Δε νομίζω ότι έχω χάσει επίδειξη μόδας που σκηνοθετεί, εικονογραφεί, φωτίζει μουσικά, επενδύει ενδυματολογικά, εικαστικά, μελωδικά, ο Βασίλης Ζούλιας από το 2002. Και κάθε φορά που τελειώνει το σόου του έχω ένα χαμόγελο στο βλέμμα. Όχι ότι δεν το είχα πριν, αλλά η μόδα του, τα ρούχα που σχεδιάζει, από τα υφάσματα μέχρι τα αξεσουάρ, τις ασορτί με τη διάθεση της εποχής, τσάντες και παπούτσια, είναι ανάλαφρη, ρομαντική, νοσταλγική, ψυχοθεραπευτική.
Πώς υπάρχει το comfort food, το φαγητό που σου θυμίζει παιδικές γεύσεις, τις καλές στιγμές της παιδικής σου ηλικίας, σε slow motion ενώ ταυτόχρονα σε ηρεμεί; Αυτή είναι η μόδα του Βασίλη Ζούλια. Comfort fashion, αν υπάρχει τέτοιος όρος, και σε συνδυασμό με τα υπερμεγέθη, παιχνιδιάρικα, χρωματιστά, εκκεντρικά, παρελθοντολαγνικά, κοσμήματα-έργα τέχνης που φοριούνται κιόλας του Περικλή Κονδυλάτου, οι δεκαετίες του 50 και του 60 δεν (θα) είναι ποτέ ίδιες.
«Υakinthi» ήταν ο τίτλος της resort συλλογής που παρουσίασε ο Βασίλης Ζούλιας την Παρασκευή 24 Οκτωβρίου, λίγο μετά τις 7 το απόγευμα, για την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 2015, στο Μέγαρο Εθνικής Ασφαλιστικής, για να ανοίξει με τον πιο χαρούμενο και ρυθμικό τρόπο, σε μια μουντή και βροχερή μέρα, την Athens Exclusive Designers Week που ευτυχώς αντέχει ακόμη.
Χρονομέτρησα 20 λεπτά με μια μεγάλη κυρία της πασαρέλας, την Υακίνθη Καραβίτη, Μις Ελλάς 1959, να παραδίδει μαθήματα στιλ και ήθους με τις κίτρινες γόβες της (ασορτί με την κίτρινη φλούο οδοντόκρεμα Binaca που διαφήμιζε-σήμα κατατεθέν της πρόσκλησης και της κολεξιόν) και τα ανθισμένα και ασπρόμαυρα μοτίβα που επακολούθησαν, σαν εισαγωγικό σε μια άνοιξη που δεν θα αργήσει να φανεί. Δεν προλάβαινα να βγάζω φωτογραφίες και να κάνω shazam τα τραγούδια για να κρατήσω την ατμόσφαιρα της στιγμής.
«You’re Sensational», από την ταινία «High Society» με τον Φρανκ Σινάτρα για αρχή. Θυμήθηκα την μαμά μου όταν ετοιμαζόταν να βγει με τον μπαμπά, και φορούσε αυτά τα υπέροχα εμπριμέ φορέματα που ζήλευα και ήθελα να αποκτήσω κι εγώ μια μέρα. Φαντάστηκα τον εαυτό μου να μπαίνει στο ατελιέ του Βασίλη και να δοκιμάζω το μαντό με τα μοβ και τιρκουάζ λουλούδια και τις ασορτί γόβες, το ρομαντικό γαλάζιο φόρεμα με τα λουλούδια και το φούξια ντεκολτέ με τα σκουλαρίκια με τις πελώριες πεταλούδες που σου φτιάχνουν τη διάθεση μόνο που τα βλέπεις, λάτρεψα τα φορέματα μετεξέλιξη του New Look του Dior με τις τσέπες, το ίσιο φόρεμα με τις ρίγες, και τη συμφιλίωση του ροζ με του κίτρινου και τα σκουλαρίκια με βροχή (που η μεγάλη μου κόρη που έχει μόλις τρυπήσει τα αυτιά της γλυκοκοιτούσε), με φαντάστηκα με τα μαύρα φορέματα με την ανοιχτή πλάτη για ένα Πρόγευμα στο Ζόναρς, (κι ας μην είμαι φαν του μαύρου), αγάπησα τα πουά, τα καρό, τις μαργαρίτες, το ασπρόμαυρο με το εκτυφλωτικό κίτρινο, τις μπάλες στα αυτιά, στο λαιμό, το πινγκ-πονγκ της χαράς και της αισιοδοξίας, τους φακέλους που χωράνε τα πάντα.
Κάποια στιγμή βγήκε στην πασαρέλα ένα ανθισμένο μάξι φόρεμα με ίδιες γόβες, μαλλιά κότσο και κάτι λαχταριστές υπερμεγέθεις πεταλούδες στα αυτιά. Κι είναι η στιγμή που έγινα ξανά παιδί, βρέθηκα στη βάφτιση μου, όταν η μαμά μου και η νονά μου, ψηλές, ξανθιές, αδύνατες, φορούσαν μάξι φορέματα που έχω κρεμασμένα στη ντουλάπα μου ακόμη και σήμερα. Αν τα φοράω; Με λίγο Φρανκ Σινάτρα στο σάουντρακ, και Βασίλη Ζούλια σκηνοθέτη, η ζωή (μπορεί να) είναι sensational.
