Τα παιδιά δεν γνώριζαν τον Charlie Brown και την παρέα του μέχρι να βγει η ταινία. Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν. Πίνατς: Η ταινία. Αποκλειστικά μεταγλωτισμένη, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή. Τους μιλούσα για τον Snoopy, ενθουσιαζόμουνα κάθε φορά που βρίσκαμε t-shirts με την Lucy, τους μιλούσα για την κουβερτούλα του Linus (van Pelt), αλλά δεν έβλεπα κανένα ενδιαφέρον. Μέχρι που είδαμε το φιλμ. Δύο φορές. Ενθουσιάστηκαν με τους χαρακτήρες, την ιστορία αγάπης, τις γκάφες του Τσάρλι Μπράουν, αγάπησαν την καινούργια του γειτονιά, ταυτίστηκαν με στιγμές, συμπάθησαν την μικρή κοκκινομάλλα, γελούσαν κρυφά όταν άκουσαν την κυρία στα εισιτήρια να ρωτάει: «Δεν έχετε άλλες θέσεις για τον Ζνούπι;»
Σχολείο είναι… Αν είσαι παιδί.
Σχολείο είναι...
Να μην θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί.
Να βαριέσαι να ανοίξεις και να κλείσεις την τσάντα σου. Και φυσικά να την κουβαλήσεις.
Να αρνείσαι να διαβάσεις.
Να επιμένεις πως δεν έχεις να διαβάσεις για αύριο.
Να μην γράφεις ποτέ τις υποχρεώσεις σου στο πρόχειρο.
Να τηλεφωνείς σε όλους τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες σου το απόγευμα για να μάθεις τι έχεις.
Να διαβάζεις με πάθος και να μην θυμάσαι τίποτα.
Να σε ενδιαφέρουν μόνο τα διαλείμματα και η γυμναστική.
Να φτάνεις το πρωί στο προαύλιο και να μυρίζεις απεργία.
Να βλέπεις εφιάλτη δασκάλους και καθηγητές.
Να ζεις για τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τις αργίες.
Να ζητάς άδεια για να βγεις από την τάξη και να θέλεις να πας τουαλέτα κάθε 5 λεπτά.
Να παίρνεις πίσω τεστ και να θέλεις να το κρύψεις πριν (καν) δεις τον βαθμό.
Να βρίσκεις δικαιολογίες για όλα και να μην ξεμένεις ποτέ (από δικαιολογίες).
Να ζεις για την καντίνα. Και τους φίλους. Και τις πλάκες μέσα κι έξω από την τάξη.
Σχολείο είναι το κουδούνι, η βαρεμάρα, ο πίνακας, τα σκονάκια, η νοσταλγία για το νηπιαγωγείο, η παρέλαση, η χορωδία, η κοπάνα, το ξυπνητήρι, το κρύο το πρωί, το κουλούρι, το λαχάνιασμα, οι σκάλες, τα πρέπει, οι βαθμοί, η ζωγραφική στα τετράδια, γράμματα και αριθμοί που δεν τελειώνουν ποτέ. Σχολείο είναι η απειλή ότι θα πας γραφείο. Στο τμήμα ψυχολογίας. Το σάντουιτς στο αλουμινόχαρτο που γυρίζει πίσω γιατί δεν πρόλαβες να φας στο διάλειμμα. Η μυρωδιά μανταρινιών στην τσάντα. Το πιο ωραίο; Σχολείο είναι οι φίλοι που συναντάς όταν δεν έχεις σχολείο.
Ιστορίες για το Μαγιάμι που μπορεί να σας μπροκάλουν λίγο…
-Θες αυτή την τρόμπα; Γιατί αυτή έχει μπροκάλει λίγο.
-Ο δάσκαλος θα σου πει πως η κόρη σας έχει ησυχύνει στην τάξη. Ενώ ο Γιάννης έχει ατακτύνει πολύ στο σχολείο.
-Εδώ είναι το Μαγιάμι της Αττικής.
Σερβιτόρος στη Γλυφάδα.
-Ή είσαι άντρας, ή δεν είσαι. Για να ξέρω… Οι άνδρες δεν στενοχωριούνται.
Γιαγιά στον 2χρονο εγγονό της στο πάρκο.
-Πήγαμε στο Mall και παίξαμε bullying. Και φάγαμε στα Κέι Εφ Σέι.
Εσείς θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που κλείσατε τα μάτια γελώντας;
Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα με κλειστά μάτια. Πότε ήμουνα ξυπόλητη και δεν κρύωναν τα πόδια μου καθόλου. Πότε ήταν που ξεχείλωνα τις μπλούζες μου, μακρυμάνικες ή κοντομάνικες, τις φορούσα ανάποδα, σαν φορέματα, εκείνες με τα μεγάλα μανίκια, γινόντουσαν καπέλο και περούκα με μαλλιά μαζί. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που έστηνα παράσταση στο σπίτι, τους προσκαλούσα όλους, με δωρεάν χειροποίητη πρόσκληση, για να εμφανιστεί το τσίρκο, δηλαδή, εγώ. Με φορέματα, καπέλα, φόρμες, χούλα-χουπ, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουνα παιδί. Μήπως χθες; Ή αύριο; Γιατί όχι τώρα;