Δεν μου αρέσουν (καθόλου) οι γιορτές τύπου Άγιος Βαλεντίνος. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω γιορτάσει αυτή την ημέρα, μια μέρα με κόκκινα τριαντάφυλλα που δεν μυρίζουν, σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, ποτισμένα με αλκοόλ, κιτς εσώρουχα με δαντέλα σε κόκκινο της φωτιάς. Είσαι ερωτευμένος; Φώναξε το. Όχι όμως στις 14 Φεβρουαρίου. Τις υπόλοιπες 364 ημέρες. Εκτός κι αν δουλεύεις σε ανθοπωλείο ή ζαχαροπλαστείο και ονειρεύεσαι μια καλύτερη -εισπρακτικά- ημέρα. Για τις υπόλοιπες λοιπόν ημέρες του 2014 αναζήτησα δώρα που θα ήθελα να κάνω ή να μου προσφέρουν. Όπως αυτό το υπέροχο κολιέ, τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο απλό, από τον οίκο Tiffany's.
Μου αρέσει πολύ κι αυτό το μαξιλάρι. Για να το αγκαλιάζω, να το κοιτάζω, να το γεμίζω με άρωμα και αναμνήσεις. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να αγοράσω ακριβώς το ίδιο, ή να δανειστώ την ιδέα, και να βγάλω μια δική μου φωτογραφία για να την ανατυπώσω ή να δημιουργήσω ένα έργο τέχνης για σφιχτές αγκαλιές.
Τον τελευταίο καιρό καταναλώνω σε μεγάλη ποσότητα πράσινο τσάι. Ιδανικά γιαπωνέζικο, λιτό, σχεδόν χωρίς γεύση. Με ηρεμεί και είναι η πιο αγαπημένη στιγμή της ημέρας. Άρα έχω πολλές αγαπημένες στιγμές. Πράσινες, τώρα και φούξια. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να κάνει κανείς όταν θα έχει τελειώσει αυτή η υπέροχη συσκευασία.
Διάβαζα όμως και γι'αυτό το ξενοδοχείο στη Βενετία. Και φαντάζομαι ένα ανοιξιάτικο τριήμερο στην Ιταλία με θέα ακριβώς αυτό. Τα φωτιστικά, η θέα, το κρεβάτι, ο καθρέφτης, η λιτότητα, η αισθητική, προκαλούν βλέμμα και διάθεση. Να περάσει και το καρναβάλι και φύγαμε...
O oίκος Repossi σχεδιάζει και προβάλλει μέσα από τα περιοδικά κοσμήματα που θα ήθελα να αποκτήσω για να φορούν αργότερα και οι κόρες μου. Έχω ερωτευτεί τα σκουλαρίκια που αγκαλιάζουν το αυτί ψηλά, πολύ ψηλά, με διαμάντια, λευκόχρυσο ή χρυσό, αν και μπορεί να μην είναι και τόσο φιλικά στο πρόσωπο μας όταν τα φοράμε. Ή όταν κάποιος θέλει να μας ψιθυρίσει κάτι στο αυτί. Υπάρχουν πάντα κι αυτές οι καρδιές, μαύρες, άδειες, για να τις γεμίσουμε ανάλογα. Κόκκινες; Ούτε γι'αστείο.
Αν σας αρέσει το κόκκινο σαν χρώμα, υπάρχουν κι άλλες λύσεις. Όπως ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου, πάντα βοηθάει. Μας φτιάχνει τη διάθεση, αν είναι χρωματιστό, ακόμη καλύτερα. Οτιδήποτε έχει vintage άγγιγμα, μας ταξιδεύει αυτόματα. Πήρα κόκκινα γυαλιά...
Αλλά ένα ποδήλατο αποτελεί σίγουρα το ωραιότερο δώρο. Χωρίς κορδέλες και σατέν περιτύλιγμα. Ακόμη θυμάμαι όταν πριν από λίγα χρόνια με περίμεναν οι κόρες μου να γυρίσω από τη δουλειά στο πάρκο της γειτονιάς, για να μου αποκαλύψουν το δώρο του παππού. Δεν είχα γενέθλια, ούτε γιορτή, ήταν απλώς η τυχερή μου μέρα. Γιατί ο μπαμπάς μου δεν κάνει δώρα όταν πρέπει. Αλλά αυθόρμητα, έτσι όπως πρέπει να είναι κάθε έκπληξη. Πώς μου είχαν στολίσει το ολοκαίνουργιο ποδήλατο μου τα κορίτσια; Με λουλούδια και κλαδιά, δεν έχω δει κάτι πιο όμορφο. Κρίμα που δεν πρόλαβα να το πάω βόλτα αφού μου το έκλεψαν από τον κήπο του σπιτιού. Τι απέμεινε; Το πράσινο περιτύλιγμα: τα κλαδιά και τα λουλούδια. Και η αγάπη...