Η φίλη που επέμενε να πάμε στο σινεμά να παρακολουθήσουμε την πρώτη ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη ήταν αρκετά επίμονη. Δεν ξέρω αν θα είχα πάρει την απόφαση μόνη μου, είχα ακούσει τόσα πολλά, δεν είχα διαβάσει καμία κριτική, σκεφτόμουνα «κι αν είναι χάλια;». Ξέρω πώς είναι ο εμπορικός, ελληνικός κινηματογράφος, τι να περιμένει κανείς, τι να μην περιμένει, δεν έχει σημασία ποιος αντιγράφει ποιον, αν το «Αν» χτίστηκε στο μοτίβο του «Sliding Doors» (1998) με ή χωρίς την Gwyneth Paltrow ή αν oι πρωταγωνιστές διεκδικούν βραβείο ερμηνείας. Αν και η Θέμις Μπαζάκα μάλλον θα άξιζε βραβείο για τον μονόλογό της.
Αγάπησα τις εικόνες από την πρώτη στιγμή. Ερωτεύτηκα ξανά την Αθήνα, την Πλάκα, τα σοκάκια, το φως, τη νύχτα, τους ανθρώπους της πόλης... Είδα αλλιώς την Αθήνα στο σκοτάδι, μέσα στη βαβούρα, τα ματ, την κρίση, με νέους ανθρώπους που μιλάνε κανονικά, σενάριο που περιγράφει την πραγματικότητα, γρήγορους διαλόγους, μπρος-πίσω, ξεκάθαρο flashback, έξυπνο μοντάζ, ντυμένο όπως πάντα με το ιδανικό σάουντρακ.
Βλέπεις την Αθήνα του σήμερα σ' ένα φιλμ που δεν κρύβει κάτι, δεν ωραιοποιεί γειτονιές, καταστάσεις, με ανατροπές, προβληματισμούς, ανησυχίες, σκέψεις. Αλλά κυρίως περπατάς σε μια όμορφη πόλη για 111 λεπτά. Ξαναθυμάσαι την πόλη σου και την εκτιμάς από την αρχή. Τη βλέπεις ίσως με τα μάτια ενός ξένου και φαντάζεσαι πώς θα ήταν αν την έβλεπε τώρα ένας τουρίστας, είμαι σίγουρη ότι θα έκλεινε εισιτήριο την ίδια στιγμή για να χαθεί στα δρομάκια, να καθίσει στα ίδια καφέ, να δει την Αθήνα με τον ήλιο, την Αθήνα όταν χιονίζει, την Αθήνα με ή χωρίς «Αν»...
Ο τίτλος ακούγεται μάλλον καλύτερα στα αγγλικά... «What if». Τι ανακούφιση και τι γλυκά συναισθήματα. Μέσα σε όλη τη μαυρίλα, τις έντονες σκηνές, τις μπουνιές στο στομάχι, τους μώλωπες, τη βία, υπήρχαν οι μπουκαμβίλιες. Η λατέρνα. Το ηλιοβασίλεμα. Η Ακρόπολη. Η Πανεπιστημίου άδεια. Τα γκράφιτι. Η Πλάκα τις καθημερινές. Χωρίς τίποτα να είναι φολκλόρ. Ή κακόγουστο. Όλα φιλτραρισμένα, καλοσχεδιασμένα, με την αισθητική ενός σκηνοθέτη, σεναριογράφου, ηθοποιού που θα πρέπει σίγουρα να αγαπά την πόλη του. Την Αθήνα του «αν» και του «μπορούμε».