Δεν θα το περίμενα ποτέ ότι ένας γάτος θα μπορούσε να είναι τόσο επικοινωνιακός, τόσο τρυφερός, και τόσο ιδιαίτερος. Στη ζωή μου είχα γνωρίσει μόνο σκύλους, τις γάτες δεν τις ήξερα και δεν τις συμπαθούσα. Σκύλους αγαπούσα, αδέσποτα, όλα τα σκυλιά που συναντούσα στον δρόμο και φυσικά τον Βρούτο, για 13 χρόνια, ένα υπέροχο σκοτσέζικο κόλεϊ που ήταν κάτι παραπάνω από σκύλος, ο δεύτερος άνδρας της οικογένειας, ο μικρός μας αδερφός. Με είχε ακολουθήσει από το σχολείο μέχρι το σπίτι. Και από τότε έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Γύρω στο 2000 εμφανίστηκε στις ρόδες ενός αυτοκινήτου ο Σλόμπονταν, εκκεντρικός, στοργικός, τρυφερός, για να διεκδικήσει έναν χώρο στην καρδιά μας. Κι όταν έφυγε από τη ζωή, 12 χρόνια μετά, εμφανίστηκε ένας γάτος τριών μηνών, γκρίζος, ταλαιπωρημένος, αδύναμος, στην ψαραγορά στις Σπέτσες. Καλοκαίρι 2013. Το πλοίο άργησε να έρθει και ο κύριος Μποφόρ ταξίδεψε με έξι Μποφόρ μέχρι τον Πειραιά, και μετά βρέθηκε στη Λευκάδα, στην Κρήτη, στην Κεφαλονιά... Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει το τρομαγμένο νιάου του. Σήμερα νομίζει ότι είναι ο Αγιος Βασίλης. Και όταν δεν μοιράζει δώρα και γουργουρητά, σκαρφαλώνει στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, στήνεται, φωτογραφίζεται, ανοίγει τα μάτια και υποδύεται το στολίδι. Και τι στολίδι...