Aυτή δεν είναι η μαγική τσάντα του Sport Billy. Θα μπορούσε όμως. Έχω βαρεθεί να βλέπω τριγύρω, σε αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο της κρίσης, γυναίκες με τις ίδιες τσάντες με αλυσίδες ή χωρίς, υπερμεγέθεις ή petite, σίγουρα αναγνωρίσιμες, γεμάτες λογότυπα, σε σημεία που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Τσάντες που περιφέρονται σε καφέ, πάρτι, σημεία συνάντησης, και μοιάζουν να κουβαλούν τις κατόχους τους που περπατούν με σιδερωμένα μαλλιά, κολλαριστά μέτωπα, μαύρη στολή. Ίδιες, απελπιστικά αδιάφορες, αφόρητα στυλιζαρισμένες.

Κι εγώ αναζητώ μάταια παλιομοδίτικες, ρετρό αλλά σύγχρονες τσάντες, πολύτιμα αξεσουάρ που αφηγούνται ιστορίες αυστηρά προσωπικές, δεν έχουν ανάγκη από κράχτες και διαφημιστικές καμπάνιες. Λάτρεψα αυτήν για παράδειγμα. Πόσο φίνα είναι μέσα στην απλότητα της. Ο ορισμός της πολυτέλειας. Η τσάντα του γιατρού σε μια πιο θηλυκή εκδοχή, ένα αντικείμενο πόθου που θα μπορούσε να περάσει από γενιά σε γενιά, και να μιλήσει. Τι να πει; Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε. Στην ανάγκη φωνάξτε. Αφήστε τη στολή στη βιτρίνα. Και για αλλαγή, φορέστε εσείς την τσάντα.