Θα την πω την «αμαρτία» μου. Πριν από περίπου πέντε χρόνια, πήγα στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο στα Σπάτα με τα κορίτσια μου, για να δούμε τα τέσσερα δελφίνια που ήρθαν από τη Λιθουανία: την Κάλια, τη Χλόη, τον Ερμή και τον Ιάσονα. Για μένα δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε δελφινάριο, αφού με τους γονείς μου, πηγαίναμε οικογενειακώς σε όλους τους ζωολογικούς κήπους της Ευρώπης, ακόμη και στο Safari Park κάπου στην Αγγλία, το οποίο έπρεπε να διασχίσουμε με το αυτοκίνητο καθώς τα ζώα κυκλοφορούσαν ελεύθερα ανάμεσα στους επισκέπτες... Αλλά για τα παιδιά ήταν η πρώτη τους επαφή με αληθινά δελφίνια.
Γιατί «αμαρτία»; Γιατί μπορεί να μην κατάφερα να πάω στη δημοσιογραφική ξενάγηση, όμως είχα προλάβει να διαβάσω ένα δελτίο Τύπου-διαμαρτυρία από την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων «για την αιχμαλωσία αυτών των ζώων».
Ήθελα να βρω τη δική μου αλήθεια, χωρίς να είμαι σε θέση όμως να βγάλω και ετυμηγορία για τη «φιλοξενία» των δελφινιών στη χώρα μας. Σίγουρα αγαπώ τα ζώα, αυτό είναι αυτονόητο, δεν θα πήγαινα ποτέ τα παιδιά μου σε τσίρκο, νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα, ειδικά μετά από όσα έχουμε διαβάσει κατά καιρούς ως ενήλικοι πλέον, για τα βασανιστήρια που γίνονται στα ζώα-ηθοποιούς-ακροβάτες.
Η παράσταση με τα δελφίνια ξεκινούσε στις 11 το πρωί. Σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, με μπλε κερκίδες, στέγαστρο, φύλακες, αυστηρές οδηγίες. Ο Ζαν Ζακ Λεσουέρ, ο δημιουργός του Αττικού Πάρκου, ντυμένος με πράσινο μπλουζάκι, όπως όλοι όσοι εργάζονται στο πάρκο, έπαιξε τον ρόλο του αφηγητή. Μίλησε ξεχωριστά για την προσωπικότητα κάθε δελφινιού, τα χαρακτηριστικά τους, την ανεπτυγμένη νοημοσύνη τους, έστειλε μηνύματα στα παιδιά για να μην πετούν πλαστικά μπουκάλια και άλλα σκουπίδια στη θάλασσα, υπήρξε άμεσος στους θεατές όλων των ηλικιών.
Και τα δελφίνια; Έμοιαζαν να εμπιστεύονται τους τέσσερις εκπαιδευτές τους, να παίζουν μαζί τους, να τρώνε λαίμαργα τα ψαράκια τους, να μην καταπιέζονται για τα ακροβατικά με τις μπάλες, τα χούλα-χουπ, τη συνύπαρξη μέσα στο νερό με τους «δασκάλους» τους. «Δεν πιέζουμε τα δελφίνια», είπε ο κ. Λεσουέρ. Γι' αυτό και η πιο τσαχπίνα της παρέας, η Κάλια, έκανε τα δικά της και δεν ακολουθούσε τις περισσότερες φορές τα άλλα δελφίνια της παρέας.
Η παράσταση κράτησε λίγο. Μόλις 15 λεπτά. Τόσο για να μην κουραστούν τα παιδιά. Και τα δελφίνια. Φεύγοντας είναι η στιγμή που ονειρεύεσαι να ήσουν εκπαιδευτής για να κολυμπάς μαζί με τα δελφίνια, που θέλεις να ξαναπαρακολουθήσεις το φιλμ «Απέραντο γαλάζιο» με τον Ζαν Μαρκ Μπαρ, για μια σύντομη απόδραση στην Αμοργό.
Εμείς είδαμε δύο πισίνες. Τα μέλη των ζωοφιλικών σωματείων λένε πως «οι τσιμεντένιες δεξαμενές νερού δεν καλύπτουν με τίποτε τις ανάγκες των ζώων. Είναι άδεια κλουβιά χωρίς κανένα ενδιαφέρον, γεγονός που τους προκαλεί στρες, επιθετικότητα και ανία. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας, τα ζώα είναι επιρρεπή σε ασθένειες και συνεχή ψυχολογική πίεση. Μειώνεται ο μέσος όρος ζωής και η ποιότητα της ζωής τους υποβαθμίζεται σε μεγάλο βαθμό».
Αναρωτιέμαι γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τα δελφίνια από τα υπόλοιπα ζώα. Τα λιοντάρια δηλαδή περνούν καλύτερα μέσα σε έναν ζωολογικό κήπο ή οι αρκούδες και οι πιγκουίνοι; Αν τα δελφίνια δεν πρέπει να βρίσκονται σε αιχμαλωσία, γιατί τότε δεν φωνάζουμε για τη χρήση όλων των κλουβιών, μικρών και μεγάλων;
Διαβάζουμε ότι τα εξαιρετικά φωτογενή και συμπαθή θηλαστικά εκπαιδεύονται με τουλάχιστον τρεις ώρες προπόνηση τη μέρα. Τρεις ώρες τη μέρα, κάθε μέρα, με πρόγραμμα που μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τα 50 χρόνια. Η διαφορά με το τσίρκο είναι ότι εκεί τα ζώα μαθαίνουν με την τιμωρία ενώ στο εκπαιδευτικό κέντρο με την επιβράβευση.
Μαθαίνουμε επίσης ότι η Κάλια, η Χλόη, ο Ερμής και ο Ιάσονας γεννήθηκαν στο Εθνικό Θαλάσσιο Μουσείο της Λιθουανίας. Στόχος για το Αττικό Πάρκο είναι η οικολογική ευαισθητοποίηση των παιδιών. Στο πρώτο δελφινάριο της Ελλάδας έχουν έρθει και δύο θαλάσσια λιοντάρια, η Μάρα και ο Τσάρλι από την Ισπανία. Σαν ανάμνηση κρατήσαμε τους ήχους χαράς από τον φυσητήρα. Οι Λιθουανοί είχαν χαρακτηρίσει την Κάλια αντικοινωνική. Και στην Αθήνα είναι το πιο πολυφωτογραφημένο και αγαπητό δελφίνι.