Νοέμβριος είναι... Μέρος Πρώτο.

Νοέμβριος είναι...

Να επιμένεις να κυκλοφορείς ακόμη χωρίς παλτό. Και ομπρέλα. 

Να επιμένεις ότι είναι (ακόμη) φθινόπωρο. Μα είναι, δεν είναι; 

Να αναζητάς με πάθος καλοκαιρινά φρούτα. 

Να ξέρεις ότι σε ένα μήνα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα, κι εσύ (πάλι) δεν έχεις κανονίσει τίποτα.

Να πίνεις ζεστό νερό με πράσινο τσάι, χαμομήλι, τσάι του βουνού, ζεστό νερό, καυτό, ξανά και ξανά.

Νοέμβριος είναι... Ο μήνας που αφιερώνεις στην αγαπημένη σου αδερφή, που έχει γενέθλια. Σκορπιός, κεριά, φως, αγάπη, αγκαλιά.

Να αρνείσαι να μπεις σε κλειστή, κινηματογραφική αίθουσα. Σε λίγο. Δεν είμαι έτοιμη ακόμη...

Να σημειώνεις ατέλειωτες λίστες με πρέπει και να σβήνεις 2-3 τη μέρα. Το πολύ.

Να βλέπεις ότι στο απέναντι σπίτι έβαλαν ήδη πετρέλαιο κι εσύ να μην έχεις σηκώσει ακόμη τα μαγιό.

Να μυρίζεις τζάκι το βράδυ.

Να ξυπνάς στις 7 και να είναι μέρα. Όχι σκοτάδι. 

Να ταϊζεις τα νεογέννητα γατάκια της γειτονιάς. Μαζί και τον Φόβο, τη Λύπη, την Αηδία, την Χαρά, την Φωνή.

Νοέμβριος είναι να θέλεις συνέχεια αγκαλιά.

Και σοκολάτα.

Και feelgood ταινίες και μουσική.

Trick or treat?

The Talented Mr. Zoulias. Once upon a time in Myconos.

Ο Βασίλης Ζούλιας δεν σχεδιάζει μόδα αλλά ξανασκηνοθετεί, ανασυνθέτει, ζωντανεύει δεκαετίες. Ποιος άλλος σχεδιαστής, στην Ελλάδα της κρίσης, θα μπορούσε να γεμίσει το ξενοδοχείο Intercontinental, στήνοντας το δικό του παραμύθι, το δικό του καλοκαίρι, τη δική του Μύκονο, μοντάροντας έξι δεκαετίες σε 30 λεπτά της ώρας; Και να μη χρειαστεί ούτε τεχνητή άμμο, ούτε ομπρέλες θαλάσσης, ούτε καν λίγη θάλασσα. Summertime and the living is easy και «Τόσα καλοκαίρια» από τον Δάκη το ιδανικό σάουντρακ για μια απόλυτα ελληνική, resort συλλογή, για το καλοκαίρι του 2016 που θέλουμε να είναι ακριβώς έτσι. Μια ρετροσπεκτίβα σε fast forward με χρώματα, λάμψεις, υπερβολή.

Έχω φορέσει ήδη (με τα μάτια) το thirties ασπρόμαυρο φόρεμα της Δωροθέας Μερκούρη αλλά κι εκείνο, σε forties παραλλαγή της Μάρας Δεσύπρη, φυσικά με όλα τα αξεσουάρ, τσάντα, παπούτσια, καπέλο, κολιέ, σκουλαρίκια, σκύλο για pet (μοντέλο στην πασαρέλα ο σκύλος του Λάκη Γαβαλά). Πουά, εμπριμέ, ρίγες, γενναιόδωρα prints και υφάσματα, χωρίς ίχνος μιζέριας σε μια κολεξιόν που ψιθυρίζει vintage πολυτέλεια. Χωρίς να χάσω χρόνο για να τραβήξω φωτογραφίες ή βίντεο αυτή τη φορά, με τόσες κάμερες, ήμουνα σίγουρη ότι θα είχα στη διάθεση μου όλα τα στιγμιότυπα για φρεσκάρισμα, με τις σημειώσεις που δεν χρειάστηκε καν να κρατήσω, σε μια παράσταση με εκτυφλωτική ενέργεια, πάνω και γύρω από την πασαρέλα.

Τι θα θυμάμαι; Το μαντό της Βίκυς (Κουλιανού), το φόρεμα της Τζένης (Μπαλατσινού), το τουίν-σετ της Βίκυς (Καγιά), το σύνολο της Υακίνθης, τα υπέροχα, ολοκαίνουργια μαγιό που λανσάρει ο Βασιλάκης (όπως τον φωνάζουν οι φίλοι) Ζούλιας, άσπρο-μαύρο για τη δεκαετία του 30, ροζ και μαύρη δαντέλα για τα forties, παστέλ και φλόραλ για το 50, πουά και καρό για το 60, μάξι και παντελόνια καμπάνες για το 70, ποστ-πανκ και Mods για τα eighties. Όλα μεταλλάχτηκαν, όλα ζωντάνεψαν, όλα εκσυγχρονίστηκαν, απογειώθηκαν, με τα εκκεντρικά αξεσουάρ του Περικλή Κονδυλάτου που ενίσχυαν τις καλύτερες στιγμές κάθε δεκαετίας. Μαζί με τα καπέλα της Κατερίνας Καρούσσου. 

Women in Myconos through the decades. From 30s to 80s. Vassilis Emmanuel Zoulias. Νομίζω ότι δεν έχω χάσει σόου του Βασίλη Ζούλια. Στην τελευταία κατάλαβα γιατί επιμένει με το 30, το 40, το 50, το 60. Δεν θα τον φανταζόμουνα να σχεδιάζει ρούχα και αξεσουάρ για το 70 και το 80 αλλά ειδικά η δική του ματιά είναι αυτή που θυμόμαστε από την Ελλάδα του τότε. 

Θα πρέπει άμεσα να πάω να δω από κοντά το best-seller του ατελιέ, την τσάντα Sandy. Θα είναι υπέροχα φωτογενής στο εξώφυλλο των Sandy Times. Ή θα την αναζητήσω στη μπουτίκ Vassilis Zoulias στη Μύκονο το καλοκαίρι. Ποια δεκαετία; Μέχρι τότε θα έχω αποφασίσει. The Zoulias Times. 

Είστε και φαίνεστε. Είμαστε και φαινόμαστε; Μια παράσταση για τα...πίσω θρανία.

Ξεκινήσαμε από το σπίτι, μία ώρα περίπου πριν από την πρεμιέρα στο Γκάζι. Δευτέρα βράδυ. Η Αλεξάνδρας είναι κλειστή, έχει μόλις τελειώσει ο αγώνας στο γήπεδο του Παναθηναϊκού κι εμείς πρέπει να είμαστε στις 8 το βράδυ στην οδό Ευμολπιδών, στο Σύγχρονο Θέατρο για την παράσταση «Είστε και φαίνεστε» του Volker Ludwig.

Τα κορίτσια, -κι εγώ-, θυμόμαστε πάντα με χαρά τις δύο προηγούμενες παραστάσεις του Βασίλη Κουκαλάνι και της ομάδας του, «Μια γιορτή στου Νουριάν» και «Τζέλα, Λέλα, Κόρνα (κι ο Κλεομένης)». Κάθε τόσο ακούμε τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά στο αυτοκίνητο και φωνάζουμε τραγουδώντας σαν ηθοποιοί με ανοιχτά παράθυρα, χωρίς σκηνή, μόνο με αυτοσχεδιαστική διάθεση.

Τα παιδιά, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο πλέον, ξέρουν καλύτερα από τον καθένα το θέμα της καινούργιας παράστασης. Σχολικό άγχος και bullying. Η ζωή στο προαύλιο, φίλες, φίλοι, απογοητεύσεις, διαγωνίσματα, βαθμοί, πρωινό ξύπνημα, αγωνία. Παρακολουθήσαμε την παράσταση, ο καθένας με τις δικές του αναμνήσεις και τα δικά του σημεία αναφοράς, και χειροκροτήσαμε με τον ίδιο ενθουσιασμό. Έχει σημασία αν δεν χαμογελάσαμε αμήχανα ή δεν νιώσαμε ενοχές στα ίδια σημεία; 

Μια παράσταση που πρέπει να δουν όλοι όσοι ξέρουμε. Και δεν ξέρουμε. Παιδιά και γονείς, δάσκαλοι, διευθυντές σχολείων, πολιτικοί, όλοι. Αγοράσαμε το πρόγραμμα με την αφίσα με πρωταγωνιστή τον «Γυαλάκια» αλλά μας έλειψε το cd για να ξαναθυμηθούμε τα νέα τραγούδια του έργου. Τι θα θυμόμαστε; Την ιστορία από τα πίσω θρανία, για την Ντάνη, τον Ζήκο, τον κ. Λουλούδη, την μητέρα κ. Γαμβρούλη, την Φρέτα, τον Μπίλια.... Την ατάκα, «Βλάκας δε γεννιέται κανείς!». Πως πέντε παιδιά μαζί είναι πιο δυνατά από τέσσερα. Την πραγματική ζωή των παιδιών. Την ερμηνευτική λιτότητα. Και τα ερωτήματα που γεννιούνται όσο εξελίσσεται η δράση, πριν και μετά το διάλειμμα (με τα σπιτικά μπατόν σαλέ και τα «σχολικά» σάντουιτς). Ποιος είναι ο καλός δάσκαλος; Εκείνος που βάζει τιμωρίες; Που είναι αυστηρός; Ή δημοκρατικός; Θα θυμόμαστε (σίγουρα) το παιδικό δικαστήριο. 

Στην επιστροφή ρώτησα τα κορίτσια. «Θέλετε να με βοηθήσετε να βρούμε ποιος φταίει στο έργο; Ο Γυαλάκιας, ο μαθητής; Η μαμά του; Ο διευθυντής του σχολείου; Ο δάσκαλος της τάξης;» H καθεμία έδωσε τη δική της απάντηση. «Για μένα φταίνε οι γονείς. Οι γονείς των 4 παιδιών που ενοχλούσαν τον Γυαλάκια», είπε η μεγάλη. «Εγώ πιστεύω ότι έφταιγε η μαμά του Γυαλάκια. Που δεν τον πίστεψε. Όπως εσύ σήμερα. Που δεν με πίστεψες όταν σου είπα ότι δεν έχουμε διάβασμα για αύριο... Αφού θα πάμε εκδρομή». Δεν πρόλαβα να πω την άποψη μου. Ένοχη. Το παραδέχομαι. Είμαι και φαίνομαι. Και φοράω και φακούς επαφής. Χρόνια τώρα...

Οι Χρυσοί μου Κανόνες. Μέρος Τρίτο.

1.    Μην παίρνετε τίποτα προσωπικά. Τίποτα από όσα κάνουν οι άλλοι άνθρωποι δεν έχει να κάνει με εσάς. Έχει να κάνει με εκείνους.     

2.    Μην κάνετε υποθέσεις. Τις περισσότερες φορές όλα είναι στη φαντασία μας. Αντί να φτιάχνετε τέρατα στο κεφάλι σας, ρωτήστε αυτό που θέλετε να μάθετε.     

3.    Kρατήστε τους παλιούς σας φίλους. Όσο πιο παλιοί και δοκιμασμένοι, τόσο λιγότερα πρέπει να λέτε. Εμπιστευτείτε (όμως) και τους καινούργιους.     

4.    Ό,τι ανοίγετε, να το κλείνετε μετά.    

5.    Αν το ανάβετε, σβήστε το.    

6.    Αν το κλειδώσετε, μην ξεχάσετε μετά να το ξανακλειδώσετε.    

7.    Αν σπάσατε κάτι, παραδεχτείτε το. Πρώτα στον εαυτό σας και μετά στους άλλους.    

8.    Αν δεν μπορείτε να το φτιάξετε, ζητήστε βοήθεια από κάποιον που μπορεί.    

9.    Αν κάτι έχει αξία για εσάς, φροντίστε το ανάλογα.    

10.    Αν δανειστήκατε κάτι, επιστρέψτε το.    

11.    Αν τα κάνατε χάλια, τακτοποιήστε τα μετά για να είναι όλα στη θέση τους.    

12.    Αν ανήκει σε κάποιον άλλον, ζητήστε άδεια να το χρησιμοποιήσετε.    

13.    Αν δεν ξέρετε πως λειτουργεί, αφήστε το στην ησυχία του.  

14.    Αν δεν είναι δουλειά σας, μην ρωτάτε τίποτα. Ούτε ερώτηση. Ούτε νύξη. Κοιτάξτε από την άλλη και προχωρήστε. 

Οι Χρυσοί μου Κανόνες. Μέρος Δεύτερο.

1. Να κοιμάστε. Τουλάχιστον 8 ώρες. Όχι γιατί το λένε οι γιατροί αλλά γιατί το αισθάνεσαι όταν σηκώνεσαι το πρωί.     

2.    Να γυμνάζετε. Να περπατάτε, να τρέχετε, να κάνετε γιόγκα, ποδήλατο, οτιδήποτε σας ξεμουδιάζει.     

3.    Αφιερώστε 10 λεπτά στον εαυτό σας. Ακούστε το σώμα σας. Τις σκέψεις σας. Συγκεντρωθείτε. Χαϊδέψτε τον σκύλο σας, πάρτε αγκαλιά τον γάτο. Αν δυσκολεύεστε, δοκιμάστε την εφαρμογή www.headspace.com

4.    Αν δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς λίστες (όπως εγώ), δοκιμάστε το teuxdeux.     

5.    Ψάχνετε για προσωπικό λογιστή στην καθημερινότητα σας; Account Tracker της Apple.     

6.    Οργανώστε ένα bazaar με φίλους. Πουλήστε ή ανταλλάξτε ρούχα, αξεσουάρ, βιβλία, cds, dvds... Tα δικά σας «σκουπίδια», θησαυροί για άλλους.    

7.    Κάντε ένα διάλειμμα, για να πάτε σε μια γκαλερί. Ή ένα μουσείο. Γίνετε τουρίστας στην πόλη σας.      

8.    Mετατρέψτε όλες τις φωτογραφίες που έχετε στον υπολογιστή ή σε κουτιά, πανέμορφα βιβλία. Ρίξτε μια ματιά στο www.atlascreative.com    

9.    Αν αγχώνεστε κάθε μέρα και δεν ξέρετε τι να φορέσετε, ετοιμαστείτε όπως κάνουν οι στυλίστες πριν από κάθε φωτογράφιση. Στήστε μια ράγα στο δωμάτιο και κρεμάστε τα σετ της εβδομάδας.     

10.    Τα απλά πράγματα κάνουν τη διαφορά. Να είστε πάντα πιο νωρίς, όχι αργοπορημένοι. Γυρίστε τους δείκτες του ρολογιού 10 λεπτά νωρίτερα. Ποιο στρες;     

Oι Χρυσοί μου Κανόνες. Μέρος Πρώτο

    1.    Ο νούμερο 1 κανόνας είναι να μην έχεις κανέναν κανόνα. Ή να έχουμε πολλούς για να διαλέγουμε. Sur mesure. 

    2.    Βγείτε στον ήλιο. Τώρα. Χωρίς γυαλιά.

    3.    Kρατήστε ημερολόγιο. Αν όχι για εσάς, για τα παιδιά σας. Μην αυτολογοκρίνεστε. 

    4.    Αν βρεθείτε σε λίμνη, ποτάμι, θάλασσα, πισίνα, κάντε μια βουτιά, ακόμη κι αν δεν φοράτε μαγιό. 

    5.    Πηγαίνετε σινεμά μόνοι. Για πρώτη φορά; Ποτέ δεν είναι αργά. Άσκηση στο σκοτάδι. Ψυχοθεραπεία σε βελούδινα καθίσματα με ποπ-κορν. 

    6.    Να μαγειρεύετε, ακόμη κι αν δεν είστε οι καλύτεροι μάγειρες στον κόσμο. Ή μαγείρισσες. Μαγειρέψτε με αγάπη.

    7.    Κολλήστε μια φωτογραφία με μια τρελή, ευχάριστη, πολύχρωμη ανάμνηση, μια εικόνα που σας φτιάχνει τη διάθεση, δίπλα στον καθρέφτη του μπάνιου, την ώρα που πλένετε τα δόντια σας, για να τη βλέπετε τουλάχιστον 3 φορές την μέρα, κάθε μέρα.

    8.    Να ταξιδεύετε όσο πιο συχνά γίνεται. Χωρίς να το λέτε σε κανέναν. Μπείτε στο αυτοκίνητο με παρέα, μουσική, χωρίς προορισμό. 

    9.    Nα είστε πάντα ευγενικοί με τους άλλους. Χαμογελάστε με τα μάτια.

    10.    Αν δεν αισθάνεστε καλά, λούστε τα μαλλιά σας. Νιώθετε πάντα καλύτερα μετά. Wash&go. Ήδη νιώθω σαν καινούργια. 

Γραφείο είναι...

Γραφείο είναι...
Να δουλεύεις για χρόνια σε ένα γραφείο, με ανθρώπους που δεν είχες ξανασυναντήσει στη ζωή σου κι έγιναν οικογένεια.
Να επικοινωνείς με το βλέμμα με τον πιο αγαπημένο σου συνάδελφο και να μην χρειάζεται να πεις τίποτε άλλο.
Να χτυπάει το τηλέφωνο και να μην θέλεις να σε διακόψει κανείς.

Να παίρνεις φαγητό από το σπίτι και να το απολαμβάνεις όταν όλοι οι άλλοι παραγγέλνουν τις διατροφικές τους εμμονές.
Να μένεις εκτός, και να δημιουργείς τις ιδανικές συνθήκες, στο νέο σου γραφείο. Πάντα με παρέα. «Συνάδελφο» απέναντι. 
Να κουβαλάς παντού τον υπολογιστή σου και να καλωδιώνεσαι με φοιτητές, τουρίστες, παρέες συνταξιούχων.
Να «αποκαλείς» γραφείο, το Μουσείο της Ακρόπολης, το Starbucks, το καφέ της γειτονιάς, όπου υπάρχει σύνδεση. Και πάγκος εργασίας.
Γραφείο είναι το μέρος που μπορείς να παράγεις, να δημιουργήσεις, να γεννήσεις ιδέες, να συγκεντρωθείς, να αποδράσεις, ακόμη κι αν είσαι περικυκλωμένος από εκτυπωτές, μηχανές εσπρέσο, φλύαρους επισκέπτες.
Να έχεις deadline και να μη σηκώνεσαι από την καρέκλα.
Να απομονώνεσαι.
Να κοπανιέσαι.
Να μην κάνεις τίποτα απολύτως.
Και να μην το καταλαβαίνει κανείς.

Το «δικό μου» γραφείο τελευταία έχει αρχίσει και μου αρέσει πολύ. Μπορεί να εναλάσσεται, αλλά τόσες γνωριμίες και συναντήσεις, δεν έκανα στο παλιό μου γραφείο. Τα «καλά» της κρίσης; Μπορείς να το πεις κι έτσι. Αλλά μου λείπει και το παλιό μου. Το eye contact και τα deadlines. Και η κρέμα σοκολάτα Μαγγίνας κάθε απόγευμα.

#menugia5000 #mipetaxistipota

Ίσως να έπρεπε να έχουμε πάει μια μέρα πριν, στην προετοιμασία για το ΜΕ-ΝΟΥ για 5000, και να κόβαμε λαχανικά και φρούτα, μαζί με τα παιδιά για να ζήσουν όλη τη διαδικασία. Η μία (κόρη) τρώει και δοκιμάζει τα πάντα και η άλλη, τρέφεται αποκλειστικά με αγγούρια, λάχανο, καρότο, μαρούλι, ντοματάκια. Αν πετάμε τρόφιμα; Αν δεν ήμουνα τόσο λαίμαργη, και δεν υπήρχαν και άλλοι πόσοι στην οικογενειακή αλυσίδα για να υποστηρίξουν πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό, μπορεί και να πετούσαμε αλλά ευτυχώς όλα ανακυκλώνονται, όλα καταναλώνονται, στην ανάγκη, μεταλάσσονται και μεταποιούνται. 

Κυριακή μεσημέρι, με συννεφιά και ήλιο, πριν από την καταιγίδα, βρεθήκαμε στην πλατεία Κοτζιά. «Δωρεάν γεύμα για 5000 άτομα ενάντια στην σπατάλη τροφίμων». Φτιαγμένο με «άσχημα», δηλαδή όχι και τόσο φωτογενή αλλά ολόφρεσκα υλικά. «Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο από τη σπατάλη τροφίμων».

Φάγαμε μπριάμ και φρουτοσαλάτα, είδαμε μαγειρική λάιβ, στο αυτοκίνητο πριν και μετά, όταν δεν ακούγαμε δυνατά μουσική, μιλήσαμε για το δικό μας ΜΕ-ΝΟΥ. Για τα «άσχημα» καρότα, τις πατάτες-βραχάκια, τα κακοφτιαγμένα λαχανικά που δεν διαλέγει κανείς από τον πάγκο, είδαμε φίλους, εθελοντές, ανθρώπους που έζησαν μια ξεχωριστή Κυριακή, βρήκαν ένα πιάτο φαγητό, ζεστό, φτιαγμένο σίγουρα με αγάπη. Και κέφι. 

Γκούγκλαρα για να μάθω τι γίνεται διεθνώς και έμαθα πως το Feeding the 5000, κάτι παρόμοιο, ξεκίνησε το 2009 στην Αγγλία. Best before δεν σημαίνει bad after. Δεν ξέρω πως είναι να προετοιμάζεις ένα μεγάλο τραπέζι για 5000 άτομα. Να πλένεις και να κόβεις φρούτα και λαχανικά για 5000 ανθρώπους.  Το απόγευμα φάγαμε στο σπίτι κρέπες με λιωμένη κουβερτούρα και το βράδυ κεφτεδάκια με πατάτες στον φούρνο, σαλάτα με καρότο, ρέβα, φυστίκια Αιγίνης και cranberries. Αν δοκίμασαν όλοι ρέβα; Σημασία έχει ότι δεν πετάξαμε τίποτα. Δεν έμεινε ούτε φυστίκι. ΜΕ-ΝΟΥ για 5. #menugia5000 #mipetaxeistipota

Παρασκευή είναι...

Παρασκευή είναι... Να πηγαίνεις τα παιδιά στο σχολείο και να μην έχεις διάθεση για κοπάνα.
Να σκέφτεσαι μόνο ωραίες εικόνες και να μην αφήνεις τίποτα να σε σκοτεινιάσει.
Να θέλεις να είσαι συνεχώς εκτός σπιτιού.
Να χαίρεσαι περισσότερο όταν δεν έχεις κανονίσει τίποτα για το σαββατοκύριακο. Κανένα πρόγραμμα, καμία δέσμευση. Ελευθερία.
Να θέλεις να τα προλάβεις όλα και να μην προλαβαίνεις τίποτα. Δεν πειράζει. Αύριο. Μεθαύριο. Τώρα. Μετά.
Παρασκευή είναι η μέρα που κλείνεις το κομπιούτερ νωρίς. Δεν βλέπεις emails ανά δεκάλεπτο, αφήνεις τα deadlines για τη Δευτέρα.
Η μέρα που στη συννεφιά διακρίνεις τον ήλιο.
Την Κυριακή θα πάμε στη θάλασσα.
Με συννεφιά.
Με ήλιο.
Βροχή.
Με παρεό που θα στρώσουμε στην άμμο. Ή στα βράχια.
Μπορεί να πάμε και στη λίμνη.
Για απολέπιση. Παντού.
Και ζεστή μηλόπιτα με παγωτό. Ή φρούτα με καρύδια και μέλι. Και ξανά. Την επόμενη Παρασκευή. Κάπου μακριά. Με παρέα ή χωρίς. Και το κινητό στο αθόρυβο. Για να λειτουργεί αποκλειστικά σαν cd player και φωτογραφική μηχανή. 

Tι 30, τι 40, τι 50...

Να κυκλοφορείς με τζιν και ίσια μποτάκια.

Να προσπαθείς να περνάς απαρατήρητη. 

Να τυλίγεσαι με κασκόλ και να κρύβεσαι μέσα στην μαύρη στολή σου.

Να αγαπάς την ηλικία σου.

Να φωνάζεις τα γενέθλια σου.

Να τα δείχνεις με τα δάχτυλα.

Να φωτογραφίζεσαι και να ξέρεις πως οι αριθμοί δεν λένε ψέματα.

Να χαίρεσαι το 4 και το 0.

Να μπαίνεις σε μια νέα δεκαετία.

Να δοκιμάζεις νέους ρόλους.

Αλλά να απολαμβάνεις περισσότερο την αληθινή σου ζωή. Χωρίς σενάριο. Χωρίς σκηνοθεσία. Αυτοσχεδιάζοντας στο πεζοδρόμιο.

Οκτώβριος είναι... Μέρος Δεύτερο

Οκτώβριος είναι...

Να βλέπεις μόνο χρώματα όταν όλα είναι μαύρα.

Να ξυπνάς με χαμόγελο κι ας ξέρεις ότι η μέρα μπροστά είναι δύσκολη.

Να λες καλημέρα και να ξέρεις ότι μπορεί (και) να μην πάρεις απάντηση.

Να χορεύεις όταν κανείς δεν κοιτάει. 

Να τραγουδάς από μέσα σου όταν στέκεσαι στην ουρά.

Να κυκλοφορείς με καπέλο μέσα στο σπίτι. 

Να φοράς γυαλιά ηλίου στη συννεφιά.

Να ακούς ραδιόφωνο και να ανακαλύπτεις με shazam μικρά διαμάντια.

Να μην προγραμματίζεις τίποτα.

Να συγκινείσαι χωρίς λόγο.

Να δοκιμάζεις καινούργιες γεύσεις με κλειστά μάτια.

Να πηγαίνεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τη μηχανή, το ποδήλατο χωρίς προορισμό.

Να κοιμάσαι νωρίς για να ξυπνήσεις νωρίς, όταν δεν βγαίνεις.

Να κοιμάσαι αργά για να ξυπνήσεις νωρίς.

Να κοιμάσαι. Και να ονειρεύεσαι. Νωρίς. Πριν να είναι αργά. 

Για shopping (από φωτιστικά μέχρι μαγιό και 12ποντα) σε φιλανθρωπικό bazaar

Τέτοια εποχή, από φθινόπωρο και μέχρι λίγο μετά τα Χριστούγεννα, είναι η στιγμή που πηγαίνω σε bazaar της πόλης, για να ανακαλύψω θησαυρούς. Δεν με ενδιαφέρει τόσο αν είναι second-hand ή ολοκαίνουργια, όσο να είναι ιδιαίτερα, γι'αυτό και ξέρω ήδη ποια είναι εκείνα που με ενδιαφέρουν και σε ποια απλώς θα χάσω τον χρόνο μου και θα αναγκαστώ να πάρω κάτι, μόνο για τον καλό σκοπό.

Αυτή η φορά ήταν αποκάλυψη. Κυριακή πρωί στο ξενοδοχείο President. Η πρόσκληση μας προδιέθετε για επωνυμίες όπως Hermes, Chanel και Abercrombie (από 1 ευρώ) αλλά έμοιαζε πολύ φιλόδοξο για να είναι αληθινό. Η ετυμηγορία; Έφυγα με τέσσερις διάφανες σακούλες  κι ένα τεράστιο χαμόγελο για τις αγορές μου. 

Τι πρόσθεσα στη συλλογή μου;

• 1 ζευγάρι ολοκαίνουργιες, peep-toe γόβες σε γκρι ανθρακί απόχρωση Brian Atwood.
• 1 ζευγάρι καουμπόικες, κροκό μπότες με πιο ψηλό τακούνι από το συνηθισμένο.
• 1 ζευγάρι μαύρα slingbacks.
• 1 ζευγάρι καφέ, δερμάτινες μπότες.
• 1 wrap φόρεμα, κίτρινο με φραμπαλάδες και λουλούδια, Juicy Couture.
• 1 wrap εμπριμέ φόρεμα Banana Republic.
• 1 καφέ φόρεμα με φραμπαλά μπροστά, ζώνη και ανοιχτή πλάτη. 
• 1 χρυσό, ολόσωμο μαγιό Ralph Lauren.
• 1 σακβουαγιάζ. 
• 1 μπλούζα με φτερά για επωμίδες, Antonio Berardi που θέλει οδηγίες χρήσης για να βρεις τρόπο να τη φορέσεις.
• 1 μαύρη, κασμιρένια μπλούζα σε αθλητικό στιλ με στρας, Zadig et Voltaire Luxe Collection.
• 1 κομμένο τζιν γιλέκο με υπερμεγέθη κρύσταλλα στην πλάτη.
• 1 τοπ Iceberg σε ανοιχτό γκρι με έντονο ροζ.
• 1 μπλε ιλεκτρίκ μπλούζα, πλεκτή, cropped, σαν κασκόλ-μπλούζα, Please Mum.
• 1 στράπλες μίνι φόρεμα από γαλάζιο ύφασμα στο ίδιο μοτίβο που τυπώνονται τα φουλάρια.
• 1 υποτονικό κόκκινο τοπ με παγιέτες σε halter neck στιλ.
• 1 διάφανη animal-print μακρυμάνικη μπλούζα της Blumarine.
• 1 oversized μπλούζα με μακριά μανίκια και V-neck της Acne, σε απόχρωση Yves Klein blue. 
• 1 κολιέ με αλυσίδες και λουλούδια.
• 3 ανδρικά πουκάμισα, 2 λευκά και ένα ριγέ.
• 2 γραβάτες, Lanvin και Yves Saint Laurent. 
• 1 λευκό κορσέ, λίγο κιτς, με δαντέλα στο πλάι αλλά σούπερ φορεμένο, με jean, για καλοκαίρι.
• 1 γήινο, ασύμμετρο τοπ.

Να μιλήσω και για τιμές; Μάλλον δεν θα με πιστέψει κανείς. Ενδεικτικά αναφέρω: 10 ευρώ οι γόβες του Brian Atwood, όπως και τα δύο φορέματα, Juicy Couture και Banana Republic. 

Δεν δοκίμασα τίποτα εκεί. Μία συλλέκτης ξέρει. Δεν υπάρχει χρόνος. Αν κάτι δεν μου ταιριάζει, έχω πάντα αγαπημένες φίλες. Γύρισα σπίτι και τα πρόβαρα όλα. Το ένα είναι πιο πετυχημένο από το άλλο. Μία κυρία κοντά μου, είπε με παράπονο στον άνδρα της: «Μα δεν έμεινε τίποτα!». Και ύστερα με κοίταξε για να με ρωτήσει: «Αυτές τις μπότες που τις βρήκατε;». Της έδειξα και κατάλαβα ότι μάλλον δεν ευχαριστήθηκε το bazaar όσο εγώ. Γιατί όταν αγαπάς τη μόδα, ξέρεις να κινείσαι διακριτικά, σκανάρεις, επιλέγεις με το βλέμμα, ξεχωρίζεις αυτό που σε ενδιαφέρει, δεν το αφήνεις στην κρεμάστρα, το δοκιμάζεις με το μυαλό σου και πηγαίνεις στο ταμείο για να το πληρώσεις. Γιατί ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση σου από το ταμείο. Και φυσικά, χαμογελάς και ευχαριστείς τις εθελόντριες που συμβάλλουν σε μια τόσο ξεχωριστή εκδήλωση. 

-Σας είπα για τα δύο καπέλα για φωτιστικά που βρήκα με κάτι φανταστικά μαύρα σκυλάκια για print; 

Για (αυθεντικό) sushi στο Wagamama. Και όχι δήθεν...

Δεν είμαι γιαπωνέζα αλλά συχνά αισθάνομαι τα chopsticks σαν προέκταση των δαχτύλων μου (και είμαι αυτοδίδακτη), χρόνια τώρα συλλέγω βιβλία μαγειρικής για ωμό φαγητό (αν και δεν ξέρω να μαγειρεύω), αναζητώ όπου κι αν βρίσκομαι τίμιο και φρέσκο nigiri, sashimi, maki, εντός κι εκτός Ελλάδας, (καθόλου εύκολο σπορ), προτού γίνει το sushi τόσο της μόδας, πριν και μετά την κρίση, με sushi takeaway, sushi στο supermarket, sushi στην κατάψυξη, sushi σε all-day cafes, sushi για ερασιτέχνες της γεύσης, rolls ποτέ στο σωστό μέγεθος, ρύζι παραβρασμένο, τόνο που μυρίζει, μαλακό κι όχι τραγανό φύκι, δείγμα σολωμού, hand-roll σε στιλ τυλιχτό με γύρο από όλα.

Χάρηκα όταν ανακάλυψα το απόλυτο sushi. Στο Wagamama στην Κηφισιά. Μπορεί να αναγκάστηκα να αντισταθώ στο αγαπημένο μου chicken katsu curry, γιατί όταν θέλεις να φας sushi, για μένα καλύτερα να αποφεύγεις οτιδήποτε μαγειρεμένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έφαγα al dente edamame με χοντρό αλάτι στην αρχή, περιμένοντας την πιατέλα με τα μικρά αριστουργήματα.

Γιατί αυτή είναι η μαγεία του γιαπωνέζικου φαγητού. Να βλέπεις την παλέτα με τα χρώματα, σε απόλυτη αρμονία. Καλοσχηματισμένα ρολλά, άριστα φιλεταρισμένα ψάρια, άψογο ρύζι, ακόμη και το wasabi και η σόγια κάνουν τη διαφορά. Ζεστό πράσινο τσάι και φύγαμε για Τόκιο. Με συνταξιδιώτες τους «αεροσυνοδούς» του Wagamama που είναι πάντα ενημερωμένοι ώστε να σε καθοδηγούν μέσα από τις προτάσεις του μενού, στη σωστή διαδρομή και σε νορμάλ τιμές, όχι σα να τρως σε εστιατόρια με τρία αστέρια Michelin.

Αστέρια πάντως έχει στο Wagamama. Και μάλιστα πολύ περισσότερα. Να είσαι στην Κηφισιά, να κάθεσαι έξω με αγαπημένους φίλους, για όσο μας το επιτρέπει ο καιρός ακόμη, με το φεγγάρι για προβολέα, μάχιμα chopsticks, όχι στα μαλλιά (για αυτοσχέδιο σινιόν), αλλά στα δάχτυλα και να μιλάς για φαγητό, non-stop, όχι για πολιτική, για το φαγητό, σαν τρόπο επικοινωνίας, μοίρασμα, ανταλλαγή αγάπης. Τελικά αυτό φταίει. Δεν είναι μόνο ότι έμαθα πως το ρύζι και το ψάρι στο Wagamama οφείλουν την τελειότητα τους στη ρομποτική, γιατί όλα τα υπόλοιπα γίνονται στο χέρι αλλά η αγάπη. Αν η μαγειρική γίνεται με αγάπη, (και τρώγεται με αγάπη), τι άλλο να θες; Λίγο sashimi παραπάνω. Με έξτρα wasabi. Kαι αστέρια. 

Oκτώβριος είναι... Μέρος Πρώτο

Οκτώβριος είναι...

Να λες «καλό μήνα» και να το εννοείς. Όχι όμως και «καλό φθινόπωρο».

Να κρυώνεις αλλά να επιμένεις να κυκλοφορείς χωρίς σακάκι, χωρίς κάλτσες, με κοντομάνικο στην καλύτερη περίπτωση.

Να αντιστέκεσαι και να αντέχεις.

Να αμφισβητείς την πρόγνωση του καιρού για το σαββατοκύριακο με πάθος και επιχειρήματα. 

Να μην μπορείς να ξυπνήσεις το πρωί. 

Να αγκαλιάζεις το πάπλωμα με ένα πόδι έξω.

Να μετράς αντίστροφα για το καλοκαίρι. Μήνες. Μέρες. 

Να ακούς επίμονα τα πέντε-δέκα τραγούδια που άκουγες στο αυτοκίνητο ξανά και ξανά τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Πότε θα φτάσουμε στην παραλία; 

Να τακτοποιείς και να διπλώνεις, στριμώχνοντας καλοκαιρινά μαζί με χειμωνιάτικα ρούχα. Μα υπάρχουν ακόμη σεζόν και εποχές;

Να προσπαθείς να μειώσεις ζάχαρη και σοκολάτα και να λιώνεις κουβερτούρα πάνω σε μπανάνα.

Να ξυπνάς τα παιδιά για το σχολείο και να ονειρεύεσαι την κοπάνα πιο πολύ και από τα ίδια.

Να έχεις ανοιχτά παράθυρα παντού.

Ανοιχτή καρδιά.

Ανοιχτή αγκαλιά.

Ανοιχτό βλέμμα.

Ανοιχτά μάτια. Και αυτιά.

Ανοιχτές πληγές; Αυτές θα επουλωθούν με την πρώτη βροχή. 

Αισχροκέρδεια, υπεροπτικό βλέμμα, αγένεια; Falling Down.

O εφιάλτης στο δρόμο με τις ...κρεμάστρες και τα λευκά τραπεζομάντηλα έχει αρχίσει. «Δεν έχετε κάνει κάποια κράτηση;», «δυστυχώς θα πρέπει να σας σηκώσουμε γιατί έχει έρθει το επόμενο ρεζερβέ. Mάλλον θα πρέπει να ακυρώσουμε την παραγγελία του γλυκού» ή «ψάχνετε κάτι;», «δεν έχω στο νούμερο σας αλλά έτσι κι αλλιώς είναι πολύ ακριβό» είναι μόνο μερικές από τις φράσεις-κλισέ που μας εξαγριώνουν καθημερινά. Eφιάλτης; Mάλλον πραγματικότητα.  

Eίναι η στιγμή που ο Michael Douglas στην ταινία «Falling down», εμφανίζεται ύστερα από το συνηθισμένο πρωινό μποτιλιάρισμα, -σε μία από αυτές τις ημέρες που τίποτα δεν πάει καλά-, μέσα σε ένα αμερικανικό φαστφουντάδικο και τους καθαρίζει όλους επειδή το πρωινό που παρήγγειλε δεν θύμιζε σε τίποτα το λαχταριστό πρόγευμα της φωτογραφίας.
Aκραίο; Iσως. Έρευνα πάντως δείχνει πώς δυσανασχετούμε όλο και περισσότερο ύστερα από τις επισκέψεις μας σε καταστήματα και εστιατόρια χωρίς όμως να κάνουμε κάτι δραστικό. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα χαστουκίσουμε την πωλήτρια στο ταμείο επειδή δεν είπε ποτέ ευχαριστώ.

Αντιδρούμε όμως στις βιτρίνες χωρίς περιεχόμενο, στην ακρίβεια και στην αισχροκέρδεια, στο υπεροπτικό βλέμμα και στην αγένεια, ειδικά όταν πρόκειται για επαγγελματίες που θα έπρεπε να μας εξυπηρετούν και όχι να μας ειρωνεύονται, να μας σέβονται και όχι να μας περνούν από Iερά Eξέταση κάθε φορά που θα ζητήσουμε κάτι, αν φυσικά μας κάνουν την χάρη να μας προσέξουν. Ειδικά στα εστιατόρια όμως πρέπει πάντα να διατηρούμε την ψυχραιμία μας αφού υπάρχει κίνδυνος να εξαγριώσουμε τον σερβιτόρο και να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του στο πιάτο μας. Στην Aγγλία, στις περιπτώσεις εκείνες που δεν μένει κανείς ικανοποιημένος από το σέρβις, μπορεί να αφήσει ένα συμβολικό ποσό στο τραπέζι και να εγκαταλείψει την αίθουσα χωρίς να τον ακολουθήσει κανείς.

Το απαράδεκτο σέρβις δεν αποτελεί φυσικά ελληνικό φαινόμενο. Στενόμακρα δοκιμαστήρια υπάρχουν παντού, όλοι έχουμε καθήσει σε άβολες καρέκλες και όλοι έχουμε γευτεί κρύες μερίδες σε ένα μικροσκοπικό τραπέζι δίπλα στις τουαλέτες... Οι Iταλοί και οι Aμερικανοί αντιδρούν, οι Άγγλοι διστάζουν Mπορεί στα καταστήματα να εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι «αλλαγές δεν γίνονται δεκτές», στην περίπτωση μας όμως μάλλον θα είναι ευπρόσδεκτες. 

Έχετε διαβάσει τα βιβλία του Tζάσπερ Γκρίγκσον για την ...τέχνη των παραπόνων; Mερικές συμβουλές προς ... εξαγριωμένους; «Mην χάσετε την ψυχραιμία σας, μην μπείτε στον κόπο καν να χτυπήσετε την γροθιά σας στο τραπέζι. H εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται καλύτερα κρύο», λέει ο συγγραφέας.Eκείνο που μας συμβουλεύει να κάνουμε είναι να συντάξουμε ένα γράμμα και να το στείλουμε στον ιδιοκτήτη της εταιρίας. Kαι στην Eλλάδα; Πόσο έτοιμοι είμαστε να αρχίσουμε να δακτυλογραφούμε και να φιλτράρουμε τα παράπονα μας; Tην επόμενη φορά που θα σας τηλεφωνήσουν Σάββατο βράδυ για να επιβεβαιώσετε την κράτηση που έχετε κάνει μέρες πριν, εσείς ζητήστε απλώς το όνομα του υπευθύνου. Ή ακόμη καλύτερα γράψετε τη δική σας εμπειρία στο Trip Advisor. Bon Appetit. 

Φθινόπωρο (δεν) είναι...

Φθινόπωρο δεν είναι τώρα.

Όσο φοράμε ακόμη μαγιό, σίγουρα δεν μπορούμε να μιλάμε (ακόμη) για φθινόπωρο. Ούτε όσο μας τσιμπούν κουνούπια. 

Γιατί φθινόπωρο είναι το Central Park στη Νέα Υόρκη.

Τα πεσμένα φύλλα παντού.

Το When Harry Met Sally.

Οι ομπρέλες.

Τα καλσόν και οι κάλτσες.

Τα σακάκια που ξύνουν.

Οι κουβέρτες που ξύνουν.

Τα κλιματιστικά που δεν δουλεύουν.

Τα κλειστά παράθυρα στα αυτοκίνητα.

Η μυρωδιά του τσιγάρου παντού.

Ο μαύρος ουρανός.

Η προετοιμασία για τα Χριστούγεννα.

Η αντίστροφη μέτρηση για τη νέα χρονιά.

Οι κουκούλες.

Οι γαλότσες.

Η πικέ κουβέρτα.

Oι ζακέτες.

Το Autumn Leaves σε ό,τι διασκευή έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.

Ιδανικά σε karaoke εκδοχή με μαγιό και κάλτσες. 

Εκλογές είναι... Μέρος Δεύτερο.

Να βλέπεις τις δημοσκοπήσεις και να αδιαφορείς. Ευτυχώς. Γιατί πάλι ήταν εκτός θέματος. Ποιο ντέρμπι ακριβώς; 

Να βγαίνουν τα αποτελέσματα, να βλέπεις τους πανηγυρισμούς και το μόνο που θες είναι να κοιμηθείς βαθειά. Και να ξυπνήσεις 4 χρόνια μετά.

Να σκέφτεσαι την ορκωμοσία, έργο deja vu με προβλέψιμη αρχή, μέση και τέλος. 

Να μιλούν για διαδικασία εκλογής προέδρου και να αναρωτιέσαι ποιος θέλει να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη.

Να προσπαθείς να εξηγήσεις στα παιδιά σου τι έχει συμβεί και να είναι η πρώτη φορά που δεν μπορείς να βρεις χάπι-εντ στο παραμύθι.

Να μην καταλαβαίνεις ποιος κέρδισε, ποιος έχασε. Μήπως εγώ;

Εκλογές είναι να αναρωτιέσαι αν ζούμε, ξυπνάμε και αναπνέουμε όλοι στην ίδια χώρα.

Να σκέφτεσαι ότι τον Ιανουάριο του 2016 θα ξαναζήσουμε κομπάρσοι στην ίδια ιστορία.

Να μιλούν για θρίαμβο και να απορείς.

Να σκέφτεσαι ότι αποτελείς εξαίρεση. Ίσως αυτό (μόνο) να μας αξίζει.

Ποιο κόμμα δραχμής; 

Ποια δεύτερη ευκαιρία;

Ποια ελπίδα;

Ποια ζωή μετά τη Ζωή;

Ποιες εκλογές;

Εκλογές είναι... Μέρος Πρώτο.

Εκλογές είναι...

Να μην θέλεις να ψηφίσεις κανέναν. Αλλά να ψηφίζεις τελικά.

Να βλέπεις αρχηγούς κομμάτων πιο στυλιζαρισμένους και από μοντέλα στο L'Uomo Vogue.

Τον Τσίπρα συν 10 χρόνια στο πορτρέτο της καμπάνιας.

Τον Μεϊμαράκη σε κατάθλιψη στα αντίστοιχα πόστερ.

Να ζεις μια σουρρεαστική στιγμή της ιστορίας.

Να ακούς αστεία για τις εκλογές και να μην χαμογελάς καν.

Να βαριέσαι αφόρητα τις παραληρηματικές αφηγήσεις του καθένα σε crescendo για τη δαιμονοποίηση ανθρώπων από διαφορετικά κόμματα, σήμερα, χθες, αύριο.

Να νιώθεις ότι είμαστε σε ελεύθερη πτώση. Χωρίς αλεξίπτωτο. 

Να διαγράφεις και να σε διαγράφουν «φίλοι». 

Να αναρωτιέσαι ποιος πηγαίνει σήμερα σε προεκλογική συγκέντρωση.

Να νοσταλγείς τις εποχές που κυκλοφορούσαν μόνο μπλε και πράσινες σημαίες στους δρόμους. 

Να μην θέλεις να ανοίξεις (καθόλου) την τηλεόραση. 

Εκλογές (δεν) είναι

Τα ατέλειωτα τηλεοπτικά πάνελ. 

Το βαρύ μέικαπ της ΕΡΤ.

Οι δημοσκοπήσεις.

Οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες εμμονές.

Η ελπίδα.

Τα σκουπίδια στους δρόμους, τώρα και μετά.

Η επόμενη μέρα. Και η προηγούμενη.

Οι πολιτικοί με ρετούς. Η πολιτική με photoshop. Οι «κακοί» ξένοι.

Ένα λευκό χαρτί. Όχι, όχι. Ειδικά τώρα. Σε αυτές τις εκλογές. Δεν έχουμε χρόνο για λευκές κόλλες και ζωγραφική με ελεύθερο θέμα.

Σεπτέμβριος (δεν) είναι... Μέρος Τέταρτο.

Δεν είναι σίγουρα Σεπτέμβριος αν τα κλιματιστικά δουλεύουν non-stop.
Αν η κίνηση στους δρόμους είναι τρελή.
Αν οι τροχονόμοι είναι ακόμη διακοπές.
Αν αντί για τρέιλερ για νέες σειρές στην τηλεόραση, βλέπεις τον Τσίπρα, την Φίλη, τον Καμμένο. Στο δικό τους σίριαλ. Χωρίς υπότιτλους.
Αν τα Χριστούγεννα σου φαίνονται τόσο μακριά...
Αν ακόμη και η 28η Οκτωβρίου μοιάζει αλλού. Δεν μπαίνεις στον κόπο καν να δεις αν είναι αργία.
Δεν είναι Σεπτέμβριος αν δεν μυρίζουν τα μπλε, σχολικά τετράδια. Η κόλλα. Τα καλοξυμένα μολύβια. 
Αν δεν αγοράσεις την αμερικανική Vogue. Το μεγαλύτερο τεύχος της χρονιάς. Με διαφημίσεις που σε ταξιδεύουν. Και γυμνάζεις και τα χέρια σου.
Αν δεν βρίσκεις λόγους για να είσαι στον κόσμο σου, χαρούμενος, ευγνώμων για όσα έχεις καταφέρει, για να ξυπνάς με χαμόγελο Colgate πριν προλάβεις να πλύνεις τα δόντια σου. 
 

Σεπτέμβριος είναι... Μέρος Τρίτο.

Σεπτέμβριος είναι...
Να φυσάει και να ανοίγεις τα χέρια. 
Να φοράς πουλόβερ με μαγιό.
Καλοκαιρινό φόρεμα με μποτάκια. 
Να πίνεις καυτό, πράσινο τσάι. Μόλις ξυπνάς. Για ώρες. 
Να ανοίγεις την τηλεόραση, να βλέπεις παράθυρα ανοιχτά με φιλόδοξους, πουδραρισμένους πολιτικούς και να την κλείνεις ύστερα από 6 δευτερόλεπτα.
Να χαιρετάς τους οδηγούς των σχολικών λεωφορείων. 

Να τυλίγεσαι με παρεό αντί να αναζητάς τις χαμένες ζακέτες.
Να πηγαίνεις σε θερινό σινεμά μέχρι να κλείσει και το τελευταίο. 
Να αρνείσαι να στεγνώσεις τα μαλλιά σου με σεσουάρ. 
Να αγκαλιάζεις το σεντόνι, όπως το πάπλωμα. 
Σεπτέμβριος είναι να ξαναβρίσκεις αγαπημένα πρόσωπα και να τα λες όλα με μια αγκαλιά.
Να φοράς κοχύλια (που βρήκες αυτό το καλοκαίρι, σε αυτή την παραλία) στο λαιμό. Μέχρι να βραχούν. Στη θάλασσα ή στη βροχή.