννάει, προκαλεί και ξυπνάει, αποδομεί και αναδομεί. Γιατί και η μόδα δεν μεταφράζεται (μόνο) σε χρώματα, τάσεις, φόρμες, σιλουέτες. Όλα είναι θέμα αισθητικής και διάθεσης.
Το ζητούμενο, λοιπόν, για την περίοδο που διανύουμε είναι ένα οπτικό φίλτρο, κάπως πειραγμένο, για να μη βλέπουμε την ασχήμια και την απόγνωση του τώρα. Αν το 1909 ήταν προκλητικό για μια γυναίκα να δείχνει τον αστράγαλό της, το 1916 κάπνιζαν μόνο οι ηθοποιοί και το κόκκινο κραγιόν και το παντελόνι αποτελούσαν απαγορευμένα φετίχ, σήμερα που όλα επιτρέπονται, έχουμε το δικαίωμα να επιλέξουμε τουλάχιστον αυτά που μας δικαιώνουν στον χρόνο. Στη δεκαετία του 60, σχεδόν όλοι πίστευαν ότι το 2000 θα φορούσαμε διαστημικές φόρμες στο γραφείο και θα επιστρέφαμε στο σπίτι για να φάμε παρέα με το οικιακό ρομπότ. Όπως έχει γράψει και ιστορικός της μόδας, «τα στυλ αλλάζουν. Το στυλ όχι».