SANDRA LOVES. COOKING. TASTING. SHARING. AND WRITING RECIPES.

Σε μια εποχή που όλοι μαγειρεύουν, ή όλοι μαθαίνουν να μαγειρεύουν, ή όλοι γεύονται με πάθος αυτά που μαγειρεύουν όσοι ξέρουν να μαγειρεύουν (όπως εγώ), ένα λεύκωμα όπως το Sandra Loves της Σάντρας Χωρέμη είναι δώρο. Ένα δώρο που φαντάζεσαι να κυκλοφορεί από σπίτι σε σπίτι, κουζίνα σε κουζίνα, χέρι σε χέρι, από τη μαμά στην κόρη, από την φίλη στον φίλο, από την Σάντρα σε μένα.

Η παρουσίαση έγινε στο Salon de Bricolage. Μήνες πριν. Δεν θυμάμαι την ημερομηνία, θυμάμαι την ζεστασιά, την συγκίνηση, την περηφάνεια, τη στιγμή που η συγγραφέας-μαγείρισσα-οικοδέσποινα, με το Sandra Loves αγκαλιά, το δικό μου αντίτυπο, να σκέφτεται την αφιέρωση και να θυμάται την Ελένη Βλάχου, την Καθημερινή, να μοιράζεται μαζί μου κοινές ιστορίες από την οικογένεια της και την σύνδεση με την εφημερίδα, χρόνια πριν. 

Αυτό δεν κάνει η μαγειρική; Mας φέρνει κοντά. Ανθρώπους που αγαπάμε το φαγητό, δεν ξεχνάμε ποτέ μυρωδιές και συνταγές. Γιατί άργησα τόσο να γράψω για το Sandra Loves; Γιατί ήθελα να δω πίσω από τις 400 σελίδες. Στιγμές, εικόνες, μυρωδιές, από ένα λεύκωμα μαγειρικής που γράφτηκε στην Πάρο, είχε σαν αφετηρία τη συλλογή της Σάντρας Χωρέμη με 500 βιβλία μαγειρικής, και την αγάπη για το φαγητό, αφιερωμένο στους δύο γιους της... Θα αφήσω τους δύο σελιδοδείκτες, τον κόκκινο και τον μπλε, να με καθοδηγήσουν. Σε ένα βιβλίο με έξυπνο στήσιμο. Quotes. Αισθητική. Εικονογράφηση με άποψη. Γραμμένο στα αγγλικά. Mε αγάπη. Τι κράτησα ύστερα από το πρώτο ξεφύλλισμα; 

Preserving is my passion.

Audrey Hepburn. Και κάτι από Katherine. 

Τέσσερις εποχές

Homemade Granola

Strapatsada

Spread the love

Taramosalata with a twist

Coco Chanel, 

Gwyneth Paltrow και...

Greek moussaka. 

Πυθαγόρας και...

Lobster made Stavro's way

Fanouropita-St Fanourios' Cake

Mολιέρος και...

Φακές. Ή Lentil Soup The Greek Way. 

A και Sandy Almond Biscuits. Sandy biscuits. Addictive.

Lahanodolmades

Mellow Chocolate Loaf Cake

Kourambiedes

Sandra's Gemista. Trademark dish

Stamatis' Braised Octopus

#126 συνταγές

και δώρο A Recipe for Happiness

* Τι γράφει η αφιέρωση της Σάντρας στο Sandy Times; «Sandy, Taste the moment, taste life. Food is love. Enjoy, Sandra». 

SLEEPING WITH THE ENEMY

Είναι η στιγμή που έχεις μετρήσει προβατάκια. Άσπρα και μαύρα. Έχεις πιει χλιαρό γάλα με ή χωρίς κακάο, έχεις αποτοξινώσει το στρώμα με θαλασσινό αλάτι, έχεις ψεκάσει το δωμάτιο με χαλαρωτικά αιθέρια έλαια, έχεις αφήσει μισάνοιχτο ένα παράθυρο… Όχι τίποτε άλλο αλλά μόλις αγόρασες και τα ορθοπεδικά μαξιλάρια, άλλαξες τις κουρτίνες για να μην υπάρχει χαραμάδα από φως, βαρέθηκες να βρυκολακιάζεις χρόνια τώρα, χειμώνα, καλοκαίρι. 

Ονειρεύεστε κι εσείς να μπορούσατε να παραγγείλετε λίγο ύπνο; Να «αγοράσετε» στην ανάγκη, αφού όλα τα άλλα –σχεδόν- αγοράζονται σήμερα; Χιλιάδες άνθρωποι δεν θα κοιμηθούν καλά σήμερα το βράδυ. Και δεν είναι επειδή βαρυστομάχιασαν ή είδαν κάποιο θρίλερ στον κινηματογράφο. Έχουν συνηθίσει πλέον να γυρίζουν σαν φαντάσματα μέσα στο σκοτάδι όταν όλοι οι υπόλοιποι ροχαλίζουν… Ίσως λοιπόν έφτασε η στιγμή να επενδύσουμε όλοι μαζί σε ύπνο καλύτερης ποιότητας.

Και είναι κάτι πλέον που ενισχύεται από νέες εκδόσεις, ιστοσελίδες αφιερωμένες αποκλειστικά στο …πάπλωμα, εφαρμογές μακριά από (υπνωτικά) χάπια και (μαγικά) κοκτέιλ, κλινικές που δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Έρευνες από επιστημονικά περιοδικά όπως το New Scientist επιμένουν ότι  «η έλειψη ύπνου μπορεί να έχει επιπτώσεις στον τρόπο που κρίνουμε τους άλλους, στην απόδοση μας, στον επαγγελματικό και τον προσωπικό τομέα».

Στο κομμάτι της υγείας, η κακή μας σχέση με τον Μορφέα, έχει συνδεθεί με απώλεια μνήμης, υψηλή πίεση, χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα, υψηλά επίπεδα ορμονών στρες… Κάτι που ενισχύει τα κιλά μας στη ζυγαριά, μαζί με τα νεύρα μας. Αυτό που θέλει ο περισσότερος κόσμος είναι να μπορέσει να ξανακοιμηθεί ανέμελα, σαν παιδί, χωρίς χημικές ουσίες. Οι ειδικοί του ύπνου υποστηρίζουν ότι μία σύντομη σιέστα μέσα στη διάρκεια της μέρας, ή ένα διάλειμμα για να κλείσουμε τα μάτια, μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση τη νύχτα. Δεκαπέντε με 20 λεπτά αρκούν. Τη μέρα. Ενα ωριαίο μασάζ σίγουρα βοηθάει. Αρκεί να μην χρειάζεται αμέσως μετά να πλύνεις πιάτα, να βγεις στην κίνηση, να κατέβεις στο κέντρο για μια στάση στην εφορία.

Πάλι καλά που υπάρχουν πλέον σε Αμερική και Ευρώπη κέντρα που σου προσφέρουν δραστηριότητα στα τσάκρα και αμέσως μετά απομόνωση στον θάλαμο του ύπνου. Τα καλύτερα είναι αυτά που προσφέρουν εκτός από θερμαινόμενα στρώματα, και ειδικά κρεβάτια που δονούνται για να απελευθερώνουν όλη την ένταση, βελτιώνοντας την κυκλοφορία. Στο Μανχάταν υπάρχει κλινική, στην οποία, πηγαίνεις χωρίς ραντεβού, για να κοιμηθείς οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας σε ένα φουτουριστικό, κίτρινο, εξαγωνικό δωμάτιο με εργονομικό κρεβάτι που τοποθετεί τα πόδια στη θέση που πρέπει. Ακόμη και ο τρόπος που σε ξυπνάνε (αν υποθέσουμε ότι έχεις κοιμηθεί) είναι σχεδιασμένος με ειδικό φωτισμό που σταδιακά αυξάνεται. Υπάρχουν και στρώματα που επιπλέουν στο νερό για να νιώσεις απόλυτη χαλάρωση. Το μοναδικό ίσως πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά δύσκολα εφαρμόζονται στο σπίτι, οπότε για την ώρα μάλλον θα πρέπει να αρκεστούμε σε κανένα φυλλάδιο που θα τυπώσουμε από το διαδίκτυο. Αν αφού το διαβάσουμε δεν έχουμε γλαρώσει ακόμη, τότε μας βλέπω να ξαναγυρνάμε στα προβατάκια. 

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ... ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Φεβρουάριος είναι...

Να περιμένεις την άνοιξη. Να περιμένεις τον χειμώνα.

Να απλώνεις στα μαλλιά λάδι που μυρίζει καλοκαίρι.

Να μεταμφιέζεσαι στο σπίτι, χορεύοντας.

Να χαρίζεις αγαπημένα αντικείμενα σε φίλους, χωρίς λόγο.

Να ακούς μουσική που δεν θυμάσαι αλλά επουλώνει πληγές.

Να φοράς ακουστικά και να χορεύεις από μέσα σου.

Να περπατάς κάθε μέρα και πιο μακριά. 

Να αφιερώνεις μια μέρα της εβδομάδας για αποτοξίνωση. Από μηνύματα, likes, υποχρεώσεις, μαγειρική, ψυχαναγκαστικές λίστες, όλα. 

Να φοράς το γούρι του 2017, μαζί με το 2016. Και το 1999.

Να σφίγγεις στην αγκαλιά σου φίλους και γνωστούς, αντί να φιλάς σταυρωτά στον αέρα. Εφτά δευτερόλεπτα είναι αρκετά. 

Τον Φεβρουάριο δεν αφήνουμε τίποτα να μας σκοτεινιάσει.

Αφήνουμε τα κλισέ στην άκρη.

Την γκρίνια.

Τη μιζέρια.

Την κλάψα.

Όχι, δεν είμαι κουρασμένη.

Δεν είμαι λυπημένη. 

Δεν νυστάζω.

Δεν έχω πολλή δουλειά.

Δεν έχω λίγη δουλειά.

Μου αρέσει ο καιρός.

Δεν φταίει ο καιρός.

Η υγρασία.

Το κρύο.

Η βροχή. 

Η καταχνιά.

Η θάλασσα μέσα μας.

Η θάλασσα μέσα μου. 

Τον Φεβρουάριο ερωτευόμαστε. Όχι τον Βαλεντίνο. Ούτε τη ζωή. Ερωτεύομαι εμένα, ξανά και ξανά, χορεύω, τραγουδώ, πεισμώνω, ανοίγω βλέμμα και βηματισμό, καρδιά κυρίως. Και μετά δημιουργώ χώρο και για όλους τους άλλους. Another Day of Sun. Ντύνομαι στα κίτρινα και τιτιβίζω στον ρυθμό του La La Land που μπορεί να μην είναι το Singing in the Rain αλλά η παρελθοντολαγνεία ταιριάζει σε άλλο μήνα. Όχι στον La La Feb. 

A smile is the prettiest thing you can wear

Κάντε ό,τι μπορείτε για να γελάσετε. Γελάστε με κάθε αφορμή. Ξεκαρδιστείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε για αφορμή. Ακόμη κι αν δεν θεωρείτε κάτι ιδιαίτερα αστείο, ξεκαρδιστείτε. Προσποιηθείτε ότι είναι αστείο. Και μετά χαμογελάστε.

Ντιζαιν η περιβαλλον; Πολυτελεια η σπαταλη; Η μεγαλη χαρτοσφαγη της μοδας

Όλοι μας συνωμοτούμε στη χαρτοσφαγή που γίνεται καθημερινά στα γραφεία, στα σπίτια μας και παντού. Κι ας ανακυκλώνουμε. Κι ας περηφανευόμαστε ότι είμαστε πιο οικολόγοι από όλους τους άλλους, δηλαδή τους διπλανούς, τους γείτονες, τους μονόχρωμους, όχι τους πράσινους σαν κι εμάς. Πανέμορφα χαρτιά, λευκά, γυαλιστερά, με κορδέλες, ζελατίνες, διάφανα, γκοφρέ, ματ... Σακούλες σταθερές, χάρτινες, μαύρες, άσπρες, με κορδόνια, χωρίς, με ζωγραφιές, γράμματα, αριθμούς, στάμπες, σατέν λεπτομέρειες. Κουτιά που αποτελούν από μόνα τους έργα τέχνης που καταφθάνουν από το Internet, τυλιγμένα σε άλλα χαρτιά, σε άλλες σακούλες, με άλλα αυτοκόλλητα, συνοδευτικές κάρτες...

Κι εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Που σταματά και που ξεκινά η υπερβολή με την κατανάλωση του χαρτιού και όλων των παραγώγων του; Τα λευκά χάρτινα κουτιά προδίδουν αγνότητα και συνοδεύουν συνήθως κρεμικά προϊόντα. Το μαύρο θεωρείται πιο σοφιστικέ και μυστηριώδες γι'αυτό και είθισται να προτιμάται σε συσκευασίες μέικαπ και κραγιόν. Σχεδόν πάντα το συγκεκριμένο είδος γυαλίζει. Με το όνομα, την επωνυμία, τον κράχτη, να λειτουργεί σαν καθρέφτης.

Τι κρίμα που τα περισσότερα από όλα αυτά τα πανέμορφα περιτυλίγματα θα καταλήξουν αργά ή γρήγορα στα σκουπίδια. Αγαπάμε την δημιουργική παρουσίαση. Το πακέτο. Το περιτύλιγμα. Αλλά ποιός έχει τον χρόνο ή ακόμη και τον χώρο για να την εκτιμήσει και να την απολαύσει; Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι χρειαζόμαστε από 4 μέχρι 18 δευτερόλεπτα για να ανοίξουμε ένα νέο μας απόκτημα; Εκατομμύρια τόνοι χαρτιού πετιούνται κάθε χρόνο και δισεκατομμύρια ξοδεύονται για να αντιμετωπιστεί το χάος. Και όλα αυτά γίνονται κυρίως για τον κόσμο της ομορφιάς, της ματαιοδοξίας, γιατί από εκεί ξεκινούν και εκεί κάπου καταλήγουν όλα. 

Τα πακέτα που γίνονται σκουπίδια ή τα σκουπίδια που δεν ξαναγίνονται πακέτα; Ο τρόπος που τυλίγεται και πλασάρεται κάθε προϊόν για να είναι ευπώλητο και ευπαρουσίαστο σαν ψέμα. Στο κομμάτι του ρουχισμού η αγορά είναι εμφανής απευθείας, στην ομορφιά υπάρχουν πολλαπλές αναγνώσεις, μαζί και σπατάλες. Το περιεχόμενο δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό, βρίσκεται μέσα σε ένα μπουκάλι, ένα σωληνάριο, μία βάση (όπως και στα φαρμακευτικά προϊόντα), με τη διαφορά ότι πρέπει να επικοινωνήσει το status του για να θεωρηθεί πετυχημένο.

Οι υπεύθυνοι μιλούν για προστασία του προϊόντος. Και όχι για θέμα prestige. Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που οι άνθρωποιν δεν θεωρούν ότι βλάπτουν κανέναν σε ατομικό επίπεδο. Το πρόβλημα των σκουπιδοπακέτων παραμένει. Κι όμως τα ανακυκλώναμε όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα κουτάκια θα κάναμε 100% διαφορά. Λίγα μπορεί να αλλάξουν. Το κουτί είναι αυτό που διαφοροποιεί τα προϊόντα μαζικής κυκλοφορίας, αυτά που βρίσκεις και στο σούπερμάρκετ, από αυτά που χαρακτηρίζονται είδη πολυτελείας. 

Αν οι πελάτες μάθουν τι γίνεται και γιατί γίνεται, ειδικά αν ορισμένες εταιρίες αφιερώνουν 18 μήνες για να βρουν ένα ανακυκλώσιμο και ευπαρουσίαστο υλικό για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Ορισμένες εταιρίες τυπώνουν αυτά που θέλουν στο εσωτερικό του κουτιού και όχι σε επιπλέον φυλλάδιο για να μην ξοδεύουν περισσότερο χαρτί. Το σελοφάν πρέπει να εξαφανιστεί. Πρέπει να βρεθούν άμεσα άλλοι τρόποι για να υπονοηθεί η χλιδή. Και όχι σε βάρος του περιβάλλοντος. Και είναι σίγουρα ευκολότερο για μικρότερες εταιρίες να το τολμήσουν, καθώς ό,τι τυπώνουν, γίνεται σε πιο σεμνή ποσότητα. Όμως η απήχηση ενός κολοσσού, μαζί με το μήνυμα που μεταφέρει, είναι σαφώς μεγαλύτερη. Και το σελοφάν ακόμη χρησιμοποιείται για την αποφυγή αποτυπωμάτων στα κουτιά. Ντιζάιν ή περιβάλλον; Πολυτέλεια ή σπατάλη; Και δεν είναι μόνο τα προϊόντα ομορφιάς. Σκεφτείτε τα κουτιά που συσκευάζουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ή τους εκτυπωτές. Τα παιχνίδια. Σε μια εταιρία πάντως, για κάθε έξι άδεια κουτιά που επιστρέφετε, παίρνετε ένα κραγιόν δώρο. Γυμνό. Έτσι για αλλαγή. 

How to shop like an Athenian

Aν νομίζετε ότι είναι εύκολο να ψωνίζεις ωραία και «έξυπνα», διαχρονικά κυρίως, ρούχα και αξεσουάρ, χωρίς να κινδυνεύετε να γίνετε κλώνος στην ίδια ιστορία, τότε μάλλον ανήκετε στη μειοψηφία. Γιατί ωραία τα H&M, τα Zara, τα Bershka, και όλα τα αντίστοιχα καταστήματα που συναντά κανείς στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, και αντίστοιχες πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά αν δεν ξέρεις από πριν τι είναι αυτό που ψάχνεις, τι σου πηγαίνει, πως μπορείς να το αξιοποιήσεις, δεν αποκλείεται να καταλήξει στη στοίβα με τις αποτυχημένες αγορές της δεκαετίας. Ιδού λοιπόν ένας αυθόρμητος οδηγός για γυναίκες και άνδρες που δεν θέλουν να ξοδεύουν πολλά χρήματα για τη γκαρνταρόμπα τους αλλά ούτε και να το φωνάζουν: 

Kανόνας 1: Δεν αγοράζουμε ποτέ έντονα χρώματα, εμπριμέ, ρίγες, στάμπες που κάνουν μπαμ. Κινδυνεύουμε κάθε φορά που βγαίνουμε έξω να συναντάμε τον δίδυμο αδερφό ή την δίδυμη αδερφή μας στην καλύτερη περίπτωση. Επενδύστε σε μονοχρωμίες και ήσυχα σχέδια. Ετσι κανείς δεν θα καταλάβει τι κρύβει η ετικέτα σας. Για τον ίδιο επίσης λόγο, δεν αγοράζουμε ποτέ τίποτα χωρίς πρώτα να το δοκιμάσουμε. 

Κανόνας 2: Οταν μαθαίνετε για συνεργασίες γνωστών σχεδιαστών μόδας με αλυσίδες του στιλ, επιδιώξτε να ενημερωθείτε από πριν μέσω των σχετικών ιστοσελίδων και αφιερωμάτων, για τα σχέδια που θα βγάλουν. Έτσι τις πρώτες κιόλας ημέρες (αν όχι την πρώτη) θα έχετε έναν στόχο για να αποκτήσετε κάτι που θα αξίζει πραγματικά και τον κόπο και το ...σπρώξιμο. 

Κανόνας 3: Προσέξτε καλά τα υφάσματα. Και τα χρώματα. Υπάρχουν υλικά που κραυγάζουν την ποιότητα τους. Αποφύγετε καλύτερα τα μεταξωτά, προτιμήσετε το κοτόν, το βαμβάκι, αναζητήστε οικολογικές λύσεις, οργανικές. Όσο για τις αποχρώσεις, το μαύρο αποτελεί πάντα μια ασφαλή επιλογή, αν και πολλές φορές ακόμη και ο συνδιασμός του μαύρου (σε σακάκι για παράδειγμα και παντελόνι) μπορεί να είναι προβληματικός, γι'αυτό ελέγξτε καλά τον τόνο. Τα φλούο φωνάζουν φτηνιάρικα...

Κανόνας 4: Όταν είστε υπέρ της άποψης πολλά και οικονομικά -και όχι λίγα και καλά-, φροντίστε τουλάχιστον να μην κάνετε τσιγκουνιές στα αξεσουάρ. Παίξτε με τις μπλούζες, τα παντελόνια, τις ζακέτες, άντε και τα φορέματα, όταν όμως μιλάμε για τζιν, παπούτσια και ζώνες ή τσάντες, ας είστε καλύτερα γενναιόδωροι. Μπορείτε να αναβαθμίσετε με μια μόνο κίνηση ένα σύνολο που σας κόστισε μόλις 20 ευρώ...

Κανόνας 5: Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε υπέρ των λογότυπων και των κινητών διαφημίσεων. Μην αγοράζετε ποτέ μπλουζάκια ή γενικότερα ρούχα που προδίδουν την προέλευση τους. Εκτός φυσικά κι αν σας τα ...χαρίζουν. Σε αυτή την περίπτωση αξιοποιήστε τα καλύτερα σαν πιτζάμες.

Κανόνας 6: Δεν είναι καθόλου κακή ιδέα να είστε ιδιαίτερα φιλικοί με τις πωλήτριες. Ακόμη κι αν δείχνουν πολυάσχολες, σίγουρα θα βρείτε τον τρόπο να μάθετε πόσο συχνά παραλαμβάνουν νέα εμπορεύματα -συνήθως δυο φορές την εβδομάδα-, αν έχουν κάτι που είδατε σε κάποια καμπάνια (ή αν σκοπεύουν να το φέρουν), αν μπορούν να σας κρατήσουν κάτι που σας ενδιαφέρει. 

Κανόνας 7: Ο τελευταίος μας κανόνας δεν είναι και αυτονόητος. Δεν είστε υποχρεωμένοι να προδώσετε σε κανέναν από που ψωνίζετε. Αν νομίζετε ότι είναι μαγκιά να μαρτυράτε κάθε φορά πόσα χρήματα δώσατε για την «ευκαιρία» που φοράτε, είστε γελασμένοι. Την επόμενη στιγμή δεν αποκλείεται ο άνθρωπος που είχατε απέναντι σας να έχει ήδη στηθεί στην ουρά για να αγοράσει την ίδια στολή. Ευτυχώς ή δυστυχώς η μυστικοπάθεια είναι της μόδας. 

Γιατι η Melania T, δεν θα γινει ποτε Jackie O

Γαλάζιο ταγέρ και λευκά γάντια η Jackie Kennedy, γαλάζιο φόρεμα με ασορτί μπολερό και γαλάζια γάντια, η Melania Trump. Κόκκινο ταγέρ και κλασικό τσαντάκι η Jackie O, κόκκινο σταυρωτό παλτό με clutch με την αμερικανική σημαία η Melania T. Ο Ralph Lauren, όχι μόνο δεν αρνήθηκε να ντύσει την Πρώτη Κυρία της Αμερικής, στην επίσημη πρώτη, αλλά δέχτηκε να εξελίξει το στιλ της πρώην Πρώτης Κυρίας. Σε φωτοτυπικό μηχάνημα. Κασμιρένιο, πολυτελές, κλειστό, κάτω από το γόνατο, σουέντ γάντια, επίσης Ralph Lauren, γαλάζιες γόβες, αυστηρό σινιόν, Και κρατούσε και ασορτί κουτάκι, γαλάζιο, από τον οίκο Tiffany's όταν έμπαινε στον Λευκό Οίκο, για να το δώσει στην Michelle Obama. Η ίδια δεν φόρεσε άλλα κοσμήματα, παρά μόνο ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με πελώρια διαμάντια. «Pearls are always appropriate», έλεγε η Jackie Kennedy. Kαι η Μelania Trump: «Ι didn't make any changes. I'm against Botox, I'm against injections. I think it's damaging your face, damaging your nerves. It's all me. I will age gracefully, as my mom does.» 

Πονοκεφαλος: μια βομβα από μαυρο μελανι μεσα σε ενα πεντακαθαρο ποτηρι νερο

Eίναι ανυπόφορο. Όταν έχεις μάθει να ζεις με πονοκεφάλους, ημικρανίες, όταν έχεις συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι κάθε τόσο θα γίνεται κατάληψη στο κεφάλι σου, θα πρέπει να μένεις στο σκοτάδι, και κανένα χάπι, ούτε καν λίγος ύπνος, δεν μοιάζουν να βοηθούν, οι «εγκεφαλικές» ιστορίες μοιάζουν να προκαλούν μαύρες σκέψεις, ειδικά όταν δεν ξέρεις πότε θα ξαναχτυπήσει ο επόμενος συναγερμός στο ...κεφάλι. Και το χειρότερο, πόσο θα κρατήσει.

Έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότεροι ασθενείς θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια τον πρώτο τους πονοκέφαλο. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι δεν μπορείς να εστιάσεις πουθενά το βλέμμα σου. Σα να βλέπεις ξαφνικά τη ζωή μέσα από ένα καλειδοσκόπιο που μόνο ευχάριστο, ή ψυχεδελικό δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί. Οι πάσχοντες το περιγράφουν σαν μια βόμβα από μαύρο μελάνι μέσα σε ένα πεντακάθαρο ποτήρι με νερό. Χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να εκραγεί και να προκαλέσει πόνο διαρκείας. 

Μια ημικρανία (και ακόμη μία, και ακόμη μία) μπορεί να σε αναγκάσει να δηλώσεις παραίτηση από την ζωή. Φοβάσαι ότι έχεις κάτι πιο σοβαρό, βασανίζεσαι με το ένα ραντεβού στον «ειδικό» γιατρό, μετά τον άλλον. Το οπτικό παραλήρημα οφείλεται σε ημικρανία αλλά το στρες και η ένταση προκαλούν μάλλον έναν «απλό» πονοκέφαλο. Αλλά υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικές κατηγοριοποιήσεις.

Η φυσιοθεραπεία σίγουρα βοηθάει, ίσως όχι από τις πρώτες συνεδρίες. Ένας έμπειρος οστεοπαθητικός μπορεί να κάνει θαύματα. Το πιλάτες επίσης. Υπάρχουν μαρτυρίες γυναικών (και ανδρών) που υποστηρίζουν ότι καταπολέμησαν τις ημικρανίες τους μετά από αρκετές συνεδρίες πιλάτες. Η σωστή στάση του σώματος επίσης μπορεί να κάνει τη διαφορά. Η αποβολή του στρες. Η ρεφλεξολογία. Η ομοιοπαθητική. Όλα τα κλισέ. Μαζί με όλα αυτά που ξέρουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να υιοθετήσουμε. 

Αν όμως σταματήσεις μια μέρα την θεραπεία, μπορεί να επιστρέψουν δριμύτεροι. Τρεις φορές την εβδομάδα, αντί για μία. Με ταυτόχρονο κλείδωμα του αυχένα. Κόβεις το αλεύρι και τα γαλακτοκομικά. Δοκιμάζεις να τρως σοκολάτα. Και να μην τρως σοκολάτα. Επαναλαμβάνεις το ίδιο με καφέ και ζάχαρη, γίνεσαι πειραματόζωο στην ίδια σου την ζωή. Οι υπερατλαντικές πτήσεις δεν βοηθούν. Αν σε «πιάσει», δεν σε αφήνει με τίποτα. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι κλινικές. Για τις δύσκολες περιπτώσεις. Η ολιστική μοιάζει και η πιο αποτελεσματική μέθοδος. Στρες, κούραση, κακή διατροφή, υπερβολική κατανάλωση ζάχαρης, συναισθηματική κατάπτωση, ο κύκλος του ρολογιού που πρέπει να αλλάξει. Λένε πως αν αλλάξεις τα παλιά σφραγίσματα μπορεί να απαλλαγείς μια για πάντα από τους πονοκεφάλους. Λέτε να είναι τελικά τόσο απλό;

Η γιαγιά Δήμητρα και τα 101 κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων της...

Σήμερα η γιαγιά μου, η μαμά του μπαμπά μου, η γιαγιά Δήμητρα, με τα λευκά μαλλιά σαν βαμβάκι, τα μαύρα μάτια και την καλοσύνη στα χέρια και στο άγγιγμα, γίνεται 101 χρονών. Δεν θα είμαι κοντά της αλλά νιώθω σα να είμαι ήδη στην αγκαλιά της. Θα μαζευτούν πολλοί φίλοι στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη για να της τραγουδήσουν και να την βοηθήσουν να σβήσουν τα 101 κεράκια. Όχι ότι χρειάζεται βοήθεια. Ζει μόνη, (τη νύχτα μόνο χρειάζεται συντροφιά), είναι αυτάρκης, μαγειρεύει, θυμάται τα πάντα, χαίρεται να μοιράζεται ιστορίες από τη ζωή με τον Βαγγέλη, τον λατρεμένο της σύντροφο, τους δυο γιους της με τα κοντά παντελόνια που την κοιτάνε και λιώνουν, την ημέρα που κλέφτηκε με τον αγαπημένο της γιατί ο αυστηρός πατέρας της δεν τον θεωρούσε αντάξιο της, τις ημέρες (και νύχτες) του πολέμου, τα διαφορετικά σπίτια, τις βόλτες στην παραλία...  Μια γυναίκα δυναμική, ανεξάρτητη, διακριτική, ευαίσθητη, μια γυναίκα σοφή.  A και κάνει το ωραιότερο μασάζ στην πλάτη, ζεστή, αχνιστή τυρόπιτα: απλώνει το ζυμάρι, τοποθετεί το τυρί, ξαναβάζει φύλλο και τυρί, και μετά κόβει μικρά κομμάτια και την τοποθετεί στον ...φούρνο. Το πιο υπέροχο, αυθεντικό, τρυφερό μασάζ της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας... Όταν ήμουνα μικρή και φοβόμουνα τις βροντές και τις αστραπές, η γιαγιά Δήμητρα με ηρεμούσε πάντα... «Μην φοβάσαι. Ο Θεός αλλάζει θέση και τακτοποιεί τα έπιπλα του». Είναι τότε που με έλεγε «αρνάκι μου». Και πώς με φωνάζει σήμερα; «Σαντούλα, εσύ;» Όταν ρωτάει στο τηλέφωνο ποια είμαι ή μου μιλάει βιαστικά, δεν είναι γιατί δεν με έχει καταλάβει. Ούτε επειδή δεν θυμάται. Είναι ο τρόπος της να μου πει πως έχω μέρες να της τηλεφωνήσω... 

Νew Hotel, New Food, New View, Νew Season. Τhe New Times.

Δεν είχα ξαναμείνει στο New Hotel. Ένα μικρό ξενοδοχείο, με άποψη, design, χριστουγεννιάτικη διάθεση 12 μήνες τον χρόνο. Όπως δεν μου αρέσουν τα μεγάλα νησιά με ατέλειωτες επιλογές, έτσι προτιμώ και τα ξενοδοχεία που δεν χάνεσαι. 

Στην καρδιά της πόλης, στο Σύνταγμα, το New Hotel αλλάζει το πρωί, είναι ασημένιο τη μέρα, και χρυσό το βράδυ. Ή το αντίθετο. Μέσα σε περίπου ένα 24ωρο, αναρωτήθηκα αν τα χρυσά μπαλόνια στο ταβάνι του lobby είναι με ήλιον, πως ανακυκλώθηκαν οι «ξύλινες» ιδέες των ταλαντούχων αδερφών Campana, αν θα χαθώ στο έργο-τέχνης με τους καθρέφτες στις γυναικείες και ανδρικές τουαλέτες στον πρώτο όροφο. Aνέβηκα ξανά και ξανά με τις σκάλες, για να δω καλύτερα τα τακούνια μου πηγαίνοντας προς το Applause που αναβοσβήνει, άλλο έργο (Jack Pierson), άλλη εμπειρία, άλλη επιβράβευση.

Που την έχουμε όλοι τόσο ανάγκη. Άκουσα φωνές από κάποιο συνέδριο, εκεί στο πλάι. Πήρα το ασανσέρ για να δω πρώτα στην οθόνη χαρούμενους, χορογραφημένους Santa. Tι τραγουδούσαν ή τι θα μπορούσαν να τραγουδάνε; All I want for Christmas is New. Και μασάζ. Στο πρόσωπο και στο σώμα. 

Στο μείον 1, μόνη μου, χωρίς τον τροφαντό κύριο με την κόκκινη στολή και το μούσι, ανάμεσα στους Κάκτους του Τάσσου Βρεττού, (A New Kaktorium), άφησα τσάντα και συννεφάκια με σκέψεις, ξάπλωσα μπρούμυτα (και μετά ανάσκελα), για να διώξω εικόνες από τις λίστες μου, (με δυσκολία), να νιώσω για μιάμιση ώρα, τι σημαίνει ξεκλείδωμα του αυχένα, της έντασης, του άγχους, του πόνου παντού. Νew Sense Signature Massage, διαβάζω στο ειδικό έντυπο. Όταν ο κάκτος βγάζει τον ανθό του, λέω εγώ. Ζέστη, πετσέτες στον ατμό, αιθέρια έλαια, πίεση, αναζωογόνηση, εναλλαγές, μουσική χωρίς μουσική, φωνές χαράς χωρίς ήχο.

Βγαίνοντας ήμουνα καινούργια. Ένιωσα καινούργια. Κι ας κρατάει τόσο λίγο το συναίσθημα. Το βράδυ, ανέβηκα στον 7ο όροφο, το Art Lounge, ένα εστιατόριο-μυστικό, αν σκεφτεί κανείς ότι όσο περνούσε η ώρα δεν υπήρχε τραπέζι. Μια ομάδα Γάλλων, μια οικογένεια Ελλήνων, ένα ζευγάρι, μια παρέα από φίλες... Και όλοι, με την ίδια ακριβώς θέα στον λόφο του Λυκαβηττού, στο Σύνταγμα, στην Ακρόπολη, αγαπημένα, φωτισμένα σημεία της πόλης, και διαφορετικό μενού. Σαλάτα του Καίσαρα με τραγανή πρασινάδα, ταρτάρ σολωμού όσο spicy πρέπει, ζουμερό rib eye με λεπτοκομένες πατάτες τηγανητές, πάνω στη μαύρη πλάκα. New (Old) Taste.

Πάλι καλά που πρόλαβα να τα φωτογραφίσω. Κι αν σου αρέσει η σοκολάτα, έχεις ήδη προνοήσει για να ρωτήσεις για τα γλυκά. Bitter σοκολάτα, ασορτί με τη διάθεση, κρέμα μαύρης σοκολάτας, βατόμουρο, μπισκότο αμυγδάλου. Στο New Hotel θέλεις να τα παρατηρήσεις όλα. Και μετά, στο πρωινό, ανάμεσα στα αβγά, τα κρουασάν, την φρουτοσαλάτα, τη σπιτική γκρανόλα, ένας κύριος παρήγγειλε στραπατσάδα. «Scrambled eggs;», ρώτησε ο υπεύθυνος του πρωινού. «Ναι», ήταν η απάντηση. Περίμενα να δω το αποτέλεσμα. Strapatsada, scrambled eggs with tomatoes, New Style. 

Oταν στις Αλπεις υπηρχε στυλ. The Slim Aarons Times.

But first, champagne. Η τελετουργία της φυσαλίδας. Mancode 02. Καθημερινή.

Σαββατο βραδυ στο Μ Bar, στο Electra Metropolis Athens... Με γραβατα

To βράδυ του Σαββάτου έβρεχε. Όχι πολύ, τόσο όσο. Άρα δεν μπήκα με το δεξί (στο ολοκαίνουργιο Electra Metropolis Athens), δεν ντύθηκα όπως θα ήθελα (δηλαδή δεν φόρεσα τόσο ψηλά τακούνια), ούτε έβγαλα όσες φωτογραφίες είχα σχεδιάσει (σε όλους τους χώρους του ξενοδοχείου). Χάζεψα την επιβλητική βιβλιοθήκη στο ισόγειο, από δημοσιογραφική διαστροφή, πήρα το περιοδικό Electra για να το διαβάσω μετά, περίμενα υπομονετικά ένα από τα τρία ασανσέρ για να φτάσω στον δέκατο όροφο. Ήδη από την είσοδο, με είχαν ενημερώσει ότι δεν υπήρχε τραπέζι για φαγητό. 

Φτάνοντας στο M Bar, με την πισίνα, την Ακρόπολη και την βροχή για σκηνικό, το αυτοφωτιζόμενο μπαρ και την Χριστίνα Γιαννοπούλου στα decks, η διάθεση έγινε πιο χρωματιστή από πριν. Ξέχασα που βρισκόμουνα. Νόμιζα ότι είχα ταξιδέψει, ότι είχα βρεθεί σε άλλη πόλη, αν και έμοιαζε εξαιρετικά οικεία. Τι κι αν δεν υπήρχε ελεύθερο σκαμπό; Χαιρόμαστε και γι'αυτό. Όπως και για την υπέροχη μουσική, από μελαγχολική τζαζ μέχρι αισθησιακή έθνικ, τις γνωριμίες με τους νέους θαμώνες, την συνομιλία με τους ενοχικούς καπνιστές, με θέα όλη την Αθήνα...

Στο M Bar αποκλείεται μάλλον να θέλεις να κόψεις το κάπνισμα. Το λέω εγώ που είμαι φανατική αντικαπνίστρια. Αλλά στο M Bar ο αέρας μέσα είναι καθαρός, και έξω, όλοι βγαίνουν για κουβέντα, εξερεύνηση και χάζι. Γιατί μετάνιωσα; Που δεν βγήκα selfie με πολυφωτογραφημένο και πάντα χαμογελαστό υπουργό της κυβέρνησης που αποχώρησε μόνος λίγο πριν τις 12. Όχι τίποτε άλλο. Φορούσε και γραβάτα. 

The Ramen Girl. Mόνο στους Wagamama Times.

Ήταν η πρώτη κρύα νύχτα του φθινοπώρου. Δεν είχα κανονίσει τίποτα για το βράδυ, απεχθάνομαι την ιδέα του να πρέπει να τηλεφωνήσω μια βδομάδα πριν για να φάω κάπου και να δω τους φίλους μου. Μόλις κάθησα στον δερμάτινο πάγκο, έβαλα την τσάντα μου ανάμεσα στο ειδικό τραπέζι, δίπλωσα το σακάκι μου και χωρίς δεύτερη σκέψη ήξερα τι ήθελα να φάω.

Σαν γιατρικό. Σούπα. Ramen. Grilled Duck Ramen. A soup with a view. Σοκολάτα σε καυτό νερό. Mε την μεγάλη, ξύλινη κουτάλα. Τhe Wagamama way. Όχι ότι θα έκανα απιστία στις δοκιμασμένες αγάπες. Καυτό edamame για την αρχή (και τα προκαταρκτικά της κουβέντας), sushi με ένα twist για δυναμικό ξεκίνημα, και μόλις έφτασε και το chicken katsu curry (προσωπικό μου best-seller), βούτηξα στο πιάτο της φίλης μου για να θυμηθώ.

Να αισθανθώ. Το curry με βοηθάει είναι η αλήθεια. Ειδικά όταν συνοδεύεται από ζεστό πράσινο τσάι και φρουτώδες κρασί. Ξυπνάει γεύσεις, μυρωδιές, μνήμες. Όμως τίποτα δεν μπορεί να σε βοηθήσει να γιάνεις, να ζεσταθείς, να ωριμάσεις, να ξυπνήσεις, να νιώσεις όπως όταν είσαι δίπλα στο τζάκι, αγκαλιά, από μία σούπα με συναισθήματα και χρώματα. Για πρώτη φορά, μέσα στο πελώριο, μαύρο μπολ ramen, με ψιλοκομμένη πάπια, λαχανικά και noodles, είδα να καθρεφτίζεται ο χειμώνας που έρχεται. Και κάτι από φθινόπωρο και άνοιξη. Γιατί το καλοκαίρι είναι πάντα μέσα μου. Στην πρώτη κουταλιά ramen, βούλιαξα τα πόδια μου μέσα στην καυτή άμμο. Και φόρεσα το μαγιό μου στο χιόνι. 

President Donald Trump. Τhe Man Who Would Be King

Finish Line. Or just the beginning?

Δεν τρέχω, δεν ξέρω τι σημαίνει να ιδρώνεις, να τα δίνεις όλα, να ξεπερνάς τον εαυτό σου, να βάζεις καινούργιο στόχο κάθε φορά, να ξυπνάς πολύ νωρίς το πρωί για να προπονηθείς, να τρέχεις σε ανηφόρες, κατηφόρες, με βροχή, χιόνι, χαλάζι… 

Τώρα που το τρέξιμο έχει γίνει τρόπος ζωής, εκτόνωση, μόδα, ανέξοδη ψυχοθεραπεία, είδα την ταινία Finish Line της Ελιάνας Αμπραβανέλ και σκέφτομαι ότι θα ήθελα κι εγώ να δοκιμάσω. Να φορέσω τα αθλητικά μου, να βγω στο δρόμο, και να αρχίσω να τρέχω. Ίσως όχι για 5 χιλιόμετρα ή 42 (που είναι ο Αυθεντικός Μαραθώνιος) αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί όταν αρχίσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου και να ξεπερνάς τα όρια σου. Πολύ πριν από τον τερματισμό.

Ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας ξεκίνησε να τρέχει στα 54 του χρόνια, νομίζω. Με πάθος και χωρίς να το πολυσκεφτεί. Τρεις είναι οι σούπερ ήρωες του φιλμ, κανένας με στολή σούπερ ήρωα ή μαγικά φυστίκια και μπέρτα, ο ένας μόνο φοράει περικεφαλαία. Αυτός είναι ο Ιδομενέας από την Κρήτη που συνηθίζει να φοράει στους αγώνες αρχαιοελληνική πανοπλία και προτιμά να τρέχει ξυπόλητος. Ευαίσθητος, ειλικρινής, άμεσος, ζωόφιλος, συγκινεί τους θεατές με την τρυφερότητα που μιλάει στον σκύλο του.

Είναι και ένας βοσκός, ο Αντώνης, με παλιομοδίτικη καλοσύνη και αφέλεια, που ανακάλυψε το τρέξιμο χάρη σε έναν λύκο. Μας μεταφέρει σε μια άλλη Ελλάδα, τον παρακολουθούμε στην καθημερινότητα του, στα βοσκοτόπια, στο σπίτι του, με την γυναίκα του στην κουζίνα, στον αγώνα, στον δικό του, προσωπικό τερματισμό (και στοίχημα ζωής).

Και ο τρίτος είναι και ο γηραιότερος Έλληνας μαραθωνοδρόμος (που δεν δείχνει καν τα χρόνια του στη μεγάλη οθόνη), ο οποίος, μας μαγειρεύει μακαρόνια, μας δείχνει τα κύπελλα του, μοιράζεται στιγμές και εικόνες. 

Ένα ντοκιμαντέρ με αυθεντικούς χαρακτήρες, αυθεντική Ελλάδα, αληθινές ζωές. Την ώρα που την έβλεπα στον κινηματογράφο Δαναό, σκεφτόμουνα ότι θα έπρεπε να προβληθεί παντού στον κόσμο, για να γνωρίσουν όλοι αυτή την Ελλάδα, αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το τώρα. Τον ελληνικό τερματισμό και την αφετηρία μαζί. Ή απλά, ταχύρρυθμα μαθήματα για το πως μπορείς να γίνεις ο ήρωας της ζωής σου.

Σαν ένας Οδηγός για Σούπερ Ήρωες της Διπλανής Πόρτας. Mετά την προβολή της ταινίας, απόγευμα Κυριακής, μείναμε μέχρι λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στο στίβο της Φιλοθέης. Σκυταλοδρομία, αντοχή, σφαίρα, αγώνες ταχύτητας, μήκος, και απονομή στο βάθρο. Παιδιά και γονείς όλων των ηλικιών, φίλοι και γνωστοί του Συλλόγου Αποφοίτων της Σχολής Μωραϊτη, τα έδωσαν όλα για έναν κοινό σκοπό. Όλοι έφυγαν μετά με διπλώματα και burgers. Τελικά, μου αρέσει πολύ ο αθλητισμός. Και το Finish Line. Όπως λένε και οι δρομείς μεταξύ τους, «Hope to see you at the finish line.»

www.finishlinethemovie.com

Σι γιου σουν

Or maybe Sea you in September?