Ο Alexander Wang είναι ένας σχεδιαστής που μάλλον λίγοι γνωρίζουν στην Ελλάδα. Είναι 30 χρονών, Αμερικανός, εμφανίστηκε στα 23 του ως ο προτεζέ της Anna Wintour και της αμερικανικής Vogue, σήμερα απολαμβάνει τον τίτλο του creative director στον Balenciaga. Δεν είναι Karl Lagerfeld (ακόμη), τα ρούχα του δεν έχουν καμία σχέση με το bohemian style της Isabel Marant, είναι πιο μαύρα και αυστηρά από του οίκου Lanvin, ο Wang δεν βάζει καρδούλες όπως ο Alber Elbaz και η Stella McCartney, δεν φτιάχνει animal prints (ευτυχώς) όπως ο Roberto Cavalli, ούτε παραμάνες σαν την Donatella Versace, σίγουρα απεχθάνεται τα υπερμεγέθη πουά του οίκου Marni και την ανωνυμία του οίκου Margiela, έχει περισσότερα κοινά με τους Comme des Garcons, απ'ότι με τους Viktor&Rolf.
Οι «φίλοι» τον φωνάζουν Alex. Ο Alexander Wang δεν κραυγάζει, ό,τι έχει να το πει, το δηλώνει μέσα από τα υφάσματα και την τεχνολογία. Τι γυρεύει λοιπόν ένας 30χρονος Αμερικανός σχεδιαστής αστικής μόδας στην Ελλάδα, στο κέντρο της Αθήνας, στο Χαλάνδρι, στη Γλυφάδα, στη Θεσσαλονίκη και σε 250 σημεία πώλησης στον κόσμο;
Οι Σουηδοί λένε πως είναι ο νεότερος designer που έχουν εμπιστευτεί μέχρι σήμερα, και ο πρώτος αμερικανός, αν αυτό λέει κάτι. Από σήμερα, 6 Νοεμβρίου, μπορείτε κι εσείς να μαλλιοτραβηχτείτε. Εγώ βρέθηκα στην πρώτη παρουσίαση για press και guests, την Τρίτη 4 Νοεμβρίου, στις 6.30 το απόγευμα, στο flagship κατάστημα, χαμηλά στην Ερμού.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει από τη βιτρίνα με τους κόκκινους αριθμούς και το απαραίτητο σκοτάδι για το σασπένς και την απογείωση της μόδας. Μέσα επικρατούσε το χάος. Ανέκφραστοι υπεύθυνοι security, διασημότητες των 15 λεπτών, δηλώσεις στις κάμερες, μίνι hot-dogs, πάγκοι με ποπ-κορν και μαλλί της γριάς, μπαρ με κοκτέιλ, μια συναυλιακή σκηνή ανάμεσα στις κρεμάστρες και τις κούκλες βιτρίνας, με μαζορέτες και Onirama, με «περιτύλιγμα» απαγορευτική κόκκινη κορδέλα.
Γυναίκες και άνδρες όλων των ηλικιών εποφθαλμιούσαν αδιάβροχα μπουφάν, φούτερ (με κροκό μοτίβο και ενίσχυση αφρολέξ), τοπ (για τρέξιμο που στεγνώνουν γρήγορα), έστω ένα μαύρο παγούρι ή χαλάκια για yoga, όλα σε μαύρα και λευκές αποχρώσεις, με μικρές γκρίζες και μπλε λάμψεις, κάτι τέλος, πάντων από τα 38 γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ ή τα 23 ανδρικά της κολεξιόν. Κυρίως κάτι με έμφαση στο λογότυπο, γραμμένο στο λάστιχο, ξανά και ξανά ή με ανάγλυφο το σήμα της επωνυμίας.
Όταν λύθηκε η κορδέλα έγινε χαμός. Πανζουρλισμός. Δεν μπορούσες να κουνηθείς, φοβόσουνα μην σε ποδοπατήσουν, άπλωνες το χέρι σου για να πιάσεις κάτι στην τύχη και να ψαρέψεις καμία κρεμάστρα. Όποια ή όποιος έχασε χρόνο για να δει τα νούμερα, δεν πρόλαβε ούτε το παγούρι...
Και οι τιμές; Υπολογίστε 100 ευρώ για ένα σορτς και 180 για ένα ζευγάρι πέδιλα. Ναι, κρίση. Στα δοκιμαστήρια, και με τους Onirama να τραγουδούν για Πρίγκηπες και άλλα άγνωστα σε μένα είδη, οι κανόνες ήταν αυστηροί: μέχρι 7 αντικείμενα, δεν συμπληρώνουμε, ξαναστηνόμαστε στη σειρά αν μας γυαλίσει κάτι άλλο στην πορεία...
Η ετυμηγορία; Πολύ κακό για το τίποτα. Προσωπικά δεν έχω χάσει καμία συλλογή, γιατί μου αρέσει να βρίσκω κάθε φορά κάτι να θυμάμαι από την ιστορία της εξέλιξης της μόδας. Δοκίμασα σορτς laser-cut, πέδιλα, τοπ χωρίς ραφές, «κροκό» μαγιό του Αlexander Wang, ορισμένα ασφυκτικά, λόγω του υφάσματος, αλλά κολακευτικά στον καθρέφτη. Αγόρασα το πρώτο πράγμα που δοκίμασα: ένα αθλητικό φόρεμα με μπλε, γκρι και μαύρες ασυμμετρίες. Φώναζε το όνομα μου. Ο τρόπος που το φόρεσα ήταν διαφορετικός από αυτός που είδα μετά στην καμπάνια. Το «δικό μου» Alexander Wang, με ένα διακριτικό σκίσιμο στη μέση, θυμίζει ένα αντίστοιχο ρούχο που είχε σχεδιάσει η Stella McCartney μερικές σεζόν πριν και που φορούσε η Νatalia Vodianova, αποκαλύπτοντας τους κοιλιακούς της.
Μετά το ποδοπάτημα, το στρίμωγμα, κι ένα hot dog μινιατούρα, οι τρεις λωρίδες από το φόρεμα συμπυκνώθηκαν στο πάνω μέρος και το υπόλοιπο έγινε μαύρη, stretch φούστα με σεβασμό στα burpees, στα lunges και στα squat(s) ενός χρόνου σχεδόν Crossfit. Φεύγοντας δεν είχε μείνει τίποτα σχεδόν στις κρεμάστρες. Έβλεπες κάτι άδεια κουτιά, κάτι υπερμεγέθη μπουφάν, παρατημένα κοκτέιλ και τους Onirama λάιβ.
Αν τα ευέλικτα, αθλητικά ρούχα του Alexander Wang αντικατοπτρίζουν τον ταχύ ρυθμό της πόλης, για να φορεθούν όπως λέει, «στο δρόμο, στο γυμναστήριο, στο κλαμπ», το scuba φόρεμα μου ενδείκνυται και για κατάδυση. Δεν είδα ποτέ τις πετσέτες, τα γυαλιά ηλίου και κολύμβησης, ή τη σφυρίχτρα-δαχτυλίδι. Έπεσα μόνο πάνω σε μία κοπέλα που φωτογραφιζόταν με κάτι γάντια του μποξ Alexander Wang αλλά σκέφτηκα ότι δεν ήταν καλή ιδέα να πολυπλησιάσω...