Αν μια μέρα τα παιδιά σας ζητήσουν να μάθουν καράτε, δοκιμάστε το και να είστε σίγουροι ότι θα βγείτε όλοι κερδισμένοι. Δεν έχει σημασία αν είναι αγόρια ή κορίτσια. Από τεσσάρων χρόνων και πάνω, οι νεαροί «καρατέκας» μαθαίνουν από νωρίς τι σημαίνει πειθαρχία, αυτοπεποίθηση, άμυνα, επίθεση, κανόνας, βασικές αρχές που θα τους χρησιμεύσουν όχι μόνο στο σχολείο, στο διάλειμμα ή στο σπίτι, αλλά θα τους συντροφεύουν σε όλη τους τη ζωή.
Δύο φορές την εβδομάδα και μία το πρωινό του Σαββάτου, οι κόρες μου συνήθιζαν να φοράνε τη λευκή στολή τους και η μεγάλη, πριν καλά καλά ξεκινήσει Shito Ryu (στην αρχή της σχολικής χρονιάς), έδωσε εξετάσεις και από άσπρη ζώνη, έβαλε κόκκινη. Και δεν είναι μόνον η επιβράβευση που νιώθει...
Αν και οι δύο δεν ήθελαν να χάσουν μάθημα, είναι γιατί γνώριζαν ότι για μία ώρα έχουν το δικαίωμα να ξεδώσουν. Ναι, να μάθουν καινούργια πράγματα, να διδαχτούν μια φιλοσοφία ζωής από τον δάσκαλό τους, που φοράει μαύρη ζώνη κι έχει 2 νταν (!), ξέρουν όμως ότι για τρεις ώρες την εβδομάδα μπορούν να φωνάξουν, να μετρήσουν σε μια ξένη γλώσσα, να μάθουν να εκτελούν τα «κάτα», να επικοινωνούν με παλιούς και καινούργιους φίλους με δικούς τους κώδικες, να αναμειχθούν με παιδιά άλλου φύλου και να γίνουν ζευγάρια, όχι μόνο για να παλέψουν ειρηνικά αλλά και για να γνωρίσουν καλύτερα το σώμα τους, τις αντοχές, τα όριά τους. Τα δικά τους. Μαζί και όλων των άλλων. Πολεμική τέχνη και κάτι παραπάνω. Τα κορίτσια μπορεί να κάνουν μπαλέτο, πιάνο, γαλλικά. Και τα αγόρια; Να επιμένουν να ξεσπούν σε σπορ.
Αλλά το καράτε είναι κάτι διαφορετικό. Ειδικά αν έχεις ξεκινήσει από μικρή ηλικία. Άθλημα, παράδοση, πνευματική καλλιέργεια, τρόπος ζωής. «Γιαμέ», που λέει και σαν παράγγελμα ο κύριος Γιάννης, όπως αποκαλούν τον δάσκαλό τους τα παιδιά, στη μικρή λευκή αίθουσα.
Και μετά βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το «Karate Kid» σε ριμέικ από το 1984… Εκεί να δείτε υποψήφιους καρατέκας. Αλλά και πάλι η ταινία και καμία ταινία, κανένα έργο, δεν μπορεί να συγκριθεί με την πραγματικότητα. Βλέπεις κάτι συνεσταλμένα αγόρια, κάτι δειλά κορίτσια να βγαίνουν από το καβούκι τους, να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται ύστερα από λίγα μόλις μαθήματα, να ορθώνουν το ανάστημά τους, να νιώθουν έτοιμα να αντιμετωπίσουν ό, τι τους συμβεί.
Και η λογική δεν είναι ότι μαθαίνουν καράτε για να πηγαίνουν στα πάρτι και στο σχολείο και να πλακώνουν τα άλλα παιδιά στο ξύλο ούτε φυσικά για να πιάνονται στα χέρια με τα αδέρφια τους. Όχι ότι αποκλείεται να συμβεί αυτό, αν και οι μικροκαβγάδες και η καθημερινή τριβή είναι κι αυτά στο πρόγραμμα. Με το καράτε, όμως, τα παιδιά μαθαίνουν να χτυπούν σωστά και κυρίως να προφυλάσσονται.
Κι αν χτυπήσουν; Αν πέσουν; Αν πονέσουν; Αυτό είναι κάτι που θα το αντιμετωπίσουμε στην πορεία, όταν τα παιδιά (και με τη συγκατάθεση των γονέων) θελήσουν, και πάντα έπειτα από εισήγηση του δασκάλου, να πάρουν μέρος σε αγώνες. Από 6 ετών και πάνω. Διεκδικώντας μετάλλιο. Με ειδικό εξοπλισμό αυτή τη φορά, μασελάκι, προστατευτικά για τα πόδια, επικαλαμίδες, κράνος, για παν ενδεχόμενο. Και κάθε φορά που ανεβαίνουν ή απογοητεύονται, θα ξέρουν ότι η ζωή έχει πολλές όψεις. Όπως και οι αντίστοιχες ζώνες. Δέκα συνολικά στο Shito Ryu. Μετά τη λευκή, η κόκκινη. Και αμέσως μετά η κίτρινη, η πράσινη... Και φυσικά, η μαύρη. Μέχρι τότε, τα 4χρονα θα έχουν μάθει και να τη δένουν μόνα τους...