Έγινε και ο πάγος της μόδας. Μπορεί να γκρινιάζουμε για την κρίση, με κάθε αφορμή, αλλά υπάρχουν κάποιοι που κάνουν χρυσές δουλειές. Όπως όσοι σκέφτηκαν, για παράδειγμα, να ανοίξουν παγοδρόμιο στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή αλλού, εδώ και λίγα χρόνια.

Εφιάλτης στον δρόμο με τις πίστες. Δεν βρίσκεις παγοπέδιλα στο νούμερό σου, αν βρεις τελικά, παίρνεις κάτι ιδρωμένα, βρεγμένα, ταλαιπωρημένα ζευγάρια, το εισιτήριο για κάθε άτομο (παιδί ή ενήλικα) δεν πέφτει κάτω από τα 10 ευρώ, δίνεις και 5 ευρώ επιπλέον, αν θέλεις το παιδί σου να σέρνει έναν πιγκουίνο ή μια φώκια. Πλαστικά και τα δύο, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Είκοσι ευρώ για μια βόλτα χέρι - χέρι με τον δάσκαλο, ένα ευρώ για το λόκερ... Σύνολο, ένα πενηντάρι.

Καινούργιες πίστες, αυτοσχέδιες, με τεχνητό πάγο (ή κάτι σαν λευκό παρκέ), βουναλάκια, κακοτεχνίες, σε μέρη που δεν φαντάζεσαι, πίσω από τις τουαλέτες σε παιδότοπους, λούνα παρκ, multiplex, στη μέση του πουθενά, σε κεντρικές πλατείες. Ειδικά από τη στιγμή που προβλήθηκε και το τηλεοπτικό υπερθέαμα με πρωταγωνιστές πρωταθλητές και Έλληνες ηθοποιούς, παρουσιαστές, αθλητές, τραγουδιστές, μοντέλα, όλοι τώρα θέλουν να γίνουν επαγγελματίες σκιέρ. Όχι του τηλεοπτικού πλέον, αλλά του καλλιτεχνικού πατινάζ.

Τόση ορολογία να πάει στράφι; Υπάρχει μια πίστα για όλους.Σε αυτήν την περίπτωση, όσο καλά κι αν κατέχεις το σπορ, κάνεις τον σταυρό σου και εύχεσαι να μη συγκρουστείς μετωπικά με την παρέα των εφήβων που πηγαίνει ανάποδα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, κόντρα στο ρεύμα. Και εδώ δεν είναι Central Park, να έχεις τουλάχιστον άπλα, εδώ η πτώση είναι δεδομένη.

Προστατευτικά κράνη; Επιγονατίδες; Προστατευτικά για αγκώνες και καρπούς; Δεν υπάρχουν. Δεν προσφέρονται. Εκτός και αν τα πληρώναμε κι αυτά. Μαζί με το καρότο για να φτιάξουμε χιονάνθρωπο.