Τους συμπαθώ. Είναι μικροκαμωμένοι, ήσυχοι, ή τουλάχιστον έτσι μοιάζουν. Είναι οι Dean και Dan των DSquared, μάλλον όχι οι Dolce&Gabbana. Τους παρακολουθώ εδώ και χρόνια, αν και όχι πολύ στενά, δεν τους γνωρίζω προσωπικά, τους συναντώ συχνά σε διαφορετικές εκδηλώσεις. Την Τετάρτη το βράδυ, στις 22 Οκτωβρίου, οι Mi-Ro παρουσίασαν στο Bus Garage, στην Ερμού & Πειραιώς, μια επίδειξη μόδας με τίτλο «Le Pluie». Όπως «Η Βροχή» ή μήπως «Ο βροχής»;
Η αλήθεια είναι ότι παραξενεύτηκα όταν έλαβα την πρόσκληση μου για τη συλλογή του χειμώνα του 2015 που τιτλοφορείται «Le Pluie» γιατί νόμιζα ότι ξέχασα τα γαλλικά μου. Ένιωσα σίγουρα καλύτερα όταν βρήκα τη θέση μου και το πρόγραμμα του ντεφιλέ, τοποθετημένο πάνω στην καρέκλα, με διορθωμένο πλέον τον τίτλο σε «La Pluie».
Mέχρι να ξεκινήσει η επίδειξη μόδας των Mi-Ro είχα αρκετό χρόνο για να παρατηρήσω διάφορα και να μελαγχολήσω. Μου άρεσε η επιλογή του χώρου, βιομηχανικός, σκοτεινός, ασορτί με το επίμονο σάουντρακ, ιδανικό σκηνικό για τα μοντέλα, που υπό την καθοδήγηση του Νικόλα Γεωργίου, κατέβαιναν από το λεωφορείο της γραμμής. Στον ρυθμό, αραιά, αγόρια και κορίτσια, θυμωμένα, απαθή, με μικρά προβλήματα στο περπάτημα κάθε τόσο, όταν μπλεκόταν το ύφασμα στα τακούνια.
Παρατήρησα τον κόσμο. Στην Ελλάδα της κρίσης, στον μικρόκοσμο της Αθήνας, οι κάμερες και οι φωτογράφοι κυνηγούσαν όλους όσους εμφανίζονται στην τηλεόραση. Την ηθοποιό που έγινε παρουσιάστρια και χορεύτρια και κριτής, την Δέσποινα Βανδή με μαύρο καπέλο και μάξι μαύρη ίσια φούστα, την Τάμτα, που θεωρείται από πολλούς εγχώριο fashion icon, τον Λάκη Γαβαλά, πιο φωτογενή από ποτέ, άλλη παρουσιάστρια, πρώην εγκυμονούσα με αρκετό γκλίτερ, απαραίτητο για μια νύχτα με βροχή, ξανθιές σύζυγοι (χωρίς τους συζύγους) με Chanel αξεσουάρ, τριαντάρηδες ίδιοι, με μούσι, κοντά παντελόνια για να αποκαλύπτεται ο αστράγαλος και διάθεση για ομαδικά selfies όλη την ώρα, πριν από το σόου, στη διάρκεια του σόου, μετά το σόου, κυρίως κατά τη διάρκεια, με φόντο τα μοντέλα σε παρέλαση.
Τι θα κρατήσω; Την προσπάθεια και τον επαγγελματισμό. Τη βελτίωση. Σίγουρα καλύτεροι από το τελευταίο σόου που είχα δει πριν από κάποια χρόνια. Το φινάλε με όλα τα μοντέλα, αγόρια και κορίτσια, με τις ανοιχτές μαύρες ομπρέλες. Οι Mi-Ro γράφουν στο πρόγραμμα ότι εμπνεύστηκαν από έναν πίνακα του 1881. Τις ομπρέλες του Ρενουάρ. Για να σκηνοθετήσουν τη δική τους promenade με ορχιδέες, εξωτικά εμπριμέ, τριαντάφυλλα από δαντέλα, μπροντερί σε μαύρο φόντο, ταφτά και μπροκάρ, βελούδο, και κοστούμια μιας άλλης εποχής για το σήμερα. Και την ελληνική πίστα.
Φεύγοντας (από τις πρώτες), λίγο πριν τις 10, (η πρόσκληση ήταν για τις 8), με μία πλάκα extra dark chocolate από το Fresh (ειδική παραγγελία από τους σχεδιαστές), μία μαύρη ομπρέλα με ξύλινο χερούλι (δώρο επίσης των Mi-Ro) και προϊόντα μαλλιών για την τσάντα από την Κerastase (λάδι και laque couture), ένιωθα σα να μην είχε περάσει μια μέρα. Όπως τότε που δούλευα στην Vogue, το Ζάππειο φιλοξενούσε δύο φορές τον χρόνο Εβδομάδες Μόδας κι εγώ γκρίνιαζα επειδή τα μοντέλα δεν γυμνάζονται. Προβλήματα… Λίγο μετά, και όσο σκεφτόμουνα τι γεύση μου άφησε το σόου των Mi-Ro, έπιασε βροχή. Καταιγίδα. Δεν χρειάστηκε να ανοίξω την καινούργια μου ομπρέλα γιατί ήμουνα στο αυτοκίνητο. Έκοψα ένα κομμάτι σοκολάτα. Bitter με κομματάκια. Βροχή από ξηρούς καρπούς; Λα Πλουί. Μιρό. Γαλλικά, ισπανικά, Παρίσι, τέχνη, λεωφορεία, κακάο, ομπρέλες, φλας, αστραπές. Τελικά δεν περνάμε και τόσο άσχημα…
