Δεν μεγάλωσα με selfies, κινητά τηλέφωνα, instagram, duck faces, facebook, self-portraits ανά δευτερόλεπτο, ούτε έμαθα να μετράω τη δημοτικότητα μου, τροφοδοτώντας τη φιλαρέσκεια μου ή την αυτοπεποίθηση μου με likes και καρδούλες. Κολακεύομαι όπως όλοι, αλλά μέχρι εκεί. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ όταν είμαι έξω, σε μπαρ, παραστάσεις, συναυλίες, εστιατόρια, την ίδια (ακριβώς) σκηνή. Άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, που χάνουν τη στιγμή (επικοινωνούν μόνο όταν δεν επεξεργάζονται το smartphone τους), δεν μιλούν (γιατί δεν υπάρχει χρόνος), δεν ξεκαρδίζονται (γιατί θα χαλάσει η φωτογραφία), γυρίζουν διαρκώς την οθόνη με επαγγελματικές τεχνικές προς το μέρος τους, για να απαθανατίσουν κάθε μειδίαμα, ψεύτικη αγκαλιά, όλες τις στημένες εκφράσεις… Και τα παιδιά επαναλαμβάνουν τις ίδιες γκριμάτσες και συνήθειες, σίγουρα με περισσότερο αυθορμητισμό και κέφι. Το έχω κάνει κι εγώ. Όταν περνάω καλά όμως, ξεχνάω το κινητό στην τσέπη ή στην τσάντα. Το κάνω και λίγο επίτηδες. Δοκιμάζω τις αντοχές μου. Πόση ώρα μπορώ να κρατηθώ μακριά από την οθόνη που αποκαλύπτει μηνύματα, emails, γκλινγκλιν; Δεν με έχω χρονομετρήσει ποτέ αλλά θα το κάνω. Θα έχει πλάκα να το δοκιμάσω για ένα 24ωρο. Πώς θα είναι η ζωή χωρίς selfies; Μια μέρα (και μια νύχτα) χωρίς selfies; Ο χρόνος σας (μας) μετράει από τώρα!