Η πρόσκληση για την κοτετσερί του Δημήτρη Ντάσσιου ήταν λιτή. Σύγχρονη επικοινωνιακά. Εφτασε δηλαδή με SMS. Κι εγώ, όπως κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, πήγα στο μικρό, πολύχρωμο «κοτέτσι» της οδού Ξάνθου, για να ανακαλύψω θησαυρούς.

Τι έχει αλλάξει; Το ταξίδι έχει περισσότερους ενδιάμεσους σταθμούς. Ο προορισμός είναι πάντα ο ίδιος. Εκτός από τις χειροποίητες, κουτύρ έθνικ τσάντες και τα δερμάτινα γιλέκα ή τα σακάκια που αφηγούνται παγκόσμιες ιστορίες, ο Δημήτρης Ντάσσιος μοιράζεται το ταξίδι και με άλλους δημιουργούς. Με προσιτές τιμές για δικαίωμα στο όνειρο.

Δοκίμασα με το βλέμμα ορισμένα κομμάτια και φόρεσα σταυρωτά μια εξαιρετική τσάντα με γενναιόδωρα κρόσσια που ταίριαζε με το σουέντ φόρεμα μου. Ο Γιάννης Λεμπέσης μας φωτογράφησε μέσα στη βιτρίνα κι εγώ θυμήθηκα πόσο ωραία ένιωθα πάντα στα σόου του Δημήτρη. Από το πρώτο του με τα μοντέλα που φορούσαν μαύρες σακούλες σκουπιδιών σαν φορέματα υψηλής ραπτικής μέχρι το τελευταίο του στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Χειροκρότημα. Ή μήπως κοτ-κοτ αλά Κοτετσερί;