Όλοι έχουμε να αφηγηθούμε μια ιστορία με την «μπλε στολή». Στο σχολείο είχα 11 τζιν. Το πιο αγαπημένο μου παντελόνι, (σε αντρική γραμμή, χαμηλοκάβαλο) έλιωσε και κατέληξε να γίνει σορτσάκι για τις διακοπές ενώ το τζάκετ που ζήλευαν όλοι (κεντημένο Katharine Hamnett) μάλλον εκλάπη. Γνωρίζω και τη συμμαθήτρια μου που το φλέρταρε. Από τότε σταμάτησα να τα μετράω. Πρόσφατα απέκτησα μία τζιν φούστα που μοιάζει περισσότερο με κομμάτι υψηλής ραπτικής, ένα τζιν πουκάμισο σε στυλ Jackie O, κι ένα limited-edition τζιν Levis με τρουκ και φερμουάρ.

Όχι, δεν θα μιλήσουμε για μια ακόμη φορά για την ιστορία των τζιν. Την έχουμε αποστηθίσει πια. Άλλωστε αν παρατηρήσουμε το σήμερα, θα έχουμε δει όλες τις δεκαετίες να παρελαύνουν μέσα από ανορθόδοξες τσέπες, αυθεντικά κουμπιά, αλλόκοτες ραφές, πρωτότυπους συνδυασμούς υλικών. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως θα το φορέσουμε χωρίς να το προδώσουμε. Υστερα από τόσα χρόνια, δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Τι έχει περάσει κι αυτό... Ο Helmut Lang το πιτσίλισε με το λευκό πινέλο του μπογιατζή, ο Jean Paul Gaultier το ανακύκλωσε και το σύρραψε σε ball gown, ο Alexander McQueen το εκδικήθηκε ήδη από την πρώτη του αποκλειστική ντένιμ συλλογή με ασύμμετρες φούστες και ψαλιδισμένα παντελόνια. Το τζιν μπήκε στην μπανιέρα, άλλαξε χρώμα, το ίδιο μοντέλο φορέθηκε από άντρες και γυναίκες, απέκτησε χρυσοκέντητες τρέσες από την Ινδία, πολύχρωμα μπαλώματα, σκισίματα, παραμάνες και αλυσίδες, φτερά στα τελειώματα, έγινε το χαϊδεμένο παιδί των designers ανά τον κόσμο.

Ποιοι το καθιέρωσαν; Ο Μάρλον Μπράντο ως σύμβολο της απελευθέρωσης στο The wild one, ο Τζακ Κέρουακ, ο Μπομπ Ντίλαν, η Μέριλιν Μονρόε φορώντας το αντρικό 501 χαμηλά στη μέση τη δεκαετία του ’50, η Άβα Γκάρντνερ το 1947, η Μπριζίτ Μπαρντό το ’60, η Οντρεϊ Χέμπορν με αντρική γραμμή το 1968 ενώ ο Μπινγκ Κρόσμπι φόρεσε σμόκιν από ντένιμ το 1951. Άγνωστα πρόσωπα όπως ο Μπραντ Πιτ ξεκίνησαν την κινηματογραφική τους περιπέτεια στο Χόλιγουντ από ένα σποτ της Levis. Ρούχα αντοχής τότε. Όχι και ανοχής όμως. Τότε το πανί κοβόταν σύμφωνα με το πατρόν των παντελονιών που φορούσαν οι ναύτες στο ιταλικό λιμάνι της Genoa, σχεδιαζόταν για χρυσοθήρες και καουμπόηδες, γαιοκτήμονες, εργάτες στο σιδηρόδρομο, παίκτες του αμερικανικού ποδοσφαίρου, πεζοναύτες στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, με το 501 ως είδος εν ανεπαρκεία, το τζιν αποτελούσε συνώνυμο της εξέγερσης... Μήπως είναι πολύ αργά πλέον για επαναστάσεις;

Κανόνας πρώτος: Οτιδήποτε πετροπλυμένο, ξεθωριασμένο τόπους-τόπους ή με ρεβέρ, οτιδήποτε συνοδεύεται από ετικέτα αγνώστου προελεύσεως ή έχει ξεμείνει στα ράφια σε γραμμή μπάγκι, απλώς δεν ανήκει στην οικογένεια των τζιν. Κανόνας δεύτερος: Για κάθετι εξεζητημένο, η συμβουλή της Vogue είναι μία και διαχρονική: don’t try this at home. Κανόνας τρίτος: Ένα τζιν παντελόνι δεν φοριέται ποτέ με ασορτί πουκάμισο και αξεσουάρ. Εκτός κι αν θέλετε να σας περάσουν για ξεχασμένο ανθρακωρύχο ή αν προσπαθείτε να μιμηθείτε την Μπρουκ Σιλντς στα 15 της στον ρόλο του μοντέλου του Calvin Klein. Σύνθημα τότε; Τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σε μένα και το Calvin μου. Κανόνας τέταρτος: Ένα τζιν, όσο άχρωμο κι αν είναι, πρέπει να συνδυάζεται σωστά και κυρίως να έχει σωστή εφαρμογή. Μόνον η Levis κρύβει περισσότερες από 170 φόρμουλες, προτείνοντας ακόμη και τζιν κατά παραγγελία, πολύ απλά γιατί κανένα σώμα δεν μοιάζει με το άλλο. Κανόνας πέμπτος: Η Σίντι Κρόφορντ, για το Fair Game, έβαλε 60 τζιν μέχρι να καταλήξει σε δύο τελικά σχέδια. Κατά μέσον όρο δοκιμάζουμε 12 διαφορετικές γραμμές μέχρι να νιώσουμε σίγουρες. Τι λέει μια Αμερικανίδα ψυχολόγος; «Οι άντρες ήταν οι πρώτοι που φόρεσαν τζιν και ένιωσαν καλά. Οι γυναίκες αργούν ακόμη να βρουν το ...ταίρι τους. Γι’ αυτό και το 40% των ανδρικών τζιν, φοριέται αποκλειστικά από γυναίκες». Κανόνας έκτος: Προσοχή στα αξεσουάρ. Εδώ και πολλά χρόνια δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε να συνδυάσουμε ένα τζιν με γόβες. Ακόμη και σήμερα που έχουν απελευθερωθεί οι αξίες, που όλα (;) επιτρέπονται, οι λευκές γόβες, οι τιράντες, τα γιλέκα, τα στράπλες, οι γραβάτες, απαγορεύονται αυστηρά. Κανόνας έβδομος: Τζιν σημαίνει αντιθέσεις. Το καθημερινό αναζητά λίγη λάμψη. Σήμερα ένα τζιν μπορεί να φορεθεί ακόμη και βράδυ, μαζί με το κατάλληλο τοπ. Δεν χρειάζεται απαραιτήτως να είναι εφαρμοστό. Η Καρολάιν Μπεσέτ-Κένεντι συνήθιζε να φοράει το αγαπημένο της τζιν, ένα νούμερο μεγαλύτερο πάντα, συνδυάζοντας το με το λευκό, κλασικό, ανδρικό πουκάμισο. Τι λέει ο Jean Paul Gaultier; «Τα τζιν δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα από τα υπόλοιπα ρούχα, είναι απλώς αθάνατα». Κανόνας όγδοος: Ευτυχώς που υπάρχει και η μόδα των μεταχειρισμένων τζιν, με σημάδια εκ γενετής. Τα vintage jeans, που προδίδουν την ημερομηνία παραγωγής τους από κυρίαρχα χαρακτηριστικά, γίνονται ανάρπαστα κάθε σεζόν. Προσέξτε τις λεπτομέρειες: δώστε έμφαση στην μικρή πέμπτη τσέπη, την watchpocket από το 1873, στο γαζί από πορτοκαλί κλωστή στις τσέπες, στο διπλό τόξο που συμβολίζει τα φτερά του αετού, στο μπλε σύμβολο της ανεξαρτησίας. Κανόνας ένατος: Είναι και οι γιατροί των τζιν από το Λος Άντζελες, οι οποίοι, μας συμβουλεύουν αν θέλουμε να διατηρήσουμε το σκούρο χρώμα, να το πλένουμε γυρισμένο το μέσα έξω αφού προσθέσουμε πρώτα μερικές σταγόνες ξύδι. Τελευταίος κανόνας: Σαν τηλεγράφημα. Αφεθείτε στο άγγιγμα του μπλε βελούδου. Και μην ξεχνάτε. Ένα κομμάτι μπλε ύφασμα αρκεί να φέρει την καταστροφή.