Ενθουσιάστηκα μόλις άνοιξα το δώρο μου. Οι κόρες μου είχαν αγοράσει με τον μπαμπά τους, ειδικά για μένα, δύο μοναδικά δώρα. Μέσα σε χάρτινα κουτιά, τυλιγμένα προσεκτικά σε ριζόχαρτα, σαν παλιομοδίτικες καπελιέρες. Δεν χρειάστηκε να μαντέψω. Πρώτα μύρισα. Αυθεντική, μαύρη σοκολάτα, ρετρό, από ένα patisserie υψηλής ραπτικής.
Το δετό παπούτσι της Μαίρη Πόπινς και μία βραδινή τσάντα με χερούλι, από υπέροχη σοκολάτα, με λεπτομέρειες που θα ζήλευε οποιοσδήποτε οίκος πολυτελών αξεσουάρ.
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στη σοκολάτα; Όχι εγώ. Αλλά όταν πρόκειται για τέτοια έργα τέχνης, και δώρα από τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα, ξεχνάς τον εθισμό σου.
Και ονειρεύεσαι κροκό τσάντες από σοκολάτα, στιλέτο από σοκολάτα, λεοπάρ ζώνες από σοκολάτα γάλακτος και bitter, αξεσουάρ που τρώγονται αργά, βασανιστικά, ενοχικά, πρώτα τα θαυμάζεις, τα φωτογραφίζεις, τα απολαμβάνεις με το βλέμμα, τα δοκιμάζεις με τα μάτια και μετά τα μοιράζεσαι με φίλους. Το τακούνι το κράτησα για τον εαυτό μου. Όπως και το χερούλι της τσάντας.