Η ιδέα ήταν συγκεκριμένη. Μετά τη βροχή, την ομίχλη, την καταιγίδα, το πολικό ψύχος, η παρέα ήθελε λίμνη. Λίμνη Βουλιαγμένης. Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς και κατεβήκαμε στην όαση με τα ψαράκια, τα ντους, το ντεκ και τις σεζλόνγκ, για να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας. Άλλο τοπίο. Χειμερινοί κολυμβητές, οργανωμένοι, με μπουρνούζια, κουβέρτες, στολές, ασκήσεις για προθέρμανση, εκτός λίμνης. Και τα παιδιά, οι χειμερινές κολυμβήτριες της παρέας, δεν πρόλαβαν να κρυώσουν, να ζεσταθούν, φόρεσαν μαγιό, βούτηξαν χωρίς σκουφάκια, απόλαυσαν την κρύα βουτιά μέσα στη φιλόξενη λίμνη. Δεν έμειναν πολύ, αν και θα το ήθελαν. «Η λίμνη είναι ζεστή σαν ζεστή σοκολάτα», έλεγαν μετά όταν τουρτούριζαν, την ώρα που στέγνωναν τα μαλλιά τους στα αποδυτήρια. Πάλι καλά που δεν ζήτησαν παγωτό... Παγωτό μέσα στον χειμώνα.