Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου. Όχι ότι θα τα θυμηθεί κανείς -παρά μόνο λίγοι και καλοί-, όπως άλλωστε συμβαίνει κάθε 1η μέρα του Μάρτη. Πάλι καλά(;) που οι «φίλοι» μου στο Facebook, θα μου στείλουν ευχές, μηνύματα, λουλούδια, καρδιές, ποτήρια σαμπάνιας, πολύχρωμα πακέτα, όλα ηλεκτρονικά. Με όλες τις κλισέ ατάκες που προωθούνται με την ίδια ευκολία με το κινητό ή τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, μέσω SMS, Twitter, Skype, What's app, Viber και άλλων σύγχρονων εφαρμογών.
Την ημέρα των γενεθλίων σου μπορεί να δεχτείς τηλεφώνημα από το κομμωτήριο που έχεις πάει μια φορά στη ζωή σου -κι όμως σε φακέλωσαν χωρίς να το ξέρεις- και τώρα με πρόσχημα τα γενέθλια, θέλουν να σε καλοπιάσουν, ψάχνοντας για πελάτες. Τι κρίμα που την ημέρα των γενεθλίων σου πλέον κανείς δεν μπαίνει στον κόπο πια να σου τηλεφωνήσει για μια ευχή από καρδιάς, να σου στείλει μια μουσική συλλογή που έφτιαξε ειδικά για σένα, ακόμη σπανιότερα σου στέλνουν λουλούδια...
Τα παιδιά είναι σίγουρα πιο αυθόρμητα και ξέρουν να διασκεδάζουν περισσότερο. Από 18 και πάνω, ίσως και νωρίτερα, αρχίζει η στενογραφία, το τιτίβισμα, η αποξένωση. Ο λόγος συρρικνώνεται, χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει, ό,τι θα λέγαμε παλιότερα με λέξεις, τώρα πληκτρολογείται με τα δάχτυλα. Κι αν ακόμη πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι από μια ηλικία και μετά είναι προτιμότερο να αγνοεί ή να ξεχνά κανείς την ημερομηνία γέννησής του, πειράζει που υπάρχουν και εξαιρέσεις; Είναι λάθος δηλαδή να θες να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να αγκαλιαστείς με φίλους, να σβήσεις πολλά κεράκια στην τούρτα, να ξενυχτήσεις μετά από καιρό;
Η Kate Moss έχει πει μάλλον το πιο πετυχημένο... «Επιβάλλεται να γιορτάζεις τόσες ώρες, όσες και τα κεράκια πάνω στην τούρτα...». Και για να το εξηγήσουμε. Γίνεσαι 20 χρόνων; Φανταστείτε 20 ώρες ξεφάντωμα. 30; 40; 50; Σε λίγο θα γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας για μια βδομάδα. Δεν θα πάμε στις εκκεντρικότητες όμως. Δεν μιλάμε για τέτοιες καταστάσεις. Το μεγαλύτερο δώρο είναι να νιώθεις ότι έχεις φτάσει σε μια ηλικία που μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ξαναγίνεις παιδί. Όπως τότε που κάθε φορά που είχες γενέθλια, γινόσουν το επίκεντρο της τάξης, όλοι ήθελαν να καθήσουν δίπλα σου, και αργότερα στο πάρτι στο σπίτι ή εκτός, να φωτογραφηθούν μαζί σου, να παίξουν με τα παιχνίδια σου, να ανοίξετε μαζί τα δώρα.
Ειδικά στα 4, μπορείς να τα πεις όλα. Στα 7 αρχίζεις και κάνεις τις επιλογές σου και δεν καλείς όλη την τάξη. Στα 10 είσαι τεράστιος, είναι ο διπλός αριθμός, το ίσιο μπαστούνι, ο κύκλος γεμάτος ελπίδες. Ακολουθούν το μαγικό 13, τα γλυκά 16, το 18 της ελευθερίας. Και του διπλώματος οδήγησης. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Σταματάς να μετράς με μισά χρόνια, κανείς δεν λέει είμαι 32 και μισό ή 40 στα 41. Τι διαφορά έχει αλήθεια το 37 από το 38; Ειδικά τώρα που το 50 είναι το νέο 40, το 30.
Καθώς μεγαλώνεις, χάνεις την ενέργειά σου για πάρτι-υπερπαραγωγές. Φοβάσαι τα πάρτι-έκπληξη γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σου έρθει... ακάλεστος. Ειδικά τώρα που με τα Facebook alerts, την ταυτόχρονη ενημέρωση όλων των χρηστών, αποκλείεται η μέρα σου να περάσει απαρατήρητη. Δεν θέλεις εκπλήξεις, ούτε τυποποιημένα μηνύματα, δεν θέλεις να σε ξεχάσουν αυτοί που πραγματικά έχεις ανάγκη να ακούσεις, δεν θέλεις υπερβολές, με τόση κρίση τριγύρω.
Τι περιμένεις αλήθεια; Μια κάρτα με ένα χειροποίητο δώρο. Κάτι που να δείχνει ότι ο άλλος σε νοιάστηκε. Ένα δώρο που δεν αγοράστηκε για να αγοραστεί, μοιάζει να φτιάχτηκε αποκλειστικά για τον αποδέκτη του, όσο μυστήριος κι αν είναι. Αλλά κυρίως είναι η στιγμή που κλείνεις τα μάτια, μπροστά στην τούρτα των γενεθλίων σου, μαμά πλέον, και την ώρα που κάνεις μια ευχή σιωπηλά, θυμάσαι όλες τις ευχές των προηγούμενων χρόνων. Ειδικά αν τα κεριά είναι από αυτά που δεν σβήνουν παρά μόνο με νερό, μπορείς να «κλέψεις» και να κάνεις τόσες ευχές, όσες και τα χρόνια που συμπληρώνεις...