“Συνηθίζω να λέω: «ζήσε, αγάπησε και γέλα». Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι ότι ξεχνάμε πως μια μέρα θα πεθάνουμε. Νομίζουμε ότι θα ζούμε παντοτινά. Εγώ λέω ότι η ζωή είναι σαν ένας κήπος. Υπάρχει η στιγμή που θα φυτέψεις, και η στιγμή που θα απολαύσεις τους καρπούς
”

Δεν ξέρω πόσοι γνώριζαν ότι ο Oscar de la Renta (Oscar Aristides de la Renta Fiallo) είχε καρκίνο τα τελευταία οχτώ χρόνια, ένας σχεδιαστής που έχει συνδέσει το όνομα του με την αμερικανική μόδα, το αμερικάνικο όνειρο, το κόκκινο χαλί, μέσα κι έξω από την πασαρέλα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Δραστήριος, έντονος, δημοφιλής. Η μόδα του Oscar de la Renta δεν γεννήθηκε για να εντυπωσιάσει, ήταν ένας άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες, ένας σχεδιαστής της παλιάς φρουράς, με σκίτσα που θα ζήλευε ζωγράφος, designer των σταρ, με πρώτη και καλύτερη την Τζάκι Κένεντι και ...τελευταία, την Αμάλ Κλούνεϊ, για την οποία, σχεδίασε το νυφικό της, ιβουάρ, με τούλι, στη Βενετία.

Και τώρα που ο Oscar de la Renta πέθανε στο σπίτι του, στις 20 Οκτωβρίου, στα 82 του χρόνια, οι εικόνες περνούν σαν φλας. Φορέματα υπερπαραγωγές μέχρι το πάτωμα, fifties και Ισπανία, δεκαετία του 60, πριγκίπισσα Νταϊάνα, Χίλαρι Κλίντον, Όπρα Γουίνφρεϊ, λουλούδια, ανθισμένα υφάσματα. Μπορεί η μόδα του να μην υπήρξε ποτέ εκκεντρική ή ριζοσπαστική, όμως είχε τον τρόπο να ντύνει τις πιο ιδιαίτερες γυναίκες κάθε δεκαετίας, από πριγκίπισσες και πολιτικούς μέχρι κοσμικές και αστέρες της ποπ.

«Θέλω να φτιάχνω ρούχα που ο κόσμος θα φοράει, όχι πυροτεχνήματα στην πασαρέλα», έλεγε. «Η μόδα έχει να κάνει με αυτό που είναι της μόδας. Το στιλ έχει να κάνει με το να είσαι ο εαυτός σου».

Του άρεσε να κάνει αστεία, να μιλάει για τον κήπο με τα λαχανικά στο σπίτι του στο Κεντ, είχε κατηγορήσει την Μισέλ Ομπάμα επειδή φοράει ξένες επωνυμίες (και όχι αμερικανικές), δεν φοβόταν να πει την άποψη του, σε ομιλία του είχε προσφερθεί να στείλει τρισδιάστατους καθρέφτες σε συγκεκριμένες editors που φορούσαν μίνι φούστες, του άρεσε να κουτσομπολεύει, να φλερτάρει, να παρατηρεί τα πάντα.

Τον φαντάζομαι νεαρό ακόμη, και επαναστάτη, να μαθαίνει την τέχνη του κοντά στον Cristobal Balenciaga, να πηγαίνει μετά στον Dior και να φεύγει σε μια νύχτα, να ξύνει μολύβια στον οίκο Lanvin («με προσέλαβαν επειδή μιλούσα ισπανικά»), και λίγο μετά στον Balmain... Ένας Αμερικανός στο Παρίσι. Σκέφτομαι την αγωνία του όταν ετοίμαζε την πρώτη συλλογή, με τα δικά του φτερά πλέον, το 1965, στη Νέα Υόρκη και μετά, το 1993, όταν έκανε το ντεμπούτο του σαν σχεδιαστής υψηλής ραπτικής στο Παρίσι για τον Βalmain.

Σχεδίαζε μέχρι το τέλος, στην τελευταία του συλλογή τον Σεπτέμβρη, είχε εμπνευστεί από την φύση και την χαρά της άνοιξης για να παραδώσει τα ηνία στον Βρετανό Peter Copping. Μέσα στα οχτώ χρόνια που ζούσε με καρκίνο κατόρθωσε να μεγαλώσει τον οίκο του σε ποσοστό που ξεπερνούσε το 50%, με 150 εκατομμύρια δολάρια σε πωλήσεις, καθώς το όνομα του αποτελούσε πλέον συνώνυμο των Όσκαρ, με σταρ όπως η Εϊμι Άνταμς, η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, η Πενέλοπε Κρουζ, να επιλέγουν δημιουργίες του για τις πιο λαμπερές στιγμές τους. Είχε ντύσει τέσσερις Πρώτες Κυρίες της Αμερικής, με πρώτη την Νάνσι Ρέιγκαν. Η Χίλαρι Κλίντον φορούσε κοστούμια Oscar de la Renta σε παστέλ αποχρώσεις... Για να πει χρόνια μετά: «Δούλευε εντατικά μαζί μου για 20 χρόνια προκειμένου να με κάνει fashion icon».

Ήταν παντρεμένος με την Φρανσουάζ ντε Λανγκλάντ, editor στη γαλλική Vogue, από το 1967 μέχρι τον θάνατο της (από καρκίνο) το 1983. Η δεύτερη σύζυγος του, Ανέτ Ριντ, ή Ανέτ ντε λα Ρέντα, από το 1987, ήταν εκείνη που ανακοίνωσε και επισήμως τον θάνατο του αγαπημένου σχεδιαστή. Έχει έναν γιο, τον Μωυσή και τρεις αδερφές που ζουν ακόμη (μεγάλωσε σε ένα σπίτι στο Σάντο Ντομίνγκο με έξι αδερφές).

Λάτρευε τη δουλειά του αλλά έδινε πάντα την εντύπωση ότι η ζωή του είχε μεγαλύτερη σημασία. Ήξερε να ζει κι ας προκαλούσε συχνά με τις δηλώσεις του. Στη γενέτειρα του, τη Δομινικανή Δημοκρατία, ήταν κάτι σαν πρέσβης. Είχε χτίσει δύο σπίτια εκεί. Στις διακοπές το σπίτι του Oscar de la Renta ήταν γεμάτο από φίλους και συγγενείς, ανάμεσα τους, τον Μπιλ και την Χίλαρι Κλίντον, την Νάνσι και τον Χένρι Κίσινγκερ, και φυσικά, πολλά σκυλιά. Συχνά μετά το δείπνο τραγουδούσε αφού είχε παίξει πρώτα μια παρτίδα ντόμινο.

Ο Oscar de la Renta είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια και στην Αθήνα. Για ένα φιλανθρωπικό gala. Τον είχα γνωρίσει και είχα εντυπωσιαστεί από το πόσο ψηλός και κομψός ήταν, με το ριγέ, μπλε σκούρο κοστούμι του. Μετά την επίδειξη μόδας με τα φορέματα που δεν έχουν σεζόν και ηλικία, γυναίκες που δεν τον είχαν ξαναδεί ποτέ από κοντά αλλά φορούσαν εδώ και χρόνια τα ρούχα του, πήγαιναν στο τραπέζι που έτρωγε. Του μιλούσαν ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά κι εκείνος γελούσε. «Call me Aristides», ήταν η ατάκα της βραδιάς.